ข้อความสุดท้ายของชาว Sabany
แผ่นหินสลักข้อความ ที่คนยุคโบราณบางคนเหลือทิ้งไว้ ซึ่งบันทึกช่วงเวลาสุดท้าย ก่อนที่เมืองที่มีชื่อว่า Sabany จะรวมเข้ากับ Okhema
ข้อความสุดท้ายของชาว Sabany
"คุณกำลังทำอะไร?" เมื่อกี้ สหายคนนั้นก็ถามฉันแบบนี้เหมือนกัน แล้วฉันก็ตอบว่า: "อ๋อ ฉันมาเก็บของเฉยๆ"
เขาไม่มีทางเห็นด้วยกับสิ่งที่ฉันทำตอนนี้แน่... ในฐานะหัวหน้า เขาต้องพาเราออกไปจากบ้านเกิด และหนีไปยังเมืองศักดิ์สิทธิ์สิ นี่เป็นวิธีเดียวที่จะหนีจากคลื่นทมิฬได้ และฉันอยากจะเขียนบางสิ่ง เพื่อทิ้งบางอย่างไว้ให้กับเมืองของฉัน ในขณะที่ฉันยังเป็นชาว Sabany อยู่
ชาว Sabany มีลักษณะพิเศษยังไงน่ะเหรอ? ใบหน้าของเราไม่ได้ขาวหรือดำไปกว่าคนอื่น และร่างกายของเราก็ไม่ได้สูงเท่าชาวคีรี ชาว Okhema มักจะยกย่องทักษะฝีมือและความชำนาญในการสร้างอาคารที่ยิ่งใหญ่ของเรา แต่ชาว Okhema เองก็สามารถสร้างสิ่งมหัศจรรย์ อย่างวังศิลาเมฆาได้เช่นกัน ดูเหมือนเราก็แทบจะไม่มีอะไรพิเศษเลย...
แล้วทำไมพวกเราถึงเรียกตัวเองว่าชาว Sabany? หลังจากปีภาสุรคติผ่านไปหลายพันปี ยังจะมีอะไรพิสูจน์ถึงการมีอยู่ของเราได้ล่ะ? ฉันไม่รู้เหมือนกัน ถ้าฉันเป็นนักวิชาการ บางทีฉันอาจจะบอกเล่าประวัติศาสตร์อันยาวนาน และหยิบเอาเอกสารมากมายออกมาพิสูจน์ว่า แท้จริงแล้วพวกเราเป็นบริวารของ Georios หรือเทพสักตนหนึ่ง แต่ฉันดันเป็นแค่ช่างก่ออิฐธรรมดา ที่หัดเขียนหนังสือตอนว่างจากการสร้างบ้านเท่านั้นเอง
แต่ถ้าพูดถึงเรื่องสร้างบ้านแล้ว จริงๆ ฉันก็พอมีประสบการณ์อยู่บ้างนะ แค่ผสมดินแดง ทราย และหินสีครามในอัตราส่วน 1:4:7 ก็จะได้วัสดุก่อสร้างในอุดมคติแล้ว วัสดุนั้นจะนุ่มเหมือนดินที่ชื้นแฉะ และจะแข็งราวกับโลหะเมื่อแข็งตัว... แต่คุณจะต้องขึ้นรูปให้เสร็จก่อนที่มันจะแข็งตัวนะ เพราะพอแห้งแล้วก็จะแก้ไขไม่ได้อีก ฉันสร้างโดมของจริงด้วยเจ้าสิ่งนี้นี่แหละ
...หรือบางทีแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว? ถึงแม้ฉันจะไม่มีความรู้และไม่สามารถเขียนมหากาพย์ที่ยิ่งใหญ่ใดๆ ได้ แต่อย่างน้อยฉันก็ได้ทิ้งสูตรไว้ฉบับหนึ่ง ถ้าแม้แต่สูตรของเมืองนี้ที่จะส่งต่อไปให้คนรุ่นหลัง ก็ยังทิ้งเอาไว้ไม่ได้ มันก็คงจะหายสาบสูญไปจริงๆ แล้วล่ะ
โอ๊ะ พี่ชายเร่งฉันแล้วล่ะ อีกไม่นานกลุ่มที่จะไปเมืองศักดิ์สิทธิ์ก็จะออกเดินทางกันแล้ว ไว้ถ้าถึงเมื่อไหร่ พวกเราจะเรียนรู้วัฒนธรรมของ Okhema ปรับตัวเข้ากับวิถีชีวิตของพวกเขา และกลายเป็นหนึ่งเดียวของพวกเขา ดังนั้นเวลาของชาว Sabany ก็ถูกตรึงไว้ตรงนี้แล้วล่ะ
งั้นเขียนเท่านี้ก่อนละกัน
บางทีสักวันหนึ่งในอนาคต เมื่อคลื่นทมิฬหายไปแล้ว ผู้คนที่รอดชีวิตอาจจะกลับมายังบ้านเกิด ลูกของลูกพวกเขาก็จะได้เรียนรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเรา และหลั่งน้ำตาต่อหน้าแผ่นจารึกที่ฉันทิ้งไว้นี้... แต่ฉันคงไม่ได้เห็นแล้วล่ะ
หวังว่าพวกเราในตอนนั้นจะสร้างโดมขึ้นมาได้นะ