Feixiao

นายพลทัณฑ์สวรรค์แห่ง Xianzhou "Yaoqing" หนึ่งในเจ็ดนายพลของเทพแห่งคันศร มีนิสัยไม่ยึดติดกับกฎเกณฑ์ สง่าผ่าเผย และตรงไปตรงมา
เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้ทุกแขนง ฝึกฝนเคี่ยวกรำร่างกายจนถึงขีดสุด ทั้งยังได้รับสมญานามว่า "นายพลผู้นำชัย" และเป็นที่รักของชาว Xianzhou เป็นอย่างยิ่ง
แต่ตัวเธอนั้นแบกรับอาการ "จันทร์คลั่ง" เอาไว้ หากต้องตามล่าสิ่งชั่วร้ายทั้งหมด ภายในเวลาที่จำกัด... ศัตรูเพียงหนึ่งเดียวของ Feixiao ก็คือตัวเธอเอง

กลิ่นคาวเลือดและความกระสับกระส่าย ปะปนอยู่ในอากาศ

"Neergul..."
เธอลูบร่างคู่หูที่ตัวสั่นเทิ้มอยู่ข้างๆ "ฉันได้กลิ่นของ... โอกาสที่จะเป็นอิสระ คืนนี้นี่แหละ"
"Saran ร่างของทาสมนุษย์จิ้งจอกสามคนที่คิดจะหลบหนี ยังแขวนอยู่บนประตูอยู่เลย..."
"ไม่ คืนนี้ไม่เหมือนกัน"
เธอแหงนหน้า และทอดมองไปยังที่ๆ ไกลออกไป ลำแสงขนาดใหญ่ กำลังพาดผ่านฟากฟ้ายามค่ำคืนอย่างเชื่องช้า
"คืนนี้จะมีดาวตก"
เธอกุมมือของคู่หูเอาไว้ "ไม่เป็นไร พวกเราแค่ต้องมองไปข้างหน้า อย่าได้หันหลังกลับ"

ภายใต้ฝนดาวตกระยิบระยับเลือนราง เงาร่างเล็กทั้งสอง กำลังวิ่งไปบนทุ่งกว้างสุดลูกหูลูกตา สายลมที่คลุกเคล้ากับกลิ่นคาวเลือด โชยกระทบใบหน้าของพวกเธอ เสียงคำรามชวนหวาดผวาของหมาป่า กระตุ้นความกลัวที่ฝังอยู่ในสายเลือดไม่หยุดหย่อน
แต่เธอไม่เคยคิดสงสัยเลยว่า ตัวเองจะหนีพ้นจากการไล่ล่า ของฝูงหมาป่าได้หรือเปล่า
ขอแค่อธิษฐานต่อ "ดาวตก" มันก็จะคุ้มครองพวกเธอ ขอแค่วิ่งตามแสงบนฟากฟ้านั่น พวกเธอก็จะไปถึงฝั่งฝันที่มีแสงสว่าง และระหว่างที่กำลังวิ่งอย่างสุดแรง เธอก็คล้ายว่าจะมองเห็นแสงที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
...นั่นไม่ใช่ "ดาวตก" แต่เป็นหญิงสาวที่เหาะเหินได้ เธอแนะนำตัวว่าเป็นนายพลของ Xianzhou Yaoqing และมีนามว่า "Yueyu"

ณ ที่ไกลออกไป กองทัพที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน พุ่งทะยานออกมาจากข้างหลังเธอ ลูกธนูนับไม่ถ้วนพุ่งผ่านเหนือศีรษะของเธอ และสาดเทใส่ทหารไล่ล่าชาว Borisin
"ดูสิ Neergul ดาวตกทำให้คำอธิษฐานของเรา เป็นจริงแล้ว!"
เธอร้องตะโกนอย่างดีใจราวกับคนบ้า ตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่คิดจะหันไปมองแม้แต่น้อย เด็กสาวจึงไม่ทันได้เห็นว่าตอนที่ "ดาวตก" ร่วงสู่ผืนดิน มันได้ทำให้ทุกอย่างกลับสู่ความเงียบงัน

