Arlan

หัวหน้าแผนกรักษาความปลอดภัยของสถานีอวกาศ "Herta" ที่พูดไม่ค่อยเก่ง
แม้จะไม่เข้าใจเรื่องการวิจัย แต่ Arlan ก็สามารถทุ่มเทชีวิตปกป้องนักวิจัยผู้ให้ความสำคัญกับการวิจัย เพื่อที่พวกเขาจะได้ทำวิจัยให้สำเร็จลุล่วง เขาคุ้นเคยกับความเจ็บปวด และมองว่าบาดแผลคือรางวัลแห่งเกียรติยศ
เฉพาะตอนที่กอด Peppy เท่านั้น ที่เด็กหนุ่มจะยอมลดกำแพงลงและเผยรอยยิ้มที่หาดูได้ยากออกมา

Arlan ทำงานที่แผนกรักษาความปลอดภัย เป็นยังไงบ้าง?
...ลูกพี่เป็นตะเกียง ที่ชี้นำให้แผนกรักษาความปลอดภัยก้าวไปข้างหน้า และเป็นหัวใจหลักที่สนับสนุนให้ทุกคนสู้ต่อไป! ถ้าไม่มีเขาอยู่หนึ่งวัน สถานีอวกาศจะต้องร่ำร้องคร่ำครวญ ถ้าไม่มีลูกพี่สิบวัน สถานีอวกาศก็จะดำรงอยู่ไม่ได้ และถ้าขาดลูกพี่ไปร้อยวัน สถานีอวกาศก็จะกลายเป็นนรก!
...แต่เขาเล่นจานร่อนอิเล็กทรอนิกส์กับ Peppy ในเวลางานนะ
...นั่นก็เพราะลูกพี่ฝึกซ้อมประจำวันเสร็จล่วงหน้าแล้วน่ะสิ! การได้เห็นลูกพี่ ก็ถือเป็นขวัญกำลังใจของพวกเราเหมือนกัน!
...แต่เขาเล่นจานร่อนอิเล็กทรอนิกส์กับ Peppy ในเวลางานนะ
...แล้วรู้ได้ไงว่าการเล่นจานร่อนอิเล็กทรอนิกส์กับ Peppy ไม่ใช่หนึ่งในงานของลูกพี่...

"เล่นมือถือในเวลาลาดตระเวน โดนยึด"
"เดี๋ยวสิ ลูกพี่ Arlan มีคนนินทาพี่ในกลุ่มแชท พี่จะไม่สนใจหน่อยเหรอ?"
"ไม่ว่าง"
"หือ? มีภารกิจด่วนเหรอ? ฉันจะไปกับพี่ด้วย เกิดเรื่องอะไรขึ้นน่ะ?"
"ต้องพา Peppy ไปทำกายภาพบำบัด โดยการเล่นจานร่อนอิเล็กทรอนิกส์"

ที่บ้านของคุณ Asta มีของแปลกประหลาดและล้ำค่านับไม่ถ้วน แต่ลูกหมาที่หายใจรวยรินตัวหนึ่ง กลับดูสะดุดตาเป็นพิเศษ

ยิ่งไปกว่านั้น เสียงร้องไห้เสียใจของเธอก็ดังยิ่งกว่าเดิม ในตอนที่พ่อแม่ปลอบใจ Asta ว่าสุนัขที่เก็บมาเลี้ยงมักจะอยู่ได้ไม่นาน และเดี๋ยวจะซื้อตัวใหม่ให้ดีกว่า

ส่วนลูกหมามอมแมมตัวนั้น ก็ได้แต่นอนอยู่นิ่งๆ อยู่อย่างนั้น โดยไม่มีแรงแม้แต่จะยกศีรษะขึ้นมามองรอบๆ ด้วยซ้ำ เสียงร้องไห้ เสียงทะเลาะ และความนิ่งเงียบ ทั้งหมดนี้ล้วนไม่เกี่ยวข้องกับมันเลย

เขานึกว่ามันหยุดหายใจไปแล้ว จึงได้ยอบตัวลง แล้วลองสัมผัสลมหายใจของมันที่จมูก ทันใดนั้น ลูกหมาก็แลบลิ้นออกมาเลียนิ้วของเขา นี่เป็นระยะไกลที่สุด ที่มันสามารถสัมผัสถึงได้

...ลิ้นของมันเปียกๆ

"อยากเล่นจานร่อนมั้ย?"

