Cipher

Dolos นครแห่งจอมโจรที่สาบสูญ ที่ซึ่งจอมโจรสามร้อยคนระเริงเล่นสนุก และออกอาละวาดอย่างไร้ขอบเขต
Cifera ดาวจอมโจรผู้ปราดเปรียว ผู้สืบสายโลหิตทองที่หยอกเย้าเชื้อไฟแห่ง "เพทุบาย" จงออกเดินทางเถอะ ขอให้คำลวงที่เอ่ยลอยล่องไปกับสายลม และแผ่ไพศาลทั่วผืนแผ่นดิน
..."หึ คิดจะมาหลอกฉันเหรอ? ฝันไปเถอะ!"

"ในปลายเดือนแห่งการถักทอ ขนมปังจำนวนหนึ่ง ของแห้งถุงหนึ่ง และเทียนอีกหลายเล่ม ได้หายไปจากวิหาร
แม้ว่าของที่หายไปจะเล็กน้อยมาก แต่อย่างไรก็ตาม การดูหมิ่นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ และการรบกวนความเป็นระเบียบเรียบร้อย ก็ถือเป็นความผิดร้ายแรง
จากการตรวจสอบ พบว่าผู้ต้องสงสัยมีผมสีเทาและหูแมว รูปร่างผอมบาง เคลื่อนไหวได้ว่องไว และมีกลอุบายมากมาย จำเป็นต้องระมัดระวังเป็นอย่างมาก
ผู้ให้เบาะแสจะได้รับเงินรางวัล 5,000 และผู้ที่จับเป็นมาได้ จะได้รับเงินรางวัล 10,000"

...ประกาศจับใบหนึ่งที่ติดไว้ในเมือง Dolos

"จับเธอไว้ จับเธอไว้!"
จัตุรัสที่มีแต่คุกและน้ำสกปรกทั่วทุกที่ เสียงเฆี่ยนตีและเสียงกรีดร้องดังระงม
เด็กสาวที่สวมเสื้อผ้าขาดวิ่น วิ่งไปตามท้องถนนที่เต็มไปด้วยผู้คน เลือดสีทองไหลหยดไปตามทางที่ผ่าน

เธอวิ่งผ่านเวทีสูง ซึ่งนักบวชร่างท้วมกำลังกล่าวเทศนา ต่อผู้ศรัทธาทั้งเมือง
"Kephale ผู้อยู่เบื้องบน พวกเราขอสรรเสริญ และขอบคุณโลกอันงดงามใบนี้..."

"เถรตรง ซื่อสัตย์ ให้อภัย..."
"...พวกเราหล่อเลี้ยงจิตวิญญาณ ด้วยคุณธรรมอันดีงาม และใช้ความรักชำระล้างเภทภัย..."
เมื่อเด็กสาวหันกลับมา สุนัขล่าเนื้อที่ไล่ตามอย่างไม่ลดละ ก็กระโจนเข้าใส่ และเพิ่มรอยแผลสามรอยบนใบหน้าเธอ

"เงินทองและสมบัติ ไม่มีค่าสำหรับไททัน แต่กระนั้น มันก็ใช้เป็นเครื่องพิสูจน์ความจริงใจของพวกคุณได้..."
ท่ามกลางเสียงโห่ร้องเปรมปรีดิ์ ผ้าไหมผ้าแพร อาหารเลิศรส และอัญมณีต่างๆ ล้วนถูกโยนขึ้นไปบนเวทีสูง กองพะเนินเทินทึกจนเป็นภูเขา

"อย่าได้เชื่อคำพูดไร้สาระ ของเหล่าผู้สืบสายโลหิตทองเหล่านั้น จงเชื่อใน Kephale เพียงพวกเราสวดอ้อนวอนอย่างจริงใจ เทพเจ้าก็จะสำแดงตัว เพื่อช่วยเหลือ..."
เธอเบียดฝ่าฝูงชนไป ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ขนมปังในมือหล่นหายไปไหนแล้ว
เธอมองไปรอบๆ อย่างยากลำบาก มีเพียงใบหน้าที่ก้มมองมา ราวกับคลื่นมรสุมที่โหมซัดเข้าใส่

สองขาเริ่มอ่อนแรง แววตาเย้ยหยันและรอยยิ้มขู่ขวัญ เริ่มพร่ามัวในสายตา
แต่เสียงจากที่ไกล กลับกัดเข้าที่หูของเธอเต็มๆ เธอจะหยุดฝีเท้าไม่ได้
"เจ้าหัวขโมย!"
"คนบาป!"
"เจ้าคนเลว!"