ในค่ายทหารของ Yaoqing เธอสวมชุดเกราะ Cloud Knight และถืออาวุธไว้ในมือ
ภาษาใหม่ กิจวัตรใหม่ ชื่อใหม่ วิธีการต่อสู้ใหม่... แม้จะเรียนรู้อย่างเจ็บปวด แต่ก็เรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว เธอคอยติดตาม Yueyu ออกทำศึกและชูธงให้กับ Yueyu ในศึกสงครามที่ไม่มีที่สิ้นสุด เด็กสาวได้กลายเป็นนักรบ ที่สามารถเผชิญกับทุกอย่างเพียงลำพังได้แล้ว
เสียงโห่ร้องจากสงครามยังคงดังอยู่ข้างหู ตอนแรกเธอคิดว่า นั่นคือความหวาดกลัว

กระทั่งครั้งหนึ่งที่เธอหลับตาลง กระแสสีแดงอบอุ่นหลั่งไหลอยู่เบื้องหน้า เธอเหมือนจะเห็นดวงจันทร์สีโลหิต ที่กำลังร้องเรียกเธออย่างอ่อนโยน และปลุกกระตุ้นสายเลือดในตัวเธอ
ผิวหนังของเธอแตกร้าวทุกอณู พลังอันป่าเถื่อนทะลักถาโถมเข้ามา ดังน้ำเชี่ยวกราก... เธอค้นพบว่า เพียงแค่เขย่งเท้าขึ้นเบาๆ ก็สามารถเคลื่อนตัวว่องไวได้เหมือนลำแสงแล้ว
เธอข้ามฝ่าทัพศัตรู เนื้อตัวโชกโชนไปด้วยเลือด และมอบความตายให้ ในขณะที่ฝ่ายตรงข้ามยังไม่ทันตั้งตัว ทัพศัตรูปรากฏรอยแยกที่ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
ท่ามกลางศึกต่อสู้อันยาวนาน กลางสายฝนและคาวเลือด ความเร็วของเธอเพิ่มขึ้นทุกนาที จนไม่มีใครก้าวตามเธอทันเลยสักคน

ความหวาดกลัว... เธอมองเห็นความหวาดกลัวจากสายตาของศัตรู แต่สิ่งที่พลุ่งพล่านอยู่ในร่างกายเธอตลอดเวลานั้น คือความโกรธแค้นจนสั่นเทา
เธอได้สติกลับมา เมื่อหันกลับไปยังเส้นทางที่เดินผ่าน เบื้องหลังมีเพียงซากของชาว Borisin ที่เพิ่มมากขึ้น และกองพะเนินสูงขึ้นเรื่อยๆ
เหล่านักรบจาก Yaoqing ก็ทอดมองเธอจากที่ไกลเช่นกัน แววตาของพวกเขามีทั้งความตกตะลึง ความยินดีและความหวาดกลัว
สุดท้ายเธอก็ล้มลงไป

เมื่อฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ก็มีเพียง Yueyu ที่นั่งอยู่ข้างเธอเท่านั้น เสียงพูดคุยเลือนรางนอกกระโจม ดังแว่วมาที่หูของเธอ
"ไม่เห็นหรือไงว่าเธอไม่มีหาง? นี่มันช่าง..."
"ตั้งแต่เกิดเลยเหรอ? น่าสงสารจริงๆ"
"เมื่อก่อนเธอเคยเป็นทาสสงครามของชาว Borisin มิน่าล่ะ ถึงได้ดุร้ายขนาดนั้น"
"พวกนายไม่รู้เหรอว่านั่นคือ 'จันทร์คลั่ง'? ตอนนั้นฉันตกใจแทบแย่ กลัวว่าเธอจะไม่สนใครหน้าไหนทั้งนั้น..."
"แต่ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ครั้งนี้พวกเราคงเอาชนะไม่ได้ง่ายๆ แบบนี้หรอก"
เธอตระหนักแล้วว่า เสียงพวกนี้อาจจะติดตามเธอไปตลอดชีวิตก็เป็นได้

