Dan Heng

เด็กหนุ่มเย็นชาและเงียบขรึมผู้ถือหอก "ทะลวงพลาหก" รับหน้าที่เป็นผู้คุ้มกันระหว่างการเดินทางบุกเบิกอันยาวนานของขบวนรถไฟ
Dan Heng มักจะเก็บงำอดีตของตัวเองเอาไว้เสมอ เขาร่วมทางกับขบวนรถไฟเพื่อที่จะหนีจากทุกสิ่งที่ตนเคยทำขึ้นมากับมือ
แต่ขบวนรถไฟจะพาเขาออกจาก "อดีต" ได้จริงๆ เหรอ?

เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้น

นี่เป็นเพียงวันอันแสนธรรมดาบนเรือยักษ์ลำนี้ ตลาดนัดเพิ่งจะเริ่มตั้งร้าน น้ำค้างที่ปลายใบไม้ก็ยังไม่ทันเหือดแห้ง แต่เด็กหนุ่มที่เดินข้ามถนนมา กลับไม่เคยเห็นภาพแบบนี้กับตาตัวเองมาก่อน เขายังคงเพลิดเพลินกับความอบอุ่นของแสงแดด ที่สัมผัสโดนบริเวณลำคอ ก่อนที่จะสังเกตได้ว่าทุกซอกมุมของเมืองแห่งนี้ แตกต่างกับสิ่งที่บรรยายอยู่ในหนังสือยังไง

เขาเพิ่งได้เห็นร่างกายของตัวเองชัดๆ เป็นครั้งแรก ร่างกายนี้เป็นของเขา เป็นของชื่อที่ใช้อยู่ในปัจจุบัน

เมื่อเด็กหนุ่มมาถึงท่าเรือ ทหารที่คุมตัวเขามาก็ปลดเครื่องจองจำสุดท้ายให้กับเขา เขาเดินไปข้างหน้าโดยไม่หันหลังกลับ และรู้สึกได้ว่าภายในเมือง มีสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังหลายคู่กำลังจับจ้องมาที่เขา

จนกระทั่งยานอวกาศบินขึ้น เขาจึงหันกลับไปมองที่นั่นเป็นครั้งสุดท้าย มันคือเรือยักษ์ที่งดงามและยิ่งใหญ่ เหมือนกับที่บรรยายไว้ในหนังสือจริงๆ

เขามองเพียงแว็บเดียวเท่านั้น แล้วจึงหันหน้าไปอีกทาง ที่ซึ่งหมู่ดาวทอแสงริบหรี่ โดยไม่รู้ว่าอนาคตนั้นอยู่แห่งหนใด

แต่เขาก็ยังคงจ้องมองมันเงียบๆ อยู่อย่างนั้น

เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้น

เขาเดินลงจากยานอวกาศลำหนึ่งขององค์กร แล้วเดินขึ้นไปยังอีกลำหนึ่ง เขาไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับจุดหมายปลายทางมาก่อน แต่มันไม่สำคัญหรอก เขาไม่มีที่ที่อยากไปเป็นพิเศษ และเป้าหมายเดียวของเขาคือการไปให้ไกลจากอดีต... ไปให้ไกลจาก "บ้านเกิด"

บนยานอวกาศมีผู้คนพลุกพล่าน เจ้าหน้าที่ขององค์กรไม่สนว่าเขาเป็นใคร ขอแค่เขาทำงานได้ก็พอแล้ว

เขาเปลี่ยนรูปลักษณ์แล้ว ไม่น่าจะมีใครจดจำได้ แต่เขารู้ดีว่าพลังนั้นยังคงแฝงอยู่ในตัวเขา ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ไม่อาจหนีพ้น พลังนี้ถ่วงแข้งถ่วงขาและทำให้เขาช้าลง มันพยายามจะบีบให้เขาไม่อาจหนีพ้นจากอดีต เขาจึงต้องระวังตัวให้ดี

ทว่าเขาก็ยังไม่อาจหนีจากชายผู้มีดวงตาราวกับสัตว์ป่าคนนั้นได้

ถ้าบอกว่าความรู้สึกที่คนอื่นๆ ใน "บ้านเกิด" มีต่อเขาคือ "ความเกลียดชัง" ถ้าอย่างนั้น ผู้ชายคนนั้นคงมีแต่ความอยาก "เข่นฆ่า" เขาเพียงเท่านั้น แม้แต่ยานอวกาศที่เขาเคยนั่ง ก็ยังถูกผู้ชายคนนั้นทำลายทิ้งจนหมด ผู้ชายคนนั้นเคยตายไปต่อหน้าต่อตาเขา แต่หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ปรากฏตัวขึ้นมาอีก

