Dan Heng - จ้าวทระนงคงปฐพี

ผู้เป็นทรวงอกของ Georios ร่างของมังกรคอยค้ำจุนแผ่นดินที่แตกสลาย และอดทนต่อความเจ็บปวดมานับพันปี
ผู้มาเยือนนิรนาม Dan Heng ผู้สืบสายโลหิตทองที่ปกปักเชื้อไฟแห่ง "ปฐพี" จงค้ำจุนแผ่นดินใต้หล้าที่กำลังล่มสลาย และนำพาสรรพชีวิตบนปฐพี ไปสู่ดินแดนอันไกลโพ้น
...ร้อยนทีไหลรินสู่สมุทร มวลขุนบรรพตร่วมร้องกู่ก้อง เส้นทางแห่งอมตะ จะทอดยาวไปไกลสุดขอบฟ้า

เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้ วันที่การบุกเบิกคล้ายจะชะงักหยุดนิ่ง
กลิ่นคาวเลือดแผ่ซ่านเสียดจมูก ควันโขมงมอดไหม้ตลบตู้รถไฟที่พังยับเยิน เขาพยุงตัวลุกขึ้นอย่างลำบาก พลางคลำหาทิศทางในความมืด
เสียงหยดของอะไรบางอย่างดังขึ้น... ท่ามกลางความเงียบสงัด มีเพียงเสียงสะท้อนจากชีวิต ที่จวนเจียนจะเลือนหาย

"ผู้บุกเบิก..."
โครงสร้างตู้รถไฟที่ผิดรูป ขวางกั้นทางไปของเขา เขาฝืนทนอดกลั้นความเจ็บปวด แล้วกำจัดสิ่งกีดขวางออกไปทีละชิ้น เลือดอุ่นร้อนไหลลงมาตามปลายนิ้วของเขา แต่สิ่งที่เขากลัวยิ่งกว่าก็คือ เขาแทบจะสัมผัสถึงลมหายใจที่คุ้นเคย ไม่ได้เลย

"เรา... กลับบ้านกันเถอะ"
เขาป้อนยาที่พกติดตัวให้อีกฝ่าย วารีจิตที่ใกล้จะเหือดแห้งหมุนวนบนฝ่ามือ แต่ก็ไร้ประโยชน์ต่อบาดแผลฉกรรจ์นั่น
สิ่งก่อเกิดจากคลื่นทมิฬเคลื่อนเข้ามา มันคำรามกึกก้องแล้วล้อมทั้งสองคนไว้ หอกทะลวงพลาหกแตกหัก แล้วร่วงหล่นลงบนซากหิน
วารีจิตเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน เขาทุ่มกำลังสุดท้ายที่เหลืออยู่สุดชีวิต เพื่อยืนกันอยู่เบื้องหน้าร่างของ ผู้บุกเบิก...

เขาหอบหายใจ สะดุ้งตื่นจากฝันร้ายอีกครั้ง
...

"ทำไม มีอะไรติดหน้าฉันเหรอ?"
ในมื้อเช้าของวันต่อมา เพื่อนผมสีเทาเอ่ยถามด้วยความสงสัย
"โชคดีที่ไม่ได้เป็นเหมือนในฝัน..."
แต่เขาก็ไม่ได้พูดออกไป เพียงแค่เบนสายตาหนี มองออกไปยังท้องฟ้านอกหน้าต่าง "ไม่มีอะไรหรอก... กินเถอะ"

ท้องฟ้าของ Okhema ยังคงเป็นสีครามสดใส
แต่เขาไม่อาจควบคุมความคิด ที่กระจัดกระจายของตนได้เลย "March จะเป็นยังไงบ้างนะ..."
ตู้รถไฟร่วงหล่นราวกับดาวตกที่แผดเผา แล้วเธอที่ตามมาในภายหลัง จะเจอกับอุบัติเหตุแบบเดียวกันมั้ยนะ? หรือว่าอาจจะเกิดกรณีที่แย่กว่านั้น...
เขาส่ายหน้า พยายามขับไล่ความคิด ที่สับสนวุ่นวายเหล่านั้นออกไป

วันใหม่เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง
เขาหยิบอุปกรณ์จดบันทึก และเตรียมตัวไปที่ตลาด
การเดินทาง "บุกเบิก" คล้ายจะดำเนินไปตามปกติ

