Argenti

อัศวินสุดคลาสสิกแห่ง "กองอัศวินแห่งความงาม"
นิสัยที่เที่ยงตรง เปิดเผย และสูงส่งของเขา ทำให้ผู้คนต่างเคารพนับถือ... เขาท่องไปในจักรวาลเพียงลำพัง เพื่อเดินตามเส้นทางของ "ความงาม" อย่างเด็ดเดี่ยว
การรักษาชื่อเสียงของ "ความงาม" ในจักรวาลคือหน้าที่ของ Argenti: การปฏิบัติหน้าที่นี้ ต้องกระทำด้วยความจริงใจ ยามใดที่ลงมือ ก็ต้องทำให้ผู้คนเลื่อมใสศรัทธาอย่างที่สุด

บ้านเกิดของเขาทำสงครามอยู่นานหลายปี ท่ามกลางกระสุนปืนใหญ่ที่ลอยลิ่ว ความทรงจำแรกๆ ในวัยเด็กของเขา มักวนเวียนเกี่ยวกับโลหิตและเขม่าควัน ครั้งหนึ่ง ขณะที่หลบกระสุนปืนใหญ่อยู่ใต้ดิน เขาได้พลิกอิฐก้อนหนึ่งออก และพบขลุ่ยโอคาริน่าเข้า
เขาพยายามใช้อากาศที่ไหลเวียนอยู่ มาสร้างเป็นท่วงทำนอง...
แต่เสียงเพลงของเขานั้น ถือเป็นภัยพิบัติจริงๆ

เพียงแต่เสียงขลุ่ยโอคาริน่าในเวลานั้น ถือเป็น "ที่พักใจ" แห่งเดียวสำหรับเขา

เมื่อเวลาผ่านไป ทำนองเพลงก็เลือนหายไปจากความทรงจำ และกลายเป็นช่วงเวลาที่ "ลึกลับ" จนกระทั่งหลายปีต่อมา ขณะที่เป็นกวีพเนจรอยู่ในสักแห่ง เขาก็ได้ช่วยเด็กจากดงกระสุนปืนใหญ่ไว้ และได้รับขลุ่ยโอคาริน่าอันล้ำค่ามา จากนั้นความทรงจำ จึงถูกกระตุ้นขึ้นมาอีกครั้ง
เขาพินิจพิเคราะห์ขลุ่ยในมือ หยกขาวล้ำค่างดงามไร้ตำหนิ อากาศไหลผ่านรู จนความกดอากาศสร้างเป็นทำนองเสียงขึ้นมา เมื่อทำนองเสียงผสานกันอีกครั้ง ก็สามารถหวนรำลึกถึง ความรู้สึกในห้วงความทรงจำได้...
แต่เสียงเพลงของเขา ก็ยังถือเป็นภัยพิบัติอยู่ดี

"ฉันโง่เขลาขนาดนี้ คงมีความสัมพันธ์ที่ดีกับมันไม่ได้หรอก..."
เขากังวลใจและใคร่ครวญอยู่นาน ความกล้าหาญที่ทำให้ผู้คนหวาดกลัว ก่อตัวขึ้นมาอีกครั้ง เขาจึงลองใช้อากาศที่ไหลเวียนอยู่ มาสร้างเป็นท่วงทำนองดูอีกที...
จังหวะดนตรียังคงเหมือนเดิม แต่ทว่าเขากลับหัวเราะร่า

"แต่ฉันรักมัน ฉันรักมันจริงๆ... ฉันเชื่อว่ามันคือ 'ความงดงาม'"
เขาเก็บขลุ่ยโอคาริน่าไว้อย่างดี และมุ่งหน้าเดินทางต่อไป โดยไม่ลังเลอีกแล้ว

หลังออกจากบ้านเกิด เขาได้ติดตามปรมาจารย์สูงวัยท่านหนึ่ง
นอกจากฝึกฝนร่างกายและจิตใจ เป็นประจำทุกวันแล้ว บางครั้งตอนพักกลางวัน ท่านปรมาจารย์ก็จะเล่าถึงยุคสมัย ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนให้ฟัง... มันคือชั่วขณะที่ เหล่านักกวีพเนจรข้ามดวงดาวในยุคโบราณ อ้างว่าตัวเองได้พบเห็น "ความงาม"

"นั่นคือโลกแห่งอำพันที่นิ่งงันแห่งหนึ่ง ผู้คนล้วนแต่หลั่งน้ำตาให้กับ ปรากฏการณ์อันงดงามและแปลกประหลาด ที่ถูกผนึกอยู่ข้างในนั้น"
"ว่ากันว่าหลังจากที่ Idrila ดับสูญ ก็จะวนเวียนเป็นเวลากว่าสิบสามยุคอำพัน และหวนคืนกลับมายังที่ใดสักแห่งในจักรวาล ในช่วงเดือนที่ 13"

