Boothill

มนุษย์คาวบอยดัดแปลง ที่เที่ยวเตร็ดเตร่ไปในกาแล็กซี เขาเป็นคนที่มองโลกในแง่ดี และรักอิสระเป็นอย่างมาก
ในฐานะสมาชิกของ "Galaxy Ranger" เขาจะใช้ทุกวิถีทาง เพื่อกำจัดคนชั่วร้ายให้สิ้นซาก...
เบื้องหลังของการกระทำอันเอิกเกริก คือความปรารถนา ที่จะดึงดูดความสนใจของศัตรูคู่แค้น "องค์กรสันติภาพแห่งดวงดาว"

"Graey ดูในหิมะนั่นสิ มีเด็กอยู่ด้วย!"
Graey และ Nick เดินไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง พร้อมทั้งอุ้มเด็กทารกที่หน้าแดง และร้องไห้จ้าไม่หยุดไว้ในอ้อมแขน
เขามีชื่อที่ไพเราะและก้องหูมาก ซึ่งในภาษาโบราณของ "Aeragan-Epharshel" มันมีความหมายว่าปืนที่บรรจุกระสุน

เขาเติบโตภายใต้ความรักและการคุ้มครองจาก Graey กับ Nick โดยมีเพื่อนเล่นเป็นพี่น้องคนอื่นๆ ซึ่งแต่ละคนก็มาจากสถานที่ที่แตกต่างกัน แต่ตอนนี้พวกเขา ล้วนอยู่ในดินแดนอันกว้างใหญ่ไพศาลนี้ "Aeragan-Epharshel"
Graey พาเขาไปรู้จักกับพืชพรรณ สิงสาราสัตว์ และสายน้ำ ส่วน Nick ก็สอนวิธีฝึกม้า เลี้ยงวัว และต้อนแกะให้ เขาที่ตัวกระจ้อยร่อยได้ขี่ม้าข้ามลำธาร เพื่อต้อนวัวและแกะไปยังทุ่งหญ้าเขียวชอุ่ม ท่ามกลางแสงแดดยามเช้าพร้อมกับ Nick ภายใต้กลุ่มเมฆที่เปล่งประกาย Nick จะร้องเพลงเสียงดังอยู่เสมอ เมื่อไหร่ที่ได้ยินเสียงร้องดังกึกก้องนั้น เขาก็จะร้องตามไปด้วยเช่นกัน เขาร้องเพลงเจื้อยแจ้วเสียงดังฟังชัด พร้อมกับใช้เท้าสะกิดท้องของม้าตัวน้อย เพื่อให้มันวิ่งเร็วขึ้น และนำพาเสียงหัวเราะของพวกเขา ให้ดังไปสู่สถานที่ที่ไกลออกไป

เด็กๆ ที่ Graey และ Nick รับเลี้ยง ต่างก็เติบโตขึ้นเรื่อยๆ ส่วนทั้งคู่ก็แก่ตัวลงทุกวันๆ
เขาได้กลายเป็นคาวบอย และรู้จักเทคนิคการล่าสัตว์ทุกรูปแบบ พวกเขาวิ่งไปรอบถิ่นทุรกันดาร ที่คลุ้งไปด้วยฝุ่นควันตลบ ต่อสู้กับโจรร้าย ค้าขายกับกองคาราวาน และสู้เอาชีวิตรอดจากพวกสัตว์ป่า
เขาเคยเผชิญอันตรายเฉียดความตาย ได้ลิ้มรสชาติของการแก้แค้นศัตรู ได้เห็นเพื่อนพ้องถูกกระสุนปืนสังหาร รวมถึงได้เห็นครอบครัวหนึ่ง แตกสลายภายในเสี้ยววินาที... เขาสูญเสียผู้คนไปมากมาย และได้รับสิ่งต่างๆ มามากล้น ท้ายที่สุด เขาก็ได้รับสถานะและความเคารพ มาด้วยความกล้าหาญของตัวเอง

