Acheron

นักเดินทางที่เรียกตัวเองว่า "Galaxy Ranger" ไม่ทราบชื่อจริง มักจะพกดาบยาวติดตัว และเดินทางในกาแล็กซีเพียงลำพัง

เย็นชาและเงียบขรึม มีกระบวนดาบที่รวดเร็วและรุนแรงดุจสายฟ้า แต่กลับใช้เพียงฝักดาบในการต่อสู้ และไม่เคยชักดาบออกมาเลย

"...หาใช่คนที่เลือกดาบ แต่เป็นดาบต่างหากที่เลือกคน ▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇... ในวันนั้น เมื่อเห็น 'ดาบ' ที่ฉันตีหลอมขึ้นมา ถูกมอบให้แก่หญิงสาว ฉันก็ตระหนักได้ว่า บนเส้นทางของการต่อต้าน▇▇▇▇ เธอได้ตัดสินใจเลือก... หรือไม่ก็ถูกเลือก... ให้ก้าวเดินไปบนเส้นทาง▇▇▇▇▇▇จะมุ่งไปสู่วันพรุ่งนี้ ▇▇▇▇▇▇▇▇▇ นี่จะเป็นยุคที่สวยงาม แม้อาณาจักร Izumo จะยังคงเผชิญกับภัยคุกคาม แต่ผู้คนก็ยังมีความหวัง และเชื่อมั่นว่า ▇▇▇▇▇▇▇จะถูกกำจัดจนสิ้นซาก ทั่วทั้งแผ่นดินจะได้รับอิสรภาพกลับคืนมาอีกครั้ง... ▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇..."

เศษบันทึกโบราณ

"...จากบันทึกที่ผู้ตีหลอมดาบทิ้งไว้ ทำให้ทราบว่าครั้งหนึ่งอาณาจักร Izumo เคยเกือบล่มสลายมาก่อน และเพื่อความอยู่รอด พวกเขาจึงใช้ ▇▇▇▇ ตีหลอมดาบขึ้นมา และผู้ถือครองดาบ จะถูกยกย่องให้เป็นวีรชนผู้กอบกู้แผ่นดิน

แต่น่าเสียดาย โลกแห่งนี้ได้หายไปจากแผนที่ดวงดาวแล้ว จึงไม่อาจค้นหาความจริงของประวัติศาสตร์จากที่ใดได้ 'ความทรงจำ' ก็ไม่หลงเหลือแล้วเช่นกัน เมื่อแผนกโบราณคดีมาถึงอีกที ในระบบดวงดาวก็เหลือเพียงบทเพลง "ลึกลับ" ที่ดังกังวานอยู่: สายฝนอันไร้ขอบเขตหลั่งรินจาก▇▇ ราวกับหยาดน้ำตา ภายใต้ม่านฝนอันเลือนราง ทายาทที่เหลือรอด หันหลังให้กับบ้านเกิดที่ถูก▇▇▇▇▇▇ทำลาย..."

โดย "ผู้บันทึก" Oppenheimer

"ฉันได้นำสาร 'Revitalization-310' มาใช้ มันจะทำให้คนหลับลึก และเผชิญกับความทรงจำในอดีตอีกครั้ง ผู้ป่วยบางส่วนสามารถใช้วิธีนี้ เพื่อเรียก██████████กลับมาได้อีกครั้ง แต่เธอคนนั้นแตกต่างออกไป ก่อนหน้าเธอ ไม่เคยมีใครตื่นจากการหลับใหลได้เองมาก่อน ฉันตรวจสอบความฝันของเธอดู... นั่นยากจะเรียกได้ว่าเป็นความทรงจำที่มีความสุข: ท้องฟ้ามืดครึ้ม เมืองที่ย่อยยับ เศษซากปรักหักพัง และสายฝนที่โปรยปรายลงมาอย่างต่อเนื่อง

