บันทึกการสร้าง "เมืองจักรกล"
บันทึกการสร้างผลงานซีรีส์เจ้าหนูนาฬิกา เขียนโดยผู้สร้างแอนิเมชัน ซึ่งบันทึกขั้นตอนการสร้างภาพยนตร์เรื่อง "เมืองจักรกล" เอาไว้
บันทึกการสร้าง "เมืองจักรกล"
ยุคอำพันที่ 2157 วันที่ 1 ของการเปิดโครงการ
ฉันเองก็เติบโตมากับการดู "เจ้าหนูนาฬิกา" เช่นเดียวกับสมาชิกส่วนใหญ่ในทีม ฉันจึงรู้ดีถึงคุณภาพและชื่อเสียงอันเป็นเอกลักษณ์ของแอนิเมชัน "เจ้าหนูนาฬิกา" และเข้าใจถึงความยากลำบากในการสร้างสรรค์แอนิเมชันเจ้าหนูนาฬิกาด้วย
ในฐานะที่เป็นผลงานที่ระลึกของทุกๆ สิบปี ผู้ชมจึงพกพาความคาดหวังที่สูงลิ่วเพื่อมาชมผลงานใหม่อย่างเลี่ยงไม่ได้ ทั้งยังมีผลงานก่อนหน้าอย่าง "เมืองออนไลน์" และ "เมืองยานอวกาศ" ที่ได้เพิ่มความกดดันให้เราไม่น้อยทีเดียว
ถึงแม้จะเป็นโลกในความฝัน แต่การสร้างแอนิเมชันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คนส่วนใหญ่คิดกัน ที่แค่ต้องขยับภาพในสมองเล็กน้อย มันก็จะกระโดดไปอยู่บนหน้าจอ และแสดงเป็นตัวละครตามบทบาทของตัวเองได้ ผลงานเรื่องนี้ยังเป็นแอนิเมชันที่วาดด้วยมือแบบดั้งเดิม ไม่ใช่ภาพยนตร์จากฟองแห่งความฝันแสนอัศจรรย์... แต่นี่ก็คือหนึ่งในสาเหตุที่เสน่ห์ของ "เจ้าหนูนาฬิกา" ยังคงอยู่ไม่เสื่อมคลายยังไงล่ะ
เมื่อมองดูเนื้อหาที่น่ากลัวในตารางจัดสรรงาน ฉันลูบเส้นผมที่ยังมีอยู่เต็มศีรษะ และอดกังวลถึงอนาคตอันน่าเศร้าของพวกมันอย่างเสียไม่ได้
ยุคอำพันที่ 2157 วันที่ 31 ของการเปิดโครงการ
วันนี้โปรดิวเซอร์พาพวกเรามาดูสารคดีวงในของ Clock Studios
เนื่องจากความไม่เสถียรของแดนฝัน เทคโนโลยีการผลิตหลายๆ อย่างที่เราใช้ในปัจจุบัน จึงไม่สามารถนำมาใช้ในช่วง "ยุคล่าฝัน" ของแดนฝันแห่ง Penacony ได้
การเคลื่อนไหวทุกอย่าง จะต้องใช้คนจริงๆ มาสร้างขึ้นตามสคริปต์ในสตูดิโอ และวาดออกมาทีละเฟรม แม้แต่โปรดิวเซอร์เอง ก็ยังสวมหัวของเจ้าหนูนาฬิกาแล้วต้องเข้าไปเต้นในฉากด้วยเลย
จะว่าไป... ช่างนาฬิกาเคยแสดงเป็นเจ้าหนูนาฬิกาด้วยมั้ยนะ? น่าเสียดายที่สารคดีเรื่องนี้ ยังไม่เปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงของเขา
ยุคอำพันที่ 2157 วันที่ 73 ของการเปิดโครงการ
วันนี้ทะเลาะกับ Collin มา เขาคิดว่าการออกแบบตัวละครในเมืองจักรกล ควรจะแสดงให้เห็นถึงความแข็งทื่อตามสไตล์ฟันเฟืองเครื่องยนต์
ฉันล่ะยอมเลยจริงๆ ทำไมเขาไม่ส่องกระจก แล้วดูว่าตัวเองแข็งทื่อเหมือนที่พูดมาบ้างรึเปล่า แถมยังจะมาปากแข็งว่า "โรงงานที่ผลิตฉัน ไม่สามารถนำมาเทียบกับหุ่นยนต์ราคาถูกๆ ของพวกเขาได้หรอก" นี่ถ้าไม่ใช่เพราะ "ช่างนาฬิกา" กำลังมองดูพวกเราอยู่ ฉันก็อยากจะชกเข้าที่หัวโลหะสันดาปของเขาเสียจริงๆ