ตอนนี้เขาไม่ค่อยได้เจอพี่ๆ น้องๆ เหล่านั้นแล้ว แต่เขาก็รู้ว่าคนเหล่านั้นสุขสบายดี
ในค่ำคืนที่มืดมิด เขามองท้องฟ้า พลางคิดถึงโลกที่กว้างใหญ่ยิ่งกว่า และในราตรีอันเงียบสงัด เสียงร้องไห้นั้นชัดเจนมากเป็นพิเศษ
เขาเดินตามเสียงไป จนเห็นทารกแก้มแดง กำลังร้องไห้จ้าไม่หยุด เขาทำอะไรไม่ถูก แต่สุดท้ายก็อุ้มเด็กน้อยขึ้นมา และพากลับบ้านเหมือนกับที่ Graey เคยทำในตอนนั้น

เสียงแหบแห้งของ Nick ยังคงดังก้องอยู่ข้างหู...
"น้ำที่นี่กลมกล่อมเหมือนไวน์ชั้นดี
น้ำที่นี่เย็นเฉียบเหมือนกับคมมีด
ที่แห่งนี้คือ...
โลกที่ดีที่สุด"

เงาที่ทอดยาวมาจากยานอวกาศ บดบังแสงจันทร์บนทุ่งหญ้า

เขากระโดดลงจากรถไฟที่แล่นอยู่ เมื่อควันและฝุ่นจางลง เขาก็กลับมาถึงที่ฐาน พร้อมกับรางวัลที่ได้กลับมา

เขาเงยหน้ามองแขกไม่ได้รับเชิญ คนชุดดำที่แต่งตัวดีดูภูมิฐาน เดินลงมาจากดาดฟ้าของยาน และเข้าไปในฐานของเหล่าคาวบอย โดยมีเจ้าหน้าที่ติดอาวุธครบมือคอยคุ้มกัน เขารับสิ่งที่คนชุดดำเรียกว่า Synesthesia Beacon มา จากนั้นคำศัพท์มากมายที่ไม่คุ้นเคย ก็แล่นเข้ามาในหัวของเขา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้รู้ว่าเหนือทุ่งหญ้า ป่าเขา แม่น้ำ และรางรถไฟ ยังมีโลกที่เรืองรองอีกนับพันอยู่ในจักรวาล

รถขุดขนาดใหญ่ ปรากฏขึ้นบนเส้นขอบฟ้าของทุ่งหญ้า แร่สีดำเริ่มไหลบ่าออกมาจากพื้นดิน เจ้าหน้าที่ติดอาวุธ ดูหมิ่นศรัทธาของพวกเขา และขับไล่พวกเขาออกจากบ้านตัวเอง โดยไม่สนคำทัดทานใดๆ ของคนท้องที่ ทั้งยังหยามศักดิ์ศรี ด้วยการจ่ายเงินชดเชยเพียงน้อยนิด

เขาและพรรคพวก ใช้วิธีทำสงครามแบบกองโจรเหมือนเมื่อก่อน เพื่อชะลอการรุกล้ำของพวกคนชุดดำ แต่เมื่อต้องเผชิญกับพลังอันแข็งแกร่ง กลอุบายของคาวบอย การยิงที่แม่นยำ และม้าพันธุ์ดีที่เดินทางได้หลายพันไมล์... ก็ดูจะเป็นเรื่องคร่ำครึและไร้สาระ หลังจากคนในครอบครัวจากไปทีละคนสองคน เขาก็ตระหนักได้ว่า หากไม่ไปหาตัวต้นเรื่องทั้งหมด ก็คงไม่มีโอกาสแก้ไขเรื่องนี้ได้แน่