เธอหลับตาทั้งคู่แล้วหันหลัง กระโดดลงจากกำแพงเมืองที่สูงลิ่วนั่น
"หะ... หิวจัง..."
ความเย็นเยียบจากแม่น้ำท่วมท้นความคิดของเธอ
ในการวิ่งหนีที่มีชีวิตเป็นเดิมพัน เธอได้รับชัยชนะอันน่าเวทนาเป็นครั้งแรก

เมื่อหนีมาถึงเมืองศักดิ์สิทธิ์แห่งรุ่งอรุณ เธอก็ได้เห็นตำนานของผู้สืบสายโลหิตทอง ที่ก้องกังวานไปทั่วเมือง แต่เมื่อเธอมองไปยังมุมอับ ที่ทั้งคับแคบและสกปรกเหล่านั้น เธอก็รู้สึกว่าที่นี่ไม่ต่างจาก Dolos เลย

"ฮึ ไล่ล่าเปลวไฟอะไรกัน วีรชนอะไรกัน จากประสบการณ์ของ Cifera คนนี้ มันจะต้องมีเบื้องหลังที่บอกใครไม่ได้อยู่แน่ๆ!"
เธอมองว่าผู้สืบสายโลหิตทอง เป็นนักต้มตุ๋นที่แสวงหาชื่อเสียงเกียรติยศ เธอจึงเอื้อมมือไปยังโรงถักทอทองคำนั่น
"น้ำอมฤต? กระดานหมาก... แล้วก็เครื่องดนตรีแปลกๆ ตัวนึง? ถูกช่วงชิงมาหมดเลยสินะ..."
เธอดื่มน้ำอมฤต กินข้าวห่อใบองุ่นเต็มปาก และเล่นหมากรุกจากผลึกแก้ว
"คิก พื้นหมุนได้ด้วยแฮะ..."

พอเธอตื่นขึ้นจากอาการเมามาย ในมือก็มีจดหมาย ที่ส่งกลิ่นหอมรัญจวนอยู่ฉบับหนึ่ง
ขนของเธอลุกชัน เธอถีบผ้าห่มออก แล้วหนีไปยังรังอันมืดมิดของตัวเอง

"ถึง แมวน้อยจอมตะกละ
เล่นสนุกรึเปล่า? โรงถักทอถูกเธอทำให้กลายเป็น สนามเด็กเล่นซะแล้วสิ
เธอลองลิ้มรสน้ำอมฤต แต่ก็รับมือกับความเมามายไม่ได้ กระดานหมากก็วุ่นวายไปหมด แม้แต่เครื่องดนตรีเก่าๆ ก็ไม่ยังไม่ละเว้น"

มีประโยคหนึ่งที่เธอควรจำไว้นะ น้ำอมฤตต้องดื่มให้หมดจอก เรื่องราวบนโลกย่อมมีพลิกผัน
ฉันรู้ว่าเธอมีฝีมือดี ดังนั้นจงไปซ่อมเครื่องดนตรีที่เธอทำพังซะ โชคดีที่หัวหน้าอัศวินคนนั้นไม่อยู่ ไม่อย่างนั้น คงได้ใช้คมดาบปักหางของเธอเอาไว้แน่"

เมื่อหยิบจดหมายขึ้นมา เด็กสาวก็เกิดความรู้สึกที่ยากจะอธิบายได้ ผุดขึ้นในใจเป็นครั้งแรก
"ผู้คนในเมืองใหญ่... มีลูกไม้แพรวพราวขนาดนี้เชียว"

แมวจรจัดรอคอยวันแล้ววันเล่า แต่ก็ไม่ยักเห็นกองกำลังดุดันมาเอาผิด
ดังนั้น เธอจึงผิวปาก โยนเหรียญทอง และแสร้งมาหยุดอยู่ที่ประตูโรงถักทอ โดยไม่ได้ตั้งใจครั้งแล้วครั้งเล่า
"Cipher อยากกินอะไรก็บอก *พวกเรา* มาได้เลยนะ!" เหล่าเด็กสาวผมแดง เตรียมอาหารมาให้เธอมากมายทุกครั้ง
ตอนที่ติดตามผู้ถักทอ เธอก็มักจะได้ยินเรื่องราว ของเหล่าวีรชนบ่อยๆ

