Archer

ความสิ้นหวังวนเวียนปรากฏ ระหว่างอดีตและอนาคต อุดมคตินับไม่ถ้วนเคยมอดไหม้อยู่ ท่ามกลางอาภรณ์ศักดิ์สิทธิ์สีแดง ทว่าอย่าถูกเถ้าถ่านเหล่านี้ หลอกเอาเสียเล่า...
หากมีใครคิดสร้างฝันหวานเพ้อพก โดยอ้างนามแห่งอุดมคติ เขาจะลุกโชนขึ้นอีกครั้ง เพื่อสู้กับความเสแสร้งจอมปลอม ของโลกจนถึงที่สุด
ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน เขาก็จะยืนอยู่ข้างความยุติธรรมเสมอ

ปกติโดยทั่วไปแล้ว ชายหนุ่มเป็นพวกยึดถือความจริง และปฏิบัติงานให้สำเร็จสิ้นอย่างใจเย็น
แต่ก็เหมือนกับมนุษย์ออฟฟิศ ที่มีอายุถึงจุดหนึ่งนั่นแหละ บางครั้ง เขาก็เผลอแสดงความมองโลกในแง่ร้าย ที่ติดมาจากประสบการณ์ส่วนตัว แต่ก็ดันเกลียดตัวเอง เพราะความคิดแง่ร้ายเหล่านี้เหมือนกัน หลายครั้งหลายหน เขาจึงหลุดพูดจาปากคอเราะร้าย โดยไม่ตั้งใจอยู่บ่อยๆ

"ไม่ใช่ นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดอย่างหนึ่ง
สาเหตุที่คนส่วนใหญ่ ไม่สามารถก้าวข้ามความเกลียดตัวเอง ที่เพิ่มพูนขึ้นตามอายุได้นั้น เป็นเพราะไม่สามารถ สู้กับตัวเองในอดีตได้จริงๆ ต่างหาก
แต่การสู้กันก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องดี
...ลืมประเด็นนี้ไปซะเถอะ"

สรุปก็คือ ขอแค่ไม่ได้เผชิญหน้าจังๆ กับตัวเองในอดีตที่ยังไร้เดียงสา หรือพวกคนที่มีความคล้ายคลึงกับตัวเอง ชายหนุ่มก็เรียกได้ว่า เป็นเซอร์แวนต์ที่เคร่งขรึม และมีความเป็นผู้ใหญ่อย่างยิ่ง แม้บางครั้งจะบ่นเรื่องงาน ที่ตนต้องทำอยู่บ้างก็ตาม แต่เขาก็จะทุ่มเททำภารกิจของตนให้สำเร็จ อย่างขยันขันแข็งและละเอียดรอบคอบอยู่ดี
...กระนั้นก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า คำบ่นพวกนั้นมักจะเจ็บแสบ และร้ายกาจอยู่เสมอ ถึงขั้นทำให้คนสงสัยด้วยซ้ำว่า เขาเคยเป็นนักเขียนมาก่อนหรือเปล่า

"ช่วยไม่ได้ นิสัยของข้าคือ การแสดงจุดยืนแบบไม่ถอยให้ใคร แต่พูดตามตรงนะ ถ้ามีคุณหนูเอาแต่ใจไร้เหตุผลแบบนั้น บุกเข้ามาในชีวิต ไม่ว่าใครก็คงเป็นแบบนี้หมดรึเปล่า?"

เรื่องราวของชายหนุ่ม เริ่มต้นขึ้นในยุคอันวุ่นวาย
เขาเป็นดั่งตัวเหลือบที่ไม่อาจอยู่นิ่ง เขาที่เคยผ่านสงครามจอกศักดิ์สิทธิ์ ในฐานะมนุษย์ธรรมดา ได้เดินทางออกจากบ้านเกิด มุ่งไปสู่มุมหนึ่งที่วุ่นวายที่สุดของโลก และชูธงแห่งการผดุงความเป็นธรรม... จนในที่สุด ก็กลายเป็นพันธมิตรของความยุติธรรม

ทว่าเส้นทางนี้กลับไม่ได้ราบรื่น ชายหนุ่มเคยริเริ่มการจลาจลติดอาวุธ นับไม่ถ้วนในทั่วทุกมุมโลก แต่ก็ไม่เคยสำเร็จเลยสักครั้ง เขารอดพ้นการลอบสังหารสิบกว่าครั้ง การซุ่มโจมตีหลายร้อยครั้ง หรือแม้แต่การยิงสังหารอีกหลายครั้ง แต่กลับถูกมิตรสหายในอดีตผลักขึ้นแท่นประหาร ในยามที่กลับไปเยี่ยมเยียนบ้านเกิดเสียอย่างนั้น

