Jiaoqiu

แพทย์มนุษย์จิ้งจอกและที่ปรึกษาจาก Xianzhou Yaoqing ที่มักจะทักทายผู้คนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม แต่แท้จริงแล้วมีแผนการอยู่ในใจ
เกิดในตระกูลที่มีชื่อเสียงของ Alchemy Commission ครั้งหนึ่งเขาเคยเร้นกายจากโลก และไม่เดินบนวิถีแห่งแพทย์อีก ภายหลังได้รักษา "นายพลทัณฑ์สวรรค์" Feixiao แล้วจึงกลับมาปรากฏกายอีกครั้ง
เชี่ยวชาญด้านการศึกษาสูตรยา ที่ใช้อาหารเพื่อการรักษา โดยเฉพาะอาหารรสเผ็ด ที่สามารถทำให้ผู้คนรู้สึกเจ็บปวดได้ จนคิดค้นเป็นสูตรยาหม้อต้มที่มีชื่อว่า "ตารางเก้าช่อง"

ณ ทะเลสาบพิรุณโปรยแห่ง Yaoqing
บัวบาออกดอกสีเหลืองนวล ปลาแหวกว่ายและกระโดดขึ้นกลางสายฝน ต้นกระจับและบงกชงอกเงยตามอำเภอใจ เต่าชรานอนอาบแดดบนหาดหินริมทะเลสาบ

มนุษย์จิ้งจอกหนุ่มสะพายตะกร้าสมุนไพร พลางพายเรือลำน้อย หยาดฝนไหลลงมาตามใบหูของเขา และถูกสลัดออกไปเบาๆ
เขาเก็บบัวบาเหลือง เด็ดดอกบัว และปอกหน่อไม้น้ำที่สดใหม่นุ่มละมุนเข้าปาก
"รสหวานฉ่ำ อร่อยละมุนลิ้น..."
เมื่อเก็บเสร็จแล้ว เขาก็ค่อยๆ ถ่อเรือข้ามทะเลสาบ และเปลี่ยนมาสวมชุดหมอ
...
ในโรงหมอเต็มไปด้วยไอน้ำ และมีกลิ่นหอมลอยฟุ้ง
"ชีพจรดีขึ้นกว่าคราวที่แล้ว แต่ยังขาดการบำรุงอยู่ ลองทานยาตัวใหม่ของผมดูมั้ย?"
เขาดึงหมอนรองและเข็มสีทองออก ก่อนนำอุปกรณ์ทางการแพทย์ชุดใหม่เข้ามา พร้อมกับรอยยิ้ม
คนสูงวัยมองหม้อเหล็กเก้าช่องที่อยู่บนโต๊ะ จากนั้นก็อดยิ้มแห้งไม่ได้
"คนอื่นใช้เวลาทั้งชีวิต ก็ยังคิดค้นยาสูตรใหม่ไม่ได้ ในขณะที่นายใช้แค่วันเดียว ก็คิดค้นได้ตั้งหลายชนิดแล้ว"
"อาจารย์ชมเกินไปแล้ว นี่คือยาหม้อต้มที่มีชื่อว่า 'ตารางเก้าช่อง' ทำง่าย สะดวก และได้ผลดีเยี่ยม"
เขาเทวัตถุดิบอาหารในตะกร้าสมุนไพรออกมา และล้างให้สะอาดแล้วหั่นเป็นแว่นๆ ขณะที่น้ำซุปในหม้อเริ่มเดือดปุดๆ
"หญ้าพรมสวรรค์หนึ่งตำลึง กอมขมสามส่วน โสมทะเลทรายสี่เศษ กระดูกต้มชิ้นใหญ่ เข้าคู่กับหอยทะเลลึกที่ขจัดรสขม ช่วยให้ผ่อนคลายและนอนหลับสบาย" "เนื้อปลาดุกขาวและปลากะพงขาวมีฤทธิ์อุ่น ช่วยบำรุงเลือดลมได้ดีเยี่ยม ลวกแค่สองสามวินาทีก็พอ"
"เห็ดเขียว ใบชาเข็มเงิน รากบัวหิมะ... พวกมันล้วนเป็นพืชในทะเลสาบพิรุณโปรย ที่ผมเพาะขึ้นจากกากยา นอกจากจะสดใหม่และอร่อยแล้ว ยังมีสรรพคุณทางยาด้วย"
เนื้อปลาแวววาวถูกหย่อนลงไปในน้ำซุปเดือดๆ อาจารย์และลูกศิษย์ต่างทานอาหารกันอย่างมีความสุข ความชื้นและความหนาวเย็นในวันฝนพรำ พลันมลายหายไปจนหมดสิ้น

