Bronya

ทายาทของ "ผู้พิทักษ์" แห่ง Belobog และเป็นผู้บัญชาการกองกำลัง Silvermane อายุน้อยและมีความสามารถ
Bronya ได้รับการศึกษาที่เข้มงวดมาตั้งแต่ยังเด็ก จึงมีกิริยาสง่างามและมีมนุษยสัมพันธ์แบบที่ "ทายาท" คนหนึ่งสมควรมี
แต่หลังจากได้เห็นสภาพแวดล้อมอันเลวร้ายของ Underworld ว่าที่ผู้มีอำนาจตัดสินใจสูงสุดก็ค่อยๆ เกิดความสงสัย... "การฝึกฝนที่ฉันได้รับทั้งหมด จะช่วยทำให้ผู้คนได้ใช้ชีวิตแบบพวกเขาต้องการจริงๆ เหรอ?"

เด็กสาวรู้จักเก็บซ่อนความรู้สึกนึกคิดของตัวเองตั้งแต่เด็กๆ ในแต่ละวัน เธอจะเดินผ่านถนนเส้นเดียวกับเด็กคนอื่นๆ เล่นสนุกแบบเดียวกัน และพูดคุยเกี่ยวกับความชอบที่เหมือนๆ กัน แต่เธอไม่เคยถูกครอบงำโดยชีวิตที่เรียบง่ายและจำเจเช่นนี้... ทุกครั้งที่มีเวลาว่าง เธอก็จะนั่งอยู่บนม้าหินสีน้ำตาลเทา แล้วเงยหน้ามองฟ้า พลางจินตนาการถึงท้องฟ้าอันสมบูรณ์ ที่ไม่ได้ถูกแผ่นจานกลมๆ บดบัง

เด็กสาวมองเห็นคนงานต้องอาบเหงื่อต่างน้ำ ความกดดันต่อการเอาชีวิตรอด ได้บดขยี้ความกระตือรือร้นในชีวิตจนแหลกสลาย ขณะที่เฝ้ามองดวงตาที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ทว่าจริงใจของพวกเขา เธอก็ตกสู่ห้วงแห่งความสับสน: หรือว่าชีวิตของคนเราจะถูกกำหนดให้เป็นแบบนี้? เหมือนกับท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ที่ถูกแผ่นจานกลมขนาดยักษ์บดบัง บางทีอิสรภาพที่เธอหวังไว้ อาจจะถูกกำหนดให้ไม่มีวันสมบูรณ์ก็ได้

เธอพยายามดิ้นรนออกมาจากห้วงลึกแห่งนั้น แล้วขีดเขียนอุดมการณ์ที่เธอจะนำติดตัวไปตลอดชีวิตอย่างเงียบๆ ลงบนถนนหินกรวดที่เขรอะไปด้วยฝุ่น

"ต้องทำให้โลกนี้ดีขึ้น"

เด็กสาวนั่งอยู่บนตักของแม่ วงแขนเย็นๆ โอบรอบคอของเด็กสาวไว้ ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก น้ำเสียงของท่านแม่อ่อนโยนและลุ่มลึก ท่านกำลังเล่านิทานพื้นบ้าน ที่มีประวัติศาสตร์อันยาวนานให้กับเด็กสาว... ตอนจบของเรื่องไม่สมบูรณ์แบบนัก แต่เด็กสาวกลับชอบมาก ท่านแม่รู้ความชอบของเธอมานานแล้ว เพราะนิทานที่จบอย่างมีความสุข มักจะทำให้เด็กสาวรู้สึกเบื่อหน่ายและเต็มไปด้วยคำถาม ดังนั้นการตัดความสงสัยที่ไม่จำเป็นออกไป โดยการเล่าเรื่องที่จบอย่างไม่สมหวัง จึงเป็นวิธีที่ดีเพื่อหลอกล่อให้เธอรีบเข้านอน

"ท่านแม่...ทำไม Lord Grey ถึงใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเหมือน Catherine ไม่ได้ล่ะ?"
"ลูกอยากให้เขามีความสุขใช่มั้ย Bronya?"
"Lord Grey เป็นคนดี ดังนั้นคนดีก็ควรมีชีวิตที่เป็นสุขสิ"

บทสนทนาหยุดอยู่ที่ตรงนั้น แต่เธอจำได้ว่า ท่านแม่ได้เผยรอยยิ้มอันอ่อนโยนออกมา จนกระทั่งหลายปีผ่านไป พอเธอหวนนึกถึงตอนบ่ายอันแสนอบอุ่นที่ป้อม Qlipoth ในวันนั้น เธอก็รู้สึกว่ารอยยิ้มของท่านแม่ในตอนนั้น อาจจะซุกซ่อนความเสียใจเอาไว้ด้วย

ตั้งแต่วินาทีที่เธอสวมชุดออกศึกของกองกำลัง Silvermane เด็กสาวก็ได้เตรียมใจไว้สำหรับทุกอย่างแล้ว แต่งานศพแรกที่เธอได้เข้าร่วม กลับหนักอึ้งเกินกว่าจะจินตนาการ