ในช่วงเวลาหลายปีนั้น ปรมาจารย์ได้ถ่ายทอดจิตวิญญาณแห่ง "ความงาม" ให้เขาวันแล้ววันเล่า
อย่างเช่น จะใช้ "การต่อสู้" ด้วยศรัทธา มาแทนที่ "บทกวี" ที่ขับขาน เพื่อสานต่อจิตวิญญาณแห่ง "ความงาม" ได้อย่างไร

...เขาเข้าใจแล้ว นั่นคือบรรทัดฐานและคุณสมบัติอย่างหนึ่ง ของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็น "อัศวิน" นั่นเอง

แต่อาจารย์เล่าให้ฟังไม่เท่าไหร่ ก็ด่วนจากไปเสียก่อน เขาจึงเดินทางคนเดียวเหมือนตอนแรกๆ ที่เพิ่งออกจากบ้านเกิดอีกครั้ง เขาครุ่นคิดถึงการดำรงอยู่ของตัวเอง เพียงแต่เขาไม่ได้รู้สึก "กลุ้มใจ" เกี่ยวกับความโดดเดี่ยวอีกต่อไปแล้ว แต่เขากำลังคิดว่า จะกลายเป็น "อัศวิน" ได้อย่างไร

เขาเคยปรับปรุงถนนสกปรกของเมืองเก่า จนเหมือนกับทารกที่ได้อาบแสง
เขากำจัดมอนสเตอร์ที่ราวกับฝันร้าย และในฤดูใบไม้ผลิของปีต่อมา เหล่ากระต่ายก็กระโดดเข้าป่าได้อีกครั้ง
เขาเคยท่องโลกไปพร้อมกับ "อัศวิน" อีกคนหนึ่งเป็นเวลาสั้นๆ อัศวินคนนั้นบอกว่า เขาเชื่อว่าบนชุดเกราะมีพรของเทพีสถิตอยู่

"การอุทิศจิตวิญญาณนั้น จะมีความหมายว่า ทุกครั้งที่ไปอาจไม่ได้หวนกลับ แต่ทุกครั้ง ก็จะไม่มีทางให้ถอยหลังเช่นกัน"
"มาพยายามไปด้วยกันนะ เพื่อนยาก"

เขาจ้องมองรอยกระดำกระด่างบนหอก นี่คือหลักฐานที่แสดงถึงการปกป้อง "ความงาม"
เมื่อเขาเช็ดรอยกระดำกระด่างบนหอก นี่คือหลักฐานที่แสดงถึงการก้าวไปหา "ความงาม"

หลังจากเขาก้าวเข้าสู่ Path "ความงาม" "บททดสอบ" ต่างๆ ก็ทยอยปรากฏขึ้น บนเส้นทางการฝึกฝนอันยากลำบาก...
บ้างมาจากการอธิษฐาน บ้างมาจากการสำนึกผิด หรือไม่ก็เป็นเสียงกระซิบก่อกวน ในรูปแบบภูตผีปีศาจทั้งสาม

แต่เมื่อเขาใช้ "หอก" อันกล้าหาญ ทำลายการล่อลวงของภูตผีปีศาจทั้งสาม ด้วยจิตใจที่เปี่ยมไปด้วยเกียรติยศ ความอ่อนแอ ความโลภ และความคิดฟุ้งซ่าน ก็จะถูกขจัดออกไปจนหมด
เขาจะอุทิศจิตวิญญาณและชีวิต ไว้แทบเท้าของเทพดาราแห่งความงาม

เสียงกระซิบของภูตผีปีศาจทั้งสาม เหมือนกับคำพูดไม่ได้ศัพท์ที่มีรูปแบบแตกต่างกัน พวกมันจะจำแลงเป็นความปรารถนาต่างๆ ท่ามกลางเมฆหมอกมากมาย
อย่างเช่น เป็นผลประโยชน์อันต่ำช้า เป็นความผิดบาปที่ไม่ละอาย เป็นมงกุฎแห่งอำนาจ เป็นเสียงอันทรงเสน่ห์
เป็นจุดสูงสุดของการเข่นฆ่า เป็นความต้องการด้านปากท้อง เป็นการลืมเลือนความสำนึกผิด หรือเป็นเพียงสามัญสำนึกเท่านั้น

