Hysilens

Styxia เมืองชายทะเลแห่งความเมามาย และความฝัน บทเพลงแห่งอดีตยังก้องกังวาน อยู่ท่ามกลางระลอกคลื่น
Helektra ธิดาแห่งมหาสมุทร ผู้สืบสายโลหิตทองที่ชำระล้างเชื้อไฟ "มหาสมุทร" จงขับไล่คลื่นใต้น้ำอันขุ่นมัว และบรรเลงบทเพลง แห่งงานเลี้ยงอันเมามาย แด่วีรชนจากนอกฟากฟ้า
...ยังไม่ถึงเวลาจบการแสดง แม้ความหวังจะเปราะบางดั่งฟองอากาศ ทว่าคลื่นจะยังคงซัดสาด สู่ทางข้างหน้าร่ำไป

เมื่อแสงแดดส่องผ่านเข้ามา ลมหายใจของมหาสมุทร พลันเต็มไปด้วยสีสันสดใส นี่คือช่วงเวลา ที่เหล่าไซเรนรู้สึกมีความสุขที่สุดของวัน
"♫ แปะ ♫" "♫ เปรี๊ยะ ♫" "♫ โพละ ♫"
เจ้าหญิงไซเรนไล่ตามฟองคลื่นอย่างร่าเริง เธอชอบที่สุดก็ตอนที่ พวกมันหยุดอยู่บนปลายจมูก แล้วแตกโพละ เพราะตอนนั้นระลอกน้ำจะกระเพื่อม จนเกิดประกายแสงหลากสีสัน

เหล่าไซเรนขับขานบทเพลง อยู่ท่ามกลางปะการังอันกว้างใหญ่ ไข่มุกของที่นั่นเปล่งประกายแวววาว เหมาะแก่การนำมาตกแต่งบนคันชักไวโอลินพอดี
เสียงดนตรีหลั่งไหลจากปลายนิ้วของ Helektra ราวกับสายน้ำอ่อนโยนที่พัดผ่าน เพื่อนพ้องผู้ดื่มน้ำอมฤตอย่างสบายใจ

"♫ ดูสิ บนเรือที่สว่างไสวและคึกคักลำนั้น ผู้คนจะเบิกบานใจเพียงใด ♫"
"♫ เธอนึกถึงคนที่เคยช่วยชีวิตไว้ เสียงของเขายังดังก้องกังวาน อยู่ในใจเธออย่างแน่นอน ♫"
"♫ เจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์ Helektra ผู้ไร้ซึ่งความกังวล เธอจะไปยังหนใด? จะเป็นทะเลน้ำแข็งที่หนาวเหน็บในแดนเหนือ หรือดินแดนกว้างใหญ่ของโลกมนุษย์? ♫"

เหล่าไซเรนที่เมามายห้อมล้อมรอบกายเธอ ความอยากรู้อยากเห็นพันรอบตัวเธอเอาไว้ ราวกับสาหร่ายทะเลที่พลิ้วไหว
"♫ โลกมนุษย์ช่างวุ่นวาย ขั้วโลกแสนหนาวเหน็บ... ♫"
เธอปัดฟองคลื่นอย่างแผ่วเบา ยิ้มเล็กน้อย พลางส่ายหน้าตอบว่า:
"♫ ฉันปรารถนาจะพักพิง ในที่ซึ่งได้ขับขานบทเพลงอย่างเป็นสุข... ♫"

แต่เพียงไม่นาน เสียงแตรเตือนภัยกลับดังขึ้นจากทะเลลึก งานเลี้ยงจึงต้องยุติลง
เหล่าไซเรนว่ายตาม Helektra ลงไปยังส่วนลึกของท้องทะเล ราชินีแห่งมหาสมุทรประกาศกับผู้คนว่า...

