Himeko

นักวิทยาศาสตร์ผู้เปี่ยมไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการผจญภัย สมัยเด็กๆ ได้เจอกับ Astral Express ที่มาจอดเกยอยู่ที่บ้านเกิด
หลายปีต่อมา เมื่อ Himeko ซ่อมแซมรถไฟและมุ่งสู่ดวงดาวได้ในที่สุด เธอก็ตระหนักได้ว่านี่เป็นแค่การเริ่มต้นเท่านั้น บนเส้นทางแห่ง "การบุกเบิก" ในโลกใบใหม่ เธอยังต้องการเพื่อนร่วมทางอีกมากมาย...
แม้ว่าทิศทางที่พวกเขามุ่งไปจะแตกต่าง แต่ก็ยังอยู่ใต้ผืนฟ้าดวงดาราเดียวกัน

หญิงสาวหลงทางแล้ว

เธอไม่รู้ว่าตัวเองหลงทางตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอได้แต่เดินท่ามกลางความมืดไปเรื่อยๆ ไล่ตามดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ ครั้งแล้วครั้งเล่า จนกระทั่งล้มลง

เธอนึกถึงตัวเองตอนที่เพิ่งเข้ามหาวิทยาลัย จำได้ว่าสาขาที่ตัวเองเลือกคือ... กลศาสตร์การเดินทางระหว่างดวงดาว แต่ตอนนี้ เธอกลับกำลังนอนอยู่บนถนนที่มีโคลนเฉอะแฉะ

เธอแหงนหน้ามองท้องฟ้า เห็นว่ามีดาวตก หนึ่งดวง สองดวง สามดวง... ตามมาด้วยแสงสว่างเล็กๆ ที่ส่องกะพริบ และแสงสว่างพร่างพรายอีกมากมาย จนทำให้ค่ำคืนอันมืดมิดสว่างไสวงดงาม

เธอคลานไปข้างหน้าจนมาถึงแนวชายฝั่งทะเล ซึ่งเป็นจุดสิ้นสุดของผืนดิน และเป็นจุดเริ่มต้นของมหาสมุทร น้ำทะเลซัดสาดใส่เธอ เช่นเดียวกับที่ซัดสาดไปยังรถไฟที่เกยตื้นอยู่ มันช่างโดดเดี่ยว ราวกับกำลังหลงทาง

เธอเดินเข้าไปข้างในรถไฟ และพบว่าทิวทัศน์นอกหน้าต่างเริ่มเปลี่ยนไป รถไฟทำให้เธอได้เห็นโลกอันงดงามตระการตานับไม่ถ้วน พวกมันอยู่ไกลแสนไกลจากบ้านเกิด แต่ก็อยู่ใกล้พอที่จะนั่งรถไฟไปถึง

เธอลองซ่อมรถไฟ มันสามารถวิ่งได้ระยะหนึ่ง แต่ก็มากพอที่จะพาเธอข้ามฟากฟ้าเหนือบ้านเกิดไปได้ และเพียงเธอเหลือบมอง ก็เห็นทางกลับบ้านในทันที พอมองลงจากบนฟ้า เส้นทางนั้นกลับอยู่ใกล้แค่เอื้อม จนแม้แต่มหาสมุทรของบ้านเกิดก็ยังดูเล็กนิดเดียว

มันถามเธอว่าอยากเดินทางไปด้วยกันไหม เธอใคร่รู้นักว่ามันจะเป็นการเดินทางแบบไหน

"มันคือการเดินทางสู่จุดเริ่มต้น"
"ไปกันเถอะ" หญิงสาวพูดออกมาโดยไม่ต้องคิด "ฉันจะพาเธอกลับบ้าน เหมือนที่เธอพาฉันกลับบ้านเอง"