การ "บุกเบิก" ของเขา มักจะเริ่มต้นจากการสำรวจ และการทำความเข้าใจ

"เจ้า Dan จับให้แน่นๆ ล่ะ นั่งให้ดีด้วยนะ เราจะออกเดินทางกันแล้ว..."
เขาถามถึงประวัติศาสตร์ที่สูญหายไป จากเด็กหญิงผมแดง พวกเธอจึงเชิญให้เขา มาทอดมองบทเรียนแห่งประวัติศาสตร์ด้วยกัน

"ธรรมเนียมของ Kremnos?"
"อืม มาประลองกันหน่อยมั้ย?"
เขาเอ่ยถามผู้สืบบัลลังก์ผมทอง ส่วนชายหนุ่มผมขาวที่อยู่ข้างๆ ก็อยากจะสู้เสียเต็มแก่
"ฉันขอเข้าร่วมด้วยคนสิ ธรรมเนียมแบบนี้ ต้องสัมผัสกับตัวถึงจะถูก"
ราชสีห์แห่ง Kremnos นิ่งงันไม่พูดไม่จา เพียงตอบกลับด้วยการตั้งท่ารับก็เท่านั้น

...

เขาเดินทางไปยังลานพฤกษ์ ตระเวนอ่านหนังสือที่เก็บรวบรวมไว้ โลกที่แตกสลายค่อยๆ ปรากฏเป็นรูปร่างที่สมบูรณ์ในความคิดของเขา
เพื่อค้นหาวิธีกลับสู่ห้วงดารา เขาจึงสำรวจลึกลงไปในซากปรักหักพัง เพื่อไขความลับของดินแดนนอกท้องฟ้า...

เขาบันทึกทุกสิ่งที่ได้ประสบพบเจอ เช่นเดียวกับที่เคยทำในทุกๆ สถานีที่ผ่านมา
แต่เมื่อโชคชะตาของโลก มาตกอยู่บนบ่าของวีรชน เขาก็รู้ดีว่าการ "บุกเบิก" ครั้งนี้ ไม่อาจสรุปด้วยบันทึกที่แสนเย็นชาได้เลย

มันคือศึกสำคัญครั้งแล้วครั้งเล่า
เขาและพวกพ้อง ร่วมกันยุติประวัติศาสตร์ของ "ปฏิปักษ์" และได้เห็นผู้สืบบัลลังก์แห่ง Kremnos ตัดขาดธรรมเนียมนั้นที่สืบทอดต่อมา
ผู้บุกเบิก เข้าร่วมเองกับตัว โดยการส่งคืนเชื้อไฟแห่ง "กาลเวลา" ตอนอีกฝ่ายกลับจากโลกอนธการที่แสนอันตราย เขาเองยังจำความดีใจในวันนั้นได้ไม่เคยลืม ความดีใจที่ราวกับว่าได้รอดพ้นจากภัยพิบัติ

มันคือช่วงเวลาแห่งการจากลามากมาย
นักบุญหญิงนับพันคนที่ร่วงโรย นักปราชญ์ที่แผดเผามอดไหม้ บุตรีแห่งแม่น้ำอนธการที่ลาโลกมนุษย์ไปตลอดกาล... เขาจดจำช่วงเวลาแห่งการจากลาได้ พวกเขาบางคนก็โศกเศร้า บางคนก็พึงพอใจ แต่ไม่มีใครรู้สึกเสียใจภายหลังเลยแม้แต่น้อย

"ถ้าสักวันหนึ่ง พวกเราเองก็เดินมาถึงจุดนี้เหมือนกันล่ะ..."
เมื่อนึกถึงโชคชะตาของ ผู้บุกเบิก และ March 7th ที่ยังมาไม่ถึง... เขาก็นอนไม่หลับอยู่หลายคืน

"นับพันปีที่ผ่านมา พวกเราทุกคนต่างเตรียมใจ พร้อมรับการเสียสละหรือพลีชีพตนเอง เพื่อพวกพ้องมาตั้งนานแล้ว..."
เขาได้เห็นภาพนั้นไม่ต่ำกว่าครั้งเดียว ภาพที่ผู้ถักทอเก็บรวบรวมสิ่งของต่างหน้า แล้วปักดอกไม้สีทองให้กับพวกมัน...
"ตอนนี้... ไม่มีอะไรให้ต้องเสียดายอีกแล้ว"

เมื่อเทียบกับการดำรงอยู่ของ "อมตะ" แล้ว ชีวิตของพวกเขา เป็นราวกับแสงหิ่งห้อยที่ดับวูบในชั่วพริบตา
แต่เขาก็เห็นอย่างชัดเจนว่า แสงพริบพราวเหล่านั้น ส่องสว่างท้องฟ้ายามค่ำคืน ที่พวกเขาเคยเดินผ่านมาและกำลังจะก้าวไปอย่างไร

