Dan Heng - จ้าวยลจันทรา

Dan Heng ยอมรับพลังที่อดีตชาติของเขา "จ้าวยลจันทรา" ได้หลงเหลือเอาไว้ และเปิดเผยร่างที่แท้จริงในฐานะเผ่า Vidyadhara
ในเมื่อรับมงกุฎเขาอันสูงส่งไว้บนหน้าผากแล้ว ก็ต้องยอมรับเรื่องดีร้ายทั้งหมดที่คนผู้นั้นต้องแบกรับด้วย
แต่ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาไม่เคยเป็นเขาคนนั้นเลย

ท่ามกลางความมืดมิดไร้แสงสว่าง เขาราวกับได้กลับไปอยู่ในไข่ Vidyadhara ที่พลิกผันไปตามเกลียวคลื่นและความฝันอีกครั้ง

เขามองเห็นตัวเองยืนอยู่บนแท่นบูชาในความฝัน และสวดทำนองร้องระบำออกมา บทเพลงและท่วงท่านั้นเป็นเพียงรูปลักษณ์ภายนอก แต่ประกายแสงที่เปล่งออกมาจากแววตา และพายุคลั่งที่ถาโถมอยู่ในเส้นชีพจรต่างหากที่เป็นแก่นแท้ เขาถักทอคลื่นน้ำแห่ง Scalegorge Waterscape ที่ราวกับหมอกควันด้วยมือของตัวเอง แล้วสยบ "มังกร" คลั่งเข้าไปในต้นไม้ยักษ์ที่ขยายใหญ่ จากนั้นเมื่อเสียงคำรามกึกก้องอันยาวนานสลายไป Scalegorge Waterscape ก็จะสงบสุขต่อไปอีกหลายร้อยปีอีกครา และภารกิจของเขาก็ถือว่าสิ้นสุดลงแล้ว

เมื่อพิธีจบลง เขาก็หันกลับไปมองบนบันไดหินที่เดินจากมา ไม่รู้ว่าผู้ทรงเกียรติจำนวนมากมายเหลือคณานับ ในชุดหรูหราและมีเขามังกรมายืนอยู่ตั้งแต่เมื่อใด พวกเขาราวกับภาพเงาติดตาในกระจก ที่พากันสะบัดแขนเสื้อ หันกาย และเดินจากไปด้วยท่วงท่าที่ต่างกันเพียงเล็กน้อย ผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วนก่อตัวเป็นขั้นบันไดสู่ผืนฟ้า แล้วทอดยาวไปยังความว่างเปล่าอันไร้ที่สิ้นสุด ซึ่งใบหน้าของทุกคน เขาก็ได้เห็นในตอนที่ส่องกระจกยามเช้าของทุกวัน... เพราะมันคือใบหน้าของเขานั่นเอง

ไม่ใช่ นั่นคือใบหน้าของมังกรผู้ทรงเกียรติรุ่นแรกต่างหาก เขายิ้มขมขื่น แล้วยกมือปิดใบหน้าตัวเอง ราวกับอยากจะยืนยันว่า ตนสามารถฉีกหน้ากากนี้ออกได้หรือไม่ จะได้มอบมันคืนให้กับเจ้าของที่แท้จริงสักที

แต่เขาทำไม่ได้

ท่ามกลางความมืดมิดไร้แสงสว่าง เขาราวกับได้กลับไปอยู่ในไข่ Vidyadhara ที่พลิกผันไปตามเกลียวคลื่นและความฝันอีกครั้ง

เขาฝันเห็นตัวเองมายังสนามรบ ราวกับเทพผู้มาเยือน ขบวนกองทัพเล็กจ้อยราวกับฝูงมดอยู่ในหมู่มวลเมฆ พาหนะเมฆาและ Starskiff ราวกับหิ่งห้อยบินเข้ากองไฟ นี่ก็คือชีวิตของมนุษย์ธรรมดาสามัญ... นี่ก็คือมุมมองของมังกรอย่างนั้นหรือ? ความเย่อหยิ่งถาโถมเข้ามา ทำให้จิตใจของเขาเยือกเย็นดุจน้ำแข็ง เขารีบเบนสายตามองไปยังผู้คนที่ร่วมสังหาร และร่วมดื่มด่ำอย่างเป็นสุขไปกับเขา:

