Castorice

ดินแดนที่เคารพบูชาความตาย Aidonia ที่มีหิมะโปรยปรายตลอดวัน บัดนี้ได้จมลงสู่ห้วงนิทราแสนหวาน
บุตรีแห่งแม่น้ำอนธการ Castorice ผู้สืบสายโลหิตทองที่ตามหาเชื้อไฟแห่ง "ความตาย" เอ๋ย ออกเดินทางเถิด จงปกป้องเสียงร่ำไห้ ของดวงวิญญาณในโลกนี้ และโอบกอดความโดดเดี่ยวของโชคชะตาเอาไว้
...ชีวิตและความตายล้วนเป็นการเดินทาง เมื่อผีเสื้อเกาะลงบนกิ่งไม้ สิ่งที่เหี่ยวเฉาจะถือกำเนิดใหม่อีกครั้ง

นับตั้งแต่วันที่เธอมีความทรงจำ หิมะแห่ง Aidonia ก็คงอยู่ตลอดมา ราวกับว่ากาลเวลาได้ถูกแช่แข็ง อยู่ในผืนดินสีขาวอันเงียบสงัด
เธอในวัยเยาว์เคยถาม Amunet ว่าหิมะคือสิ่งใด? Amunet ตอบว่าหิมะคือความทุกข์และความสุข ของการพบปะจากลาในโลกมนุษย์

เธอมักจะมองดูผู้คนในเมือง ด้วยแววตาที่เหม่อลอย
นักรบร่างเล็กฝึกฝนศาสตร์ต่อสู้อยู่หน้าวิหารทุกวัน บางครั้ง นักบวชวัยกลางคนที่อยู่ใต้หอคอย ก็ชอบสัปหงกงีบหลับ ส่วนนักวิชาการผู้ฝึกตนก็เอาขนมดอก Antila มาแจกให้กับเด็กๆ
เหล่าเด็กน้อยที่เล่นปาหิมะกันอยู่ไกลลิบ พากันดันและผลักกันไปมา เสียงหัวเราะดังราวกับผลไม้สุกงอม ที่ร่วงหล่นลงสู่หัวใจของเธอ
เธอที่อยู่บนหอคอยนั้น พยายามแยกแยะใบหน้าของพวกเขา แต่กลับมองเห็นใบหน้าของพวกเขา ได้ไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่นัก

ท่านนักบุญหญิง... ตราบใดที่เธอปรากฏตัวหน้าฝูงชน ผู้คนก็จะพากันเรียกเธอเช่นนี้เสมอ ไม่เคยมีผู้ใดกล้าจ้องมองสบตากับเธอโดยตรง
เมื่อเธอรวบรวมความกล้าเข้าไปใกล้ พวกเขากลับถอยหลังไปก้าวหนึ่ง พร้อมหลุบสายตาลงต่ำ เธอก็ยังคงไม่สามารถมองใคร ให้ชัดเต็มตาได้เช่นเดิม

จวบจนกระทั่งพวกเขา ยืนอยู่ต่อหน้าความตาย... นักรบร่างเล็กได้รับบาดเจ็บสาหัสในสนามรบ นักบวชวัยกลางคนต้องทนทุกข์กับโรคภัยมาแรมปี และนักวิชาการผู้ฝึกตน ก็ติดเชื้อจากการรักษาผู้บาดเจ็บ... นี่คือช่วงเวลาที่เธอใกล้ชิดกับพวกเขามากที่สุด
ชีวิตไม่ได้ทุกข์ทนดิ้นรนอีกต่อไป ด้วยปลายนิ้วของเธอแล้ว กลับกลายเป็นกลีบดอกไม้ ที่ปลิดปลิวไปตามสายลมแทน
ในที่สุด เธอก็ได้มีโอกาสพินิจใบหน้า ของพวกเขาอย่างละเอียด แต่เธอกลับเบือนหน้าหนี เพราะไม่อาจทนดูได้

