Cerydra

จักรวรรดิแดนเหนือ ราชวงศ์ที่สาบสูญ ผืนดินหนาวเหน็บที่ความทะเยอทะยาน ในการพิชิตลุกโชน
ราชินี Cerydra ผู้สืบสายโลหิตทอง ที่ถือครองเชื้อไฟแห่ง "กฎเกณฑ์" จงวางหมาก ประชันกับเทพเจ้า พิพากษานักโทษผู้ทรยศ และวางรากฐานการไล่ล่าเปลวไฟแก่โลกนี้
..."นี่ไม่ใช่จุดสิ้นสุด เส้นทางของ Amphoreus ย่อมมุ่งสู่หมู่ดาวแห่งดาราจักร!"

จักรวรรดิแดนเหนือ Hyperborea ดินแดนอันหนาวเหน็บที่ความทะเยอทะยาน ลุกโชติช่วงไม่รู้ดับ
นับตั้งแต่ราชาผู้ไร้ทายาทดับสูญไป ก็ไร้ซึ่งผู้สืบทอดบัลลังก์ จักรวรรดิแตกแยกเป็นเสี่ยงๆ และเกิดสงครามภายในไม่หยุดหย่อน

ผู้ลี้ภัยที่สูญเสียบ้านเกิด ต้องหันเหไปเป็นขอทานเพื่อประทังชีวิต เด็กสาวที่ได้รับบาดเจ็บ ดูโดดเด่นเป็นพิเศษท่ามกลางหิมะขาวโพลน เพราะผมสีฟ้าที่แสนหายากนั่น
"มีเพียงราชวงศ์ที่ได้รับพรจาก Talanton เท่านั้น ถึงจะมีผมสีฟ้า ที่พลิ้วไหวราวกับเปลวไฟ และมีเพียงผู้ที่สวรรค์เลือกเท่านั้น ถึงจะมีโลหิตสีทองไหลเวียน..."
เพียงเพราะบังเอิญเหลือบไปเห็น ขุนนางผู้ทะเยอทะยานจึงรับเด็กขอทานมาเลี้ยง แล้วแพร่ข่าวลือเรื่ององค์หญิงผู้ร่อนเร่

เธอถูกพาขึ้นสู่แท่นสูงอันรุ่งโรจน์ ขุนนางชูแขนของเธอขึ้น โลหิตทองที่เข้มข้นดุจรุ่งอรุณ หยดลงมาจากปลายนิ้วที่ถูกทิ่มแทง
แววตาของผู้คนที่อยู่ด้านล่าง เต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง ความคาดหวังอันร้อนแรง ราวกับจะจุดเพลิงแผดเผาเธอไปด้วย

"นับแต่นี้ไป เธอก็คือองค์หญิง 'Cerydra'"
ขุนนางพาเธอเข้าวัง เธอได้สวมใส่เสื้อผ้างดงามหรูหราอันหนักอึ้ง
"Cery...dra?"
เพียงเพราะลังเลแค่ชั่วครู่ ความเจ็บแสบที่เกิดขึ้นบนใบหน้า ก็แทบจะทำให้ต้องหลั่งน้ำตาออกมา
"ฉันคือ ฉันคือ...Cery...dra..."
"ฉันคือ Cerydra"
"ฉันคือเธอ"
เธอสะกดกลั้นอาการสั่นเทาไว้ ปล่อยให้เสียงร้องไห้ข้างหูค่อยๆ ห่างไกลออกไป
นั่นคือเสียงร้องคร่ำครวญ... ขององค์หญิงคนก่อน

เธอเรียนรู้ธรรมเนียมปฏิบัติของราชวงศ์ วันแล้ววันเล่า จนกระทั่งคอร์เซ็ตไม่ทำให้เจ็บอีกต่อไป จนกระทั่งสามารถกล่าวสุนทรพจน์ได้ โดยที่สีหน้ายังเรียบเฉย...
"องค์หญิงยังเยาว์วัยนัก ฉันจะเป็นผู้สำเร็จราชการ ดูแลกิจการบ้านเมืองของ Hyperborea แทนเอง"ขุนนางอาศัยนามของเธอมาซื้อใจผู้คน และยึดอำนาจราชวงศ์เป็นของตน
"ก็แค่ตัวหมากใช้แล้วทิ้ง ที่จะบังคับให้เดินยังไงก็ได้ เธอแสดงได้ไม่เลวเลย เก็บเอาไว้ก็แล้วกัน"ผู้สำเร็จราชการคนใหม่ ยิ้มเยาะอยู่กับมหาเสนาบดีในเงามืด