นักบินขับเคลื่อนลำเรือผ่านไป โดยไม่สนใจความเป็นระเบียบของขบวนทัพแม้แต่น้อย แล้วยิงโจมตีออกไปตามใจชอบ เพื่อปล่อยลูกธนูอาบเพลิงเหล่านั้นให้ตกใส่นักรบ Borisin ที่วิ่งเข้ามา

ในทิศทางที่ Starskiff ชี้ไป มีนักดาบผมขาวคนหนึ่งเป็นผู้นำ เธอร่ายระบำคมดาบ และเคลื่อนไหวท่ามกลางประกายดาบเหล่านั้น คมดาบของเธอเฉียบคม จนแม้แต่เพื่อนร่วมรบก็ยังไม่กล้ายืนอยู่ใกล้ ทำได้เพียงสนับสนุนจากเบื้องหลังเท่านั้น

พลรบแห่ง Cloud Knight ผู้นั้น ที่มักจะพูดคุยล้อเล่นกับเขาอยู่เป็นประจำ ได้เก็บงำความเรียบเรื่อยสบายๆ เอาไว้ มือของเขาถือ Devastator Glaive และต่อต้านทหาร Borisin ที่โจมตีเข้ามาจากทางด้านข้าง ร่วมกับเหล่าทหารในหน่วยของเขา

ที่แนวหลัง เหล่าช่างฝีมือที่มาพร้อมกับกองทัพ กำลังปรับแก้ Aurumaton ตัวใหญ่ยักษ์กันอยู่ บางทีขณะนี้ ช่างฝีมือผู้หัวรั้นเอาเรื่องคนนั้น คงจะกำลังอาบเหงื่อต่างน้ำอยู่... และอาวุธยุทโธปกรณ์ที่สูงหลายสิบเมตรเหล่านี้ ก็คืออาวุธสำหรับสังหารเหล่าอสูรจักรกลนั่นเอง

จากนั้น เขาก็มองเห็นนายพล Teng Xiao ผู้ดำรงตำแหน่งนายพลในเวลานั้น ซึ่งถูกปกคลุมอยู่ในสายฟ้าสีทอง ราวกับร่างแปลงของเทพแห่งคันศร และกวาดล้างกองทัพสัตว์ร้ายของศัตรู ร่วมกับร่างเงามายาของตนเอง...

Borisin ที่แตกพ่ายเริ่มหลบหนี เขาเข้าใจดี นี่คือเวลาที่ตนต้องปฏิบัติภารกิจที่ได้รับมอบหมายแล้ว เขาปล่อยให้จิตใจหลอมรวมอยู่ในพายุคลั่งและก้อนน้ำแข็ง ปล่อยให้สายฟ้าร้องคำรามเพื่อเขา ปล่อยให้คลื่นพิโรธโกรธาเพื่อเขา เขาลอยอยู่เหนือเมฆ แล้วมองดูศัตรูถูกห้วงน้ำล้ำลึกกลืนกินลงไป รวมถึงมองดูผืนดินเบื้องหลัง ทั้งมนุษย์ ชาว Vidyadhara และเผ่าจิ้งจอกจำนวนมาก พวกเขาจะรั้งอยู่ในสนามรบชั่วนิรันดร์ โดยไม่อาจหวนกลับบ้านเกิดได้อีก

หัวใจมังกรบอกเขาว่า พวกนั้นเป็นเพียงฝุ่นผงเล็กๆ ที่ถูกปัดเป่าไปจากโลก สงครามมาพร้อมกับสิ่งที่ต้องแลก และท้ายที่สุดแล้ว ชีวิตก็จะถือกำเนิดขึ้นอีกครา... ลูกหลานมังกรนั้นไม่ได้มีเพียงชาว Vidyadhara แต่หัวใจมนุษย์ของเขาก็ยังเจ็บปวด เพื่อสหายร่วมรบที่มีเลือดเนื้ออันอบอุ่นเช่นเดียวกับเขา และเพื่อเหล่ามนุษย์ธรรมดาที่แม้จะมีชีวิตยืนยาวยิ่งกว่าเดิม ทว่าก็ไม่อาจหวนคืนสู่บ้านเกิดได้อีก

