จดหมายของ Serva
จดหมายที่ส่งจากลานแสงสนธยา โดย Serva ผู้เป็นมารดาของ Seneca ในจดหมายได้บอกเล่า เรื่องราวที่บ้านในช่วงนี้ให้ Seneca รับรู้
จดหมายของ Serva
ถึงลูกสาวที่รัก Seneca:
แม่ไม่ได้รับจดหมายจากลูกมานานแล้ว ได้ยินว่าพวกลูกกำลังจะออกเดินทางไปพิชิตไททันแห่งมหาสมุทรสินะ ก่อนหน้านี้เพิ่งจบไปศึกหนึ่งก็ต้องไปรบอีกศึกแล้ว เหนื่อยหน่อยนะ
พอลองนับดู เดือนแห่งทิวากาลก็ใกล้มาถึงแล้ว พิธีท้องนภาที่จะจัดขึ้นปีละครั้งก็ใกล้เริ่มแล้วเช่นกัน ปีนี้ Halkos น้อยอายุครบ 8 ขวบพอดี ช่วงนี้กำลังเตรียมตัวเข้าร่วมพิธีอย่างตั้งอกตั้งใจเลยล่ะ บางครั้งแม่ก็เหมือนกับได้เห็นลูกในสมัยเด็กอย่างไรอย่างนั้น เขาเองก็เติบโตมาพร้อมกับตำนานวีรชนของ Seliose เหมือนกัน แถมยังขยันขันแข็งเหมือนลูกด้วย สิ่งที่แตกต่างกันก็คือ การล่มสลายของตระกูล ได้สอนให้ลูกรู้จักความไม่เที่ยงของโชคชะตา และการฝืนตนที่เกินเหตุ โชคยังดีที่มีการคุ้มครองของลูก... Halkos... และเด็กๆ อีกหลายคนที่ลานแสงรับเข้ามาถึงไม่ต้องทนทุกข์ทรมาน อย่างไร้ความหมายในระหว่างการเติบโตอีก
คืนก่อนที่จะเขียนจดหมายฉบับนี้ Halkos น้อยได้ผล็อยหลับไประหว่างฟังเรื่องเล่าของลูก ก่อนจะหลับตาลง เขาได้ชะโงกมากระซิบบอกแม่ว่า เมื่อเทียบกับท่าน Seliose ที่อยู่บนหมู่เมฆแล้ว Seneca เหมือนท้องฟ้าที่คอยเฝ้าดูแลสรรพสิ่งมากกว่าซะอีก คืนนั้นแม่ก็นอนไม่หลับสักที ขณะที่พลิกตัวไปมาก็มักจะนึกไปถึง ช่วงเวลาที่เผ่าเราลำบากที่สุดตอนสิบกว่าปีก่อน จนอดไม่ได้ที่จะเกิดความรู้สึกผิดและเสียใจขึ้นมา แม่จำได้ว่าตอนนั้นเราไม่ได้กินข้าวห้าวันติดต่อกัน และมักจะประสบเหตุที่ทหารเร่ร่อนมาพรากพวกพ้องไปจากเราเสมอ ตอนที่ลูกฟังเรื่องเล่าของวีรชนแห่งท้องนภา ลูกยังกระซิบเสียงเบาบอกแม่อยู่เลยว่า... "หนูจะหวนกลับสู่ท้องฟ้าอีกครั้ง และกลายเป็นท้องฟ้าเอง"
แต่ลูกเป็นเด็กหัวช้ามาโดยตลอด... เดิมทีลูกไม่มีความสามารถพอจะเป็นนักบวช และไม่มีพรสวรรค์ในการเป็นนักรบ สิ่งที่ลูกมีนั้น มีเพียงหัวใจที่แข็งแกร่งและไม่ย่อท้อต่อโชคชะตา แม่จำไม่ได้แล้วว่า ลูกต้องพบเจอกับบาดแผลมากมายเพียงใด ถึงได้มีความสามารถและตำแหน่งอย่างทุกวันนี้ ส่วนลูกเองก็คงจำไม่ได้แล้วเหมือนกัน ใครๆ ต่างก็รู้ดีว่า การทำงานใต้อาณัติจักรพรรดินีนั้น ลำบากยากเข็ญขนาดไหน ทว่าในจดหมายทุกฉบับของลูก กลับกลบเกลื่อนความเหนื่อยล้าของตนเองไปจนหมด เหลือเพียงคำพูดที่เต็มไปด้วยความสุขและฮึกเหิมเท่านั้น... Seneca ความมุ่งมั่นไม่ใช่เรื่องแย่ แต่บางครั้งก็ใช่จะเป็นเรื่องดี เพราะมันกดดันลูกมากเกินไปแล้ว... นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้ลูกเสพติดการดื่มน้ำอมฤต ไม่ใช่หรือไง?
เผลอบ่นอะไรเยอะแยะเชียว รีบส่งจดหมายกลับมาที่ลานสวนเถอะ ทุกคนคิดถึงลูกมากเลย ทางที่ดีก็ไปเรียนรู้วิธีเขียนจดหมายซะนะ ทุกครั้งเอาแต่บอกให้เพื่อนที่ชื่อ Verginia เขียนจดหมายแทนอยู่นั่นแหละ ลำบากคนอื่นเขาแย่เลย
Serva แห่งลานแสงสนธยา