Aglaea

ณ เมืองศักดิ์สิทธิ์ที่ซึ่งรุ่งอรุณสาดส่อง ผู้ถักทอลูบไล้ด้ายทอง แล้วเชื่อมโยงโชคชะตาเข้าด้วยกัน
ผู้สืบสายโลหิตทองที่แบกรับเชื้อไฟแห่ง "จินตนิยม" จงรวมพลวีรชนของโลกนี้ เพื่อนำพวกเขาก้าวไปสู่ การเดินทางอันยาวไกลอีกครั้ง
...โค่นล้มทวยเทพ นำเปลวเพลิงศักดิ์สิทธิ์กลับคืนมา และมอบชีวิตใหม่ให้กับ Amphoreus ที่ใกล้พังทลายเต็มที

หลายปีผ่านไป ตอนเธอเจอชุดที่ทอขึ้น เมื่อสมัยยังเยาว์วัยโดยบังเอิญ ผ้าไหมอันอ่อนนุ่มที่ไหลตกลงมาได้ทำให้หัวใจ ที่เรียบเฉยมานานของเธอเริ่มสั่นไหว

ในตระกูลที่บูชา "Mnestia" มาหลายชั่วอายุคนนั้น ทุกคนจะได้เรียนรู้ศิลปะแห่ง "ความงาม" มาตั้งแต่เด็ก ภาพของเหล่าปรมาจารย์ แขวนอยู่บนกำแพงเกียรติยศในสระอาบน้ำส่วนตัว คอยจ้องมองลูกหลานของตนอยู่ตลอดเวลา
ผู้มายังที่แห่งนี้ ล้วนแต่เงียบงันไม่กล้าส่งเสียง ทว่าเธอกลับก้าวเดินได้อย่างสง่างาม ภายใต้แรงกดดันจากสายตาของเหล่าปรมาจารย์
"รูปภาพแย่ที่ความจอมปลอม ดนตรีแย่ที่เป็นนามธรรม รูปสลักแย่เพราะความเทอะทะ บทละครแย่เพราะเป็นที่นิยม..."
สีหน้าของผู้อาวุโสจนปัญญา เสียงที่ไร้เดียงสานั้น ชวนให้คนเถียงไม่ออก
"Aglaea ยังมีอะไรที่จะงดงามไปกว่าพวกมันอีกล่ะ?"
เธอเดินออกจากสระอาบน้ำ แล้วเขย่งเท้าเต้นระบำไปยังหน้ากระจก ผมยาวสีทองอ่อน สยายดุจน้ำตก
"ไม่"
บนกระจกที่ขุ่นมัวด้วยไอน้ำ นัยน์ตาสีทองคู่นั้น ได้ดึงดูดสายตานับไม่ถ้วน...
"ฉันจะต้องตามหาสิ่งที่งามกว่านั้น... ให้เจอจงได้"

"เพื่อเหตุผลที่ไร้เดียงสาแบบนี้ ต่อมาก็เลย..." ความอบอุ่นจากชุดสัมผัสกับปลายนิ้ว กระตุ้นให้หวนนึกถึงอดีต
เธอปีนต้นไม้อย่างซุกซนอยู่ในลานพฤกษ์ ครุ่นคิดจินตนาการอยู่ในสระอาบน้ำ เพียงเพื่อเก็บใบไม้สีทองหนึ่งใบ และรวบรวมคลื่นแห่งแรงบันดาลใจ เพียงหยิบมือเดียว
เธอกระโดดโลดเต้นอยู่บนหลังคา และหยุดพักเหม่อมองอยู่ในทุ่งราบ เพื่อใช้เส้นด้าย ทำให้อิสรภาพของสายลม และกลิ่นดอกไม้ที่หอมขจร ปรากฏขึ้นอีกครา
กาลเวลาเคลื่อนผ่าน เครื่องทอไม่หยุดยั้ง เธอผลิตผลงานอย่างต่อเนื่อง และสร้างความฮือฮาขึ้นใน Okhema ครั้งแล้วครั้งเล่า
เธอสวมสิ่งทอที่ภาคภูมิใจที่สุดไปยังวิหาร แต่เธอยังคงมีคำถาม: "นี่คือความงามใช่หรือไม่?"

นักบวชแห่ง "Mnestia" คนนั้น ล่วงเข้าสู่วัยชราแล้ว แม้สายตาจะฝ้าฟาง แต่ความเปล่งประกายของเด็กสาว ก็ยังส่องทะลุความมืดมนเบื้องหน้าเธอได้

"Aglaea เมื่อเธอรับหน้าที่เป็น 'ผู้ถักทอทองคำ' เธอจะต้องสร้างผลงาน ที่ทำให้ทวยเทพริษยาได้แน่"
"ชุดนี้ รวมถึงตัวเธอที่สวมใส่ชุดนี้ ล้วนแต่งดงามทั้งสิ้น... ทว่านี่หาใช่ 'ความงาม' แต่อย่างใด"
"แต่... ความงามกับความงดงาม... ไม่ใช่อย่างเดียวกันหรอกเหรอ?"
"เธอนี่นะ เธอยังไม่เข้าใจหรอก... ไม่เข้าใจก็เป็นเรื่องดี เป็นเรื่องดีแล้ว..."