ท่ามกลางความมืดมิดไร้แสงสว่าง เขาราวกับได้กลับไปอยู่ในไข่ Vidyadhara ที่พลิกผันไปตามเกลียวคลื่นและความฝันอีกครั้ง

เขาฝันเห็นตัวเองแยกน้ำทะเล และมายัง Palace Ruin Depths เพื่อฝังเศษโลหิตของเพื่อนเก่า หรือเพื่อสร้างชีวิตใหม่ที่ไม่ได้ถือกำเนิดมาเนิ่นนาน... หรือทั้งสองเรื่องนี้ เดิมทีก็เป็นเรื่องเดียวกัน พวกมันเป็นความปรารถนา ที่เนิ่นนานก็ไม่อาจทำให้กลายเป็นจริง และเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่บีบคั้นมังกรยักษ์ ช่างฝีมือถือดาบปกป้องมาตลอดทาง บนตัวล้วนเต็มไปด้วยบาดแผลและคราบเลือด เขากำลังเร่งให้ตนต้องตัดสินใจ

"Shuhu สิ้นแล้ว... และพวกเราก็ชนะแล้ว แต่จะชนะได้อีกสักกี่ครั้งกัน? เราต้องสูญเสียแบบนี้ไปอีกเท่าไหร่?"
"ดู Ambrosial Arbor นี่สิ มันยังคงมีชีวิตอยู่ ตราบใดที่มันยังยืนหยัดอยู่ พวกสัตว์ร้าย... จะหลั่งไหลเข้ามาครั้งแล้วครั้งเล่า การต่อสู้เพื่อต่อต้านสิ่งชั่วร้ายของชาว Xianzhou, มนุษย์จิ้งจอกและชาว Vidyadhara ก็จะไม่มีวันจบสิ้นตลอดไป"
"ใช่ พวกเราทุกคนไม่มีอะไรที่พิเศษ! พวกเราทุกคนล้วนมีเพียงชีวิตเดียว การเสียสละเพื่อสิ่งนี้หรือต้องตายเพื่อสิ่งนั้น... ทั้งหมดคือสิ่งที่เราเลือกเอง ก็เหมือนกับที่เธอเลือกที่จะช่วยนายกับ Jingliu... เหมือนกับที่เธอคนนั้น เลือกที่จะให้ผู้คนมากมายมีชีวิตอยู่ต่อไป!"

สงคราม และชีวิตที่สูญเสียไปในสงคราม ล้วนแต่เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีลมหายใจ เฉกเช่นเดียวกับตัวเขา
เขานึกถึงใบหน้าของผู้คนเหล่านั้น แล้วหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า ก่อนจะตัดสินใจ
"ถ้ามีโอกาส... พวกเราก็จะเลือกให้เธอและคนอื่นๆ ได้มีชีวิตอยู่ต่อไป
...ชาว Vidyadhara นั้น มีทางรอดในแบบของตัวเอง ฉันสามารถลองดูได้"

ความฝันซ้อนความฝัน ร่างแปลงอยู่นอกกายา เขากลับมายังช่วงเวลาก่อนที่ตัวเองจะหายไป แววตาเยือกเย็นมองดูตัวเองกลายร่างเป็นมังกร และต่อสู้พัวพันกับเงามีเลือดเนื้อ ที่เปลี่ยนแปลงไปไม่แน่นอนกลุ่มนั้น ท่ามกลางภาพลวงแห่งความเป็นความตาย ผู้ส่งสาส์นแห่งเทพ ก็ได้แสดงภาพอันงดงามให้เขาเห็น ดวงดาวร่ำร้องขยายตัวราวกับเม็ดเลือดแดง และจักรวาลก็ตกลงสู่ก้นบึ้งแห่งกายาและความปรารถนา หัวใจมังกรเต้นรัวเร็ว ทั้งพยายามใช้เขี้ยวเล็บ หายใจ และโกรธเกรี้ยวโกรธา... แต่ไม่ว่าจะทรงพลังเพียงใด ชีวิตก็ไม่อาจต้านทานร่างอันแท้จริง ของผู้ส่งสาส์นจากเทพแห่งชีวันได้เลย