"สำหรับผู้ที่มีเลือดสีทองแล้ว การไล่ล่าเปลวไฟคือ การเดินทางแห่งการสูญเสียที่ไม่สิ้นสุด... แม้แต่ชีวิตก็ยังไม่สำคัญ
ผู้ถักทอกล่าวถึง เสียงคร่ำครวญสุดท้ายของไวโอลิน หมากที่ตกลงบนเส้นทางแห่งความตาย และประตูนับพันที่แตกเป็นเสี่ยงๆ...
"...แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน? ฉันแค่อยากกินข้าวให้อิ่มท้องเท่านั้นเอง"
เธอพึมพำพร้อมกับกำนิ้วเข้าหากัน ปลายนิ้วที่ไม่ระวังโดนบาดเข้านั้น มีเลือดสีทองไหลออกมาหนึ่งหยด

และในคืนนั้น เธอก็แอบออกจากโรงถักทอเงียบๆ
"ไม่เป็นไร วิ่งเถอะ Cifera
มีแค่เธอคนเดียวที่รู้ว่า จุดสิ้นสุดของเธออยู่ที่ไหน..."
ร่างใต้แสงจันทร์หายไปจากครรลองสายตา เหลือไว้เพียงเสียงพึมพำของผู้ถักทอ ที่อยู่ในห้องเท่านั้น

"ถึง Zagreus เทพแห่งเพทุบายในอดีต:

ขโมยสมบัติ ปลุกปั่นเทพเจ้าให้ก่อสงคราม...
ลูกไม้เดิมๆ พวกนั้น เราเบื่อหน่ายเต็มทนแล้ว
ในวันวิญญาณที่จะมาถึงนี้ จอมโจรสามร้อยคนจะแสดงละคร อันยอดเยี่ยมที่สุดเท่าที่เคยมีมาใน Amphoreus

โลกนี้จะตกเป็นของพวกเรา เจ้าเทพจอมขี้ขลาด...
มาดูกันว่า พวกเราจะพลิกฟ้าคว่ำแผ่นดิน... ในโลกนี้ยังไง!"
...จดหมายเตือนที่มีรอยเท้าแมว ซึ่งกระจัดกระจายอยู่ในแต่ละเมืองของ Amphoreus

"จาก Okhema ไปยังทิศเหนือ ข้ามผ่านเทือกเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะ ก็จะเป็น Aenionus"
"ที่นั่น ฉันแอบแก้คำในประมวลกฎหมายหิน แถมยังได้สัญญาผูกขาดโจรคนหนึ่ง ในการพิพากษาตัดสินความเป็นความตายมาด้วย"
"ในอ่าวทางใต้ ฉันปีนขึ้นไปบนเรือที่ทอดสมออยู่ และสู้ตัวต่อตัวกับจอมโจรกลางพายุ ฉันเกลียดน้ำที่สุด!"
"เดาสิว่าต่อมาเป็นยังไง? ฉันเกิดแรงบันดาลใจขึ้นมา ก็เลยใช้แม่เหล็กตัวดูด ชิงดาบของเขาให้หายไปเลย!"
"แล้วก็... ภายใต้แสงแดดแผดเผาของทะเลทราย ฉันเคยแข่งกับโจรผู้ร้ายว่า ใครจะอดทนไม่ดื่มน้ำได้นานกว่ากัน ไหนจะยังการวิ่งไล่จับกับนักล่าในป่าทึบอีก... จนกระทั่งโจรสามร้อยคน ก็เข้าที่เข้าทางกันหมดสักที..."

สาวน้อยในรองเท้าหุ้มข้อสีทองคำ พูดถึงประสบการณ์ระหว่างทางด้วยท่าทีสดใส
"จากนั้น ก็ถึงเวลาที่จะให้พวกทรราช แมลงหวี่แมลงวัน และเจ้าของทาสทั่วทั้ง Amphoreus ได้พบกับพลังอันชั่วร้ายที่ว่ากันแล้ว!"

เธอนึกถึงชั่ววินาที ที่เหรียญโผบินร่วงหล่นลงมา ดาวจอมโจรสามร้อยดวงวาดผ่านท้องฟ้า และพุ่งทะยานไปบนผืนดินของ Amphoreus
ทรราชผู้สูงส่งลื่นตกจากบัลลังก์ เจ้าของทาสผู้ตวัดแส้พากันหลบหนีจ้าละหวั่น เงินทองที่ดุจดั่งสายฝนพลันหายลับ แล้วตกจากฟ้าลงมาสู่ฝูงชนผู้หิวโหย และหนาวเหน็บ...

ในการแสดงอันยิ่งใหญ่ครั้งนั้น Zagreus ไม่อาจทนต่อการล่อลวง และเผยโฉมออกมาในที่สุด จนติดกับของผู้สืบสายโลหิตทองอย่างจัง
เชื้อไฟที่ลุกโชน ท้ายที่สุดก็ดับมอดลงที่ใจกลางวังวน
ในเมือง Okhema นามของครึ่งเทพผู้รวดเร็วไร้ร่องรอย เริ่มเป็นที่เลื่องลือขึ้น นั่นคือเทพผู้คุ้มครองคนพเนจร และผู้ลงทัณฑ์คนชั่ว...