"♫ คลื่นสีดำจะปนเปื้อนกระแสสมุทรสีใส เราต้องระดมคลื่นวารีจิต เพื่อนำกระแสน้ำอันขุ่นมัว เข้าไปในจอกยักษ์ จนกว่า 'ปฏิปักษ์' จะต้านทานแสงของคลื่นทมิฬไว้ได้... ♫"
"♫ เหล่าบุตรผู้เป็นที่รักแห่งสมุทรเอ๋ย มีสิ่งที่ปรารถนาหรือไม่? เมื่อคลื่นทมิฬหายไปแล้ว จงไปยัง Styxia เถิด ผู้คนบนผืนดินจะจัดงานเลี้ยง และขับขานบทเพลงให้พวกเจ้าเอง! ♫"

วันแล้ววันเล่าที่ Helektra พาไซเรนแหวกว่ายอยู่ในมหาสมุทร ที่นับวันก็ยิ่งมืดมนขุ่นมัว เพื่อชำระล้างกระแสน้ำที่ปนเปื้อน

"♫ สหายทั้งหลาย อย่าได้ยอมแพ้ จนกว่าความรุ่งโรจน์ที่ไม่เมาไม่เลิกรา... จะมาถึง ♫
"♫ สหายทั้งหลาย อย่าได้ลืมเลือน เราจะแหวกว่ายไปยังแดนไกล ♫
"♫ สหายทั้งหลาย จงเร่งรุดไป ความหวังที่สดใสกำลังกระเพื่อมไหวอยู่ ♫"

วันแล้ววันเล่าที่ Helektra ขับขานบทเพลง ในฐานะบริวาร เธอรู้ดีว่าการปกป้องมหาสมุทรแห่งนี้ คือภารกิจตั้งแต่เกิดของตนเอง...

Helektra แหวกว่ายไปยังห้วงลึก เสียงเพลงนั้นค่อยๆ กลายเป็นแสงสว่าง เพียงหนึ่งเดียวในทะเลลึกที่มืดมิด

แนวปะการังอันกว้างใหญ่ ได้กลายเป็นเพียงหินไร้ชีวิต

ครั้งแรกที่แทงดาบเข้าไป ในร่างของสิ่งก่อเกิดจากคลื่นทมิฬ สองมือของเธอยังคงสั่นเทาแผ่วเบา
เมื่อเผชิญหน้ากับพวกพ้องในอดีต ที่เสื่อมโทรมเป็นครั้งที่ร้อย สายเครื่องดนตรีที่ส่งเสียงแหบแห้งนั้น ก็สามารถปาดลำคอได้อย่างง่ายดายแล้ว
และในครั้งที่หนึ่งพัน ครั้งที่หนึ่งหมื่น... ประกายมุกจากไวโอลิน ก็กระจัดกระจายบนผิวน้ำทะเล ส่วนทะเลลึก กลับกลายเป็นสีแดงโลหิต...

ณ ซากปรักหักพังของวังที่เงียบสงัด เหลือเพียง Helektra กับงานเลี้ยงที่มีเธอแค่คนเดียว

"♫ ผู้คนบนผืนพสุธา จะจัดงานเลี้ยงรื่นเริงที่ไม่มีวันเลิกรา เพื่อตอบแทนการเสียสละของพวกเรา... ♫"
เสียงขับขานโศกเศร้าดังก้องกังวาน เมื่อไททันแห่ง "ปฏิปักษ์" รับภารกิจต้านทานคลื่นทมิฬไว้ Helektra ผู้ดีอกดีใจ จึงได้ก้าวออกจากน้ำทะเลอันมืดมิด เป็นครั้งแรก

เธอแต่งหน้าด้วยไข่มุก หางของเธอกลายเป็นขาสองข้าง ฟองอากาศบนร่างกลายเป็นชุดหรู เกลียวคลื่นไม่ได้คำรามกึกก้อง อยู่เหนือศีรษะอีกต่อไป แต่กลับคร่ำครวญ อยู่ใต้ฝ่าเท้าของเธอแทน
นกทะเลบินวนเวียน ส่งเสียงร้องแหลมห้อมล้อมมหาสมุทร คลื่นทะเลนิ่งสงัดชั่วขณะ ก่อนจะซัดสาดแล้วหายไปอีกครั้ง
ราวกับว่า พอฟองอากาศแตกสลายไป ทุกสิ่งทุกอย่าง ก็ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเสียอย่างนั้น
เธออดทนกับความเจ็บปวด แสนสาหัสในทุกย่างก้าว เพื่อมุ่งหน้าสู่ Styxia ในคำสัญญา...