แต่นี่หาใช่เหตุผล ที่ทำให้เขาเกลียดตัวเองในอดีต... อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในส่วนที่ล้มเหลว
สิ่งที่เขาเกลียดคือ เด็กหนุ่มที่ใฝ่ฝันจะเป็นพันธมิตรแห่งความยุติธรรม ทั้งๆ ที่ในตอนนั้น ยังไม่รู้ถึงราคาที่ต้องแลก เพื่อชีวิตแบบนี้ด้วยซ้ำ

การจะผดุงความยุติธรรมเพื่อใครคนหนึ่ง จำต้องพรากอิสระของใครอีกคนไป การจะผดุงความยุติธรรมเพื่อคนนับหมื่น ยากจะเลี่ยงภาพของศีรษะที่สะบั้นเกลือกกลิ้ง และโลหิตที่หลั่งไหลเป็นสายธาร ความยุติธรรมเป็นคำสวยหรูก็จริง... ทว่าน้ำหนักของมัน กลับเพียงพอจะทำให้หนุ่มสาวที่โหยหามัน ต้องจมน้ำขาดอากาศและสิ้นชีพในทะเลแห่งอุดมคติ

"ข้าเคยพูดอะไรทำนองนั้นก็จริง แต่นั่นก็แค่การบ่นไปเรื่อยก็เท่านั้น
สภาพแวดล้อมและความรู้สึก สามารถเปลี่ยนแปลงคนได้อย่างใหญ่หลวง แม้จะเป็นตัวตนที่เหมือนกันโดยสิ้นเชิง ก็อาจตัดสินใจบางอย่างต่างกันไป ยามเผชิญหน้ากับทางแยกแห่งโชคชะตา
ดังนั้นคนที่เหมือนข้าอาจไม่ใช่ข้า คนที่เป็นข้าก็อาจไม่เหมือนข้าเช่นกัน สุดท้ายแล้วมนุษย์ก็หาหนทางรอด นอกเหนือทัศนียภาพที่เห็นไม่ได้หรอก"

อุดมคติจะเหยียบย่ำอุดมคติ และโชคชะตาจะสะบั้นโชคชะตา... ใช่ว่าคนหนุ่มสาวจะไม่รู้เรื่องพวกนี้
เพียงแต่ตามหลักแล้ว พันธมิตรแห่งความยุติธรรม ไม่ควรจะเกรงกลัวสิ่งใด... ชายหนุ่มเรียนรู้ที่จะให้ความสำคัญกับสิ่งนี้

"คันโชและบาคุยะ"... ดาบคู่นี้ เป็นอาวุธที่ชายหนุ่มใช้คล่องมือที่สุด เขาสามารถรังสรรค์ขึ้นมาซ้ำๆ ได้ด้วยเวทการจำลอง ไม่ว่าจะทำพังไปกี่เล่มก็ไม่เสียดายเลยสักนิด ตามหลักแล้ว ขอแค่เป็นอาวุธที่ชายหนุ่มเข้าใจอย่างถ่องแท้ เขาก็สามารถ "จำลองของเลียนแบบได้นับครั้งไม่ถ้วน" แต่ด้วยเหตุผลบางประการ เวทการจำลองของเขาจะสมบูรณ์แบบได้ แค่เฉพาะตอนที่เป้าหมายการจำลอง ถูกจัดว่าเป็น "ดาบ" เท่านั้น

"ฟังดูเหมือนพ่อค้าขายของเก๊งั้นเหรอ? อ่า ก็ประมาณนั้นแหละ
ไม่ใช่วิธีที่มีเกียรติอะไรนักหรอก แต่ใช้ต่อกรกับพวกหลงตัวเอง ที่ชอบวางอำนาจบาตรใหญ่ แล้วเอากฎที่สร้างเองไปครอบหัวคนอื่นน่ะ มันก็เหมาะดีแล้วไม่ใช่รึไง"