"มือบางมือเกิดมาเพื่อปลูกพืชพันธุ์ และมือบางมือเกิดมาเพื่อปกครอง... เธอก็แค่ทำหน้าที่บอกลา ตามที่ชะตาลิขิตก็เท่านั้นเอง"
คำพูดของ Amunet ดังขึ้นข้างหู เธอก็เคยสงสัยในมือทั้งคู่ของตัวเองว่า สุดท้ายแล้ว จะหลงเหลืออะไรทิ้งไว้ได้บ้าง
รู้ตัวอีกที เธอก็กำลังมองดูรูปปั้นน้ำแข็งในมือ ที่ยังแกะสลักไม่เสร็จ... นักรบวัยเยาว์กวัดแกว่งอาวุธ มารดาผู้กอดบุตรที่กำลังจะไปออกรบ คู่รักกอบกุมใบหน้าของกันและกัน ด้วยความอาลัยอาวรณ์...
คนเหล่านี้ต่างจากไปแล้ว
แต่เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นอีกครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ว่าจะเป็นท่ามกลางพายุหิมะ หรือนอกพายุหิมะนั่นก็ตาม

ในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้วว่า หิมะของ Aidonia เองก็ต้องละลาย และมุ่งสู่อ้อมกอดแห่ง "ความตาย" เฉกเช่นทุกสรรพสิ่ง

"Nikolaos ผู้ยิ้มเก่ง, Ilana ผู้มีเมตตา
รวมถึง Crito ผู้เงียบขรึมราวกับสายลม...
ในยามราตรี ฉันโอบรับสิ่งเหล่านั้น
ทั้งชื่อที่หล่นหาย หรือความทรงจำอันเงียบสงัด
แปรเปลี่ยนความโศกเศร้าของยามทิวา
ให้เป็นความร้อนลวกที่จมอยู่ในน้ำหิมะ
..."
บทกวีชื่อว่า "Aidonia" ที่หญิงสาวแต่งขึ้นมา

ในวันนั้นที่เธอลาจาก Aidonia เธอได้ริเริ่มการเดินทางเพื่อพบพาน Thanatos การเดินทางที่ไม่รู้เลยว่า จุดหมายปลายทางอยู่แห่งหนใด

เธอขับไล่สิ่งก่อเกิดจากคลื่นทมิฬ ช่วยเหลือหมู่บ้านที่เสื่อมโทรม เธอไม่ใช่ "นักบุญหญิงแห่งสงคราม" ของ Aidonia อีกต่อไป แต่เธอกลับยังตั้งใจรักษาระยะห่างจากผู้คน และซ่อนมือทั้งสองของตัวเองเอาไว้ แต่เธอก็ทนไม่ไหว เมื่อเห็นดวงตาเปล่งประกายของเด็กน้อย เธอจึงหยิบเข็มกับด้ายขึ้นมาเป็นครั้งแรก เพื่อเติมเต็มความปรารถนาสุดท้าย ของเด็กน้อยที่อยากเล่นกับตุ๊กตา
ในสมรภูมิที่เต็มไปด้วยความตาย เธอเขียนจดหมายอาลัยถึงครอบครัว ให้เหล่าทหารที่ไม่อาจกลับบ้าน นอกจากนี้ เธอยังเคยฝากตัวเล่าเรียนกับกวีผู้หยิ่งผยอง และใช้บทกวีเพื่ออำลาเขา...
"ความตายคือสิ่งที่ไม่อาจเลี่ยง"
"ความตายคือเกียรติยศของนักรบ"
"ความตายเป็นเพียงการหลุดพ้นจากกาลเวลา"...
ในระหว่างการเดินทางที่แสนยาวนานนั้น เธอได้ฟังความคิดเห็นมากมาย บ้างก็ตรงไปตรงมา บ้างก็เป็นเชิงกวี แต่คำตอบเหล่านี้ เป็นดั่งสายลมแผ่วที่พัดผ่านผิวน้ำ ไม่เคยเข้าถึงส่วนลึกในใจของเธอเลย