ผืนดินใหญ่มีอากาศแสบจมูก มีซากศพกองเป็นภูเขา มีความขัดแย้ง และไฟสงคราม... แต่กลับไม่มีสถานที่จัดงานเลี้ยงรื่นเริง ที่เทพเคยสัญญาไว้เลย

"ฉัน...Hy...si..."
ท่ามกลางอากาศแสนโสมม เสียงของเธอแหบแห้ง
เธอเรียนรู้คำพูดของมนุษย์ แต่ถ้อยคำที่ยุ่งเหยิงเหล่านั้น ทำให้เธอไม่อาจขับขาน เหมือนดั่งบทเพลงได้อีกต่อไป เธอจึงค่อยๆ เรียนรู้ที่จะใช้ความเงียบแทนคำพูด
"ดาบที่ไม่มีวันขึ้นสนิม" "เสียงเพลงที่เลือดเย็น"... สิ่งที่อยู่เคียงข้างเธอตลอดทั้งวี่ทั้งวัน คือเสียงบรรเลงกรีดแทงทะลุร่างกาย และเสียงคร่ำครวญของชีวิตที่หลั่งเลือด...

พวกเขาบอกว่า นักดาบจากมหาสมุทรผู้นั้น แม้จะบรรเลงดนตรีได้ยอดเยี่ยม แต่กลับเงียบขรึมห่างเหิน ไม่เคยเอ่ยความรู้สึกในใจออกมาเลย
เธอเห็นมือมากมายหลายคู่ยื่นมาหา บ้างก็คิดจะกำจัดเธอ บ้างก็อ้างว่าจะให้ความช่วยเหลือ พวกเขาได้จุดไฟขึ้นทีละดวง จากนั้นมันก็ทยอยดับลงทีละดวง

"Hysilens เธอจะไปไหน?"

เธอไม่สามารถตอบได้
ไวโอลินในวันวาน ได้แปรเปลี่ยนเป็นดาบคมสองเล่ม มีเพียงบทเพลงไว้อาลัยอันเสียดคม ที่ไหลเวียนอยู่บนสายเท่านั้น
แม้จะปรารถนาว่าสักวันหนึ่ง คงมีใครเข้าใจความใฝ่ฝันที่อยู่ภายในนั้น แต่สุดท้ายเธอก็ค่อยๆ ตระหนักได้ว่า โลกมนุษย์ก็ไม่ต่างอะไร กับท้องทะเลลึกที่อ้างว้างเลย
ทุกคนก็เหมือนกับปลาน้อยที่หลงทาง ซึ่งกำลังแหวกว่าย ไปหาแสงสว่างอย่างไม่รู้ทิศทาง

"Hysilens ติดตามฉันสิ แล้วฉันจะให้ทุกสิ่งที่เธอต้องการ"
เธอประทับใจในเสียงดังกังวาน ที่ออกมาจากร่างเล็กๆ นั้น แต่ในใจยังคงแฝงความเคลือบแคลง...
"เธอคนนี้... จะมอบดับลงเมื่อไหร่กันนะ?"

แต่ทว่าแสงไฟดวงนี้ ราวกับแสงตะวันที่สาดส่องลงสู่ใต้ทะเลลึก มันลุกโชนขึ้นเรื่อยๆ และคงอยู่ยาวนานไม่มอดดับ
ผู้คนเห็นเปลวไฟสีน้ำเงินสู้รบนับครั้งไม่ถ้วน และได้รับชัยชนะทุกครั้งไป เห็นคลื่นยักษ์ดุจเพลิงลุกลาม เห็นมัจฉาดาบผู้เรียกลมเรียกคลื่น แปรเปลี่ยนเป็นฉลามวาฬ กลืนกินพายุเคล้าโลหิตจนหมดสิ้น
เธอได้ยินเสียงหัวใจเต้นอันร้อนแรง กลองศึกที่ฮึกเหิม ฝีเท้าที่ราวกับหยาดฝน ความโศกเศร้าที่ถาโถมดั่งคลื่น... เสียงในใจอันบริสุทธิ์ดุจบทเพลง ไหลรินในเลือดของผู้สืบสายโลหิตทอง ขณะเดียวกัน ก็ได้สั่นคลอนหัวใจ ที่ปิดผนึกมาเนิ่นนานของเธอเช่นกัน