ดวงตาไร้แววพลันสว่างวาบขึ้นมาทันที

เขาหยุดลงที่ทางเดิน แล้วมองออกไปยังจักรวาลอันเงียบสงัดนอกหน้าต่าง ซึ่งสะท้อนให้เห็นขอบตาดำของเขา

ดวงตาที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดของอีกคน ปรากฏขึ้นที่หน้าต่าง เจ้าของดวงตาคู่นั้น ดูผ่อนคลายกว่ายามปกติตอนอยู่ต่อหน้านักวิจัย และหาวออกมาด้วยท่าทีสบายๆ

"ดึกขนาดนี้แล้วยังไม่ไปนอนอีกเหรอ?"
"ผมรู้สึกไม่ค่อยวางใจ ก็เลยออกมาลาดตระเวนสักหน่อย..."
"ฉันเพิ่งอัปเดตรหัสใหม่ให้กับกำบังป้องกันแล้ว ระบบความปลอดภัยก็ทำงานปกติดี"
"ผมอาจจะคิดมากไป แต่ว่า..."
"ฉันรู้ นายเป็นหัวหน้าแผนกรักษาความปลอดภัย ฉันเชื่อสัญชาตญาณของนาย"

แสงไฟในสถานีอวกาศยังคงสว่างไสวทั้งวันทั้งคืน พวกเขากลับไปประจำยังตำแหน่งที่ตนรับผิดชอบแล้ว

พวกเขาต่างรู้ดีว่า ไม่ว่าจะเป็นแสงสว่างของคุณ Herta ที่คอยโอบล้อมอยู่ หรือระบบป้องกันของสถานีอวกาศ หรือว่าการทำงานหามรุ่งหามค่ำ ของแผนกรักษาความปลอดภัยก็ตาม แต่ถ้าเกิดวิกฤตขึ้นมาล่ะก็...

นั่นเป็นเวลาเพียงแค่ชั่วพริบตาเท่านั้น

"ทุกคนอพยพไปหมดแล้ว Arlan รีบถอยเร็ว!"
"อาจจะยังมีนักวิจัยที่รอดชีวิตอยู่ก็ได้"
"ไม่มีแล้ว...ไม่พบสัญญาณชีพอื่นๆ แล้ว"

เขารู้ว่าตัวเองควรเชื่อ Asta จนกระทั่งตอนที่เขาเห็นกองทัพ Antimatter ไหลทะลักเข้ามาหาราวกับคลื่นยักษ์ ก็มีสัญญาณชีพอ่อนๆ ปรากฏขึ้นที่ Watcher Zone ซึ่ง Asta มองไม่เห็นภาพนี้

ขณะนี้เขายืนอยู่หน้าลิฟต์ ที่นี่มีแค่เขาคนเดียว เขาต้องทำการตัดสินใจ แม้จะขัดต่อคำสั่งของ Asta ก็ตาม... ไม่ว่ายังไง เขาก็ต้องปิดกั้นสิทธิ์การเข้าถึงลิฟต์ เพื่อปกป้องทุกคนเอาไว้ และจะไม่ปล่อยให้มอนสเตอร์เข้าใกล้ Master Control Zone แม้แต่ก้าวเดียว

"ขอโทษด้วยนะ คุณ Asta..."

เขายังไม่ทันได้อธิบายอะไร ก็ถูกกองทัพ Antimatter โจมตีจากข้างหลังจนล้มลง จากนั้นการสื่อสารทางไกลก็ถูกตัดขาดไปด้วย

เขานึกขึ้นได้ว่า ไม่ว่าตัวเองจะทำงานที่บ้านของคุณ Asta หรือว่าเดินทางมาที่สถานีอวกาศ "Herta" เพื่อรับหน้าที่เป็นหัวหน้าแผนกรักษาความปลอดภัย เขาก็ไม่เคยมีความ "ลังเล" แม้แต่นิด เพราะคุณ Asta ตัดสินใจแล้วว่าจะเดินไปยังเส้นทางนั้น ดังนั้นตัวเขาก็ต้องติดตามไปอย่างแน่นอนอยู่แล้ว

Arlan เงยหน้าขึ้นอย่างยากลำบาก มอนสเตอร์ค่อยๆ เดินเข้ามาล้อมเขาเอาไว้ เขาไม่เคยฝ่าฝืนคำสั่งของคุณหนูเลย แต่นี่เป็นครั้งแรก

"หวังว่านี่คงจะไม่ใช่ครั้งสุดท้าย"

จู่ๆ เขาก็มีความคิดแบบนี้ขึ้นมา

เขาใช้ดาบใหญ่พยุงร่างกายของตน แล้วลุกขึ้นยืนอย่างเชื่องช้าทว่าแน่วแน่