จานชามวางระเกะระกะ คนสูงวัยวางแก้วและตะเกียบลง ราวกับมองเห็นอะไรบางอย่าง
"ตารางเก้าช่องมื้อนี้ ดูจะมีจุดประสงค์แตกต่างจากที่เห็นนะ"
เขาลุกขึ้นคำนับอย่างจริงจัง
"อาจารย์มีสายตาเฉียบแหลม ผมตัดสินใจได้แล้วว่าจะเข้า Alchemy Commission ดีหรือไม่"
"แม้ว่า Alchemy Commission จะเป็นหน่วยงานที่ดี แต่นี่ไม่ตรงกับความปรารถนาของผม ที่ต้องการจะเป็นหมอคอยช่วยเหลือผู้คน ถ้าถามว่าที่ใดต้องการหมอมากที่สุด ก็ต้องเป็นสนามรบของ Yaoqing"
"และในบรรดาหมอมากมาย ก็มีเพียงพวกเราเท่านั้นที่เน้นย้ำว่า อาหารและยามีแหล่งที่มาเดียวกัน เราใช้ความสุขจากการทานอาหาร มาขจัดความทุกข์ทรมานจากโรคภัยไข้เจ็บ... ยา 'ตารางเก้าช่อง' สะดวกรวดเร็ว และยังขจัดความหนาวเย็นและความชื้นได้ ผมคิดค้นขึ้นเป็นพิเศษเพื่อใช้ในสนามรบเลย"
"ท่ามกลางความเป็นความตาย ชีวิตคนนั้นสำคัญที่สุด หากผมมีโอกาสช่วยรักษาพวกเขาให้รอดชีวิตได้ ก็ถือว่าไม่ผิดต่อบุญคุณที่ Alchemy Commission ได้อบรมสั่งสอนแล้ว"
คนสูงวัยคล้ายว่าอยากจะพูดโน้มน้าวอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดมันออกมา
"ที่สนามรบหนาวเย็นมาก ก่อนออกเดินทาง อย่าลืม... พกวัตถุดิบอาหารที่มีฤทธิ์ร้อนไปเยอะๆ ด้วยล่ะ"

กองทัพ Yaoqing ออกรบอยู่ที่ดวงดาวต่างแดนอยู่เสมอ เขาจึงพัฒนาสูตรยาหม้อต้มมากมาย เพื่อรับมือกับสภาพแวดล้อมของฐานที่มั่น ที่ยากลำบาก และซับซ้อนแปรปรวนมากขึ้นเรื่อยๆ

เพราะความแปลกใหม่และความมหัศจรรย์ของสูตรยา จึงทำให้ชื่อเสียงของเขาแพร่ไปทั่วกองทัพ Yaoqing อย่างรวดเร็ว และได้รับความไว้วางใจจากนายทหารทั้งหลาย
แต่ความสำเร็จเหล่านี้ ไม่สามารถบรรเทาความหนักใจของเขาได้
ในทุกๆ วัน เมื่อเสียงสัญญาณออกเดินทางดังขึ้น ผู้ป่วยที่เขาเคยรักษาจนหายดี ก็ต้องก้าวเข้าสู่สนามรบอีกครั้ง
ในทุกๆ วัน เมื่อเสียงฝีเท้าที่เดินกลับค่ายดังขึ้น ผู้คนที่นั่งห้อมล้อมหม้อ ก็มักจะหายหน้าไปหลายคน
เมื่อครู่นี้ ทหารที่บ่นอยากกินหม้อไฟทุกครั้งที่กลับถึงค่าย ก็ได้จากไปตลอดกาลแล้ว
วันนี้หลังจากเขาตรวจรักษาเสร็จ ก็เดินออกจากโรงพยาบาลสนามที่สร้างขึ้นชั่วคราว พลางถอนหายใจยาวๆ สายลมและหิมะพัดเข้ามาปะทะเขา แต่ดูเหมือนเขาจะไม่รู้สึกหนาวเลยสักนิด
เสียงสัญญาณดังขึ้นอีกครั้ง กองทัพเตรียมพร้อมออกเดินทางแล้ว อีกไม่นานในโรงพยาบาลสนาม ก็จะเต็มไปด้วยทหารที่บาดเจ็บสาหัสอีกครั้ง แม้ว่าเขาจะมีทักษะการแพทย์ล้ำเลิศ แต่สงครามที่ไม่รู้จักจบสิ้น ก็ยังคงกลืนกินชีวิตคนหนุ่มสาวเหล่านั้นอยู่ดี

เขาคุยกับนายพล Yueyu คนนั้นทุกเย็น แต่วันนี้เขากลับเงียบไปนาน อย่างที่ไม่ค่อยได้เห็นนัก
"หลายวันมานี้ ฉันคิดอยู่ตลอดว่า... ถ้าผู้ป่วยที่ฉันรักษา ถูกกำหนดให้ต้องกระโจนเข้าสู่ความตาย อย่างนั้นหมอจะมีความหมายอะไรกัน?"

