บันทึกอรุณสนธยา
บันทึกส่วนตัว ที่เขียนโดยนักบวชทรยศคนหนึ่ง เอกสารต้นฉบับยังคงสูญหาย นี่เป็นเพียงเอกสารคัดลอกจากลานพฤกษ์
บันทึกอรุณสนธยา
...
ในปีที่ 7 ของการเป็นนักบวช ในที่สุดฉันก็ได้เข้าไปในส่วนลึกของ ████ เพื่อเข้าร่วมพิธีสักการะได้แล้ว แต่ก็เพราะโอกาสนี้เอง ที่ทำให้ฉันสับสนในธาตุแท้ของ Aquila
พวกเราชาวอคิราห์เชื่อมั่นมาตลอดว่า พวกเราเป็นที่รักของ Aquila เพราะในบรรดาบริวารแห่งท้องนภาทั้งหมด มีเพียงพวกเราเท่านั้นที่ทนรับแสงแดดอันร้อนแรงได้ พวกเรามองว่านี่เป็นความโปรดปรานของไททัน และถึงขั้นดูถูกบริวารคนอื่นๆ เพราะเรื่องนี้ แต่เมื่อฉันเข้าสู่ส่วนลึกของจิตรกรรมฝาผนัง และได้เห็นธาตุแท้ในพฤติกรรมของไททันแล้ว ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
ตรงกลางจิตรกรรมฝาผนังมีกระจกขนาดใหญ่ มันสะท้อนดวงตาของ Aquila นับร้อยดวงที่เฝ้ามองดูโลก ในวันนั้น ฉันเห็นกลุ่มผู้ศรัทธากำลังสวดอ้อนวอน ขอพรจาก Aquila ให้การเก็บเกี่ยวของพวกเขาประสบผลสำเร็จ แต่ไททันไม่สนใจเรื่องนี้ สายตาของเขายังคงจ้องมองไปยังคลื่นทมิฬที่ค่อยๆ ถาโถมมาจากระยะไกล และเมื่อหมอกดำเข้ามาใกล้ ดวงตาของ Aquila ก็จะเหลือกขึ้นสูงอย่างไม่อาจควบคุม ราวกับจะหลีกหนีจากสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวบางอย่าง
เรื่องนี้ทำให้ฉันเข้าใจอะไรหลายอย่างในทันใด แท้จริงแล้ว Aquila ไม่ได้มองมายังพวกเราชาวอคิราห์ที่อาศัยอยู่บนที่สูง เพราะความโปรดปรานแต่อย่างใด เขาแค่กำลังหลบหนีคลื่นทมิฬที่แผ่ขยายไปทั่วผืนดินเท่านั้น พวกเราเข้าใจความหวาดกลัวของไททันผิดไปเป็นความเมตตาอย่างน่าขัน ที่น่าเศร้ายิ่งกว่านั้นคือ เขาไม่ใส่ใจคำอธิษฐานของผู้ศรัทธาด้วยซ้ำ และมองว่าการอธิษฐานของคนทั้งมวล เป็นเพียงการเต้นระบำของมดตัวน้อยเท่านั้น
ฉันเริ่มสังเกตเห็นรายละเอียดมากขึ้น ทุกครั้งที่เมืองถูกทำลาย Aquila จะหรี่ดวงตาลงเล็กน้อย นั่นไม่ใช่ความเศร้าโศก แต่เขากำลังคำนวณความเร็วที่คลื่นทมิฬขยายตัว เขาอยู่บนเมฆสูง และจ้องมองทุกสรรพสิ่งอย่างเย็นชามาตลอด แม้แต่แสงสว่างที่เขาสร้างขึ้นมา ก็เพียงเพื่อให้เขามองเห็นและสังเกตการเคลื่อนไหวของคลื่นทมิฬได้ชัดขึ้น
มีอยู่คืนหนึ่ง ฉันยืนอยู่หน้าจิตรกรรมฝาผนังอีกครั้ง เหล่าผู้ศรัทธาต่างกำลังร้องเพลงสรรเสริญดวงอาทิตย์และแสงสว่าง รวมถึงความเมตตาของไททัน แต่ฉันเห็นประกายความเหยียดหยามในสายตาของ Aquila เขารังเกียจสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอเหล่านี้ เช่นเดียวกับรังเกียจความมืดที่ทำให้เขาหวาดกลัว บนท้องฟ้าของเขา ไม่มีทั้งความเมตตาหรือความจริง มีเพียงความย้อนแย้งชั่วนิรันดร์เท่านั้น... เขาเป็นผู้ครองแสงสว่าง แต่ก็เป็นผู้หลบหนีที่ขี้ขลาดที่สุดเช่นกัน
สิ่งที่น่าขันที่สุดคือ ในตอนที่ฉันกำลังเขียนข้อความเหล่านี้ ฉันรู้สึกได้ถึงการจ้องมองจาก Aquila แต่ฉันรู้ว่าเขาจะไม่ลงโทษเพียงเพราะฉันดูหมิ่นหรอก ในสายตาของเขา การทรยศของฉันกับการสักการะของผู้ศรัทธา ไม่ได้สลักสำคัญเลย บางทีความเย็นชานี้ อาจเป็นอัตลักษณ์เทพที่แท้จริงของเขาก็ได้
ปล.: ต้นฉบับนี้ถูกพบในมุมหนึ่งของ ██████ ซึ่งน่าจะเป็นฝีมือของ ████ จากการตรวจสอบพบว่า ผู้เขียนน่าจะเป็น ████ มหานักบวชผู้ทรยศและหลบหนี ห้องสมุดลานพฤกษ์ปราชญามีฉบับที่คัดลอกไว้ แต่ตัวต้นฉบับนั้นสูญหายอย่างไปไม่ทราบแน่ชัด