สายฝนนั้นโปรยปรายลงมาราวกับไม่มีวันหยุด ท่ามกลางกระแสน้ำที่เพิ่มสูงขึ้น ผู้คนต่างแย้มยิ้มในขณะสิ้นลมจากการจมน้ำ และในค่ำคืนอันมืดมิด ฉันได้ยินเสียงฟ้าร้องจากที่ไกลดังใกล้เข้ามา จนกระทั่งทันใดนั้น พลันเกิดแสงสว่างจากสายฟ้าฉีกกระชากค่ำคืนอันมืดมิด ภายใต้ท้องฟ้าที่แตกกระจัดกระจาย ฉันได้เห็นเธออีกครั้ง... ในโลกที่ไร้สีสัน เธอตวัดดาบเพียงแผ่วเบา และช่วงชิงทั้งดินแดนแห่งความฝันไป

ฉันต้องขอยอมรับว่า เธอเดินไปบนเส้นทางนี้ได้ไกลกว่าพวกเรามาก ████ที่ยากจะคาดเดา ชักนำเธอให้เดินไปสู่███████ แต่เธอกลับคว้ามันไว้ท่ามกลางความว่างเปล่า บางที เธออาจพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับศัตรูที่แท้จริง ตั้งแต่เริ่มออกเดินทางแล้วก็ได้..."

บันทึกของเภสัชกรคนหนึ่ง

"ฉันได้ทิ้งจดหมายฉบับนี้ไว้ที่นี่ ถ้าฉันไม่ได้กลับมา ก็ให้มันเล่าเรื่องราวของเธอคนนั้น ผู้เป็นเพื่อนที่ฉันเจอใน █████ แทนแล้วกัน เส้นทางสู่ดินแดนอีกฟากฝั่งลำบากแสนเข็ญ โชคดีที่มีเธอร่วมเดินทางไปด้วย ฉันถึงได้ปลอดภัยมาตลอดทาง...

...ก่อนที่พวกเราจะได้พบกัน เธอเคยไปเยือนโลกต่างๆ มามากมาย ทั้งยังเชี่ยวชาญทักษะการดำรงชีวิตต่างๆ เป็นอย่างดี ฉันกับเธอทำอาหาร และกางเต็นท์กลางป่าด้วยกัน ในค่ำคืนที่ไร้ซึ่งดวงดาวเหล่านั้น เธอจะฟังฉันเล่าเรื่องราว และคุยกันว่าพรุ่งนี้ต้องทำอะไรบ้าง แต่เวลาส่วนใหญ่ พวกเราจะเดินทางกันเงียบๆ หิมะของที่นี่เป็นสีม่วงอมแดง ลองชิมแล้วมีรสเปรี้ยวเหมือนราสป์เบอร์รี เธอ████ชมดังโงะหิมะ████ที่ฉันทำ...

...ก่อนที่จะรู้จักเธอ ฉันเดินทางข้ามผ่านแม่น้ำ██████มานานหลายปี เธอยื่นมือมาหาฉัน พวกเราเลยเดินทางผ่านแม่น้ำสายนี้ไปด้วยกัน ตอนนี้ถึงเวลาที่ต้องแยกกันแล้ว ฉันยังไปไม่ถึงฝั่ง และไม่รู้ด้วยว่ากำลังจะต้องเผชิญหน้ากับอะไร... แต่ฉันไม่มีเหตุผลที่ต้องหยุดฝีเท้า ชีวิตก็คือเส้นทางที่ต้องสิ้นสุดลงในสักวัน แต่ก่อนจะถึงตอนนั้น ฉันจะเดินไปให้ถึงปลายทางด้วยสองขาของตัวเอง และฉันเชื่อว่าเธอก็คงทำเหมือนกัน"

บันทึกของนักสำรวจคนหนึ่ง

"...หาใช่คนที่เลือกดาบ แต่เป็นดาบต่างหากที่เลือกคน เช่นเดียวกับที่คนเราไม่อาจเลือกโชคชะตา หากแต่เป็นโชคชะตาที่เลือกคน ... ในวันนั้น เมื่อเห็น 'ดาบ' ที่ฉันตีหลอมขึ้นมา ถูกมอบให้กับหญิงสาว ฉันก็ตระหนักได้ว่า บนเส้นทางของการต่อต้าน 'เทพเจ้าทั้งมวล' เธอได้ตัดสินใจเลือก... หรือไม่ก็ถูกเลือก... ให้ก้าวเดินไปบนเส้นทางที่ดูเหมือนจะมุ่งไปสู่วันพรุ่งนี้ ฉันคาดหวังเหลือเกินว่า นี่จะเป็นยุคที่สวยงาม แม้อาณาจักร Izumo จะยังคงเผชิญกับภัยคุกคาม แต่ผู้คนก็ยังมีความหวัง และเชื่อมั่นว่า เทพที่ชั่วร้ายจะถูกกำจัดสิ้นซาก ทั่วทั้งแผ่นดินจะได้รับอิสรภาพกลับคืนมาอีกครั้ง... แต่จนกระทั่งแสงจากดาบเลือนหาย ฉันถึงได้เข้าใจว่า นี่คือทางตันอันไร้จุดสิ้นสุด และผู้ที่เดินบนเส้นทางนี้ ไม่มีโอกาสหันหลังกลับไปได้อีกแล้ว..."

