Blade

นักดาบผู้มอบร่างกายให้กับคมดาบ ไม่ทราบชื่อเดิม
ผู้ภักดีต่อ "ทาสแห่งโชคชะตา" และมีความสามารถในการรักษาตัวเองที่น่าสะพรึงกลัว
ผู้ต่อสู้ด้วยดาบโบราณ ซึ่งตัวดาบนั้นเต็มไปด้วยรอยแตกร้าว เช่นเดียวกับร่างกายและหัวใจของเขา

เขามองเห็นเพียงสีแดงฉาน ในปากมีรสหวานปนกลิ่นคาว แขนขาอ่อนล้าไร้เรี่ยวแรง
...ตัวเขาคงจะตายไปแล้ว

"จำได้รึยัง?"
เขาอ้าปากด้วยความงุนงง เสียงนั้นราวกับสัตว์ป่าที่ไร้อารยะ
เสียงในลำคอหยุดชะงัก วัตถุแข็งทื่อที่เย็นยะเยือกพุ่งทะลุร่างของเขา
เป็นเช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่านับพันครั้ง

ช่างน่าแปลก ตอนที่ผิวหนังฉีกขาด เขากลับได้ยินเสียงอันแผ่วเบาของเอ็นและกระดูก ที่เชื่อมประสานกัน
ช่างน่าแปลก มีสัตว์ประหลาดกำลังถูกหล่อเลี้ยงอยู่ในร่างกายเขา แต่เขากลับอยากจะปล่อยให้มันเติบโตจนมีขนาดมหึมา
ช่างน่าแปลก เขาสิ้นศรัทธาที่จะมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว แต่ร่างกายกลับฟื้นฟูตัวเองจนเป็นปกติ
ช่างน่าแปลกจริงๆ

ก่อนที่ดาบจะแทงทะลุร่างของเขาอีกครั้ง เขาก็จับดาบเล่มนั้นไว้ แล้วค่อยๆ ลุกขึ้น
"จำได้รึยัง?"
เขามองสบกับดวงตาสีแดงฉานของหญิงสาว แต่ในหัวยังคงว่างเปล่า
...เขาถูกแทงอีกครั้ง
"จงจดจำรสชาติของความตายไว้ แล้วนำไปมอบให้พวกเขาซะ"

สีแดงฉานจากก้นบึ้งดวงตาอาบย้อมขึ้นมาอีกครั้ง เขามองดาบบนพื้นที่ถูกใช้เพื่อเข่นฆ่าตัวเอง และพบว่ามันหักไปครึ่งหนึ่ง
"ลุกขึ้นมา ให้ฉันฆ่านายอีกครั้ง"

เขามองเห็นเพียงสีแดงฉาน ในปากมีรสหวานปนกลิ่นคาว แขนขาอ่อนล้าไร้เรี่ยวแรง
...ตัวเขาคงจะตายไปแล้ว

ชายหนุ่มผมดำสั่นสะท้านไปทั้งร่าง แต่กลับยังคงกำหอกไว้แน่น
เขาไม่มีเขามังกร และปฏิกิริยาก็ดูเด็กกว่าในความทรงจำ...
แต่เขาไม่มีทางลืมหอกเล่มนี้ และไม่มีทางลืมได้ว่า ภายใต้ดวงตาสีเขียวเข้มที่สงบนิ่งราวกับผิวทะเลสาบคู่นั้น ช่างโหดร้ายแค่ไหน
บาดแผลเริ่มสมานแล้ว เขากลอกตามองไปที่เด็กหนุ่ม
เด็กหนุ่มพลางตวัดหอกอีกครั้งโดยไม่ลังเล...

"นั่นแหละ"
คนที่เข่นฆ่าศัตรูจนหมด ก็คือนาย
คนที่กลบฝังร่างคนที่รักไปเพียงลำพัง ก็คือนาย
คนที่เกือบทำให้บ้านเกิดต้องพังพินาศ ก็คือนายอีกเหมือนกัน

เขาล้มลงไปอีกครั้ง
เด็กหนุ่มกุมบาดแผลไว้ แล้วค่อยๆ ถอยหลังจนหายไปจากสายตาของเขา
"███ ก่อนที่ฉันจะได้เห็นวาระสุดท้ายของนายกับตา เราต้องได้เจอกันอีกแน่"

เขามองเห็นเพียงสีแดงฉาน ในปากมีรสหวานปนกลิ่นคาว แขนขาอ่อนล้าไร้เรี่ยวแรง
...ตัวเขาคงจะตายไปแล้ว