งานเลี้ยงที่จักรพรรดินีรับปากไว้ ใกล้จะเริ่มต้นขึ้นแล้ว ผู้ถักทอแสนอ่อนเยาว์ กระซิบแผ่วเบาข้างหูเด็กน้อย ไม่รู้ว่าปลากระโทงดาบผู้เฉยชาคนนั้น จะยอมสละเวลามาร่วมงานหรือเปล่านะ
ท่ามกลางเสียงอุทานของฝูงชน ผู้ถักทอเขย่งปลายเท้า และกลั้นหายใจ เพราะอยากเก็บภาพช่วงเวลานี้ไว้ให้เต็มตา
ชายกระโปรงเคลือบทองของเธอ พลิ้วไหวผ่านแสงที่ตกกระทบพื้นกระเบื้อง เปล่งประกายราวกับเกลียวคลื่นใต้แสงแดด
ภายใต้แสงไฟสว่างไสว ผู้คนได้เห็นแสงเรืองรองของทะเลอีกครั้ง

"เธอตอบรับคำขอของเรา และขับขานบทเพลงแห่งอ่าวทะเล ที่หายสาบสูญไปจากโลกมานานให้แก่เรา"
เมื่อถ้อยคำของราชันสิ้นสุดลง เวทีต่ำสำหรับวงดุริยางค์พลันสว่างขึ้น แสงไฟกับเงาคน ได้กระเพื่อมกลายเป็นริ้วคลื่นตรงหน้าเธอ
เสียงดนตรีล่องลอยไป พร้อมกับฟองอากาศที่สั่นไหวในจอก ท่ามกลางทะเลฝูงชน เธอพบว่าเสียงของตัวเอง ไม่ได้มีเพียงเสียงสะท้อนอีกต่อไป

การประลองของ Labienus และ Seneca คือเสียงกลองที่ก้องกังวาน บทกวีที่ Verginia ซ่อนความในใจไว้ ก็คือถ้อยคำท่วงทำนอง
Tribios หัวเราะขึ้น ดังนั้น บทเพลงจึงมีทำนองสอดประสานอันเริงร่า ท่วงท่าการเต้นอันพลิ้วไหวของ Aglaea เกิดเป็นเสียงประสานที่งดงามตรึงใจที่สุด...

"หลังจากคว้าชัยในสงครามครั้งนี้แล้ว ขุนพลมัจฉาดาบ เธอมีสิ่งใดที่อยากได้หรือไม่?"
ราชันผู้เยือกเย็นเริ่มกรึ่มเล็กน้อย
เธอจิบน้ำอมฤต แล้วกระซิบบอกกษัตริย์ เสียงหัวเราะดังขึ้นในมุมหนึ่งของงานเลี้ยง
ที่นี่ช่างรื่นหูและสว่างเจิดจ้าอะไรเช่นนี้
โลกกำลังหมุนโคจร คลอไปด้วยเสียงจอกชนกัน และเสียงน้ำแข็งกระทบกัน
ไซเรนที่ไม่ได้เปล่งเสียงมาเนิ่นนาน เสียงขับขานของเธอ ยังคงเป็นดั่งน้ำอมฤตที่ซาบซ่าน...

"♫ แสงไฟในงานเลี้ยงช่างเจิดจ้า
มหาสมุทรแห่งใหม่
กำลังโยกแกว่งยามเราชนแก้วกัน... ♫"

เธอเคยคิดว่า "การไล่ล่าเปลวไฟ" คือสิ่งที่เธอตามหา คืองานเลี้ยงที่ไม่มีวันเลิกรา
แต่ในการเดินทางแห่งการสูญเสียที่ไม่สิ้นสุดนี้ สุดท้ายแล้ว แสงสว่างก็แตกสลายราวกับฟองอากาศ

เธอคือคมดาบของจักรพรรดินี ปลายดาบของเธอจึงเปื้อนเลือดอยู่เสมอ
แต่เมื่อโลหิตทองอันร้อนระอุของจักรพรรดินี หยดลงบนปลายนิ้วของเธอ ทันใดนั้น เธอก็จมดิ่งสู่ทะเลลึกอันโดดเดี่ยวอีกครั้ง
"ฮึ เหตุใดกัน... ทำไมเปลวไฟที่ฉันแหวกว่ายไปหา กลับต้องดับมอดด้วยมือของฉันเอง..."
ท่ามกลางความมัวเมาแสนเจ็บปวดพันปี เธอหลีกหนีฟองอากาศที่สว่างพร่างพราย แต่ทว่าอดีตที่แตกสลายเป็นเสี่ยงๆ เหล่านั้น บัดนี้ กลับพันเกี่ยวกันไม่ลดละราวกับสาหร่ายทะเล