"ต่อมา... มีคนบอกว่า เมืองศักดิ์สิทธิ์ที่รุ่งอรุณสาดส่อง เต็มไปด้วยความหวังของชีวิต บางทีฉันอาจจะอยู่ที่นี่ได้..."
หญิงสาวมีท่าทีละล้าละลัง
"ไม่เป็นไรๆ ตอนนี้เธอยังไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร Okhema ยินดีต้อนรับนะ!" เด็กสาวผมแดงยกชาร้อนมาให้เธอ
หญิงสาวผมทองมองดูถุงมือของเธอ ด้วยความสนอกสนใจ...
"เครื่องประดับที่ออกแบบมาเป็นอย่างดีเช่นนี้ ก็เรียนรู้จากในตอนที่เดินทางเหมือนกันเหรอ?"
เธอประสานนิ้วเข้าหากันอย่างเคอะเขิน
"อืม ฉันแค่คิดว่า... อย่างน้อยมันก็อาจทำให้การบอกลา ดูมีพิธีการมากขึ้นอีกหน่อยน่ะ"

แสงแดดของ Okhema นั้นร้อนระอุและสว่างสดใส ประกาศที่ว่า เครื่องจักรรุ่งอรุณไม่มีทางปิดม่านลง เป็นดั่งสัญญาถึงวันพรุ่งนี้อันนับไม่ถ้วน

ในกระท่อมหลังเล็กแห่งนั้น เธอได้เริ่มต้นชีวิตครั้งที่สองอย่างระมัดระวัง
ห้องที่เดิมทีว่างเปล่าโล่งโจ้ง ได้เต็มไปด้วยสิ่งของตกแต่งมากขึ้นทุกวัน ตุ๊กตาขนแกะ หมอนข้างไคเมร่า หนังสือรวมบทกวีเล่มหนา พวกมันไม่ใช่สัญลักษณ์แห่งความเศร้าโศกอีกต่อไป แต่กลายเป็นของขวัญ ของที่ระลึก และคำอวยพรแทน...
ความเคยชินที่เคยมีชีวิตดำรงอยู่ เพื่อผู้ล่วงลับเหล่านั้น ได้รับความอบอุ่นและพลังแห่งชีวิตเป็นครั้งแรก ภายใต้แสงแดดของ Okhema

"ทิวทัศน์ที่มองผ่านบานหน้าต่างนี้
ยังคงเป็นเฉกเช่นเคย
แสงตะวันเจิดจ้า ระลอกคลื่นอ่อนโยน
ฉันเป่าหิมะบนมือให้ปลิวหาย
เพื่อไม่ให้พวกเขาหนาวเหน็บเกินไป หรือเข้าใกล้วสันตฤดูมากเกินไป
..."
บทกวีชื่อว่า "วสันตฤดู" ที่หญิงสาวแต่งขึ้นมา

เธอรู้ดีว่าจุดจบของตัวเองนั้น ต่างจากพวกพ้องผู้ไล่ล่าเปลวไฟ แต่ก็เริ่มมีช่วงเวลาอันอบอุ่นเล็กๆ น้อยๆ ของตัวเองเช่นกัน
ภายใต้การชักจูงอันอ่อนโยนของด้ายทอง เธอได้ร่วมเต้นรำกับผู้อื่นอย่างงุ่มง่าม ในสวนบุปผาที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวาแห่งนั้น เธอกับ Hyacine ได้ร่วมกันทำดอกไม้แห้งที่ดูสดใหม่สมจริงขึ้นมา และในวันที่เธอจบการศึกษาจากลานพฤกษ์ แสงแดดได้อาบไล้ลงบนกระโปรงของเธอ ราวกับเงาของปีกผีเสื้อไม่มีผิด...