เธอเคยกลับไปยัง Koolur ซึ่งเป็นบ้านเกิด แต่ที่รอต้อนรับเธออยู่ หาใช่เสียงหมาป่าคำราม หรือเสียงจิ้งจอกกู่ร้อง ที่นั่นมีเพียงห้วงลึกที่มองไม่เห็นก้นบึ้งเท่านั้น หลังผ่านการแผดเผาจากคลื่นแสง แม้กระทั่งซากกระดูกยังแทบไม่เหลือ
แต่เธอก็ยังคงไล่ตามดาวตก ทุกคนที่นี่ล้วนเป็นแบบเดียวกัน... มันคือแสงของเทพแห่งคันศร เป็นที่พึ่งพิงทางจิตใจของพวกเขา ในยามต้องเผชิญภยันตราย
ด้วยเหตุนี้ เมื่อเผชิญกับการรุกราน ของสาวกแห่งความเฟื่องฟูอีกครั้ง เธอก็แทบจะไม่เชื่อสายตา ในเหตุการณ์ที่ปรากฏอยู่ตรงเบื้องหน้า... ดาวตกกำลังร่วงหล่นสู่พวกเขา
แม้จะมีสิ่งชั่วร้ายจากความเฟื่องฟู มารวมตัวกันอยู่ที่นี่มากมาย และมีทหาร Yaoqing ที่กำลังบากบั่นสู้ศึกอีกนับไม่ถ้วนก็ตาม

แต่เสียงดาวตกแหวกฝ่าน่านฟ้า ราวกับยมทูตที่ใกล้เข้ามาทุกที เธอเย็นเยียบไปทั้งกาย ไม่ต่างกับการตกอยู่ในห้วงอเวจี
นายพลผู้นั้นที่เธอคิดว่าจะไม่มีวันพ่ายแพ้ ได้สลายกลายเป็นผุยผง ภายใต้แสงของเทพแห่งคันศร เธอพุ่งตัวเข้าไปในสนามรบอย่างสิ้นหวัง และพยายามพาตัวผู้มีชีวิตรอดกลับไป ก่อนจะหมดสติลงท่ามกลางปลายหางของลำแสง
เธอแผดเสียงด้วยความโกรธ แต่ไม่มีผู้ใดได้ยินเสียงของเธอ
ทุกอย่างกลับคืนสู่ความเงียบสงัด

นับตั้งแต่นั้นมา เธอมักจะฝันร้ายอยู่บ่อยๆ ฝันเห็นคนยื่นมือเข้าหาเธอ แต่ก่อนที่เธอจะคว้าจับเอาไว้ พวกเขาก็มลายหายไปกับแสงสว่างเสียแล้ว
"ไม่พอ... ยังไม่พอ..."
เธอเคยตื่นขึ้นจากฝันทั้งน้ำตา แต่เธอรู้ดีว่าทุกๆ ถ้อยคำสัญญานั้นจะเป็นจริงได้ ต่อเมื่ออยู่ในสนามรบเท่านั้น

เธอหยิบชุดเกราะขึ้นสวม และเดินไปยังแนวหน้าของกองทัพ ปล่อยให้ความคลุ้มคลั่งหลั่งรวมกับสายเลือด ใช้กำปั้นมือเปล่านี้ บุกเบิกเส้นทางที่เอ่อนองด้วยเลือดแด่เหล่าทหาร
เธอปรากฏตัวในทัพศัตรูราวกับดาวตก สัตว์ประหลาดตัวเท่าขุนเขาแยกออกเป็นส่วนๆ ภายใต้การกระหน่ำโจมตีของเธอ
ท่ามกลางสายตาของทุกคน เธออาศัยกำลังของตัวเอง บีบบังคับให้ทัพศัตรูยอมถอยหนี
"นายพลทัณฑ์สวรรค์! นายพลทัณฑ์สวรรค์!"
เสียงเรียกแผ่วเบา กลายเป็นเสียงคำรามศึกกู่ก้อง เจตจำนงยิ่งใหญ่และดั้งเดิมกำลังฟื้นตื่นขึ้น เพราะได้รับอิทธิพลจากเธอ