จนกระทั่งมี Starskiff ลำหนึ่งพุ่งผ่านทุกสิ่งเข้ามาราวกับลูกธนู เขามองเห็นหญิงสาวคนนั้น คลานออกมาจากซากปรักหักพังอย่างยากลำบาก ในมือของเธอชู "ดวงอาทิตย์" สีดำสนิทดวงหนึ่งขึ้นมา เวลาชั่วพริบตานั้นราวกับเป็นนิรันดร์ เขาเห็นมือของเธอเลือนหายไป มองเห็นใบหน้าของเธอเลือนหายไป และมองเห็นตัวเธอเลือนหายไป... ของสิ่งนั้นทำให้ทุกสิ่งรอบตัวแตกละเอียดเป็นผุยผง แล้วพัดพาเข้าสู่พายุคลั่งแห่งพลัง ซึ่งรวมถึงตัวของหญิงสาวเองด้วย

เส้นผมปอยหนึ่งและหยดเลือดหล่นลงบนพื้น นั่นเป็นเครื่องพิสูจน์ถึงร่องรอยการมีอยู่ของเธอ ที่เหลือเพียงแค่นี้เท่านั้น

ท่ามกลางความมืดมิดไร้แสงสว่าง เขาราวกับได้กลับไปอยู่ในไข่ Vidyadhara ที่พลิกผันไปตามเกลียวคลื่นและความฝันอีกครั้ง

เขาฝันเห็นตะปูผนึกมังกรตอกเข้าไปในร่างของเขา โซ่ตรวนที่สร้างขึ้นจากปะการังทองคำ มัดตัวเขาไว้อย่างแน่นหนา แล้วขังเขาเอาไว้ใน Shackling Prison ในฝันนั้น เขาเห็นเหล่าผู้อาวุโสมาแล้วก็ไป เพื่อถามถึงความจริงของเคล็ดวิชา และถามหาว่าหัวใจมังกรอยู่แห่งใด ซึ่งเขาก็เงียบงันไม่พูดจา

เขาฝันเห็นเหล่าผู้พิพากษาจากโถงแห่งความเงียบ มาอ่านประกาศคำตัดสินตรงหน้าเขา โดยจะตัดสินให้เขารับโทษประหารสูงสุด ซึ่งเขาก็เงียบงันไม่พูดจา

เขาฝันเห็นพลรบจาก Cloud Knight ผมขาวคนนั้นมาเยี่ยมเขา และนำผลการไกล่เกลี่ยมาให้เขา ชาว Vidyadhara ไม่อนุญาตให้เขาตาย และไม่อนุญาตให้เขาจากไปด้วย ซึ่งเขาก็เงียบงันไม่พูดจา

เขาฝันว่าได้ร่วมดื่มกินกับคนเหล่านั้นอีกครั้ง เขาฝันว่าตัวเองสลัดเกล็ดมังกรออก เขาฝันว่าตนกลับเข้าไปในไข่อีกครั้ง แล้วกลายเป็นอีกคนหนึ่ง

เขาฝันเห็นเรื่องราวมากมายหลายอย่าง ราวกับห้วงมายานามว่า "ตัวฉัน" ซึ่งไม่มีวันสิ้นสุด

ต่อจากห้วงมายา ก็เป็นภาพเสมือนที่ชัดเจนยิ่งขึ้น แต่กลับไม่อาจเอื้อมถึง

เขามองเห็นตัวเองถูกเนรเทศ เขามองเห็นตัวเองขึ้นมาบนรถไฟ เขามองเห็นตัวเองกระโจนไปยังจักรวาลอันไกลโพ้น และไม่หันกลับมาอีก