ตกดึก เขาสวมชุดของเจ้าหน้าที่ที่ขโมยมา และแอบย่องเข้าไปในยานอวกาศ ด้วยสัญชาตญาณและความว่องไว ที่ฝึกฝนมาจากการล่ามาตลอดหลายปี จึงทำให้เขาจัดการกับเจ้าหน้าที่ตามทางได้อย่างเงียบเชียบ ทั้งยังหลบเลี่ยงจุดตรวจ และการตรวจสอบหลายชั้น จนมาถึงห้องโดยสารหลักได้

เขามองเห็นแผ่นหลังของชายคนหนึ่ง คล้ายกำลังพูดอะไรบางอย่างกับลูกน้องตรงหน้าว่า
"...Aeragan-Epharshel มีทรัพยากรด้านกลยุทธ์ที่สำคัญมาก ถ้าใครได้ไปครอบครองก่อน ก็จะได้เปรียบในการแข่งขันระหว่างแผนก ในเมื่อพวกคาวบอยป่าเถื่อน ไม่ยอมร่วมมือกับแผนกพัฒนาการตลาด เราก็ต้องจัดการดูแลโลกใบนี้แทน
เหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว อนุมัติให้ใช้กำลัง เพื่อนำอารยธรรมมาสู่โลกนี้ได้"

ความคิดน่ากลัวผุดขึ้นในหัวของเขา เขาวิ่งออกไปข้างนอกอย่างตื่นตระหนก เจ้าหน้าที่ที่อยู่รอบๆ ยังคงหัวเราะและหยอกล้อกันอยู่ เขากลั้นหายใจ ระงับความโกรธ และกลั้นน้ำตาเอาไว้... ครอบครัวยังต้องการเขา เขาจะหยุดฝีเท้าลงไม่ได้

เสียงปืนใหญ่ตกลงมาจากฟากฟ้า เมื่อเขาโซซัดโซเซกลับมาที่ฟาร์ม ซึ่งบัดนี้ได้กลายเป็นขุมนรก Graey และ Nick ที่แก่ชรา รวมถึงเพื่อนๆ ที่เติบโตมาด้วยกัน ต่างก็ถูกฝังอยู่กลางกองเพลิงหมดแล้ว เขายังคงแอบหวังเล็กๆ ว่าจะพบร่างน้อยๆ ร่างนั้น... เธอเพิ่งจะหัดเดินได้ไม่นาน เธอที่มักฟาดมือลง บนกีตาร์ตัวเล็กที่เขาทำให้ จากนั้นก็จะหัวเราะคิกคักใส่ แต่ตอนนี้กลับไม่เหลือแล้ว ไม่เหลืออะไรทั้งสิ้น บ้านเกิดของเขา เหลือเพียงแต่ความไหม้เกรียม... ถึงขั้นที่ว่า เขายังไม่ทันสร้างหลุมศพ ให้กับคนเหล่านั้นด้วยซ้ำ

"องค์กรสันติภาพแห่งดวงดาว... แผนกพัฒนาการตลาด..."
ชื่อและภาพที่ราวกับฝันร้ายนี้ จะสลักอยู่ในใจของเขาสืบไป จนกลายเป็นสิ่งที่เขาไม่อาจลืมเลือนได้ แม้จะเปลี่ยนร่างใหม่แล้วก็ตาม

ตามบันทึกของดาวเคราะห์ "Aeragan-Epharshel" กล่าวว่า เผ่าพันธุ์ที่เร่ร่อนอยู่ในดินแดนแห่งนี้ มาหลายชั่วอายุคน ได้หายไปหลังจากภัยพิบัติที่ไม่ทราบสาเหตุ คนชราและหนุ่มสาวที่เหลืออยู่ ล้วนแต่อาศัยอยู่ในพื้นที่ส่วนตัว ที่นับวันก็ยิ่งเล็กลงเรื่อยๆ จนถึงตอนนี้ แร่สีดำก็ยังคงเป็นโลหะหายาก ที่นำไปใช้ผลิตอาวุธประสิทธิภาพสูงในปริมาณมาก และถูกส่งไปยังดาวเคราะห์ต่างๆ โดยเรือขนสินค้าขององค์กร