ช่วงเวลาเหล่านี้ ที่อาจไม่ได้สลักสำคัญสำหรับผู้อื่น ได้กลายเป็นเชื้อเพลิงที่ทำให้เธอ อยู่รอดช่วงเวลาหนาวเหน็บมาอย่างยาวนาน
เธอโหยหาความอบอุ่นเหลือเกิน แต่ด้วยเหตุนี้ เธอจึงต้องยับยั้งความคาดหวังที่มากกว่านี้ไว้ บางที อาจเป็นเพราะการเดินทางไล่ล่าเปลวไฟ ที่ต้องสูญเสียอย่างไม่สิ้นสุด หรือไม่ก็อาจเพราะไม่อยากพบเจอ กับความเศร้าโศกที่โหดร้ายอีก... ก็เหมือนกับฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนเธอมาเนิ่นนาน และวนเวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า...

ดวงตะวันบนมือของ Kephale กำลังจะลับขอบฟ้า แสงอาทิตย์อัสดงสีแดงฉาน ปกคลุมเมืองศักดิ์สิทธิ์ในยามรุ่งอรุณ
คลื่นทมิฬถาโถมเข้ามา ในสระอาบน้ำอันเงียบสงัดนั้น ผู้ถักทอทองคำได้โอบกอดเธอเป็นครั้งแรก ท่ามกลางทุ่งดอกไม้ เหลือเพียงเสียงถอนหายใจอันเหนื่อยล้าของผู้ถักทอ
"'ความรัก' ของฉัน จะไม่จางหายไปเพราะความตาย"
"Castorice ไว้เจอกันวันพรุ่งนี้นะ~" ผู้ส่งสารสภาพอนาถกลายเป็นตุ๊กตา แล้วล้มลงในอ้อมแขนของเธอ พร้อมลมหายใจรวยริน
เธอพยายามไขว่คว้ากลีบดอกไม้ ที่กระจัดกระจายเหล่านั้น แต่จอมโจรเท้าไวคนนั้น กลับกุมมือเธอไว้ และมอบค่าตอบแทนสุดท้ายให้แก่เธอ
"ถือซะว่า ช่วยฉันหลอกลวงความตายสักครั้งจะเป็นไรไป?"
นักบวชท้องนภาหลุบดวงตาลง ก่อนจะสลายไปขณะที่พิงไหล่ของเธอไว้ ผู้สืบบัลลังก์อาบโลหิตหลับตาลง และรอคอยการลงทัณฑ์ของเธอ นักรบหลั่งน้ำตาโลหิต ภายใต้เกราะที่แหลกสลาย ปราชญ์แห่งลานพฤกษ์ยิ้มบาง และเชิญชวนให้เธอมาเป็นสักขีพยานครั้งสุดท้าย
ในตอนท้ายของความฝัน เธอเห็นแขกจากนอกท้องฟ้า ทรุดเข่าอยู่ภายใต้ท้องฟ้าพร่างดาว และการคาดเดาที่น่ากลัวที่สุดของเธอ ก็ได้รับการยืนยันด้วยเหตุนี้...

"เจ้าหนู Cas พักผ่อนอีกหน่อยเถอะนะ"
ในห้องสะกดจิตบำบัดของลานแสงสนธยา สายตาของผู้เยียวยาเต็มไปด้วยความกังวล
เธอปาดเหงื่อซึมบนหน้าผาก ราวกับได้ตัดสินใจอะไรบางอย่างลงไป
"ไม่ ฉันจะทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ จะไม่ยอมให้ฝันร้ายเป็นจริงเด็ดขาด..."