ในช่วงเวลาแห่งการกักขังที่มองไม่เห็นจุดสิ้นสุด "องค์หญิง" ผู้เยาว์วัย ละสายตาจากฟากฟ้าเลือนรางห่างไกล หันกลับมามองกระดานหมากตรงหน้า
นี่คือการละเล่นที่เธอจะใช้ปกป้องตัวเอง

"องค์หญิงผู้เย่อหยิ่ง ดูเหมือนว่า ดวงตาของเธอจะคอยจับจ้องสังเกต และซ่อนเร้นบางอย่างอยู่เสมอเลยนะ เหมือนกับ..."
"เหมือนกับอะไร?"
เพียงวางหมากไม่กี่ครั้ง เธอก็ใกล้จะไปถึงขอบกระดานหมากแล้ว
"เหมือนกับ... เปลวไฟที่กำลังจะลุกโชนขึ้น..."

อาจารย์ยิ้มอย่างขมขื่นพลางวางหมาก ประลองหมากมานับร้อยนับพันครั้ง แต่ไม่มีครั้งไหนเลย ที่องค์หญิงจะไม่สามารถแก้ทางได้

นางกำนัลและองครักษ์ ไม่มีอำนาจและอิทธิพล แต่กลับเป็นหูตาที่คอยเคลื่อนไหว และแทรกซึมไปทุกซอกทุกมุมในราชสำนัก...
เธอใช้บุญคุณดึงผู้คนมาเข้าพวก รวบรวมข่าวสาร และวางแผนการเดินหมากที่สลับซับซ้อน
ขุนนางเก่าที่ไม่ลงรอยกับราชาองค์ใหม่ แอบวางแผนก่อกบฏ โดยส่งมือสังหาร เข้าไปในกองทหารของกษัตริย์...
เธอแสร้งทำเป็นร่วมมือกับเขา และวางแผนยืมดาบ "ม้า" มาสังหารคน
พลเมืองของจักรวรรดิ เคารพรักสายเลือดจอมปลอมของเธอ เธอจึงใส่ใจคนชรา และคอยช่วยเหลือผู้อ่อนแอ...
ชื่อเสียงที่เพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เธอกอบกุมใจผู้คนได้ จนกลายเป็น "เรือ" ที่ทรงพลังให้กับเธอ

"ขอให้มาพบกันในกระโจม ครั้นยามปิดม่านตอนสามยาม มีความลับสำคัญที่จะบอก... มหาเสนาบดี ผู้ซื่อสัตย์ของท่าน"
ขุนนางใหญ่แต่ละคนที่คิดคด ต้องการยกทัพไปสู้รบภายนอก เมื่อจดหมายลับถูกส่งมาให้ เธอจึงรู้ว่าหมาก "นักบวช" ที่สำคัญได้ปรากฏขึ้นแล้ว

แสงไฟภายในกระโจม สาดส่องจนเกิดเงาจอมปลอม ใบหน้าของมหาเสนาบดีมีรอยยิ้มประดับอยู่ ราวกับภาพวาดสีซีดจาง
"แดนเหนือไม่อบอุ่นเหมือนดินแดนทางใต้" เขาชี้ไปที่แผนที่บนโต๊ะ "หากเอาแต่อยู่ที่นี่ Hyperborea จะต้องพินาศเป็นแน่ กระผมติดต่อทหารรับจ้าง ที่เก่งกาจที่สุดในแผ่นดินไว้แล้ว ราชาอยากให้ท่านนำทัพด้วยตัวเอง..."

ใช่ว่าเธอจะไม่รู้ ตนถูกมองว่าเป็นตัวหมากที่ถูกทอดทิ้งแล้ว ทันทีที่ล้มเหลว ก็จะต้องแบกความรับผิดชอบทั้งหมดไว้
แต่เธอรอคอยมานานเกินไปแล้ว หากไม่ทุ่มสุดตัว แล้วจะโค่นล้มทุกอย่างได้อย่างไร?