"เส้นทางนี้ไม่เหมาะกับนายหรอก รีบไปซะเถอะ ไปหางาน... หรือไม่ก็หาที่เรียนสักที่ซะ"
หมอตัวน้อยวางแซนด์วิชที่กินไปแล้วครึ่งหนึ่ง ก่อนจะเช็ดมือบนเสื้อกาวน์สีขาว ที่เห็นได้ชัดว่าใหญ่กว่าตัวเองหลายไซซ์

ชายหนุ่มไม่ได้เอ่ยคำใด เขาถอดเสื้อผ้าออก จนเผยให้เห็นรอยแผลเป็นทั่วร่างกาย แต่หมอก็ยังไม่หยุดพูด
"วัยรุ่นอย่างนาย ควรจะมีอนาคตที่ดีกว่านี้นะ เส้นทางนี้มันเหมาะสำหรับพวกจนตรอก แต่ก็ยังอยากจะไล่ล่าสิ่งชั่วร้าย..."
ปืนเย็นๆ ถูกกดไปที่หน้าผากของหมอ... พูดให้ถูกก็คือ กดไปแถวๆ ส่วนที่น่าจะเป็นหน้าผากซะมากกว่า
"ถ้าฉันอยากเรียน ฉันจะไปหาเรียนเอง" ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงข่มขู่
"ต่อให้นายอยากจะขู่ฉันแค่ไหน แต่ปืนมันก็ทำอะไรฉันไม่ได้หรอกนะ... เอาเถอะ นอนลงซะสิ" หมอตอบอย่างเอือมระอา

...
ไฟเหนือเตียงผ่าตัดสว่างขึ้น
เขาคล้ายจะตกลงไปในห้วงทะเลลึก ร่างกายถูกห่อหุ้ม และเป็นหนึ่งเดียวกับสิ่งรอบข้าง จนค่อยๆ เลือนหายไป เหลือเพียงจิตใจอันว่างเปล่า ที่กำลังดิ้นรนอยู่กับที่
แต่ที่แปลกก็คือ ความหวาดกลัว ความไม่สบายใจ ความโดดเดี่ยว ความมืดมน และความโกรธแค้น... สิ่งเหล่านี้ไม่ได้หายไปพร้อมกับร่างกายของเขา แต่ยังคงอยู่ในอีกรูปแบบหนึ่ง และมันก็หนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆ
เขาได้กลิ่นไหม้ และสัมผัสได้ถึงลมหายใจแผ่วเบาของหมอ... เธอหายใจได้ด้วยงั้นเหรอ? ความคิดนี้ผุดมาอย่างผิดเวลา เสียงเครื่องยนต์ดังก้องอยู่ในหูของเขา เลือดสีฟ้าสดใหม่ ไม่ยอมไหลไปยังหัวใจที่หิวกระหายของเขา
เขาอยากหลับไปทั้งแบบนี้ และไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก
จนกระทั่งได้ยินเสียงร้องเพลงที่แหบแห้ง และเสียงกำชับที่อ่อนโยนนั้น ความทรงจำในอดีตของเขา ก็หวนกลับมาอีกครั้ง และความโกรธแค้นฝังลึกในใจ กลายเป็นแสงริบหรี่ในความมืดมิด เขาเดินตามแสงนั้นไปจนสุดทาง และพยายามอย่างสุดความสามารถ ที่จะลอยขึ้นมาเหนือผิวน้ำ
...

