Cipher

Dolos นครแห่งจอมโจรที่สาบสูญ ที่ซึ่งจอมโจรสามร้อยคนระเริงเล่นสนุก และออกอาละวาดอย่างไร้ขอบเขต
Cifera ดาวจอมโจรผู้ปราดเปรียว ผู้สืบสายโลหิตทองที่หยอกเย้าเชื้อไฟแห่ง "เพทุบาย" จงออกเดินทางเถอะ ขอให้คำลวงที่เอ่ยลอยล่องไปกับสายลม และแผ่ไพศาลทั่วผืนแผ่นดิน
..."หึ คิดจะมาหลอกฉันเหรอ? ฝันไปเถอะ!"

"ในปลายเดือนแห่งการถักทอ ขนมปังจำนวนหนึ่ง ของแห้งถุงหนึ่ง และเทียนอีกหลายเล่ม ได้หายไปจากวิหาร
แม้ว่าของที่หายไปจะน้อยมาก แต่อย่างไรก็ตาม การดูหมิ่นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ และการรบกวนความเป็นระเบียบเรียบร้อย ก็ถือเป็นความผิดร้ายแรง
จากการตรวจสอบ พบว่าผู้ต้องสงสัยมีผมสีเทาและหูแมว รูปร่างผอมบาง เคลื่อนไหวได้ว่องไว และมีกลอุบายมากมาย จำเป็นต้องระมัดระวังเป็นอย่างมาก
ผู้ให้เบาะแสจะได้รับเงินรางวัล 5,000 และผู้ที่จับกุมได้ จะได้รับเงินรางวัล 10,000"

...ประกาศจับที่ติดไว้ในเมือง Dolos

"จับเธอไว้ จับเธอไว้!"
จัตุรัสที่มีแต่คุกและน้ำสกปรกทั่วทุกที่ เสียงเฆี่ยนตีและเสียงกรีดร้องดังไม่ขาดสาย
เด็กสาวที่สวมเสื้อผ้าขาดวิ่น วิ่งไปตามท้องถนนที่เต็มไปด้วยผู้คน เลือดสีทองไหลหยดไปตามทางที่ผ่าน

เธอวิ่งผ่านทางสู่แท่นสูง นักบวชร่างท้วมกำลังกล่าวสุนทรพจน์ ต่อผู้ศรัทธาทั้งเมือง
"Kephale ผู้อยู่เบื้องบน ขอให้พวกเราได้สรรเสริญ และขอบคุณโลกอันงดงามใบนี้ด้วยเถิด..."

"เถรตรง ซื่อสัตย์ ให้อภัย..."
"...พวกเราหล่อเลี้ยงจิตวิญญาณ ด้วยคุณธรรมอันดีงาม และใช้ความรักชำระล้างเภทภัย..."
เมื่อหญิงสาวหันกลับมา สุนัขล่าเนื้อที่ไล่ตามอย่างไม่ลดละ ก็กระโจนเข้าใส่ และเพิ่มรอยแผลสามรอยบนใบหน้าเธอ

"เงินทองและสมบัติ ไม่มีค่าสำหรับไททัน แต่กระนั้น มันก็สามารถใช้เป็น เครื่องพิสูจน์ความจริงใจของพวกคุณได้..."
ท่ามกลางเสียงโห่ร้อง ผ้าไหมผ้าแพร อาหารเลิศรส และอัญมณีต่างๆ ถูกโยนขึ้นไปบนแท่นสูง กองพะเนินเทินทึกจนเป็นภูเขา

"อย่าได้เชื่อคำพูดไร้สาระ ของเหล่าผู้สืบสายโลหิตทองเหล่านั้น จงเชื่อใน Kephale เพียงพวกเราสวดอ้อนวอนอย่างจริงใจ เทพเจ้าก็จะปรากฏกาย เพื่อช่วยเหลือ..."
เธอเบียดฝ่าฝูงชน จนไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ขนมปังในมือหล่นหายไปไหนแล้ว
เธอมองไปรอบๆ อย่างยากลำบาก มีเพียงใบหน้าที่มองลงมาจากเบื้องบน แล้วพุ่งเข้ามาหาเธอ ราวกับกระแสน้ำถาโถม

สองขาเริ่มอ่อนแรง แววตาเย้ยหยัน และรอยยิ้มขู่ขวัญ ที่ปรากฏในดวงตาค่อยๆ เลือนราง
แต่เสียงที่ดังมาจากที่ไกลๆ กลับกัดเข้าที่หูของเธอเต็มๆ เธอหยุดไม่ได้
"เจ้าหัวขโมย!"
"คนบาป!"
"เจ้าบ้า!"