เมื่อ Okhema ร่วงสู่ยามสนธยาสีโลหิต ช่วงเวลาแห่งคำพยากรณ์ศักดิ์สิทธิ์ก็ได้มาเยือน
ทว่ายามเผชิญหน้ากับคมดาบ ที่ไม่อาจหลบเลี่ยงของนักดาบชุดดำ หัวใจของเขากลับสงบนิ่งดั่งผืนสมุทร

เขาเชื่อว่า ผู้บุกเบิก จะก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่ลังเล ท่ามกลางแสงริบหรี่จากการไล่ล่าเปลวไฟนั้น เขาได้มองเห็นเส้นทางที่ตนควรเดินไป

ณ ปลายทางของยุคนิรมิตใหม่ สนามทดลองอันเยือกเย็น ได้เผยให้เห็นถึงแก่นแท้อันโหดร้าย
คลื่น "ความทรงจำ" ขนาดมหึมารวมตัวกัน เป็นสึนามิที่กลืนกินผู้เดินบนเส้นทางบุกเบิก เมื่อเขาตื่นขึ้นมาอีกที เพื่อนของตนก็หายไป ในเขตแดนความทรงจำที่ไร้ก้นบึ้งเสียแล้ว

เขารู้สึกราวกับว่าได้ย้อนกลับไป ในวันเวลาที่โดดเดี่ยวก่อนขึ้นรถไฟ แต่ความเจ็บปวดในตอนนี้บอกเขาว่า นี่ไม่ใช่แค่ฝันร้าย
ในวินาทีที่ก้าวสู่กระแสความทรงจำอีกครั้ง เศษเสี้ยวแห่งวันวานก็ซัดโหมเข้าหาเขา...

"...การเต้นของหัวใจ และสัญญาณชีพอ่อนมาก March เตรียมตัวทำ CPR"
"หาา?! ฉะ...ฉันไม่เคยทำนะ! Dan Heng นายก็ทำเองสิ!"
เขาจำได้ถึงตอนที่พบ ผู้บุกเบิก ครั้งแรก การพบพานที่ราวกับชะตาลิขิต

"พอดีว่าฉันกำลังจินตนาการอยู่ว่า พวกเราสามคนจะเจอเรื่องสนุกๆ อะไรบ้างน่ะ... ฮิๆ!"
บนท้องถนนของ Belobog หิมะเคยตกลงมาเกาะบนไหล่ของทั้งสามคน แค่ได้กินเบอร์ริโตร้อนๆ สักชิ้นร่วมกัน ค่ำคืนหนาวเหน็บก็อบอุ่นไปทั้งคืนแล้ว

"...ในฐานะทายาทของ Vidyadhara ฉันจะทำหน้าที่ที่ฉันมีต่อ Luofu ให้สำเร็จ"
ผู้บุกเบิก และ March 7th ได้เป็นสักขีพยาน ในตอนที่เขาหลุดพ้นจากเงาในวันวาน อดีตอันหนักอึ้งราวกับหิมะค่อยๆ ละลายไป เพราะเสียงหัวเราะของทั้งสอง

"นายเจออะไรในความฝันของ Ena เหรอ?"
"ฉันฝันว่า รถไฟแล่นผ่านสถานีแล้วสถานีเล่า มีคนแวะมาและจากไป แต่พวกเราห้าคนกลับยังคงอยู่เสมอ และการเดินทางครั้งนี้ ดูเหมือนจะไม่มีวันจบสิ้นด้วย"
ในเขตแดนความทรงจำที่คล้ายกันนี้ พวกเขาเคยทะลวงออกจากความฝันของ Penacony ด้วยกัน และฝากฝังอนาคตที่ตั้งตารอมากที่สุด ไว้กับความเป็นจริง

"Dan Heng นายจะยอมเสียสละได้มากแค่ไหนกัน?"
เสียงในใจถามถึงปณิธานในการเดินทางครั้งนี้ ซึ่งเขาก็ตอบกลับ ด้วยการกระทำอันเด็ดเดี่ยว

ครึ่งเทพที่กำลังจะร่วงโรย ได้มอบเชื้อไฟให้แก่เขา และทันทีที่เขากอบกุมเชื้อไฟ สายตาโหยหาคาดหวังของสิ่งมีชีวิตทั้งมวล ก็แทบจะแผดเผาเขาทั้งเป็น
ในวินาทีที่ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์โค่นลง เขาได้แบกรับชีวิตของโลกใบหนึ่งเอาไว้ และหลอมรวมสายเลือดเข้ากับผืนปฐพีของ Amphoreus