Himeko มีกระเป๋าเดินทางหนึ่งใบ

กระเป๋าเดินทางคือคลังสมบัติของเธอ เมื่อก่อนในนั้นเคยบรรจุเครื่องมือต่างๆ สำหรับซ่อมบำรุงรถไฟไว้เต็มไปหมด เธอใช้พวกมันซ่อมรถไฟจนดูเหมือนใหม่ แต่ตอนนี้ในนั้นกลับมีเลื่อยโมเลกุลเดี่ยว ดาวเทียมหลบหนี และเครื่องมืออื่นๆ อีกมากมายเพิ่มเข้ามาจนนับไม่ถ้วน... พวกมันคือเครื่องมือที่เกิดมาจากความคิดแผลงๆ ของเธอ และเป็นหลักฐานที่แสดงถึงความพยายามอย่างไม่ย่อท้อของเธอนั่นเอง

ไม่มีเพื่อนร่วมทางคนไหน ที่ซื่อสัตย์กว่ากระเป๋าเดินทางของเธออีกแล้ว นักเดินทางบนรถไฟต่างก็ไปๆ มาๆ แม้แต่ "กัปตันรถไฟ" ก็อาจจะไม่สามารถอยู่กับเธอและรถไฟไปได้ตลอด

แต่เธอไม่สนใจหรอก ก็เหมือนกับที่เธอไม่สนใจผู้ชายผมทองจอมวางมาดคนนั้น ที่จากไปโดยไม่ร่ำลา และก็เหมือนกับที่เธอไม่สนใจเพื่อนเก่า และบ้านเกิดที่อยู่ไกลแสนไกลเหล่านั้น

เธอรู้ว่านี่เป็นการเดินทางอันโดดเดี่ยว ต่อให้ระหว่างเดินทาง เธอจะได้รู้จักกับเพื่อนร่วมทางที่มีใจเดียวกัน หรือได้รับความเอื้ออาทรจากเพื่อนร่วมทาง หรือว่าเธอกับเพื่อนร่วมทาง สามารถร่วมเป็นประจักษ์พยาน ไปจนถึงจุดสิ้นสุดของการเดินทางได้ก็ตาม... สำหรับเธอแล้ว มันก็เป็นแค่โชคโดยบังเอิญเท่านั้น

เธอรู้ว่านี่เป็นการเดินทางอันโดดเดี่ยว ไม่มีใครสามารถเดินตามรอยของคนอื่นได้เป๊ะๆ และไม่มีใครสามารถสัมผัสกับทิวทัศน์สองข้างทางที่เห็นแทนคนอื่นได้ สิ่งที่เธอพึ่งพาได้ มีเพียงสองตาและสองขาของตัวเองเท่านั้น

หลังจากนั้นเธอจะนำภาพทั้งหมดที่เห็นผ่านดวงตาคู่นี้ และทุกรอยเท้าที่สองขานี้ก้าวเดินไป มาเก็บใส่ไว้ในกระเป๋าเดินทางของตัวเองทั้งหมด

Himeko ความจำดีมาก

ยิ่งเดินทางมานาน ก็ยิ่งมีเพื่อนร่วมทางมากขึ้น และเธอก็ยังคงจดจำพวกเขาหลายคนได้

เธอจำได้ถึงบทสนทนาขัดๆ เขินๆ ระหว่างตัวเองกับ Pom-Pom และจำได้ว่าผู้โดยสารสองคนแรกของรถไฟคือ Welt และเพื่อนผมทองของเขา จำได้ว่า Dan Heng ผู้เงียบขรึมปราบมอนสเตอร์ยักษ์ที่กลืนกินดวงดาว ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวได้ยังไง จำได้ว่า March 7th ผู้ร่าเริงฟื้นขึ้นมาจากก้อนน้ำแข็งแบบไหน เธอจำชุดทุกตัวที่ออกแบบให้ March 7th ได้ จดจำสิ่งที่เด็กสาวรักที่สุดได้ และยังจำได้ว่า ทีมขบวนรถไฟเดินทางไปถึงสถานีอวกาศ "Herta" ตลอดจนพบกับ ผู้บุกเบิก และก้าวสู่การเดินทางครั้งใหม่ได้ยังไง