ตำนานเล่าว่าคันโชและบาคุยะ เป็นปรมาจารย์นักตีดาบในตำนาน สองสามีภรรยาทำทุกวิถีทาง เพื่อพยายามเปลี่ยนสถานการณ์ ที่ปรมาจารย์นักตีดาบ ไม่อาจควบคุมคุณภาพของดาบที่หลอมได้ ทำให้ทุกครั้งที่หลอม ต้องปล่อยให้ขึ้นอยู่กับโชคชะตาเท่านั้น
ซึ่งเรื่องราวต่อจากนี้ ก็แตกต่างออกไปหลายรูปแบบ หนึ่งในนั้นเล่าว่า... บาคุยะได้กระโดดลงไปในเตา และหลอมตนเข้ากับโลหะเหลว เพื่อให้คันโชตีหลอมยอดดาบ ที่ไม่เคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์ และจะไม่มีใครสร้างขึ้นมาได้อีก
แต่ในเรื่องเล่าอีกแบบซึ่งเป็นที่รู้จักมากกว่า ได้เล่าไว้ว่า เพราะไม่พอใจที่ ประสิทธิภาพการตีหลอมดาบลดลง หลังจากที่คันโชหลอมยอดดาบออกมา ทรราชก็ได้สั่งประหารเขา บาคุยะพาลูกไปซ่อนตัวที่บ้านเกิด หลายปีต่อจากนั้น ลูกน้อยที่เติบใหญ่ กับจอมยุทธ์ที่บังเอิญเจอระหว่างทาง ก็ได้ร่วมกันวางแผนล้างแค้นทรราช สุดท้ายทั้งสามคนก็สิ้นชีพไปพร้อมกัน

ชะตากรรมของชายหนุ่มมีความคล้ายคลึง กับเรื่องราวข้างต้นหรือไม่? หากว่ามี งั้นสิ่งที่เขาเสียสละนั้นคือตัวเอง พวกพ้อง หรืออุดมการณ์บางอย่าง?
ไม่มีใครรู้ได้
ผู้คนรู้เพียงแค่ว่า เพื่อดาบที่อยู่ในใจแล้ว เขายอมเป็นแก่นแท้แห่งดาบ... ใช้กายาต่างเหล็กกล้า และโลหิตคือเพลิงแผดเผา
เขาเคยรังสรรค์ดาบมานับร้อยพัน กระนั้นสุดท้ายแล้ว มือทั้งคู่กลับว่างเปล่า มิเคยถือสิ่งใดไว้
เช่นเดียวกับ "ภาพในใจ (เขตแดนดาบอนันต์ Unlimited Blade Works)" ของเขา

"แต่นี่ก็คือชีวิตคนเราไม่ใช่เหรอ?
ดาบไม่อาจหยุดอยู่ในมือของใครคนหนึ่ง ถ้าไม่วางมันไว้บนหิ้ง ก็ต้องส่งต่อมันให้กับคนอื่น หรือไม่... ก็ใช้มันจนถึงวินาทีสุดท้าย
จากนั้น ถึงจะเริ่มต้นใหม่ได้อีกครั้ง"

ในระบบของสงครามจอกศักดิ์สิทธิ์ ชายหนุ่มถูกกำหนดให้เป็นพลธนู (Archer) สำหรับผู้ที่มีต้นกำเนิดจาก "ดาบ" แล้ว นี่ราวกับเป็นการเย้ยหยัน แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ

"ขอทีเถอะ ถ้าเทียบกับการต่อสู้ซึ่งๆ หน้าแล้ว การปลิดชีพศัตรูจากทางไกล ดูจะเป็นวิธีรบที่มีประสิทธิภาพกว่าอีก ไม่ใช่รึไง?
หรือเจ้าหวังอยากให้ข้า เป็นเหมือนกับนักดาบ (Saber) พวกนั้น ที่ปล่อยลำแสงกวาดล้างทุกอย่างจนราบ? อย่าล้อเล่นหน่อยเลย ข้าก็แค่คนธรรมดาๆ ทั่วไป ไม่มีพลังเวทที่แข็งแกร่งอย่างพวกเขาหรอกนะ"

ถึงจะว่าอย่างนั้น แต่ในกรณีจำเป็น ชายหนุ่มก็ไม่ปฏิเสธการต่อสู้ระยะประชิด เนื่องจากข้อได้เปรียบที่มี "คันโชกับบาคุยะ" ที่ไม่จำกัด เขาจึงสามารถใช้กระบวนดาบอันชวนตะลึง จนคู่ต่อสู้ยากจะรับมือได้