เมื่อข้ามผ่านเทือกเขา Epos เธอฉวยโอกาสตอนที่เมือง Loukas ก่อสงครามต่อต้าน นำทัพเข้าบดขยี้พวกเขาจนแตกพ่าย พร้อมกับรับนายพลโลหิตทอง Fortunado มาร่วมทัพ จนซื้อใจเหล่าทหารได้มากขึ้น
หนึ่งเมือง สองเมือง สามเมือง... กองทัพ Hyperborea เปรียบดั่งเปลวเพลิงที่ลุกลาม เมื่อหญิงสาวผมสีฟ้าชูธงขึ้น เกือกเหล็กจะเหยียบย่ำทุกอาณาจักรที่เธอชี้ไป...
เธอเฝ้ามองกองทัพที่เริ่มเป็นรูปเป็นร่าง และรู้ว่าตัวหมากสุดท้ายอย่าง "เบี้ย" ได้เข้าประจำตำแหน่งแล้ว

ในค่ำคืนใต้หิมะโปรยปรายอันมืดมิด องค์หญิงผู้ได้รับชัยชนะ ขี่ม้าสีเงินชั้นดี นำกองทัพใหญ่ทะลวงประตูเมือง และประกาศคำสั่งใหม่...
"นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะนำความยุติธรรมมาสู่ Hyperborea!"

"ราชา" ผู้สำเร็จราชการ ถูกลากออกมาจากห้องนอน ขุนนางและผู้ใต้บังคับบัญชาเก่าที่ไม่ยอมเชื่อฟัง ต่างล้มตายภายใต้คมดาบของทหาร
"ธะ...เธอไม่ใช่ Cerydra!"
เธอยืนอยู่บนแท่นสูง แล้วกรีดข้อมือ โลหิตทองหยดลงมา พร้อมกับเสียงหัวเราะเยาะของผู้คน กลบความสิ้นหวังของ "ราชา" ไปจนมิด
"ราชาผู้สำเร็จราชการ ลุ่มหลงสุรานารี ไร้ซึ่งคุณธรรม ทำให้แผ่นดินวุ่นวาย เราจึงขอประกาศคำพิพากษาด้วยนามแห่ง 'กฎเกณฑ์'..."

เส้นผมสีฟ้าของเธอ พลิ้วไหวในสายลมเหนือ เจิดจ้าดั่งเปลวเพลิง
"ประหารด้วยทัณฑ์อัคคี!"

ท่ามกลางแสงไฟ เธอสวมมงกุฎของจักรพรรดิ... ซึ่งเป็นสมบัติเพียงชิ้นเดียว ที่เธอได้จากการรบ
เปลวไฟสีฟ้า ลุกโชนขึ้นจากปลายยอดมงกุฎ และหลังจากนั้น ก็ไม่เคยมอดดับลงอีกเลย

คำพยากรณ์ลิขิตชะตาจาก Janusopolis ถูกเผยแพร่ไปยังเมืองทั้งหลายบนแผ่นดิน ที่อวลด้วยความขัดแย้งอันไร้ที่สิ้นสุด
"การกอบกู้โลก... ไม่เคยเป็นเรื่องน่าสนใจ สำหรับผู้เดินหมาก"
เธอครุ่นคิดถึงคำพยากรณ์ศักดิ์สิทธิ์ อนาคตที่ลุกโชติช่วงราวกับอยู่ตรงหน้า...
"แต่การต่อสู้กับเทพเจ้าที่ยึดตนเป็นผู้ปกครอง จนถึงขั้นออกไปสู่นอกท้องฟ้านั้น... ช่างเป็นเรื่องที่สุดยอดมาก อย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนเลยจริงๆ!"

ในค่ำคืนอันยาวนาน เธอเป็นดั่งแสงไฟสว่างไสว ที่ดึงดูดบุตรแห่งมนุษย์ ผู้มีโลหิตทองไหลเวียน:
ในสภาแห่ง Okhema ผู้สืบสายโลหิตทองและพลเมือง ต่างมีสิทธิพลเมืองในการโต้แย้งและลงมติ
ห้องสมุดอันยิ่งใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่บนผืนดิน ทุกคนจึงเข้าถึงภารกิจไล่ล่าเปลวไฟได้
ธรรมเนียมเก่าแก่ของกองทัพถูกยกเลิก ปลาที่แหวกว่ายในทะเลลึกมาเกยตื้นอยู่บนบก ติดตามกลิ่นของเลือดและเปลวไฟ จนกลายมาเป็นมัจฉาดาบของเธอ
"ผู้ถักทอทองคำ" แห่งเมืองศักดิ์สิทธิ์ค่อยๆ ผงาดขึ้นมาในแวดวงการเมืองของ Okhema การสั่นไหวของด้ายทอง จะยึดโยงโชคชะตาของผู้คนไว้ด้วยกัน
...