เลือดของเขา จะหลั่งรินในสนามรบอย่างมีเกียรติ หยดเลือดสีแดงฉาน จะพันเกี่ยวกับเส้นผมยาวเหยียด หอกของเขาวางอยู่ตรงนี้ และได้รับพรจากเทพเจ้า ให้มันคมกริบไปตลอดกาล...
เสียงของอาจารย์ผู้ล่วงลับ และเพื่อนร่วมทาง กลายเป็นเสียงกระซิบที่วนเวียนอยู่ข้างหู หอกจะไม่มีวันหัก เว้นแต่เจ้าของจะยอมศิโรราบ

ขณะที่เขาชุ่มโชกไปด้วยหยาดโลหิต และเกือบจะสิ้นสติไป ในที่สุดเขาก็ได้ยินเสียงกระซิบ ที่ไม่รู้ว่ามาจากที่ไหน:

"พวกคุณขัดขวางชื่อเสียงอันเลวร้าย พวกคุณเผยแพร่ชื่อเสียงอันดีงาม พวกคุณคือ 'อัศวินแห่งความงาม'
ทุกครั้งที่ได้รับชัยชนะ พวกคุณจะมองเห็นตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า มองเห็นจิตใจที่ชั่วร้ายของตนเอง"

"ยินดีด้วย คุณผ่าน 'บททดสอบแห่งกระจก' ได้อีกครั้ง"

กองอัศวินต่างมีท่าทียึดมั่นใน "ความงาม" แตกต่างกัน:
บางคนปฏิบัติตนตามศรัทธาไปตลอดชีวิต บางคนเอาแต่ตั้งสมมติฐาน และพยายามล้มล้างสมมติฐานนั้นไม่รู้จบ
บางคนได้รับเกียรติยศ และเคลื่อนพลสู่สนามรบ ทว่าบางคนก็คิดว่าตัวเองอัปลักษณ์ และละอายที่จะยอมรับชุดหรูหราแห่ง "ความงาม"

สิ่งที่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงคือ ผู้คนต่างกำลังดิ้นรน เพื่อตามหาตัวตนที่แท้จริงของ "Idrila"
เขาสาบานว่า จะจดจำความอ่อนน้อมถ่อมตน ความเวทนา และความยุติธรรมให้ขึ้นใจ ซึ่งเขาก็ไม่เคยผิดคำสาบานนี้มาก่อน เขาจดจำบัญญัติแห่ง "ความงาม" ไว้ในใจ ในขณะที่ศรัทธาก็ยิ่งแรงกล้ามากขึ้น
"คนประหลาด... อัศวินแห่งความงาม เป็นพวกคนประหลาดจริงๆ!"

หลังจากมีข่าวลือว่า "Idrila" อาจตายไปแล้วแพร่กระจายไปในจักรวาล พวกเขาก็ยิ่งรู้สึกหวาดหวั่นมากขึ้น:
ความศรัทธาที่มากขึ้น กลับมาพร้อมกับความไม่เข้าใจที่เพิ่มขึ้น และเสียงหัวเราะที่เพิ่มขึ้น กลับมาพร้อมกับความแปลกประหลาด ที่มากขึ้นกว่าเดิม
เมื่อมองย้อนกลับไปในสมัยโบราณ "เกียรติยศ" "ชื่อเสียงอันดีงาม" และ "ชื่อเสียงอันเลวร้าย" ต่างๆ ล้วนสูญสลายไป ในกาลเวลาอันยาวนานทั้งสิ้น

นี่คือจุดจบสุดท้ายของทุกสิ่งทุกอย่าง

เมื่อเขาได้พบ "อัศวิน" ที่เคยร่วมทางกันในอดีตอีกครั้ง อีกฝ่ายกลับกลายเป็นสาวกความงาม ที่หลงอยู่บนเส้นทางแห่ง การแสวงหาความแข็งแกร่งไปเสียแล้ว
ฮีโร่คนนั้นที่เคยถืออาวุธในตำนาน เพื่อเข่นฆ่าอสูรยักษ์ที่กลืนกินท้องนภา ชุดเกราะของเขา กลับเปลี่ยนเป็นเกล็ดของอสูรยักษ์ อาวุธของเขา กลับกลายเป็นเขี้ยวเล็บที่ถอดไม่ได้ โลหิตของเขา กลับกลายเป็นเปลวไฟหนืดข้นที่เดือดพล่าน ดวงตาของเขา หลงเหลือไว้เพียงความป่าเถื่อน ไร้ซึ่งสติปัญญาของมนุษย์ เสียงที่เคยเรียกเขาว่า "เพื่อนยาก" บัดนี้หลงเหลือเพียง เสียงร้องที่แหบแห้งเท่านั้น

ถ้อยคำจากบททดสอบ กลายเป็นคำพยากรณ์แห่ง "จุดจบ" ที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม:
ตนจะกลายเป็น... "ลางแห่งความชั่วร้าย" เหมือนกันหรือไม่?