เธอจำข้อกำหนดของชิ้นส่วนอะไหล่ทุกชิ้นบนรถไฟได้ จำได้ว่าพวกมันประกอบเข้าด้วยกันยังไง จำได้ว่าต้องหยอดน้ำมันใส่ตลับลูกปืน และต้องรดน้ำให้ต้นไม้แต่ละต้นบนรถไฟเมื่อไหร่ เธอจำได้ว่า Pom-Pom มีเส้นแบ่งที่ไม่ควรก้าวล้ำโดยเด็ดขาด จำได้ว่า Welt ก็มีงานอดิเรกแบบวัยรุ่นๆ ด้วยเหมือนกัน จำได้ว่า Dan Heng ชอบจัดคลังเอกสารข้ามคืนอยู่บ่อยๆ และจำได้ว่า March 7th ชอบนอนตื่นสาย เธอจดจำนิสัย ความเคยชิน ความชอบ วันเกิด วันครบรอบต่างๆ และเรื่องอื่นๆ อีกมากมายของทีมขบวนรถไฟทุกคนได้

ถ้าทุกคนสามารถค้นหาจุดหมายของตัวเองเจอได้ขณะที่อยู่บนรถไฟ นั่นก็ถือเป็นเรื่องที่น่ายินดีมากๆ สำหรับ Himeko

"การเดินทางย่อมมีวันสิ้นสุด และเมื่อถึงเวลานั้น ฉันจะบอกลาทุกคนด้วยรอยยิ้ม"

เธอมักจะพูดแบบนี้ และไม่มีทางที่จะลืมทำมันแน่นอน

ความทรงจำรวมกันจนกลายเป็นเส้นทางที่เธอเดินมา และสุดท้ายก็ต้องหวนคืนสู่ทะเลที่เป็นจุดเริ่มต้น

"ช่างเป็นการเดินทางที่ยาวนานจริงๆ" เธอกล่าว

"ฉันรอมานานแสนนานแล้ว" ████ มองมาที่เธอ "สิ่งที่พาเธอก้าวสู่เส้นทางนี้ไม่ใช่ความโชคร้าย แต่เป็นความปรารถนาที่จะสำรวจ และความอยากรู้ต่างหาก"

"ใช่แล้วล่ะ" เธอยิ้ม "แต่ประสบการณ์ของฉัน ก็ยังเทียบกับคุณไม่ได้หรอก"

"ไม่หรอก ฉันยังไม่เคยพบเจอสิ่งต่างๆ อย่างที่เธอได้พบเลย" ████ ส่ายหน้า "ยิ่งมีผู้คนมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งมีเส้นทางมากเท่านั้น"

"แม้ว่าตอนนี้พวกเราจะยืนอยู่ที่เดียวกัน แต่มุมมองและความคิดก็ต่างกันอยู่ดี"

พวกเขาแหงนหน้ามองท้องฟ้าเงียบๆ เห็นว่ามีดาวตก หนึ่งดวง สองดวง สามดวง... ตามมาด้วยแสงสว่างเล็กๆ ที่ส่องกะพริบ และแสงสว่างพร่างพรายอีกมากมาย จนทำให้ค่ำคืนอันมืดมิดสว่างไสวงดงาม

น้ำเสียงเรียบนิ่งดังขึ้นท่ามกลางความเงียบอีกครั้ง "เธอเห็นอะไรเหรอ?"

"ดวงดาวมาถึงจุดสิ้นสุดการเดินทางของมันแล้ว" เธอตอบกลับ

████ หัวเราะ "แต่ฉันว่า การเดินทางของพวกมันเพิ่งจะเริ่มต้นนะ"

แล้วพวกเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

"เรากลับกันเถอะ พวกเขารอฉันอยู่"

████ นิ่งเงียบ ก่อนจะถามขึ้นว่า "การเดินทางที่ผ่านๆ มา ทำให้เธอมีความสุขมั้ย?"

เธอถือกระเป๋าเดินทางตรงไปยังรถไฟ โดยไม่หันหลังกลับไปมอง

"ก็เหมือนเดิมนั่นแหละ"