"ยินดีด้วย นายนี่ตายยากจริงๆ"
หมอเช็ดมือที่เปื้อนเลือด บนเสื้อกาวน์สีขาวของตน แล้วหยิบแซนด์วิชครึ่งชิ้นที่เหลือขึ้นมา
"คิดว่าฉันจะตายงั้นเหรอ?"
เขากำสองมือแน่น ตอนนี้พวกเขาต่างก็เป็นโลหะเย็นๆ กันทั้งคู่
"ส่วนใหญ่ก็ตายกันทั้งนั้น" หมอเอ่ยกับเขาตามตรง "แต่ไม่ใช่เพราะฝีมือผ่าตัดของฉันไม่ดีนะ"
"ข่าวดีก็คือ ฉันตายไปนานแล้ว"
"นายชื่ออะไร?"
เขาลังเลอยู่สักพัก เสียงที่อ่อนโยนและแหบแห้งในหูหายไป ไม่มีใครเรียกชื่ออันไพเราะก้องหูนั้น... อีกต่อไปแล้ว
"Boothill ที่บ้านเกิดของฉัน ชื่อนี้จะใช้เรียกมือปืนที่ถูกสังหารไปแล้ว"
เขาหันกลับมายิ้ม จนเผยให้เห็นเขี้ยวแหลมคมเต็มปาก
"แต่นี่ก็แค่จุดเริ่มต้นเท่านั้นแหละหมอ ในบรรดาสิ่งที่ฉันต้องแลกเพื่อแก้แค้น นี่น่ะเบาที่สุดแล้ว"
เขาลากร่างใหม่ของตัวเอง ออกจากประตูไปอย่างทุลักทุเล

"งั้นก็ขอให้มีความสุขกับการ 'ล่าสังหาร' นะ 'Galaxy Ranger' Boothill!"
หมอตัวน้อยตะโกนตามหลังชายหนุ่ม
ข้างนอกเริ่มมืดลงแล้ว Boothill อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมอง... ท่ามกลางหมู่ดวงดารา มีดาวดวงหนึ่งที่สว่างไสวขึ้นมา

เขากลับไปที่ "Aeragan-Epharshel" อยู่หลายครั้ง เพื่อตรวจสอบชายผู้สั่งให้สังหารเผ่าพันธุ์ของเขา แต่กลับพบว่าตัวตนของคนคนนั้น ถูกลบออกจากบันทึกประวัติศาสตร์ไปนานแล้ว
เขาบุกเข้าไปในสวนประกายความทรงจำ และพยายามอ่านฟองความทรงจำเกี่ยวกับ "Aeragan-Epharshel" ฟองความทรงจำบนตู้โชว์พากันกลิ้งตกลงมา Memokeeper เหล่านั้นไม่ได้สนใจที่จะขัดขวางเขา แต่กลับพุ่งไปรุมกอบกู้ความทรงจำที่หายากนั่นก่อน

ขณะที่ถูกขับไล่ออกจากสวนประกายความทรงจำ ในที่สุดเขาก็เห็นชายคนนั้น ในฟองความทรงจำเกี่ยวกับ "Aeragan-Epharshel" ท่ามกลางความชุลมุนวุ่นวาย
"Oswaldo Schneider ผู้อำนวยการ 'แผนกพัฒนาการตลาด' ขององค์กรสันติภาพแห่งดวงดาว..."

...

"ได้ข่าวรึยัง ไม่นานมานี้มีมนุษย์จักรกลลึกลับ บุกโจมตีกองเรือขององค์กร ที่ท่าเรือระหว่างดวงดาวใน Pier Point ด้วยล่ะ..."
"ธุรกิจของแผนกพัฒนาการตลาด เสียหายไปเยอะเลย พวกเรามารอดูเรื่องสนุกๆ กันดีกว่า ใครใช้ให้พวกนั้นทำตัวอวดเบ่งกันล่ะ..."
"เรื่องสนุก? พรุ่งนี้ฉันจะกลับ Pier Point แล้ว ฉันไม่อยากถูกใครเอาปืนมาจ่อหัวนะ..."
พนักงานในชุดเครื่องแบบขององค์กร เดินถือกาแฟผ่านจัตุรัสน้ำพุไป