ยุคอำพันที่ 2157 วันที่ 160 ของการเปิดโครงการ
ในระหว่างการออกแบบคอนเซปต์ของฉากในเมือง Larry ได้ให้คำแนะนำและการอ้างอิงที่ดีมากๆ กับพวกเรา ว่ากันว่าบรรพบุรุษของเขา เคยมีสายสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับผู้มาเยือนนิรนามด้วย เขาเลยได้ยินได้ฟังเรื่องราวที่อยู่นอก Penacony มาไม่น้อยทีเดียว
ดีจังเลยนะ ผู้มาเยือนนิรนาม... ไว้ฉันมีเงินและมีเวลาเมื่อไหร่ ฉันก็จะออกไปดูโลกภายนอกเหมือนกัน
ยุคอำพันที่ 2157 วันที่ 324 ของการเปิดโครงการ
การนอนหลับเท่ากับอยู่ในความฝัน และการทำงานโต้รุ่งก็เท่ากับไม่ได้นอน ถ้าอย่างนั้นการอดหลับอดนอนในฝัน ควรจะถือว่าเป็นนอนหลับ หรือว่าเป็นการทำงานโต้รุ่งกันล่ะ?
หลังจากทำงานติดต่อกันมาห้าสิบสี่ชั่วโมงเวลาระบบ สติสัมปชัญญะที่แตกสลายของฉัน ก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงเรื่องแบบนี้ออกมา
"ช่างนาฬิกา" มักจะปรากฏตัวออกมาด้วยวิธีการที่คาดไม่ถึง บางครั้งก็เป็นนาฬิกาที่ซ่อนอยู่ใต้โต๊ะ และบางครั้งก็กลายเป็นฟองอากาศ ดูเหมือนว่าการเซอร์ไพรส์เล็กๆ น้อยๆ แบบนี้ จะกลายเป็นความสนุกที่หาได้ยากยิ่งสำหรับเขาซะแล้ว
เพียงแต่ว่าในด้านการสร้างแอนิเมชันนั้น "ช่างนาฬิกา" ไม่ได้ติดตลกอย่างที่เขาแสดงออกมาในแต่ละวันเลย เขาค่อนข้างที่จะเข้มงวดมากทีเดียว และฉันก็ต้องยอมรับความสามารถในการเขียนบทของเขาจริงๆ แต่ขณะเดียวกัน เมื่อตัดความรู้สึกเคารพในฐานะไอดอลออกไป ความถูกต้องของภาพที่เขาต้องการนั้น ก็แทบจะยึดติดกับระดับมาตรฐานทีเดียว... จน Collin เกือบจะทำให้เมนบอร์ดลัดวงจร เพื่อที่จะจินตนาการฉากที่เขาคิดในสคริปต์ออกมาซะแล้ว
ยุคอำพันที่ 2157 วันที่ 420 ของการเปิดโครงการ
ที่ปรึกษาด้านการต่อสู้ที่สายตระกูล Bloodhound เชิญมาพังไปแล้ว แต่ก็นั่นแหละ อะไรหลายๆ อย่างในสคริปต์กับร่างสตอรี่บอร์ด ก็ไม่สามารถใช้ตรรกะของคนทั่วไปมาวัดได้เลย
ความจริงฉันก็ชื่นชมเขานะ เขาถึงกับสามารถยืนหยัดมาจนถึงตอนนี้ได้ ส่วนฉันหมดไฟกับสตอรี่บอร์ดช่วงนั้นตั้งนานแล้ว ตอนที่ฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะ สมองของฉันก็ถึงขั้นสงสัยขึ้นมาด้วยว่า "นักสร้างแอนิเมชันเป็นอะไหล่ที่ใช้แล้วหมดไปด้วยมั้ยนะ"
ฉันทนไม่ไหวแล้ว สิ่งที่ฉันอยากจะสร้างคือแอนิเมชันที่ตัวเองเข้าใจ ไม่ใช่ความคิดสะเปะสะปะของเจ้านาย!