วันเวลาผ่านไป ชุดที่เธอออกแบบนั้นมีมากมาย ราวกับท้องฟ้าพร่างดาว
แต่ไม่รู้เพราะอะไร ในตู้เสื้อผ้าที่หรูหรากว้างใหญ่หลังนั้น กลับเก็บชุดเก่าๆ ซอมซ่อเอาไว้เป็นจำนวนมาก

บนแผ่นดินที่มีแต่ความขัดแย้ง เหล่าทหารหนุ่ม จะสวมเครื่องแบบตัวใหม่ไปทำศึก เมื่อกลับมา ชุดออกศึกก็จะกลายเป็นผ้าขี้ริ้ว ถึงขั้นนำกลับมาได้แค่ชายเสื้อ ในตอนที่ไม่มีใครรับไป ก็จะมีแต่เธอเท่านั้น ที่รวบรวมเศษผ้าเหล่านี้เอาไว้
เธอเองก็เคยทำลายชุดดีๆ เพราะความเดือดดาลเช่นกัน ชนชั้นสูงเสื่อมโทรมที่อยู่ดีกินดีพวกนั้น ไม่คู่ควรจะสวมชุดที่เธอถักทอ แล้วเอาไปโอ้อวดใครทั้งสิ้น... แม้ว่าตัวเธอเอง จะเคยเป็นแบบนี้เหมือนกันก็ตาม
ไหนจะยังมี... ชุดตัวเล็กๆ เหล่านั้นอีก

ในช่วงอดีตที่ผ่านมา หญิงสาวเหล่านั้นเติบโตมาพร้อมเธอ และบอกเล่าให้เธอฟัง ถึงเรื่องบทเพลงของอดีตและอนาคต
...เมื่อได้เห็นความอัปลักษณ์มากเข้า เธอจึงเข้าใจน้ำหนักของคำพูดอันไร้เดียงสา
"ในฐานะช่างอาภรณ์แห่ง Okhema และนักบวชแห่ง Mnestia ฉันกับพวกเธอ ล้วนมีหน้าที่เดียวกัน"
"แต่การกอบกู้ก็มีสิ่งที่ต้องแลกเช่นกัน..."
"...เหมือนกับพวกคุณน่ะเหรอ?"
"เหมือนกับ *พวกเรา* นั่นแหละ"

เสื้อคลุมนักบวชหน้าตาเรียบง่าย แขวนอยู่ในจุดที่สะดุดตาที่สุด เธอมักจะนำออกมาทำความสะอาดปัดฝุ่น เพียงเพื่อไม่ให้ลืมคำมั่นสัญญา ที่เคยให้ไว้กับเทพตนนั้น
"โปรดอภัยให้ฉันด้วย เพื่อผลงานที่งามที่สุดในโลกมนุษย์..."
เมื่อนานมาแล้ว วินาทีที่ได้ครอบครองเชื้อไฟ เธอก็พลัน "มองเห็น" ทิวทัศน์งดงามในความมืด ที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน...
ในอนาคตที่เหมือนทองคำนั้น ไม่มีความขัดแย้ง และไม่มีความตายอีกต่อไป

พวกเขาบอกว่า นั่นคือการเดินทาง "ไล่ล่าเปลวไฟ" พวกเขาบอกว่า นั่นคือการเดินทางแห่ง "การสูญเสีย"

เธอสัมผัสได้รางๆ ว่า สิ่งล้ำค่าบางอย่างกำลังค่อยๆ หายไปจากตัวเธอ แต่เธอไม่ได้เก็บเอามาสนใจ เพราะคนที่เดินอยู่ข้างหน้าเธอ กำลังประสบกับความสูญเสีย ที่เจ็บปวดยิ่งกว่าเธอเสียอีก
"ฝากที่นี่ด้วยนะ Aglaea"
"จะต้องทำให้เต็มที่ล่ะ"
"ไว้เจอกันคราวหน้านะ!"
เธอไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมเวลาที่บอกลา พวกเขาถึงต้องพูดแบบนี้
สิ่งที่เหลือไว้ให้เธอ มีเพียงดนตรีที่ดังแว่วมาจากในทะเลลึก รวมถึงรอยเท้าบนพื้นที่หายไปตามสายลม และกระดานหมากที่ไม่อาจหาบทสรุปได้