เขาเดินลึกเข้าไปในระบบรากของปฐพี เพื่อตามหาร่องรอยของสหาย
ในผืนป่าพงไพรอันกว้างใหญ่ เขาฝ่าลมฝนและหิมะ ข้ามผ่านทะเลอนธการและทะเลทราย และเคยหลงทางอยู่ในโลกอันวุ่นวาย

ทุกครั้งที่ก้าวเข้าสู่ความมืดมิด เขามักจะสัมผัสได้ถึงสายตาที่คุ้นเคย จากเบื้องหลัง
"เรากำลังตามรอยการเดินทางในอดีตอยู่ มีเรื่องราวอีกมากมายที่ควรได้ไปพบอีกครั้ง และเราต้องการผู้คุ้มกัน...กับผู้จดบันทึก"

"ฉันคือ 'Dan Heng'..."
ท่ามกลางเส้นทางแห่งอดีตที่ไม่อาจตัดขาด มังกรแห่งแดนร้างคำรามโกรธเกรี้ยว สลัดทิ้งทุกพันธนาการ เพื่อโผทะยานสู่ทางเบื้องหน้าที่ยังไม่สำเร็จ...

"ฉันคือ... ผู้คุ้มกันเส้นทางการ 'บุกเบิก'!"

ราวกับว่าเขาได้กลับสู่ Astral Express ที่กำลังแล่นอย่างรวดเร็ว
เขาเห็นรถไฟพุ่งทะยาน สู่พื้นที่ไพศาลที่ยังไม่อาจหยั่งรู้ บุกเบิกเส้นทางที่ยังไม่เคยมีใครได้สัมผัส

บนเส้นทางทอดยาวไร้ที่สิ้นสุด เขาเห็นมังกรยักษ์ตัวหนึ่ง โบยบินอยู่ท่ามกลางความโกลาหล
มันเคยหลับใหลอยู่ในไข่ จนกระทั่งได้ฟักตัวออกมาในวันหนึ่ง
มันได้พบเจอกับเผ่าพันธุ์เดียวกัน พวกมันมีสายเลือดเดียวกัน มีเส้นทางร่วมกัน
มันเรียกวารีจิตอันมโหฬาร ก่อร่างสร้างเมฆฝน เพื่อหล่อเลี้ยงสรรพชีวิต
มันค้ำจุนปฐพีแห่งหินและทองคำ ปกปักคุ้มกันนานาอาณาจักรให้ยังรุ่งโรจน์...
เส้นทางของมัน ยังคงคืบคลานไปสู่อนาคต
ไฟสงครามลามเลียเกล็ดมังกร ท่ามกลางความร้อนระอุนั้น มันได้ลอกคราบเก่าออกครั้งแล้วครั้งเล่า เพื่อถือกำเนิดใหม่อีกครั้ง
จากนั้นก็โผทะยานสู่อนาคต ไปพร้อมกับขบวนรถไฟ

...

"ถ้าครั้งหน้า มีเพรียงทะเลหมู่ดาว เกาะที่ผิวรถไฟจนล้างไม่ออก Dan Heng ก็แค่ใช้... เสียงคำรามมังกรขัดมันออกก็จบปิ๊ง!"
"ไอเดียดีนี่ ดูสิ Dan Heng ตื่นแล้ว... มาพนันกันมั้ยว่า เขาฝันดีหรือว่า..."

"พวกเธอ/นายเสียงดังชะมัด..."
ทันทีที่ลืมตาตื่น เขาก็เห็น ผู้บุกเบิก และ March กำลังวางแผนอะไรแผลงๆ เสียงดังโหวกเหวกอยู่ข้างเขา
"ไหนว่ามาซิๆ หลับคราวนี้นายฝันดีรึเปล่า?"

March ยืดตัวบิดขี้เกียจ ก่อนมองไปยังที่ไกล ด้วยสายตาคาดหวัง
"ฉันขอเดานะ นายฝันถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้น ในการเดินทางครั้งต่อไปใช่มะ?"
"..."
"นั่นยังต้องถามด้วยเหรอ! แน่นอนว่าพวกตัวร้ายทั้งหลาย ต้องโดนพวกเราซัดน่วมอยู่แล้ว!"

สายลมที่พัดผ่านมาในตอนนั้น ราวกับกอบโกยเอากลิ่นหอม ของอาหารเช้าบนรถไฟมาด้วย
"เรา... กลับบ้านกันเถอะ"
เขาให้คำมั่นสัญญาอย่างเงียบๆ เหมือนที่เคยทำในอดีต และจะทำต่อไปในอนาคต