เศษบันทึกโบราณ

"...จากบันทึกที่ผู้ตีหลอมดาบทิ้งไว้ ทำให้ทราบว่าครั้งหนึ่งอาณาจักร Izumo เคยเกือบล่มสลายมาก่อน และเพื่อความอยู่รอด พวกเขาจึงใช้ 'กระดูกของเทพเจ้า' ตีหลอมดาบขึ้นมา และผู้ถือครองดาบ จะถูกยกย่องให้เป็นวีรชนผู้กอบกู้แผ่นดิน ทางสถาบันสนใจเรื่องของ 'เทพเจ้าทั้งมวล' มาก ปัจจุบันยังไม่รู้แน่ชัดว่า พวกเทพดังกล่าวมีความเกี่ยวข้องกับ Path ไหน แต่ในบันทึกหลังจากนี้ คำที่ชาว Izumo ใช้เรียกขานผู้ถือครองดาบเหล่านั้น ได้ค่อยๆ เปลี่ยนจาก 'คน' กลายเป็น 'โอนิ'

แต่น่าเสียดาย โลกแห่งนี้ได้หายไปจากแผนที่ดวงดาวแล้ว จึงไม่อาจค้นหาความจริงของประวัติศาสตร์จากที่ใดได้ 'ความทรงจำ' ก็ไม่หลงเหลือแล้วเช่นกัน เมื่อแผนกโบราณคดีมาถึงอีกที ในระบบดวงดาวก็เหลือเพียงบทเพลง "ลึกลับ" ที่ดังกังวานอยู่: สายฝนอันไร้ขอบเขตหลั่งรินจากดวงอาทิตย์สีดำ ราวกับหยาดน้ำตา ภายใต้ม่านฝนอันเลือนราง ทายาทที่เหลือรอด หันหลังให้กับบ้านเกิดที่ถูกเธอกอบกู้และลงมือทำลาย... เบื้องหน้าของเธอ มีเพียงเงามืดที่มองไม่เห็นอะไรเลยเท่านั้น"

โดย "ผู้บันทึก" Oppenheimer

"ฉันได้นำสาร 'Revitalization-310' มาใช้ มันจะทำให้คนหลับลึก และเผชิญกับความทรงจำในอดีตอีกครั้ง ผู้ป่วยบางส่วนสามารถใช้วิธีนี้ เพื่อเรียกความมั่นใจในการใช้ชีวิตกลับมาได้อีกครั้ง แต่เธอคนนั้นแตกต่างออกไป ก่อนหน้าเธอ ไม่เคยมีใครตื่นจากการหลับใหลได้เองมาก่อน ฉันตรวจสอบความฝันของเธอดู... นั่นยากจะเรียกได้ว่าเป็นความทรงจำที่มีความสุข: ท้องฟ้ามืดครึ้ม เมืองที่ย่อยยับ เศษซากปรักหักพัง และสายฝนที่โปรยปรายลงมาอย่างต่อเนื่อง

สายฝนนั้นโปรยปรายลงมาราวกับไม่มีวันหยุด ท่ามกลางกระแสน้ำที่เพิ่มสูงขึ้น ผู้คนต่างแย้มยิ้มในขณะสิ้นลมจากการจมน้ำ และในค่ำคืนอันมืดมิด ฉันได้ยินเสียงฟ้าร้องจากที่ไกลดังใกล้เข้ามา จนกระทั่งทันใดนั้น พลันเกิดแสงสว่างจากสายฟ้าฉีกกระชากค่ำคืนอันมืดมิด ภายใต้ท้องฟ้าที่แตกกระจัดกระจาย ฉันได้เห็นเธออีกครั้ง... ในโลกที่ไร้สีสัน เธอตวัดดาบเพียงแผ่วเบา และช่วงชิงทั้งดินแดนแห่งความฝันไป