เธอหยุดฝีเท้าท่ามกลางสายฝนโลหิต เสียงเคร่งขรึมเอื้อนเอ่ย ด้วยความเกรี้ยวกราดคลุ้มคลั่ง...
"ฉันขอให้สัญญากับทุกคนว่า
สักวันหนึ่ง ฉันจะเร็วกว่า Lux Arrow ของเทพแห่งคันศรให้ได้
สักวันหนึ่ง พวกเราจะไม่ต้องทนเห็น 'ดาวตก' ร่วงหล่นอีกต่อไป"

วันนั้น ณ ท่ามกลางสายฝน เธอได้เกิดใหม่อีกครั้ง จากการชุบชโลมด้วยเลือดและเปลวเพลิง

วันนี้เป็นวันหยุดพักผ่อนที่หาได้ยาก
ตอนฟ้าเพิ่งเริ่มสาง เธอได้ออกเดินทางจากที่พัก เพียงแต่เส้นทางที่เลือกเดิน ออกจะคลาดเคลื่อนไปเล็กน้อย
วันนี้เป็นวันตรวจสุขภาพตามกำหนดของเธอ

"เวียนหัวหรือเปล่า?"
"ไม่"
"เหนื่อยล้าเป็นพักๆ มั้ย?"
"ไม่"
"แน่นที่หน้าอกหรือเปล่า?"
"ไม่"
หมอชาวมนุษย์จิ้งจอกขมวดคิ้ว
"ท่านนายพล ขออภัยที่ต้องพูดตรงๆ ถ้าทุกอย่างเป็นปกติหมด ใบรายงานผลตรวจสุขภาพนี้ ก็คงเป็นเรื่องที่ไม่มีมูลความจริงเลย พวกเราก็รู้ดีว่า ผลกระทบจาก 'จันทร์คลั่ง' เริ่มถี่และชัดเจนขึ้นทุกที ผมทำได้แค่พยายามทุเลาอาการของมันเท่านั้น"
"แล้วยังไงเหรอ?"
"แต่ทุกอย่างก็แค่ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปนานเข้า ท้ายที่สุดคุณจะสูญเสียความเป็นตัวเอง และจะ..."
เธอหัวเราะขึ้น
"นายมีหน้าที่ 'รักษา' ฉัน ส่วนฉันก็มีหน้าที่ 'เยียวยา' สงคราม พวกเราตกลงกันแล้วว่า ต่างฝ่ายต่างจะพยายามกันอย่างสุดกำลังนี่"

พอรับยาเสร็จ เธอก็ตั้งใจเดินอ้อมไปไกล นั่นเป็นทางเล็กๆ ที่เงียบสงัด ห่างกันเพียงกำแพงกั้น ก็จะเป็นถนนที่เจริญรุ่งเรือง ซึ่งเต็มไปด้วยเสียงผู้คนครึกครื้น เสียงเร่ขายจากแผงร้านค้า และเสียงหัวเราะของเด็กๆ ดังเคียงกันเป็นระยะ
"ตอนนี้ดีจะตายไป" เธอเอ่ยพึมพำ

เสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้นข้างหู ผ่านระบบการสั่นพ้องของระฆังทองคำ...
"ปราบสิ่งชั่วร้าย Toste-VIII ได้สำเร็จ"
"ปราบสิ่งชั่วร้าย Sakin Chadu ครั้งแรกไม่สำเร็จ ภายหลังมีองค์กรมาช่วยอีกแรง จึงปราบได้สำเร็จ"
"คว้าชัยในสงคราม Gordo"
"..."

ก่อนที่ชีวิตจะสิ้นสุดลง เธอจะ... ล่าสังหารศัตรูให้สิ้นซาก
จนกว่าจะถึงวันที่เธอถูก "จันทร์คลั่ง" ครอบงำจนกลายเป็นสัตว์ป่า ไม่แยกแยะมิตรหรือศัตรู
จนกว่าจะถึงวันที่เธอใช้ศรแห่ง "ล่าสังหาร" แทงทะลุผ่านหัวใจของตัวเอง