ใต้ร่มไม้ คาวบอยกดปีกหมวกลง พลางอ่านประกาศจับในหน้าหนังสือพิมพ์ และจิบเครื่องดื่มมอลต์อย่างสบายใจเฉิบ
"Boothill ไม่ทราบสถานที่เกิด Galaxy Ranger คดีที่ได้กระทำความผิดมีดังนี้: เข้าจู่โจม Pier Point 5 ครั้ง โจมตีคลังอาวุธแผนกพัฒนาการตลาด ขององค์กรสันติภาพแห่งดวงดาว 3 ครั้ง โจมตีพนักงานขององค์กรระดับ P40 ขึ้นไปหลายครั้ง นอกจากนี้ บุคคลนี้ยังมีส่วนในคดี ที่เกี่ยวข้องกับดาวเคราะห์ขององค์กร เช่น คดีการหายไปของสมบัติในระบบดวงดาว Marie-Louin, เหตุจลาจลในระบบวงแหวน Kongea และการระเบิดของดาว Galileo"

"แม่งูเอ๋ย ทั้งเรื่องฝนกระสุน และก็เรื่องหนีตาย ดันถูกพวกแกเขียนซะกลายเป็นไอต้าวเลยนะ..."
เขาโยนหนังสือพิมพ์ลง แล้วจ้องมองไปยังกองเรือ ที่แล่นเข้าออกสำนักงานสาขาขององค์กร ถึงค่าหัวของเขาจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แต่ Oswaldo ก็เหมือนกับปลาไหล ไม่มีร่องรอยให้เขาจับได้แม้แต่นิดเดียว ไม่ใช่แค่หายหน้าหายตาไปจากสาธารณะ ทว่าแม้แต่พนักงานระดับกลางเหล่านั้น ก็ยังไม่รู้เลยว่าเขาอยู่ที่ไหน

ที่ท่าเรือ พนักงานระดับล่างขนส่งสินค้าอย่างเป็นระเบียบ มีเรือขนสินค้าธรรมดาเข้าออกเป็นประจำ ขณะที่เขานับเรือขนสินค้าจนถึงลำที่ 359 พนักงานของท่าเรือ ก็เริ่มถอดหมวกและแสดงความเคารพ ยานสวยหรูลำหนึ่ง ซึ่งมีเรือคุ้มกันคอยปกป้องอยู่ กำลังแล่นออกจากท่าเรือ และมุ่งหน้าไปยังดาวแห่งการเฉลิมฉลอง ขณะมองดูเรือที่ตกแต่งอย่างอลังการลำนี้ เขาก็ส่ายหัวและรอคอยบางอย่างต่อ

หลายสิบนาทีผ่านไป ยานชีวภาพสีเทาขนาดเล็ก ก็แล่นตามกองเรือพาณิชย์ ออกจากท่าเรือไปอย่างเงียบงัน
...นั่นแหละคือเป้าหมายที่แท้จริงของเขา

"ไม่มีที่ไหนเป็นกำแพงแข็งแกร่งให้ตลอดไปหรอก Oswaldo ถึงจะหาตัวนายไม่เจอ แต่การหาสุนัขขององค์กรที่รังเกียจนาย มันง่ายกว่าเป็นไหนๆ เลยไม่ใช่เหรอ?"
"พอนึกถึงพวกที่หันไปร่วมมือกับศัตรู และถูกฉันจัดการเรียบในอดีตแล้ว ก็ไม่รู้ว่าพวกนั้นจะหัวเราะเยาะฉัน อยู่ในนรกรึเปล่านะ..."
เขาโยนขวดเปล่าในมือทิ้ง แล้วเผยเขี้ยวแหลมคมของตนออกมา
"ไม่เป็นไร อีกไม่นานพวกเราก็จะได้เจอกันแล้ว"