"เส้นด้ายที่บอบบางจะรองรับแรงกดดัน จากโชคชะตาได้อย่างไร?"
สิ่งที่อยู่เคียงข้างเธอมีแค่ "หุ่นตัดชุด" แต่ตอนนี้ ตู้เสื้อผ้าที่เคยตระการตากลับว่างเปล่า
คุณหนูผู้สูงศักดิ์เข้าสู่สมรภูมิการเมือง จนเกิดเสียงถกเถียงขึ้นในสภาอาวุโส ท่ามกลางเสียงหัวเราะดูแคลนของคนอื่น เธอก็ได้เริ่มแผนการของตัวเอง
ด้ายทองที่ปลายนิ้วสานเป็นตาข่ายใน Okhema พวกแมลงอยู่ทั่วซอกหลืบของเมือง แม้แต่เสียงหายใจ ก็ไม่อาจรอดพ้นหูตาของเธอได้

กระทั่งด้ายทองยังคมกริบขึ้น พร้อมทั้งแปดเปื้อนกลิ่นโลหิตเป็นครั้งแรก

จนถึงทุกวันนี้ เครื่องทอที่อาบอัตลักษณ์เทพ ก็ยังคงทำงานไม่พัก หุ่นตัดชุดมากมายล่องลอยอยู่กลางอากาศ ไม่มีใครรู้ว่าพวกมันเต้นรำเพราะอะไร และหยุดพักเพราะอะไร
"หุ่นตัดชุด ช่วยไปที่จัตุรัสด้วย เรามีแขกผู้เดินทางมาจากแดนไกล..."

เหตุการณ์แบบนี้ เหมือนเคยเกิดขึ้นซ้ำๆ มาแล้วหลายครั้ง แต่ก่อนเป็นเธอที่ไปหาคนอื่น ส่วนตอนนี้ คนอื่นต่างก็มาหาเธอ
เหมือนกับในตอนนั้น เด็กหนุ่มสวมเกราะเงินยืนอยู่ตรงนี้ ใบหน้าที่ยังดูไร้เดียงสา ฉาบไปด้วยรอยเลือดและรอยแค้น
หญิงสาวผู้สวมกระโปรงสีม่วงเงียบขรึม ไม่ว่าเธอไปที่ใด ความตายอันเย็นเยียบ ก็จะคละเคล้ากับกลิ่นดอกไม้อันลึกล้ำเสมอ
และยังมีนักย่องเบาเหมือนกับแมว ที่หายตัวไปจาก Okhema แต่เธอยังคงมองว่า นี่เป็นเรื่องล้อเล่นตลกร้ายเรื่องหนึ่ง
เด็กสาวที่อบอุ่นดั่งแสงสว่าง ก็เคยรักษาบาดแผลให้เธอเช่นกัน
ทั้งยังมีผู้สืบบัลลังก์ต่างแดน กับนักวิชาการผู้หยิ่งยโสอีก...
"ถ้าด้ายเส้นเดียวไม่พอ งั้นก็ให้ด้ายนับไม่ถ้วน ฉุดดึงท้องฟ้าขึ้นมาเถอะ..."
เธอคอยค้นหา ชักนำเส้นด้ายแห่งโชคชะตาต่างๆ แล้วสานพวกมันเป็นตาข่ายที่ทนทาน จากนั้น ตาข่ายก็จะกระโจนใส่เชื้อไฟของไททัน และทำให้พวกมัน ลุกโชนขึ้นในโลกใบใหม่อีกครั้ง
"เหล่าผู้สืบสายโลหิตทอง จะถักทออนาคตที่โชติช่วงชัชวาลด้วยกัน"

ระหว่างรอคอย เธอเดินมาที่หน้าต่างแล้วก้มมอง Okhema ที่มีผู้คนพลุกพล่าน
"หุ่นตัดชุด ชงชาร้อนให้ฉันอีกสักแก้วสิ"
เธอรู้สึกหนาวเหน็บ แต่หัวใจกลับไม่สั่นไหว เพราะความเศร้าจากอดีตอีกต่อไป
ด้ายทองล่องหน ยืดขยายไปจากปลายนิ้วของเธอ ชีพจรและเสียงหัวใจของเมือง รวมถึงเสียงลมและเสียงฝน กำลังกระโดดโลดเต้น และสั่นไหวอยู่บนปลายนิ้วของเธอ ก่อเกิดเป็นการเคลื่อนไหวของชีวิตใหม่ เหมือนกับแรงบันดาลใจ ที่เทพแห่งจินตนิยมได้ให้กำเนิด...
เธอใคร่ครวญอยู่นาน สุดท้ายก็เก็บอาภรณ์ชุดงาม ที่ตัดขึ้นในสมัยยังเยาว์วัยเอาไว้
"ต่อให้สุดท้าย จะสวมได้เพียงชุดธรรมดาก็ตาม..."

ว่ากันว่า ผู้ศรัทธาของ "Mnestia" ทุกคน มักจะมุมานะบากบั่นกันทั้งชีวิต เพื่อถวายผลงานที่ตนคิดว่า "งามเลิศล้ำ" ให้กับเทพเจ้า
แม้เธอไม่ได้ทอชุดที่งดงามมานานแล้ว
แต่เธอก็ไม่เคยหยุดถักทอโชคชะตาเลย