มันเป็นครั้งแรกที่เธอนำทัพออกรบ กองกำลัง Silvermane กับสิ่งมีชีวิตที่ Fragmentum สร้างขึ้น ได้เปิดฉากต่อสู้กันอย่างโหดเหี้ยม ท่ามกลางซากปรักหักพังทางทิศเหนือ เด็กสาวนำทหารสิบกว่านายเข้าไปข้างใน และต่อสู้อย่างกล้าหาญจนกระสุนหมดเกลี้ยง ในขณะที่ถอยทัพฉุกเฉิน ภาพลวงตาอันน่าสะพรึงของ Fragmentum ก็เข้าจู่โจมเธอกะทันหัน... แต่ถูกทหารนายหนึ่งใช้ร่างกายของตนขวางการโจมตีถึงชีวิตนั่นเสียก่อน และเธอก็ไม่ทันได้เห็นใบหน้าของผู้ช่วยชีวิตชัดๆ ด้วยซ้ำ

เสียงแตรก้องกังวาลของพิธีศพดังขึ้น กัปตันหนุ่มมองเห็นความเสียใจของเด็กสาว จึงเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ เธอ

"ในโลงศพนั่นไม่มีศพอยู่ ฉันไม่ทันได้พาเขากลับมาที่ Belobog ด้วยซ้ำ..."
"อย่าโทษตัวเองไปเลย คุณ Bronya ทุกคนของที่นี่ยินดีเสียสละแบบเดียวกัน เพื่อตัวคุณและเมืองแห่งนี้ทั้งนั้น"
"...ฉันอยากเอาตัวเองไปแทนเขาจริงๆ"
"การเรียนรู้ที่จะเก็บงำความคิดอันหนักอึ้งเหล่านี้ไว้ ก็เป็นสิ่งที่ผู้นำต้องเอาชนะเหมือนกัน"

หญิงสาวเดินไปมาอยู่ในห้อง ประตูบานใหญ่แข็งแรงกั้นกลางระหว่างเธอกับชาวเมืองนับพัน เธอคุ้นเคยกับการกล่าวสุนทรพจน์แบบนี้เป็นอย่างดี แม้ความสามารถในการพูดของเธอจะพัฒนาขึ้นแล้ว แต่ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกกังวลน้อยลงในขณะที่รอคอยเลย พอนึกถึงสัญญาที่ตัวเองกำลังจะพูดออกไป และคำพูดที่คิดมาอย่างพิถีพิถัน เพื่อปลอบโยนผู้คนเหล่านั้น เธอก็มักจะรู้สึกสับสน และสงสัยเหมือนกับเด็กน้อยในช่วงเวลาเพียงไม่กี่นาทีนี้

จู่ๆ ก็มีสายลมแผ่วเบาพัดมา ทำให้อากาศที่หยุดชะงักในห้องเริ่มไหลเวียน สายลมนั้นพัดผ่านผมยาวของเธอไป หญิงสาวหันกลับมา และเห็นร่างที่คุ้นเคยดีกำลังเดินเข้ามาหาตน... ฝีเท้านั้นแผ่วเบาและไร้เสียง ท่วงท่าราวกับฝูงผีเสื้อที่เปล่งประกาย เธอกำลังเดินอยู่ในห้องโถงอันเงียบสงัดไร้ชีวิตชีวา

"คิดฟุ้งซ่านอีกแล้วเหรอ?"

หญิงสาวที่เหมือนกับผีเสื้อเอ่ยถาม ขณะที่บนใบหน้าแต้มรอยยิ้มหยอกล้ออยู่ เธอส่งยิ้มตอบไปอย่างจนใจ

"เหมือนเดิมน่ะ เธอก็รู้... ฉันชอบกังวลไปก่อนเสมอ แต่พอขึ้นเวทีแล้ว ก็จะแสดงความสามารถออกมาได้เอง"
"นี่ อย่าทำพลาดล่ะ ช่วงนี้พวกหัวโบราณกลุ่มนั้นจ้องจะหาเรื่องอยู่ กำลังกังวลกันใหญ่เลยว่าจับจุดอ่อนของเธอไม่ได้"
"ฮ่าฮ่า... ถ้างั้นก็ต้องรบกวนเธอ ให้ช่วยจับตาดูพวกเขาให้ฉันหน่อยนะ"
"โอ๊ะ เหมือนจะได้เวลาแล้วนะ"

เสียงหมุนทื่อๆ ของฟันเฟืองอันหนักอึ้งดังก้องอยู่ในโถงใหญ่ หญิงสาวมองไปยังคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เป็นครั้งสุดท้าย... เธอคนนั้นถอยเข้าไปในเงามืด แล้วพยักหน้าส่งสัญญาณให้พร้อมกับรอยยิ้มเชื่อใจ

ประตูค่อยๆ เปิดออก แสงอบอุ่นสาดส่องเข้ามาในโถงใหญ่ ทำให้ใบหน้าของเธอสว่างไสวไปด้วย และสิ่งที่ตามมาต่อจากนั้น ก็คือเสียงโห่ร้องยินดีและเสียงปรบมือดังกึกก้อง

"ไปเลย Bronya"