ค่ำคืนในม่านหมอกของ Goethe Hotel
นักเขียนบทที่มีชื่อเสียงในการเขียนเรื่องราวความรัก ผู้ได้แต่งนิยายโดยยึดเอาประวัติของ Goethe Hotel เป็นต้นแบบ แต่น่าเสียดายที่ทุกวันนี้หลงเหลือเพียงบางส่วนเท่านั้น
ส่วนที่ 1
ผู้เขียน: Amy
คำนำ
ขอขอบคุณลุง Goethe แห่ง Goethe Hotel ที่ทำให้เกิดเรื่องราวต้นฉบับนี้ขึ้น รวมถึงชาร้อนๆ ที่ทำให้ฉันผ่านค่ำคืนที่ไร้แรงบันดาลมาได้
หนังสือเล่มนี้อุทิศให้กับลุง Goethe, Tony, และ Kerry ด้วยความเคารพ
"ฉันจุดเตาผิงทั้งหมดในโรงแรม วันต่อมา ทั่วทั้งเมืองก็เต็มไปด้วยหมอก"
หนึ่ง
วันที่ Goethe เดินจากไปเป็นค่ำคืนในฤดูร้อน ดวงดาวเปล่งประกายเหมือนสายน้ำ แต่บนฟ้ากลับมีหิมะโปรยลงมา มีคนบอก Lesley ว่า เขาคนนั้นอาจจะยังมีความปรารถนาบางอย่างที่ยังทำไม่สำเร็จ เธอรู้ว่ามันคืออะไร แต่เธอก็ทำไม่ได้
Lesley จำได้ว่าเธอเจอกับ Goethe ครั้งแรกที่ Goethe Hotel สุภาพบุรุษที่แต่งตัวดีคนนั้นมองมาที่ตนพร้อมกับรอยยิ้มในดวงตา เธอเห็นเงาสะท้อนของตัวเองอยู่ในแววตาสีคาราเมลของเขาอย่างชัดเจน แต่ตลอดทางที่วิ่งหนีมา ทำให้เธอมีสภาพกระเซอะกระเซิงจนมองหน้าใครไม่ติดจริงๆ Lesley รีบหลบสายตาอย่างร้อนรน แต่สุภาพบุรุษหน้าตาหล่อเหลาหลังเคาน์เตอร์กลับไม่ได้รังเกียจ เขารินชาร้อนให้เธอเสียด้วยซ้ำ
"คุณผู้หญิงหน้าตาดีท่านนี้ มีอะไรให้ช่วยรึเปล่าครับ?" นั่นคือประโยคแรกที่ Goethe พูดกับ Lesley
สอง
โรงแรม Goethe Hotel คือที่หลบภัยจากโลกอันแสนวุ่นวาย เหมือนอย่างที่ลือกันจริงๆ ระหว่างทางที่หนีออกมาจากเหมือง คุณปู่ใจดีที่ขาพิการหนึ่งข้างก็มาบอกกับ Lesley ว่า "โรงแรม Goethe Hotel คือที่หลบภัยเพียงหนึ่งเดียวที่อยู่บนพื้น เพราะกฎเกณฑ์ของที่นี่แตกต่างจากที่อื่นมาก"
ซึ่งความจริงก็เป็นเช่นนั้น ทุกคนที่อยู่ใกล้กับโรงแรมต่างก็รู้ดี แม้ว่าคุณ Goethe ที่เป็นเจ้าของจะดูใจดีและเป็นมิตร แต่สมัยที่เขายังหนุ่มก็เคยมีชื่อเสียงเลื่องลือมาก่อน ในโรงแรมจะไม่สนใจเรื่องต้อยต่ำร่ำรวย ไม่ว่าใครก็ต้องอ่อนน้อมถ่อมตนกับเจ้าของโรงแรม และห้ามก่อเรื่องใดๆ ในโรงแรมเด็ดขาด แม้ว่ากฎนี้จะไม่ได้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษร แล้วนำไปแขวนไว้บนผนังโรงแรม แต่ตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมา มันก็ได้กลายเป็นกฎเหล็กที่ไม่มีใครในเมืองเล็กๆ ที่ชายขอบแห่งนี้ไม่ทำตาม