"ถ้าสังหารศัตรูได้ด้วยกระสุนธรรมดาๆ ข้าเองก็ไม่อยากเปลืองแรงขนาดนี้หรอก
แต่ถ้าเจ้าอยากฝึกกระบวนท่านี้จริง... งั้นก็เข้าครัวบ่อยๆ แล้วเริ่มจากทักษะหั่นผักแล้วกัน
ข้าไม่ได้ล้อเล่น เพียงตั้งใจใคร่ครวญดู เจ้าจะได้เรียนรู้อะไรมากมาย จากการทำอาหาร ยกตัวอย่างจากการเตรียมวัตถุดิบ ซึ่งเป็นเรื่องพื้นฐานที่สุดแล้วกัน... ถ้าอยากกินมื้ออาหารเลิศรสไวๆ เจ้าก็ต้องแยกส่วน ขั้นตอนการทำอาหารของแต่ละเมนู แล้วค่อยจัดลำดับพวกมันใหม่อีกครั้ง เพื่อที่จะได้ทำขั้นตอนหลายๆ อย่างให้เสร็จพร้อมกันในทีเดียว... เมื่อใดที่ชินกับการใช้ความคิดแบบนี้แล้ว ก็จะนำมันไปใช้กับเรื่องรอบตัว จนประหยัดเวลาไปได้มากโขทีเดียว
หรืออีกตัวอย่างก็เช่น การตั้งไฟตอนผัดผัก มือใหม่มักจะเข้าใจผิดเสมอว่า การผัดผักก็แค่การโยนวัตถุดิบต่างๆ ลงไปในกระทะตามลำดับ แล้วรอให้วัตถุดิบสุกก็เป็นอันจบ
ซึ่งสำหรับพวกวัตถุดิบที่ผัดหรือต้มได้นาน เรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหาอยู่แล้ว แต่จะทำแบบนี้กับอย่างอื่นไม่ได้ พวกมันมีระยะเวลากับอุณหภูมิในการปรุง ซึ่งเหมาะกับตัวเองที่สุดอยู่ จึงเป็นเรื่องปกติที่วัตถุดิบเหล่านี้ จะมีความไม่เข้ากันบ้าง
เพราะงั้น ส่วนใหญ่เราเลยต้องแบ่งวัตถุดิบเป็นหมวดหมู่ แล้วใช้ไฟที่ต่างกัน ตอนปิดเตาจัดใส่จาน ก็ต้องกะจังหวะที่ถูกต้องด้วย... สุดท้าย ค่อยนำทุกอย่างมาประกอบเข้าด้วยกัน จนเป็นเมนูอาหารที่มีครบ ทั้งรสชาติและหน้าตา"

ใช่แล้ว ขอแค่เปิดสวิตช์เรื่องเข้าครัว ชายหนุ่มก็จะเปลี่ยนรูปแบบการพูดทันที จากนั้นก็สาธยายยาวเหยียด ถึงสิ่งที่เขาได้มาจากประสบการณ์ส่วนตัว สำหรับชายผู้ใช้เวลาทั้งชีวิต หมดไปกับการต่อสู้นั้น แก่นแท้ในชีวิตของเขา อาจจะไม่ใช่ความยุติธรรมหรือความทุกข์ยาก แต่เป็นกลิ่นอายของชีวิตธรรมดาๆ ทั่วไปต่างหาก

"อย่างที่ข้าเคยบอกก่อนหน้านี้ ถ้าปลิดชีพศัตรูจากทางไกลได้จริง งั้นก็คงไม่มีใครอยากเสี่ยงชีวิต ไปสู้ระยะประชิดหรอก ตอนเผชิญหน้ากับโชคชะตาก็เช่นกัน
ซึ่งตัวตนการมีอยู่ของข้า ก็แค่เป็นการพิสูจน์ว่า ในสถานที่อันไกลโพ้นมีโลกเช่นนั้นอยู่ ผู้คนที่นั่นได้แต่สู้อย่างเอาเป็นเอาตาย กับโชคชะตาทุกวี่ทุกวัน มิเช่นนั้นก็จะไร้ความหวังที่จะอยู่รอด
แม้ข้าจะเคยต่อสู้เพื่อพวกเขาอยู่ที่นั่น แต่สาเหตุที่โลกเกิดการเปลี่ยนแปลง ก็เพราะผู้คนคอยต่อสู้กับโชคชะตาไม่ลดละอยู่ดี
ส่วนข้า... ก็แค่ชายคนหนึ่งที่ไม่เคยมีสิ่งใด และยังไม่เคยเอาชนะโชคชะตา (การไปถึงดินแดนแห่งอุดมคติ) ได้ก็เท่านั้น"

เชื่อได้โดยไร้ข้อกังขาเลยว่า เขาจะยังเดินบนเส้นทางแห่งการ "ช่วยเหลือมนุษยชาติ" ต่อไป
เหมือนกับที่เขายินดีเข้าครัวทำอาหารให้เพื่อนๆ ได้ทานเสมอนั่นแหละ