เธอหลับตา แล้วกระโดดลงจากกำแพงเมืองที่สูงลิ่วนั่น
"หะ... หิวจัง..."
สายน้ำเย็นเฉียบ ท่วมท้นความคิดของเธอ
ขณะที่วิ่งอยู่โดยมีชีวิตเป็นเดิมพัน เธอได้รับชัยชนะอันน่าเวทนาเป็นครั้งแรก

เมื่อหนีมาถึงเมืองศักดิ์สิทธิ์แห่งรุ่งอรุณ เธอก็ได้เห็นตำนานของผู้สืบสายโลหิตทอง กำลังก้องกังวานไปทั่วเมือง แต่เมื่อเธอมองไปยังมุมอับ ที่ทั้งคับแคบและสกปรกเหล่านั้น เธอก็รู้สึกว่าที่นี่ไม่ต่างจาก Dolos เลย

"ฮึ ไล่ล่าเปลวไฟอะไรกัน วีรชนอะไรกัน จากประสบการณ์ของ Cifera นี่จะต้องมีเบื้องหลัง ที่บอกใครไม่ได้อยู่แน่ๆ!"
เธอมองว่าผู้สืบสายโลหิตทอง เป็นนักต้มตุ๋นที่แสวงหาชื่อเสียงเกียรติยศ เธอจึงเอื้อมมือไปยังโรงถักทอทองคำนั้น
"น้ำอมฤต? กระดานหมาก... แล้วก็พิณแปลกๆ ตัวนึง? ถูกขโมยหมดเลยสินะ..."
เธอดื่มน้ำอมฤต กินข้าวห่อใบองุ่นเต็มปาก และเล่นหมากรุกจากผลึกแก้ว
"ฮิ พื้นหมุนได้ด้วยแฮะ..."

พอเธอตื่นขึ้นจากอาการเมามาย ในมือก็มีจดหมาย ที่ส่งกลิ่นหอมหวนอยู่ฉบับหนึ่ง
ขนของเธอลุกชัน เธอถีบผ้าห่มออก แล้วหนีไปยังรังอันมืดมิดของตัวเอง

"แมวน้อยจอมตะกละ
เล่นสนุกรึเปล่า? โรงถักทอถูกเธอทำให้กลายเป็น สนามเด็กเล่นซะแล้วสิ
เธอลองลิ้มรสน้ำอมฤต แต่ก็รับมือกับความเมามายไม่ได้ กระดานหมากก็วุ่นวายไปหมด แม้แต่พิณเก่าๆ ก็ไม่ยังไม่ละเว้น"

มีประโยคหนึ่งที่เธอควรจำไว้ น้ำอมฤตต้องดื่มหมดจอก เรื่องราวบนโลกย่อมมีพลิกผัน
ฉันรู้ว่าเธอมีฝีมือดี ดังนั้นจงไปซ่อมพิณที่เธอทำพังซะ โชคดีที่หัวหน้าอัศวินคนนั้นไม่อยู่ ไม่อย่างนั้น คงได้ใช้คมดาบแทงหางของเธอเอาไว้แน่"

เมื่อหยิบจดหมายขึ้นมา เด็กสาวก็เกิดความรู้สึก ที่ยากจะอธิบายได้ผุดขึ้นในใจเป็นครั้งแรก
"ผู้คนในเมืองใหญ่... มีลูกไม้แพรวพราวขนาดนี้เชียว"

แมวจรจัดรอคอยวันแล้ววันเล่า แต่ก็ไม่ยักเห็นกองกำลังดุดันจะมาเอาผิด
ดังนั้น เธอจึงผิวปาก โยนเหรียญทอง และแสร้งมาหยุดอยู่ที่ประตูโรงถักทอ โดยไม่ได้ตั้งใจ
"Cipher อยากกินอะไรก็บอก *พวกเรา* มาได้เลยนะ!" เหล่าเด็กสาวผมแดง เตรียมอาหารมาให้เธอมากมายทุกครั้ง
ตอนที่ติดตามผู้ถักทอ เธอก็มักจะได้ยินเรื่องราว ของเหล่าวีรชนบ่อยๆ