สัตว์ประหลาดกลืนกินเขาอีกครั้ง แต่คราวนี้คนที่เขาเผชิญหน้าด้วยไม่ใช่ใครอื่น
เกราะสูงใหญ่นิ่งเงียบ เขาถูกกักให้อยู่ในอ้อมแขนนั้น ส่วนคนที่พูด ก็คือหญิงสาวที่สวมแว่นกันแดด

"ฟังฉันนะ อันที่จริงฉันฆ่านายได้อีก ไม่งั้นก็จะไม่มีทางพานายกลับมาได้"
เสียงของเธอนุ่มละมุนมาก แม้แต่สัตว์ประหลาดในร่างของเขา ก็ยังสงบลงเพื่อฟังเธอพูด
"แต่ฉันไม่อยากทำอย่างนั้น"
หญิงสาวก้มลงมากระซิบที่ข้างหูของเขา นั่นเป็นการแลกเปลี่ยนที่เขาไม่อาจปฏิเสธได้
"พวกคุณต้องการอะไร?"
"ยังมีอะไรที่น่าสำราญใจไปกว่า การได้เห็นว่าผู้เป็นอมตะตายไปยังไงกับตาตัวเองอีกเหรอ? 'เขา' พูดแบบนี้น่ะ"

เกราะสูงใหญ่คลายอ้อมแขนออก "โชคชะตา" อยู่ข้างหน้าแล้ว เขาจะไปพร้อมกับคนพวกนี้
"ฟังฉันนะ Bladie ผ่อนคลายหน่อยเถอะ"
"ฟังฉันนะ นายไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น"
เขาพยักหน้า หญิงสาวเดินไปอยู่ข้างๆ เขา เธอแย้มยิ้ม แต่เขากลับรู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นมันช่างดูเศร้าเหลือเกิน
เขาคิดว่า "คงเพราะคนอื่นไม่อยู่ฟังเธอพูดจนจบล่ะมั้ง"

เขามองไม่เห็นอะไรเลย

เขานึกถึงเรื่องเมื่อหลายสิบปีก่อน ที่ตัวเองขึ้นเรือสินค้ามายัง Xianzhou และชื่นชมในงานฝีมืออันแสนประณีตของที่นี่
ชายหนุ่มไม่กินไม่ดื่ม และรังสรรค์ผลงานไปตามแรงบันดาลใจอย่างเต็มที่ เขาได้สร้างวัตถุหายากขึ้นมานับร้อยอย่าง ซึ่งในบรรดาสิ่งของเหล่านั้น มีอยู่สี่ชิ้นที่มีชื่อเสียงมากที่สุด

ดาบ "Shard Sword" นั้นสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ สีที่เคลือบเปล่งประกายเป็นสีโลหิตเงาวาว มีเพียงนักดาบที่แข็งแกร่งที่สุดใน Xianzhou เท่านั้น ที่จะสามารถอธิบายความหมายที่แท้จริงของดาบเล่มนี้ได้
จิ้งจอกสาวเคยยิงลูกธนูสามดอกพร้อมกันในยามวิกฤต แต่ก็ยังไม่ลืมบังคับ Starskiff และพูดคุยเฮฮากับคนอื่นไปด้วย
หนุ่มผมดำที่มีเขามังกร ใช้วิชาควบคุมสายน้ำมารักษาบาดแผลให้สหาย และในชั่วขณะต่อมาก็ได้ผสานสายน้ำเข้ากับตัวหอก แล้วพุ่งแทงศัตรูในชั่วพริบตา
ยังมีชายหนุ่มที่ชอบต่อปากต่อคำกับเขา และพอเห็นง้าวพิฆาตเล่มนี้เข้า ก็แย่งไปถือแล้วไม่ยอมปล่อยอีกเลย

ตอนนี้ ██ ได้ตายไปแล้ว เป็นการตายครั้งแรก และครั้งเดียว
แต่เขายังอยู่ที่นี่ หัวสมองที่ราวกับชายหนุ่มกำลังขบคิด และเขาก็จะครุ่นคิดไปชั่วนิรันดร์
เขาครุ่นคิดถึงสองมือของเขาที่ไม่ได้คล่องแคล่วอีกต่อไป มือทั้งสองข้างนั้นไม่อาจสร้างอาวุธใดๆ ได้อีกแล้ว
...แต่ทุกอย่างนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขาเลย
นับตั้งแต่นี้ไป ร่างนี้จะเป็นเพียงแค่ "Blade" เท่านั้น