"สิ่งที่ฉันทำได้ ก็มีแค่การวิ่งเท่านั้น"

"ถึง เจ้าหน้าที่ทุกฝ่าย หัวหน้านักบวช ผู้ช่วยนักบวช ผู้ศรัทธาที่อยู่ใต้แสงสว่างของบัลลังก์โลกา รวมถึงสิ่งมีชีวิตทรงปัญญาทั้งหลาย:

หลังจากหัวหน้านักบวชเสียชีวิต อัญมณีสรรพโลกาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
จากการตรวจสอบพบว่า ไม่มีร่องรอยการทำลายในที่เกิดเหตุ หลังจากที่อัญมณีถูกลักขโมยไป หลายคนรายงานว่า พวกเขาเห็นมันถูกนำไปขายทอดในตลาดมืด และถูกแลกเป็นเหรียญสมดุลจำนวนมาก
ผู้ให้เบาะแสที่มีประโยชน์ จะได้รับเหรียญสมดุล 5,000 เหรียญ ส่วนผู้ที่จับกุมคนร้าย จะได้รับเหรียญสมดุล 100,000 เหรียญ"

...ประกาศเก่าสีเหลืองกรอบจากสภาอาวุโส
"นานๆ ทีจะได้กลับมา ผ่านไปตั้งนานขนาดนี้ ก็ยังไม่ฉีกออกอีกเหรอเนี่ย..."

เธอจำได้ว่า วันที่ประกาศถูกติดนั้น คือชั่วขณะที่จำต้องบอกลาอย่างช่วยไม่ได้
เธอไม่กล้าสบตาผู้ถักทอ จึงทำได้เพียงรีบหันหลัง แล้วหนีออกมาจาก Okhema

หลายร้อยปีต่อมา วีรชนใหม่ๆ ก็มาเยือนจากทั่วทุกที่ใน Amphoreus เธอสวมหมวกคลุม และมองดูตลาดในอดีตอยู่ไกลๆ แต่คนที่เธอรู้จักนั้น กลับเหลืออยู่แค่ไม่กี่คน
"ลูกอมแตงกวาดองมีรสใหม่แล้วเหรอ?"
เธอขยำกระดาษห่อให้เป็นก้อน แล้วขว้างออกไปส่งๆ ทางพุ่มดอกไม้
"ลูกแก้วแฮะ ไม่ได้เล่นมานานแล้วนะเนี่ย!"
เธอกะระยะลูกแก้ว แล้วดีดมันลงไปในน้ำ
...
ครู่ต่อมา ทั้งในพุ่มไม้ ในน้ำ และบนต้นไม้... ก็มีร่างในชุดมือสังหารร่วงตกหรือโผล่ออกมา
ตรงด้านหน้าที่อยู่ห่างออกไปนั้น คือวีรชนหนุ่มสาวที่ถูกอาบไล้ด้วยแสงสว่าง ผู้ที่เพิ่งกลับมาพร้อมกับชัยชนะ

เธอซ่อนตัวอยู่ในเงามืด มองดูอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งด้ายทองข้างกายเริ่มสั่น
"แม่สาวตัดเสื้อ นี่ก็ผ่านมาตั้งนานแล้วนะ แต่ด้ายทองของเธอก็ยังไวเหมือนเดิม ถ้าไม่อยากโดนจับได้ ก็ควรไปได้แล้วสินะ!"

เธอบิดขี้เกียจ ย่อตัวลงเล็กน้อย สายลมที่โชยพัด มาพร้อมกับกลิ่นอายของป่าไม้...

สายฟ้าสีทองพุ่งทะยานจาก Okhema ไปยังราตรีนิรันดร์อีกครั้ง
ท่ามกลางเสียงหวีดหวิวของสายลม เธอรู้สึกเหมือนได้ย้อนกลับไปในวัยเยาว์ ที่ต้องวิ่งทะยานโดยมีชีวิตเป็นเดิมพันอีกครั้ง
"วิ่งเถอะ Cifera...
มีแค่เธอคนเดียวที่รู้ว่า จุดสิ้นสุดของเธออยู่ที่ไหน...
สักวันหนึ่ง เธอจะวิ่งไปสู่อนาคตที่รุ่งโรจน์..."

เพียงชั่วพริบตาที่สายฟ้ากรีดผ่านราตรี โลกนี้ก็ราวกับถูกจุดสว่างเพราะเธอ