"สำหรับผู้ที่มีเลือดสีทองแล้ว การไล่ล่าเปลวไฟคือ การเดินทางแห่งการสูญเสียที่ไม่สิ้นสุด... แม้แต่ชีวิตก็ยังไม่สำคัญ
ผู้ถักทอกล่าวถึง เสียงคร่ำครวญสุดท้ายของไวโอลิน หมากที่ตกลงบนเส้นทางแห่งความตาย และประตูที่แตกเป็นเสี่ยงๆ...
"...แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน? ฉันแค่อยากกินข้าวให้อิ่มท้องเท่านั้นเอง"
เธอพึมพำพร้อมกับงอนิ้ว เลือดสีทองหนึ่งหยด ไหลออกมาจากปลายนิ้ว ที่ถูกแทงโดยไม่ได้ตั้งใจ

และในคืนนั้น เธอก็แอบออกจากโรงถักทอเงียบๆ
"ไม่เป็นไร วิ่งเถอะ Cifera
มีแค่เธอคนเดียวที่รู้ว่า จุดสิ้นสุดของเธออยู่ที่ไหน..."
เงาร่างหายไปจากสายตาภายใต้แสงจันทร์ เหลือไว้เพียงเสียงพึมพำของผู้ถักทอ ที่อยู่ในห้องเท่านั้น

"Zagreus เทพแห่งเพทุบายในอดีต:

ขโมยสมบัติ ปลุกปั่นเทพเจ้าให้ก่อสงคราม...
ลูกไม้เดิมๆ พวกนั้น เราเบื่อหน่ายเต็มทนแล้ว
ในวันวิญญาณที่จะมาถึงนี้ จอมโจรสามร้อยคน จะแสดงละครที่ยอดเยี่ยมที่สุด เท่าที่เคยมีมาบน Amphoreus

โลกนี้จะตกเป็นของพวกเรา เทพจอมขี้ขลาด...
มาดูกันว่า พวกเราจะพลิกฟ้าคว่ำแผ่นดิน... ในโลกนี้ยังไง!"
...จดหมายเตือนที่มีรอยเท้าแมว กระจัดกระจายอยู่ในแต่ละเมืองของ Amphoreus

"จาก Okhema ไปยังทิศเหนือ แล้วข้ามภูเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะ ก็จะเป็น Aenionus"
"ที่นั่น ฉันแอบแก้คำในประมวลกฎหมายหินไป เลยได้สัญญาขายร่างกายของโจรคนหนึ่ง ในการพิพากษาตัดสิน ความเป็นความตายมาด้วย"
"ในอ่าวทางใต้ ฉันปีนขึ้นไปบนเรือที่ทอดสมออยู่ และสู้ตัวต่อตัวกับจอมโจรคนหนึ่ง ท่ามกลางพายุ ฉันเกลียดน้ำที่สุด!"
"เดาสิว่าต่อมาเป็นยังไง? ฉันเกิดความคิดขึ้นมา ก็เลยใช้เครื่องดูด มาดูดดาบของเขาให้หายไปเลย!"
"ภายใต้แสงแดดแผดเผาของทะเลทราย ฉันยังแข่งกับโจรผู้ร้ายว่า ใครจะอดทนไม่ดื่มน้ำได้นานกว่ากัน และแข่งไล่ล่ากับนักล่าในป่าทึบ จนกระทั่งโจรสามร้อยคน กลับเนื้อกลับตัวได้แล้ว..."

สาวน้อยที่สวมรองเท้าทองคำ พูดถึงประสบการณ์ระหว่างทาง ด้วยท่าทีสดใส
"จากนั้นก็ให้ทรราช พวกแมลงหวี่แมลงวัน และเจ้าของทาสทั่วทั้ง Amphoreus ได้พบกับพลังชั่วร้าย ที่พวกเขาพากันพูดถึง!"

เธอนึกถึงช่วงเวลา ที่เหรียญโผบินร่วงหล่นลงมา ดาวจอมโจรสามร้อยดวงลอยผ่านท้องฟ้า และห้อตะบึงไปบนผืนดินของ Amphoreus
ทรราชผู้สูงส่งลื่นตกจากบัลลังก์ เจ้าของทาสตวัดแส้ ต่างหลบหนีอย่างหมดสภาพ เงินทองที่ดุจดั่งสายฝนพลันหายลับ แล้วตกลงจากฟ้ามาสู่ฝูงชน ที่หิวโหยและหนาวเหน็บ...

ในการแสดงอันยิ่งใหญ่ครั้งนั้น Zagreus ไม่อาจทนต่อการล่อลวงและเผยโฉมออกมา จนติดกับผู้สืบสายโลหิตทอง
เชื้อไฟที่ลุกโชน ในที่สุดก็ดับมอดลง ที่ใจกลางวังวน
ในเมือง Okhema เริ่มมีชื่อของครึ่งเทพ ผู้รวดเร็วและไร้ร่องรอยคนนั้นแล้ว นั่นคือเทพผู้คุ้มครองคนพเนจร และผู้ลงทัณฑ์คนชั่ว...