"กริ๊ก..."
ตัวหมากถูกวางลง ราชันผู้วางหมากมีท่าทีสุขุมหนักแน่น แต่เปลวไฟบนมงกุฎที่บางครั้งก็สงบนิ่ง บางครั้งก็ลุกโชน กลับเผยอารมณ์ที่แท้จริงของเธอออกมา
"ฉันไม่รู้วิธีเดินหมาก"
"มาสิ ฉันจะสอนให้เอง"
เธอหยิบตัวหมากขึ้นมาด้วยท่าทางเงอะงะ นี่ก็เป็นแค่ศึกเข่นฆ่าอีกครั้ง เธอคิดเช่นนั้น

"กริ๊ก..."
เปลวไฟสีน้ำเงินที่ลุกโชนขึ้นกะทันหัน ทำให้รอบตัวเธออบอุ่นราวกับเจอน้ำพุร้อน เธอเดินหมากอย่างไม่ใส่ใจนัก พลางถามขึ้นว่า
"ในเมื่อสุดท้าย ก็ต้องหายไปจากกระดานหมากอยู่ดี แล้วทำไมพวกมัน ถึงต้องเดินหน้าต่อไปเรื่อยๆ ด้วย?"

"กริ๊ก..."
ราชันจิบน้ำอมฤตในจอก ยืดเหยียดแขนสองข้างออกอย่างพึงพอใจ พลางถอนหายใจอย่างสบายอารมณ์
"แค่ได้ก้าวไปข้างหน้า มันก็น่าพอใจแล้วไม่ใช่รึไง?"
...

หลังจากรอคอยมานับพันปี เธอก็ได้เบิกทางสู่ดินแดนใหม่ ให้แก่การไล่ล่าเปลวไฟ แต่เธอก็รู้ดีว่า นั่นหาใช่จุดหมายสุดท้าย
"ท้ายที่สุดแล้ว สิ่งที่ปลาต้องการ ก็ยังเป็นทะเลสำหรับพักพิงสักแห่ง..."
ในความทรงจำหน้าหนึ่งที่ราชันทิ้งเอาไว้ เธอได้เดินไปยังน้ำทะเลที่ใสสะอาด

♫ แปะ ♫ ♫ เปรี๊ยะ ♫ ♫ โพละ ♫... ฟองอากาศหลากสีสัน สะท้อนวันเวลาในอดีต มันก่อตัวและแตกสลาย แตกสลายแล้วก่อตัวใหม่
"ธิดาผู้เป็นที่รักแห่งสมุทรเอ๋ย มีความปรารถนาใด ที่อยากทำให้กลายเป็นจริงบ้างหรือไม่?"
"Hysilens กำลังจะไปที่ไหนเหรอ?"
"ขุนพลมัจฉาดาบ มีสิ่งใดที่อยากได้หรือไม่?"
...
บ้านเกิด งานเลี้ยงรื่นเริง การไล่ล่าเปลวไฟ... พวกมันเคยเปล่งประกายในชีวิตของเธอ แล้วพลันกลายเป็นฟองอากาศในพริบตา... เหลือเพียงเสียงถอนหายใจ ที่ดังกังวานไปทั่วขอบฟ้า
ตลอดเวลาที่ผ่านมา นี่คือทั้งหมดที่เธอมี... ไม่ว่าจะเป็นโลกของมนุษย์หรือในท้องทะเล ล้วนแต่หลงเหลือไว้เพียง ร่องรอยของฟองที่แตกสลาย

"แต่พวกมัน... ช่างงดงามเหลือเกิน..."

"♫...♫"
"♫...♫"
"♫...♫"

รุ่งอรุณของ Amphoreus จะโผทะยานขึ้น
ก่อนที่ฟองอากาศสุดท้ายจะแตกสลาย เธอเผยรอยยิ้มบาง ราวกับได้ขับขานทุกสิ่งทุกอย่างจนสิ้น... เสียงในใจนั้น ไม่จำเป็นต้องถ่ายทอดผ่านคำพูดใดอีก