Gepard

กัปตันของกองกำลัง Silvermane ผู้สง่างามและเถรตรง เกิดในตระกูล Landau ที่มีสายเลือดสูงศักดิ์
ใน Belobog ที่ถูกพายุหิมะโจมตีอยู่บ่อยครั้งแห่งนี้ การที่ชีวิตความเป็นอยู่ของผู้คนยังคงดำเนินไปตามปกติได้...
ต้องขอบคุณ Gepard และกองกำลัง Silvermane ที่คอยปกป้องชีวิตประจำวันอันแสนเรียบง่ายนี้เอาไว้

กัปตันหนุ่มยืนอยู่บนขอบกำแพงทางทิศเหนือ

เขาก้มลงมองพื้นดินสีขาวโพลน ที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา เขามองเห็นสิ่งมีชีวิตจาก Fragmentum ที่ก่อตัวเป็นกลุ่มก้อนโกลาหลอยู่ท่ามกลางหิมะระยับตา เขามองเห็นกองกำลัง Silvermane ที่ไม่หวาดหวั่นต่อสิ่งใด กำลังยืนเรียงแถวป้องกันเมือง ราวกับเป็นกำแพงอันแข็งแกร่ง

นั่นเคยเป็นตำแหน่งเก่าของเขา ตอนที่เขายังเป็นพลทหารปลายแถว เขาก็ได้สาบานไว้ว่า ตนจะเป็นโล่กำบังที่แข็งแกร่งที่สุดของ Belobog และจะร่วมเป็นร่วมตายไปพร้อมกับเพื่อนร่วมรบ...แม้จะมีตำแหน่งเป็นกัปตันแล้วก็ตาม... ซึ่งนี่ไม่ใช่คำพูดเล่นๆ ในยามกองกำลัง Silvermane ล้อมวงรอบกองไฟ เพราะ Qlipoth ได้เป็นประจักษ์พยานต่อคำสาบานนี้แล้ว

ถึงอย่างนั้น เขาในตอนนี้ กลับไม่สามารถไปอยู่ในตำแหน่งที่ตนควรอยู่ได้... นี่คือคำขอจากผู้พิทักษ์สูงสุด

ผู้พิทักษ์สูงสุดคิดอะไรอยู่กันนะ? กัปตันหนุ่มไม่เข้าใจเลย แต่เขาก็สั่งให้ตัวเองรวบรวมสมาธิ เพื่อจดจ่อกับการศึกที่อยู่ตรงหน้าอย่างรวดเร็ว

"จำไว้นะ Gepard Landau ..."
"ความสงสัยนำมาซึ่งความหยิ่งทะนง ความสงสัยนำมาซึ่งความคิดชั่วร้าย เธอเป็นแบบอย่างของ Belobog จึงไม่ควรคิดเรื่องอื่นให้มากความ"

กัปตันหนุ่มยืนอยู่บนขอบกำแพงทางทิศเหนือ

หลังจากสงครามที่ดุเดือดครั้งนั้น กองกำลัง Silvermane ที่เหลืออยู่เพียงเล็กน้อยก็กลับไปยัง Belobog ผู้พิทักษ์สูงสุดต้องการฉลองให้กับชัยชนะ ที่ได้มาอย่างยากลำบากนี้ จึงสั่งให้จัดเทศกาลเฉลิมฉลองขึ้นในทันที ทั่วทั้งเมืองฉลองกันกว่าสามวันสามคืน เสียงหัวเราะดังไม่ขาดสาย และบรรยากาศของเทศกาลก็ไปถึงจุดสูงสุด เมื่อถึงพิธีมอบรางวัลสำหรับกองกำลัง Silvermane โดยเฉพาะ

ภายใต้สายตาจับจ้องของทุกคน ผู้พิทักษ์สูงสุดได้มอบรางวัล ให้กับผู้ที่มีผลงานโดดเด่นที่สุดในศึกครั้งนี้ กัปตันหนุ่มที่มาจากตระกูลชั้นสูงของ Belobog รับเกราะแขนที่ทำจาก Geomarrow มาสวมใส่เงียบๆ... ความประทับใจทั้งหมดที่เขามีต่อสิ่งล้ำค่าชิ้นนี้คือ... น้ำหนักเบา ยืดหยุ่น แข็งแกร่ง และมีประกายราวกับแสงเหนือ

ของรางวัลแห่งเกียรติยศเช่นนี้ ต้องแลกด้วยชีวิตของเพื่อนนักรบกี่คนกันนะ? เขาบังคับให้ตัวเองเลิกนึกถึงเรื่องนี้ ตอนนี้เขาทำได้เพียงยิ้มรับความคาดหวังจากผู้พิทักษ์สูงสุดและ Belobog เพราะนี่เป็นสิ่งที่ทหารผู้ภักดีสมควรทำ

ชั่วขณะที่กัปตันสวมเกราะแขนอย่างสมบูรณ์ ประกายแสงเจิดจ้า ก็สาดส่องออกจากจุดเชื่อมต่อบนชุดเกราะ และในวินาทีต่อมา ผู้ชมในพิธีก็พากันปรบมือเสียงดังอยู่เป็นเวลานาน

พวกเขามองไม่เห็นใบหน้าอันเหนื่อยล้าของเหล่ากองกำลัง Silvermane ที่ซ่อนอยู่ใต้หมวกเกราะ... พวกเขาคิดว่านี่คือการกลับมาอย่างมีชัย