"เดิมทีเหล่าวีรชนผู้ไล่ล่าเปลวไฟนั้น มีทางเดินที่แตกต่างกันไป
พวกเราถูกดึงดูดหากันด้วยแสงอันริบหรี่
ประหนึ่งแมลงเม่าที่อดทน ต่อความเจ็บปวดจากการเผาไหม้
หาใช่เพราะมองเห็นความหวัง ถึงโผทะยานไปข้างหน้า
แต่เป็นเพราะมีแต่บินไปข้างหน้า จึงจะมองเห็นความหวัง
..."
บทกวีชื่อว่า "ไล่ล่าเปลวไฟ" ที่หญิงสาวแต่งขึ้นมา

"บางที... นี่อาจจะเป็นวันสุดท้ายที่ได้อยู่ใน Okhema ก็ได้..."
ณ ปลายทางของการเดินทางอันยากเข็ญ ในที่สุดเธอก็พบเบาะแสของโลกอนธการ ก่อนจะไปยังสถานที่ที่อาจไม่มีทางหวนกลับแห่งนั้น เธอยังอยากจะมองดูโลกใบนี้ดีๆ อีกสักครั้ง

นั่นคือสระอาบน้ำของผู้สืบสายโลหิตทอง
เธอจำได้ว่า ท่ามกลางไอน้ำที่ลอยฟุ้งนั้น Aglaea เคยมอบถุงมือที่ปะซ่อมแซม ด้วยความประณีตใส่ใจให้กับเธอ
"Castorice เมื่อเทียบกับตอนที่เราเจอกันครั้งแรกแล้ว เธอเปลี่ยนไปมากเลยนะ"
เธอลูบลายดอกไม้งามงด บนถุงมือด้วยความประหลาดใจ ผู้นำที่ปกติจะเย็นชาคนนั้น คลี่ยิ้มและขยิบตาให้กับเธอ
"แม้แต่ฉันในตอนนี้ ก็ยังสามารถมองเห็นหัวใจอันลุกโชน ที่ถูกห่อหุ้มด้วยความเย็นยะเยือกของเธอ..."

นั่นคือสวนดอกไม้อันเงียบสงบด้านหลังบ้าน มันถูกเนรมิตให้เป็นแบบในภาพฝัน
ในความฝันที่มิติกาลยุ่งเหยิงเหล่านั้น เธอได้พบเจอกับตัวเองอีกคนอยู่บ่อยครั้ง พวกเธอคอยเพาะปลูกในสวนด้วยกัน จนกระทั่งผืนดินรกร้าง กลายเป็นทุ่งดอกไม้อันงดงาม
"หวังว่าในวันข้างหน้า ฉันจะหว่านความหวังได้เช่นนี้เหมือนกัน..."

นั่นคืออนุสรณ์ที่เธอสร้างขึ้น เพื่อชีวิตที่ได้จากไปด้วยปลายนิ้ว
มีตั้งแต่ผู้ล่วงลับแห่ง Aidonia ไปจนถึงผู้สืบสายโลหิตทอง แห่งการเดินทางไล่ล่าเปลวไฟ... ในช่วงหลายพันปีที่ผ่านมา เธอพยายามจดจำชื่อและอดีตของทุกคนเอาไว้
"ถ้ามีคนจดจำได้ ก็ไม่ถือว่าจากไปอย่างแท้จริง"

นั่นคือที่ที่เธอได้พบกับ ผู้บุกเบิก เป็นครั้งแรก
การได้พบกันเป็นเรื่องที่มหัศจรรย์เหลือเกิน เธอคิดเช่นนี้ ถนนที่เธอเคยเห็นจนคุ้นชิน กลับมีความหมายพิเศษขึ้นมาเพราะผู้อื่น
"ผู้บุกเบิก ฉันจะใช้มือทั้งสองของฉัน เพื่อนำมาให้ซึ่ง..."

เมื่อยามประตูใกล้เข้ามา ช่วงเวลาที่นัดหมายก็ใกล้เข้ามาเช่นกัน
ภายใต้แสงแดดอันเจิดจ้านั้น เธอได้อธิษฐานครั้งแรก และก็เป็นครั้งสุดท้าย... เธอใช้เรื่องราวชีวิตอันยาวนาน และหนาวเหน็บเป็นจุดเริ่มต้น และจะร่วมขีดเขียนไปกับเธอคนนั้น/เขา...

บทกวีชื่อว่า "Castorice" วาดจุดจบลงด้วยอ้อมกอดที่แท้จริง