แต่กระดานหมากนั้น ถูกสร้างขึ้นจากโลหิตทองคำ คู่ต่อสู้ของเธอคือเทพเจ้า แม้ว่าจะแลกมงกุฎมา ด้วยความเจ็บปวดแห่งการแผดเผา แลกอนาคตมาด้วยการคงวัยเยาว์ตลอดไป แต่ดูเหมือนว่าตาชั่งแห่งชัยชนะ จะไม่เคยเอนเอียงไปทาง บุตรแห่งมนุษย์อย่างแท้จริงเลย
"การไล่ล่าเปลวไฟคือ การเดินทางแห่งการสูญเสียที่ไม่สิ้นสุด..."
"มีเพียงการแลกเปลี่ยนที่ทัดเทียม จึงจะแลกมาซึ่งชัยชนะที่เท่าเทียมได้ แต่หากต้องการโค่นล้มเทพเจ้า นี่ยังถือว่าห่างไกลนัก..."
เธอใคร่ครวญอยู่ทั้งวันทั้งคืน ไม่ยอมให้ผู้อื่นได้เห็นความกังวลของเธอแม้แต่นิด

"ในเมื่อท่านคือนักเดินหมาก งั้นพวกเราก็คือตัวหมากใช่มั้ย?"
หญิงสาวผู้ใช้ดาบแทนไวโอลิน ล้างคราบเลือดบนมือออก ก่อนจะพยักหน้าโดยไม่รอคำตอบ
"ฉันเข้าใจแล้ว"
มีเพียงช่วงเวลานี้ ที่จักรพรรดินีผู้ทะนงตนคนนั้น จะยอมนิ่งเงียบอย่างหาได้ยาก
"ถ้าหากเป็นไปได้..."
ใบหน้าของเธอปรากฏร่องรอยความขมขื่น ที่คล้ายจะมีแต่ก็คล้ายไม่มี
"ไม่สิ ไม่มีคำว่าถ้าหาก"

ก่อนการทำสงครามช่วงชิงเชื้อไฟแห่ง "มหาสมุทร" เธอยืนอยู่บนแท่นสูงอีกครา และมองดูบริพารห้าร้อยคน ที่กำลังกลั้นหายใจรอฟังคำสั่ง

"ทุกท่าน..."
เมื่อเสียงของเธอดังขึ้น เสียงโห่ร้องก็ดังก้องสะท้านฟ้า
"วันนี้ 'มหาสมุทร' จะย่อยยับเพื่อเรา อสูรยักษ์แห่งการ 'ทำลายล้าง' จะกลายเป็นอาวุธที่ทรงอานุภาพ จงยกจอกขึ้น แด่การพิชิตทะเลหมู่ดาวเถิด!"

เธอรู้ว่าข้างหน้า คือทะเลโลหิตที่ไร้ทางหวนกลับ แต่เธอ ต้องสวมบทบาทเป็นราชันผู้เด็ดเดี่ยว
เธอรู้สึกราวกับได้ยินคำเตือน ของอาจารย์อีกครั้ง...

"หมากรุกคือศิลปะแห่งการเสียสละ
ดังนั้นนักเดินหมากจึงต้องเตรียมใจ พร้อมรับความตายไว้แต่แรก"

"จ๋อม..."
โลหิตหยดลงไปในน้ำ ก่อให้เกิดเป็นริ้วคลื่นสีทอง

"ขุนพลมัจฉาดาบ เคยคิดมั้ยว่า หลังจากศึกครานี้ พวกเราควรจะไปที่ใด?"
หญิงสาวผู้ถือดาบนิ่งเงียบไปนาน ก่อนจะส่ายหน้า
"รอจนคลื่นกบฏสลายไป เราจะไปยังทะเลหมู่ดาวกัน ที่นั่นจะต้องมีมหาสมุทรใสสะอาด อย่างที่เธอต้องการอยู่แน่นอน"
เธอเผยรอยยิ้มบาง และตวัดคทาขึ้นสู่ท้องฟ้า
"ทวยเทพให้เราเข่นฆ่ากันเอง ทำให้ Amphoreus ตัดขาดจากดาราจักร เช่นนั้น ฉันจะหันคมดาบเข้าหาทวยเทพ ไม่ว่าจะเป็นเทพเจ้าบนโลก หรือเทพเจ้าที่อยู่นอกท้องฟ้าก็ตาม"

