แขกผู้มาเยือนอาณาจักรภูต
หนังสือนิทาน ที่หน้าปกโรยด้วยผงกากเพชร ซึ่งได้บันทึกนิทานเรื่องหนึ่ง ที่เล่าขานกันมาจนถึงปัจจุบัน
แขกผู้มาเยือนอาณาจักรภูต
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กชายคนหนึ่งอาศัยอยู่ในหมู่บ้านที่รายล้อมด้วยทุ่งข้าวสาลีสีทอง ผมของเขาสุกสกาวราวกับแสงจันทร์ เขามักจะเฝ้าฝันอยู่ใต้ต้นมะกอกใกล้แท่นบูชา Oronyx และมองดูก้อนเมฆที่แปรเปลี่ยนเป็นรูปร่างอันน่ามหัศจรรย์ต่างๆ
วันหนึ่ง เมื่อท้องฟ้ากลายเป็นสีส้มอมแดง เด็กชายตัวน้อยก็เห็นภูตน้อยเรืองแสง บินออกมาจากโพรงต้นมะกอก มันเหมือนดวงดาวที่กำลังกระโดดโลดเต้น และส่องแสงระยิบระยับในยามพลบค่ำ
"สวัสดี ดาวน้อย!" เด็กชายเอ่ยขึ้นเบาๆ ภูตน้อยหัวเราะคิกคัก โบกมือให้เขา แล้วมุดกลับเข้าไปในโพรงต้นไม้
เด็กชายคลานเข้าไปในโพรงต้นไม้ และพบว่าข้างในนั้นเป็นอุโมงค์เวทมนตร์! เขาคลานไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงสถานที่ที่น่าอัศจรรย์แห่งหนึ่ง... ดอกไม้ของที่นี่ร้องเพลงได้ เห็ดมีขนาดใหญ่เท่าบ้านหลังเล็ก และบนท้องฟ้าก็มีภูตน้อยเรืองแสงโบยบินอยู่เต็มไปหมด
"ยินดีต้อนรับสู่อาณาจักรของพวกเรา!" ภูตน้อยที่สวมมงกุฎดอกแดนดิไลออนพูดขึ้นอย่างร่าเริง "ฉันคือเจ้าชายละอองดาว! นายคือมนุษย์คนแรกที่ค้นพบพวกเรา!"
เด็กชายเห็นเหล่าภูตอาศัยอยู่ในโพรงต้นไม้และบ้านเห็ด พวกเขากินเพียงผลไม้ป่าและน้ำผึ้งเท่านั้น
"เมื่อฤดูหนาวมาเยือน พวกเธอหิวรึเปล่า?" เด็กชายตัวน้อยถาม
ละอองดาวพยักหน้า แสงของเขาหม่นลงเล็กน้อย "ฤดูหนาวไม่มีผลไม้ให้กิน พวกเราเลยต้องนอนหลับทั้งๆ ที่ท้องหิว"
"ฉันจะสอนพวกเธอเพาะปลูกเอง!" เด็กชายพูดอย่างกระตือรือร้น
เขานำเมล็ดพันธุ์มหัศจรรย์ที่พกมาด้วยไปปลูกในที่ที่แสงแดดสาดส่อง เหล่าภูตเบิกตากว้าง มองดูเขาหย่อนเมล็ดพันธุ์ลงดิน
"เมล็ดพันธุ์ต้องการจุมพิตจากแสงแดด และอ้อมกอดจากสายฝน พวกมันถึงจะกลายเป็นอาหารแสนอร่อย!" เด็กชายกล่าว "กาลเวลาจะทำให้เมล็ดพันธุ์เล็กๆ กลายเป็นขุมทรัพย์อันยิ่งใหญ่... เหมือนกับปาฏิหาริย์ของ Oronyx!"
พวกภูตปรบมือโห่ร้อง และปลูกเมล็ดพันธุ์เพิ่มตามที่เด็กชายทำ
เด็กชายยังนำหม้อวิเศษใบใหญ่มาด้วย "นี่คือหม้อมหัศจรรย์ที่ได้รับพรมา" เขาพูดจาดูลึกลับ "มันสามารถทำให้อาหารหอมหวานยิ่งกว่าเดิมได้!"
ภายใต้การสอนของเด็กชาย พวกภูตจึงรู้วิธีต้มซุป ปิ้งขนมปัง และทำขนมหวานได้อย่างรวดเร็ว ทั้งยังได้รู้วิธีถนอมอาหารไว้สำหรับฤดูหนาวอีกด้วย
เพียงไม่นาน อาณาจักรภูตก็อบอวลไปด้วยความสุข ในไร่นามีผักงอกงามเต็มไปหมด และมีกลิ่นหอมลอยออกมาจากในครัว พวกภูตไม่ต้องกังวลว่าจะหิวโหยในฤดูหนาวอีกต่อไปแล้ว
เมื่อถึงเวลาจากกัน เด็กชายสัญญากับพวกภูตว่า: "เมื่อถึงฤดูใบไม้ผลิที่ดอกไม้บานสะพรั่ง เขาจะพาเพื่อนมาเยี่ยมอีกเยอะๆ เลย!"
พวกภูตส่งเสียงโห่ร้องยินดี และใช้ดอกไม้ที่งดงามที่สุดมาประดับตกแต่งอาณาจักร เพื่อเตรียมต้อนรับเหล่าแขกที่จะมาเยือน
"แล้วฉันจะกลับมาอีกนะ!" เด็กชายโบกมือลาพวกภูต แล้วคลานออกจากโพรงต้นไม้ไป
แต่หลังจากที่เขาจากไป พวกภูตเฝ้ารอวันแล้ววันเล่า ทว่าเขาก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย พวกภูตจุดโคมไฟหิ่งห้อยที่ไม่มีวันดับ โดยหวังว่ามันจะช่วยนำทางให้เขา พบเส้นทางมายังอาณาจักรภูต
ปัจจุบัน เมื่อแสงจันทร์สาดส่องลงบนทุ่งข้าวสาลี ก็อาจจะได้ยินเสียงเพลงกล่อมเด็กที่เหล่าภูตขับขาน
"เด็กชายตัวน้อย อย่าลืมพวกเรานะ! โปรดพาเพื่อนของเธอ หวนกลับมาที่บ้านเกิดของภูตด้วย"
ในตอนนี้ เหล่าภูตยังคงเฝ้ารอคอยอยู่ เพราะสัญญาที่เคยให้ไว้ ณ ที่แห่งนี้ไม่เคยถูกลืมเลือน