"คุณ Goethe เป็นคนดีมีคุณธรรม" ผู้รอบรู้เอ่ยชมเจ้าของโรงแรมไม่ขาดปาก คุณ Goethe ที่ดูเป็นมิตรอยู่เสมอคอยดูแลโรงแรมหรูแห่งนี้ โดยที่ไม่มีใครรู้ว่าเขานำเงินทุนมาจากไหน แต่ทุกคนต่างรู้ดีว่า เขาเรียกเก็บเงินลูกค้าที่ต้องการห้องพักจริงๆ ต่ำมาก และตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาก็ปกป้องคนน่าสงสารไร้ที่ไปเหล่านั้นอยู่เงียบๆ ด้วยวิธีการแบบนี้
...และหนึ่งในนั้นก็คือ Lesley
[3]
Lesley เคยทำงานอยู่ในสถานที่ที่มีชื่อเสียงด้านการทำเหมืองแห่งหนึ่ง แถบนั้นมีเหมืองแร่อยู่ทั่วทุกแห่ง และไม่มีใครรู้ว่ามีสายแร่อีกเท่าไหร่ที่ยังไม่ถูกค้นพบ ที่นั่นมักจะมีข่าวลือว่าหากมีใครค้นพบสายแร่ คนนั้นก็จะกลายเป็นเศรษฐีในชั่วข้ามคืน อีกทั้ง Lesley ยังเคยได้ยินจากเพื่อนร่วมงานตอนที่กำลังทำงานอยู่ว่า สมัยนั้นเจ้าของเหมืองแร่แห่งนี้เป็นคนโชคดีมาก จากการสนับสนุนของเหมืองต่างๆ ในเมืองจึงมีงานให้ทำมากมาย เธอทำงานอยู่ที่นี่ได้ไม่กี่ปีก็เก็บเงินได้จำนวนหนึ่ง Lesley ไหว้วานให้คนนำเงินเหล่านี้ส่งไปให้ที่บ้าน แต่หลังจากที่รอคอยมาหลายวัน สิ่งที่ต้อนรับเธอกลับเป็นข่าวร้ายเรื่องการเสียชีวิตของแม่
Lesley ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมจู่ๆ แม่ถึงได้ป่วยและเสียชีวิต แต่สิ่งที่ Lesley ไม่เข้าใจยิ่งกว่าก็คือ ทำไมแค่เธออยากจะกลับบ้าน ก็ดันถูกคนหน้าตาน่ากลัวไล่ตามมาตลอดทางด้วย แปลกมาก บ้านที่เธอเติบโตมาตั้งแต่เด็ก บ้านที่คอยคุ้มครองเธอ บ้านที่นำความอบอุ่นนับไม่ถ้วนมาให้เธอหลังนั้น จู่ๆ ก็กลายเป็นสถานที่ต้องห้ามไปเสียแล้ว Lesley อยากไปวางช่อดอกไม้ที่แม่ชอบที่สุดไว้หน้าหลุมศพ ทว่าตอนนี้ แม้แต่กลับบ้านเธอก็ยังทำไม่ได้
สิ่งเดียวที่ต้อนรับเธอกลับบ้านก็คือพายุหิมะ
*หน้าต่อๆ มาเหมือนจะถูกฉีกออกไปอย่างแรง บนหน้ากระดาษเหลือไว้เพียงคำวิจารณ์หนังสือของใครบางคนที่กำลังโกรธเคือง:
"ถ้าไม่มีความสามารถก็อย่ามาลอกเลียนงานของคนอื่น!"
"เอาแต่เขียนเรื่องน้ำเน่าแบบนั้น มีคนอ่านด้วยรึไง?"