"สิ่งที่ฉันทำได้ มีเพียงการวิ่งเท่านั้น"

"ถึง เจ้าหน้าที่ทุกฝ่าย หัวหน้านักบวช ผู้ช่วยนักบวช ผู้ศรัทธาที่อยู่ใต้แสงสว่างของบัลลังก์โลกา รวมถึงสิ่งมีชีวิตทรงปัญญาทั้งหลาย:

หลังจากหัวหน้านักบวชเสียชีวิต อัญมณีสรรพโลกาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
จากการตรวจสอบ พบว่าไม่มีร่องรอยการทำลายในที่เกิดเหตุ หลังจากที่อัญมณีถูกลักขโมยไป ก็มีหลายคนรายงานว่า พวกเขาเห็นมันถูกนำไปขายในตลาดมืด และถูกแลกเป็นเหรียญสมดุลจำนวนมาก
ผู้ให้เบาะแสที่ถูกต้อง จะได้รับเหรียญสมดุล 5,000 เหรียญ ส่วนผู้ที่จับกุมคนร้าย จะได้รับเหรียญสมดุล 100,000 เหรียญ"

ประกาศที่กลายเป็นสีเหลืองของสภาอาวุโส
"นานๆ ทีจะได้กลับมา ผ่านไปตั้งนานขนาดนี้ แต่ก็ยังไม่ฉีกออกอีกเหรอ..."

เธอจำได้ว่า วันที่ประกาศถูกติดไว้นั้น เป็นช่วงเวลาที่ต้องบอกลาอย่างอดไม่ได้
เธอไม่กล้ามองตาผู้ถักทอ จึงทำได้เพียง รีบหันหลังแล้วหนีออกมาจาก Okhema

หลายร้อยปีต่อมา วีรชนคนใหม่ก็มาจากทั่วทุกที่ใน Amphoreus เธอสวมหมวกคลุม และมองดูตลาดในอดีตอยู่ไกลๆ คนที่เธอรู้จักกลับเหลืออยู่ไม่กี่คน
"ลูกอมแตงกวาดองมีรสใหม่แล้วเหรอ?"
เธอขยำกระดาษห่อให้เป็นก้อน แล้วขว้างออกไปส่งๆ ทางพุ่มดอกไม้
"ดีดลูกแก้ว ไม่ได้เล่นมานานแล้วนะเนี่ย!"
เธอใช้ลูกแก้วกะระยะ แล้วดีดมันลงไปในน้ำ
...
ครู่ต่อมา ทั้งในพุ่มไม้ ในน้ำ และบนต้นไม้... ต่างก็มีคนที่แต่งชุดนักฆ่าร่วงหล่นลงมา
โดยที่บริเวณข้างหน้าที่อยู่ไกลออกไป คือวีรชนสาวผู้อาบอยู่ในแสงสว่าง และกลับมาอย่างผู้มีชัย

เธอซ่อนตัวอยู่ในเงามืดและมองดู จนกระทั่งด้ายทองข้างกายเริ่มสั่น
"แม่สาวตัดเสื้อ นี่ก็ผ่านมาตั้งนานแล้วนะ แต่ด้ายทองของเธอก็ยังไวเหมือนเดิม ถ้าไม่อยากโดนจับได้ ก็ควรไปได้แล้วสินะ!"

เธอบิดขี้เกียจ ย่อตัวลงเล็กน้อย สายลมพัดมา พร้อมกับกลิ่นอายของความดิบเถื่อน...

สายฟ้าสีทองพุ่งทะยานจาก Okhema ไปยังราตรีนิรันดร์อีกครั้ง
ท่ามกลางเสียงหวีดหวิวของสายลม เธอรู้สึกเหมือนได้ย้อนกลับไปในวัยเยาว์ ที่ต้องวิ่งพล่านโดยมีชีวิตเป็นเดิมพันอีกครั้ง
"วิ่งเถอะ Cifera...
มีแค่เธอคนเดียวที่รู้ว่า จุดสิ้นสุดของเธออยู่ที่ไหน...
สักวันหนึ่ง เธอจะวิ่งไปสู่อนาคต ที่รุ่งโรจน์นั้นได้..."

เพียงชั่วพริบตา ที่สายฟ้ากรีดผ่านยามราตรี โลกนี้ก็ราวกับถูกเธอทำให้สว่างไสว