ฉันขอลาป่วยกับโปรดิวเซอร์สองวันแล้ว ว่าจะไปหานักสร้างแรงบันดาลฝันดู
ยุคอำพันที่ 2157 วันที่ 421 ของการเปิดโครงการ
นักสร้างแรงบันดาลฝันที่ฉันนัดไว้ไม่อยู่ เพราะดูเหมือนว่าเขาจะนัดพบนักสร้างแรงบันดาลฝันอีกคนแล้ว
แต่ฉันก็ยากจะทนฝืนต่อไปได้จริงๆ ฉันจึงรวบรวมความกล้าติดต่อไปหา "ช่างนาฬิกา" เพื่อขอลาออก
แต่สิ่งที่ทำให้ฉันประหลาดใจก็คือ ท่านผู้อำนวยการสูงสุดคนนี้ทั้งไม่ได้ดุด่าหรือรั้งฉันไว้ แต่กลับคุยเล่นกับฉันเหมือนเพื่อนคนหนึ่ง
ฉันบอกเรื่องที่อยากจะพูดกับนักสร้างแรงบันดาลฝันให้เขาฟังจนหมดเปลือก ตั้งแต่สมัยที่ฉันเรียนอยู่ในระบบดวงดาวน้ำหมึก ไปจนถึงความอึดอัดใจที่ Clock Studios เขาก็รับฟังอย่างเงียบๆ ไม่รู้เลยว่าเขาเสียเวลาไปกับนักสร้างแอนิเมชันธรรมดาๆ อย่างฉันมากแค่ไหน
หลังจากฟังความคิดของฉันจบ เขากลับขอโทษฉันอย่างสุดซึ้ง และอธิบายทุกอย่างเกี่ยวกับ "เจ้าหนูนาฬิกา" ให้ฉันฟังด้วยความอดทน... เขาอธิบายว่าทำไมตัวเองถึงต้องสร้างผลงานแบบนี้ออกมา รวมถึงรายละเอียดทุกอย่างที่ฉันไม่เข้าใจอย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง
พวกเราพูดคุยกันทั้งคืน จนกระทั่งโปรดิวเซอร์วิ่งเข้ามาในห้อง แล้วเร่งให้ฉันไปทำงาน
หลังจากจบการสนทนาในครั้งนี้ ฉันก็ตัดสินว่าจะไม่ลาออกแล้ว
ไม่ใช่เพราะเจ้านายคนนี้มาเกลี้ยกล่อมฉันหรอก แต่เป็นเพราะฉันหวังว่าในอนาคตจะได้คุยกับเขาอีกต่างหาก
ยุคอำพันที่ 2157 วันที่ 729 ของการเปิดโครงการ
หลังจากผ่านความยากลำบากมามากมาย และเพื่อนๆ ในทีมที่เดี๋ยวก็มาเดี๋ยวก็ไป ในที่สุดผลงานของพวกเราก็ใกล้จะปิดฉากแล้ว
ถึงแม้ขั้นตอนการสร้างนั้นสุดแสนจะทรมาน แต่ชั่วขณะที่ได้เห็นผลงานที่สมบูรณ์ ฉันก็รู้สึกมีความสุขจนล้นอกอย่างอธิบายไม่ถูก เรื่องนี้ชวนให้สุขใจยิ่งกว่าแดนฝันใดๆ เลยด้วยซ้ำ
แต่ผู้มีพระคุณที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉันอย่าง "ช่างนาฬิกา" กลับหายตัวไป เขาไม่ได้ปรากฏตัวในการฉายครั้งสุดท้ายของพวกเราด้วยวิธีใดๆ เลย ทั้งยังไม่ได้แสดงความคิดอะไรเกี่ยวกับผลงานนี้ด้วย
แต่ฉันเชื่อว่า "ช่างนาฬิกา" จะต้องปรากฏตัวขึ้นในเวลาที่ Clock Studios ต้องการเขาอย่างแน่นอน... เหมือนกับที่เจ้าหนูนาฬิกาจะปรากฏตัวขึ้น ในยามที่เมืองฝันหวานต้องการเขานั่นเอง