"จ๋อม..."
โลหิตหยดลงไปในน้ำ ก่อให้เกิดเป็นริ้วคลื่นสีทอง

"ขุนพลมัจฉาดาบ หากวันหนึ่ง ฉันสั่งให้เธอหันคมดาบใส่ตัวฉัน เธอจะทำยังไง?"
หญิงสาวยังคงนิ่งเงียบ คิดว่านั่นเป็นเพียงเรื่องตลกร้ายเท่านั้น
"อย่าลืมใช้ดาบที่คมที่สุดด้วยล่ะ เพราะแบบนี้ ถึงจะคู่ควรกับเหล่าทหารเหล่านั้น ที่ต้องสละชีพเพราะฉัน"
หญิงสาวโยนตัวหมากที่เป็นตัวแทนของเธอ ออกจากกระดาน...
"ดูสิ ต้องสละไปบ้างถึงจะได้มา ทางเดินหมากกว้างขึ้นเยอะเลย"

"จ๋อม..."
โลหิตหยดลงไปในน้ำ ก่อให้เกิดเป็นริ้วคลื่นสีทอง

"ขุนพลมัจฉาดาบ เธอคิดว่า ใครจะรับช่วงภารกิจไล่ล่าเปลวไฟต่อจากพวกเรา?"
พวกเธอพร้อมใจกันมองไปยัง "ผู้ถักทอทองคำ" ที่อยู่ไกลออกไป
"สุดท้าย ลูกปลาเทราต์สีทองตัวนี้ ก็จะกลายเป็นปลาตัวใหญ่ในสระ"

"จ๋อม..."
โลหิตหยดลงไปในน้ำ ก่อให้เกิดเป็นริ้วคลื่นสีทอง

"หลายคนพากันคาดเดาไปต่างๆ นานาว่า ฉันแลกเปลี่ยนอะไรกับ Talanton กันแน่ พลังแห่งการรบอันไร้พ่าย หรืออำนาจแห่งกฎเกณฑ์... ฮึ เรื่องพวกนั้น ไม่จำเป็นต้องให้เทพเจ้ามาช่วยด้วยซ้ำ..."

ร่างของเพื่อนเก่าเลือนหายไป เธอรู้สึกถึงความหนาวเย็นที่คืบคลานเข้ามา ท้องฟ้ามืดมิด ราวกับถ้ำที่ไร้ซึ่งแสงดาว
เมื่อนานแสนนานมาแล้ว เธอเคยเห็นเด็กที่มีโลหิตทอง ถูกพาตัวไปท่ามกลางความหนาวเหน็บ ที่เสียดลึกถึงกระดูกแบบนี้เช่นกัน

"แต่ในโลกที่ผู้คนเอารัดเอาเปรียบกันเองนี้ การมีเลือดสีทองในตัว... จะทำให้มีโอกาสพลิกผันทุกสิ่ง แม้ว่า... ฉันจะต้องใช้ชีวิตในร่างนี้ ไปตลอดกาลก็ตาม..."

เด็กสาวผมสีฟ้าหลับตาลง
"แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา ความปรารถนาที่แท้จริง... มีเพียงอย่างเดียว..."
จากขอทานที่เกือบจะหนาวตายกลางทุ่งรกร้าง สู่องค์หญิงที่เป็นเหมือนหุ่นเชิด สู่ผู้นำที่ต่อกรกับเทพเจ้า เธอยกฐานะตัวเอง ไปเป็นนักเดินหมากด้วยมือตัวเอง ก่อนจะกำจัดตัวเองราวตัวหมากที่ถูกทิ้ง ด้วยน้ำมือของตัวเองอีกเช่นกัน...

"ฉันจะพิชิตโชคชะตา ที่ไม่ยุติธรรมของโลกนี้!"