นอก "บ้านเกิด" คือโลกที่กว้างใหญ่ยิ่งกว่า ไม่ว่าอะไรก็สามารถเกิดขึ้นได้ทั้งนั้น

เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้น

เขาก้าวขึ้นบนยานอวกาศอีกลำ ผู้คนบนยานลำนั้นสวมหน้ากากที่แตกต่างกันไป เขาเกือบถูกขโมยความทรงจำ และถูกบังคับให้ฟังปาฐกถาที่ราวกับคำโกหก

เขารู้ว่าเส้นทางนี้มีมอนสเตอร์ยักษ์มากมาย แต่เขาทำได้เพียงเดินผ่านเส้นทางแสนอันตรายนี้เท่านั้น ถึงจะมีโอกาสรอด

เขาปราบมอนสเตอร์ยักษ์ แล้วลงจากยานที่ท่าถัดไป เขาคิดว่าถ้าซ่อนตัวในยานที่มีมากมายราวกับหมู่ดาว ก็คงจะไม่มีใครสังเกตเห็น แต่กลับถูกผู้หญิงผมแดงคนหนึ่งหยุดไว้ เธอทักทายเขาอย่างมีมารยาท และบอกว่าพวกเขาก็เป็นหนึ่งในยานอวกาศที่เขาช่วยไว้เช่นกัน

ตอนแรกเขากะจะหันหลังเดินจากไปแล้ว แต่กลับเห็นว่าข้างๆ ผู้หญิงผมแดงมีรถไฟขบวนหนึ่งจอดอยู่

"นายจะไปไหนต่อเหรอ?"
"...ยังไม่ได้คิด"
"งั้นสนใจขึ้นรถไฟของเรามั้ยล่ะ?"
"..."
"เรากำลังตามรอยการเดินทางในอดีตอยู่ มีเรื่องราวอีกมากมายที่ควรได้ไปพบอีกครั้ง และเราต้องการผู้คุ้มกัน...กับผู้จดบันทึก"
"..."
"ถ้านายตัดสินใจได้แล้วว่าจะไปที่ไหน ก็ค่อยลงจากรถไฟก็ได้"
"ตกลง"

เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้น

เขาขยี้ตา และพบว่าตัวเองไม่ได้นอนหลับจริงๆ จังๆ แบบนี้มานานแล้ว เขาคิดจะอยู่ที่นี่แค่ชั่วคราว จึงปฏิเสธห้องที่จัดเตรียมไว้ให้ และปูที่นอนง่ายๆ ลงบนพื้นในห้องเก็บข้อมูลแทน สุดท้ายเขาก็อ่านเอกสารอยู่ทั้งคืน จนเผลอหลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้

เขาเปิดประตูห้อง และพบกัปตันรถไฟที่ยืนอยู่ข้างนอก อีกฝ่ายตำหนิเขาด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดว่า ห้ามอดหลับอดนอนอีกเด็ดขาด ไม่งั้นจะพลาดมื้อเช้าร้อนๆ และทำให้อีกฝ่ายเสียน้ำใจได้ พอเขาพยักหน้า กัปตันรถไฟจึงหยุดพูดด้วยความพึงพอใจ และพาเขาไปที่ตู้รถไฟ

ผู้หญิงผมแดง...ที่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเธอชื่อ Himeko กำลังส่งยิ้มให้เขา ส่วนผู้ชายผมสีน้ำตาลที่อยู่อีกด้านคือ...คุณ Welt แม้ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องอยากถามเขามากมาย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร

และโดยที่ไม่รู้ตัว เขาก็ผ่านมื้อเช้าแบบนี้หลายต่อหลายครั้งไปแล้ว

การเดินทางตามรอยไม่ได้สบายนัก ส่วนใหญ่จะติดขัดเพราะ Stellaron บางครั้งก็พบมอนสเตอร์ยักษ์ที่เขาเคยปราบไปก่อนหน้านี้ หรือแม้กระทั่ง พบกับหญิงสาวในก้อนน้ำแข็งยักษ์ลอยได้

ด้วยเหตุนี้ เมื่อเขาพบว่ามี Stellaron ถูกผนึกอยู่ในร่างของชายหนุ่ม/สาวน้อยที่ชื่อว่า ผู้บุกเบิก ตนจึงไม่ได้ตกใจเท่าไหร่นัก

ในเมื่อการเดินทางของรถไฟยังคงดำเนินต่อไป แล้วจะมีอะไรที่เกิดขึ้นไม่ได้กันล่ะ?