การตัดสินใจของผู้พิทักษ์สูงสุดถูกต้องแล้ว

หลังจากสงคราม ในที่สุดผู้คนมากมายใน Belobog ก็โล่งอกได้ชั่วคราว แล้วกลับไปใช้ชีวิตอันแสนเรียบง่ายแต่ไม่สมบูรณ์อีกครั้ง ทว่าผู้คนและกัปตันต่างก็ไม่รู้เลยว่า... เมื่อความสงบจอมปลอมสิ้นสุดลง พวกเขาก็ต้องกลับไปเผชิญหน้ากับการต่อสู้อันยาวนาน ที่โหดร้ายยิ่งกว่าเดิมเสียอีก หากไม่มีบุคคลภายนอกเข้ามาช่วยเหลือ สงครามอันยาวนานนี้ คงจะปิดฉากลงที่การล่มสลายของ Belobog ไปแล้ว

ขณะนี้เขากำลังตรวจสอบ "ป้อมปราการ" ซึ่งเป็นโล่ของตนอยู่ในห้องพัก เพื่อดูว่ายังทำงานเป็นปกติหรือไม่ อุปกรณ์ป้องกันสนามพลังอันหนักอึ้งชิ้นนี้ ถูกดัดแปลงมาจากกล่องเครื่องดนตรีของพี่สาวของเขา... ถ้าหากเกิดปัญหาขึ้นมาจริงๆ กัปตันผู้น่าสงสาร คงต้องไปขอให้พี่สาวร็อกสตาร์ผู้รักอิสระช่วยอีกครั้ง

"Gepard สมมุตินะ นี่คือเรื่องสมมุติ" เขานึกถึงคำพูดของพี่สาว "ถ้าวันหนึ่ง ผู้พิทักษ์สูงสุดสั่งให้นายละทิ้งผู้คนใน Belobog เพื่อให้บรรลุเป้าหมายบางอย่างของเธอ... นายจะทำยังไง?"
"ท่านไม่มีทางทำอย่างนั้นแน่ เพราะท่านคือผู้พิทักษ์สูงสุด" เขาแน่ใจอย่างยิ่ง
"ฉันหมายถึงเรื่องสมมุติไง" เธอมองหน้าเขา
"ฉันไม่รู้ว่าทำไมพี่ถึงถามแบบนี้นะ แต่ฉันสาบานกับ Qlipoth ไว้แล้วว่าจะปกป้อง Belobog และผู้คนของที่นี่ โดยไม่สนว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม... ซึ่งนั่นรวมถึงชีวิตของฉันด้วย"
"ถ้าหากวันหนึ่ง การปกป้องผู้คนหมายถึงการขัดคำสั่งของผู้พิทักษ์สูงสุด และไม่ว่าจะเลือกยังไง ฉันก็จะตกอยู่ในอันตรายอยู่ดี ถ้าอย่างนั้น ฉันก็จะยังเลือกอย่างแรกอยู่ดี เพราะนี่เป็นสิ่งที่ฉันควรทำ"
พวกเขานิ่งเงียบกัน จากนั้น Serval ก็หัวเราะเสียงดังออกมา
"Gepard นะ Gepard..."
"สมแล้วที่เป็นคนของตระกูล Landau"

กัปตันหนุ่มยืนอยู่บนขอบกำแพงทางทิศเหนือ

เขาเหล่ตามองผู้พิทักษ์ผู้สูงส่งคนนั้น และมองเห็นเธอทอดมองไปยังส่วนลึกพายุหิมะข้างหน้าเท่านั้น เหมือนกับว่าทุกอย่างที่อยู่ใต้กำแพงเมือง ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเธอเลย ผู้คนของเธอไม่อาจทำให้เธอดีใจ โมโห โศกเศร้า หรือหวาดกลัวได้เลย ในดวงตาเธอมีแต่ความว่างเปล่าอันไร้ที่สิ้นสุด

ผู้พิทักษ์สูงสุดคิดอะไรอยู่กันนะ? กัปตันหนุ่มครุ่นคิดอย่างสุดความสามารถ แต่ก็ยังไม่ได้คำตอบ

เสียงเป่าเครื่องดนตรีอันไพเราะ ซึ่งเป็นสัญญาณเริ่มโจมตีลอยมาตามอากาศ และฉีกทึ้งม่านหิมะออกไปในชั่วพริบตา... เหล่าทหารกล้าในชุดสีฟ้า พากันตอบสนองต่อเสียงเรียกจากเครื่องดนตรี พวกเขาพากันชูหอกเล่มยาว แล้วชี้คมหอกไปยังสัตว์ประหลาดจากต่างแดน ที่บุกเข้ามาราวกับพายุโหม พวกเขาเริ่มการต่อสู้ที่เดิมพันด้วยชีวิตของตน ภายใต้การกำบังของกระสุนปืนใหญ่

Gepard Landau นายคิดว่ายังไง? กัปตันหนุ่มครุ่นคิดอย่างสุดความสามารถ

"จำไว้นะ Gepard Landau..."
"นายจะต้องปกป้อง Belobog และผู้คนของที่นี่ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม... อย่าทำให้คนที่นายควรปกป้องต้องผิดหวังเด็ดขาด... และอย่าทำให้ตระกูล Landau ต้องอับอายขายหน้า!"

ครั้งนี้ ในใจของกัปตันหนุ่มได้คำตอบแล้ว
...เขาเดินตรงเข้าไปในสนามรบ