ฉันต้องขอยอมรับว่า เธอเดินไปบนเส้นทางนี้ได้ไกลกว่าพวกเรามาก 'ลบล้าง' ที่ยากจะคาดเดา ได้ชักนำเธอให้เดินไปสู่การทำลายตน แต่เธอกลับคว้ามันไว้ท่ามกลางความว่างเปล่า บางที เธออาจพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับศัตรูที่แท้จริง ตั้งแต่เริ่มออกเดินทางแล้วก็ได้... ฉันเคยถามเธอว่า ทั้งหมดนี้มันมีความหมายอะไร? แต่เธอกลับไม่ตอบ นั่นเพราะเธอไม่รู้ว่าจะตอบยังไง หรือว่าเธอมีคำตอบในใจอยู่แล้วกันแน่?"

บันทึกของ Doctors of Chaos คนหนึ่ง

"ฉันได้ทิ้งจดหมายฉบับนี้ไว้ที่นี่ ถ้าฉันไม่ได้กลับมา ก็ให้มันเล่าเรื่องราวของเธอคนนั้น ผู้เป็นเพื่อนที่ฉันเจอใน Orkron แทนแล้วกัน เส้นทางสู่ดินแดนอีกฟากฝั่งลำบากแสนเข็ญ โชคดีที่มีเธอร่วมเดินทางไปด้วย ฉันถึงได้ปลอดภัยมาตลอดทาง ตอนแรกที่เจอกัน ฉันก็รู้สึกเหมือนว่า เธอกำลังแบกรับภารกิจบางอย่างเอาไว้ มันคือ "การแก้แค้น" งั้นเหรอ? เกรงว่าไม่น่าจะใช่ ผู้ที่มีจิตใจเคียดแค้นมักจะแสดงมันออกมาในบางครั้ง แต่เธอนิ่งสงบเช่นนั้นอยู่เสมอ ยกเว้นก็แต่ร่องรอยความเศร้า ที่เธอเผยออกมาบ้างเป็นบางครั้งก็เท่านั้น...

...ก่อนที่พวกเราจะได้พบกัน เธอเคยไปเยือนโลกต่างๆ มามากมาย ทั้งยังเชี่ยวชาญทักษะการดำรงชีวิตต่างๆ เป็นอย่างดี ฉันกับเธอทำอาหาร และกางเต็นท์กลางป่าด้วยกัน ในค่ำคืนที่ไร้ซึ่งดวงดาวเหล่านั้น เธอจะฟังฉันเล่าเรื่องราว และคุยกันว่าพรุ่งนี้ต้องทำอะไรบ้าง แต่เวลาส่วนใหญ่ พวกเราจะเดินทางกันเงียบๆ หิมะของที่นี่เป็นสีม่วงอมแดง ลองชิมแล้วมีรสเปรี้ยวเหมือนราสป์เบอร์รี เธอรับรู้รสไม่ค่อยได้เท่าไหร่แล้ว แต่ก็ยังชมดังโงะหิมะ Orkron ที่ฉันทำ...

...ก่อนที่จะรู้จักเธอ ฉันเดินทางข้ามผ่านแม่น้ำของ 'ลบล้าง' มานานหลายปี เธอยื่นมือมาหาฉัน พวกเราเลยเดินทางผ่านแม่น้ำสายนี้ไปด้วยกัน ตอนนี้ถึงเวลาที่ต้องแยกกันแล้ว ฉันยังไปไม่ถึงฝั่ง และไม่รู้ด้วยว่ากำลังจะต้องเผชิญหน้ากับอะไร... แต่ฉันไม่มีเหตุผลที่ต้องหยุดฝีเท้า ชีวิตก็คือเส้นทางที่ต้องสิ้นสุดลงในสักวัน แต่ก่อนจะถึงตอนนั้น ฉันจะเดินไปให้ถึงปลายทางด้วยสองขาของตัวเอง และฉันเชื่อว่าเธอก็คงทำเหมือนกัน"

บันทึกของ "Frebass"