เสียงร้องไห้แผ่วดังแว่วมาจากห้องผู้ป่วย เขากะพริบตาแรงๆ ก่อนจะพบว่าตาทั้งสองข้างของตัวเอง แห้งผากไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
...แห้งจนน้ำตาก็ยังไหลไม่ออก

ถึงเวลาที่ทหารต้องออกไปรบอีกแล้ว
แต่สภาพการตายที่น่าสะพรึง อัตราการเสียชีวิตที่ยังคงเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ ปืนใหญ่ที่ส่งเสียงดังอยู่ตลอดวัน และสิ่งมีชีวิตมหึมาที่ปรากฏตัวบนท้องฟ้า ก็ได้บ่งบอกว่าสงครามครั้งนี้ จะโหดร้ายกว่าที่เคยเป็นมา

จนกระทั่งวันนั้น ในที่สุด "กล้องส่องเมฆา" ที่สูงเทียมเมฆ ซึ่งแบกรับความปรารถนา ของสิ่งมีชีวิตมากมายในสหพันธ์ไว้ ก็ได้รับการตอบสนองจากท่านเทพ
จู่ๆ คลื่นอากาศที่ร้อนผ่าวก็ปรากฏขึ้นโดยไม่มีเค้าลาง สิ่งชั่วร้ายจากความเฟื่องฟูที่อ่อนแอ กลายสภาพเป็นหมอกเลือด จากนั้นแสงที่ไม่อาจจ้องมองตรงๆ ได้ ก็แหวกผ่านท้องฟ้าออกมา
เขามองเห็น ทุกที่ที่คลื่นแสงส่องไปถึง ล้วนทำให้ภูผาทั้งหลายกลายเป็นผุยผง
เขามองเห็นกองทัพ Xianzhou และสิ่งชั่วร้ายจากความเฟื่องฟูที่หนีไม่ทัน ล้วนกลายเป็นเศษธุลีไปด้วยกัน
เขาได้ยินมาว่าหญิงสาวที่ติดตามนายพล Yueyu ได้บุกตะลุยเข้าไปในทัพศัตรูที่กำลังย่อยยับ เพื่อพาทหารที่เหลือกลับมา
และก่อนที่คลื่นยักษ์ของทะเลแสงจะสาดมาถึง เขาก็ทุ่มสุดตัวเพื่อไปช่วยหญิงสาวคนนั้น จากนั้นก็หมดสติไป ท่ามกลางคลื่นแสงสุดท้ายที่สาดส่อง
...
ธงกองทัพที่ฉีกขาดปลิวไสวไปตามสายลม ผู้รอดชีวิตเพียงไม่กี่คน นั่งล้อมรอบกองไฟกันเงียบๆ
แกร๊ง แกร๊ง แกร๊ง...
หม้อที่บุบบี้ถูกลมพัดจนกลิ้งไปในทุ่งกว้าง

ร่างกายของเขา เคยชินกับความหนาวเย็นของดวงดาว ที่มาตั้งฐานที่มั่นนานแล้ว แต่เขากลับไม่เคยรู้สึกหนาวเหน็บขนาดนี้มาก่อน มันเย็นยะเยือกจากข้างในออกมาข้างนอก
เขาหยิบหม้อเหล็กขึ้นมา เติมน้ำลงไปต้มให้เดือด แล้วใส่วัตถุดิบอาหารที่เหลือทั้งหมดลงไปในคราวเดียว
"ก็ยังหนาวมากอยู่ดี..."
ผู้รอดชีวิตเคี้ยวอาหารเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น
"ใส่พริกหน่อยดีกว่า"
เขาหยิบถุงยาที่พกติดตัวไว้ออกมา
"ยังเผ็ดไม่พอ"
เขาใส่พริกเพิ่มอีก
"ก็ยังไม่พออยู่ดี"
เขาเทเครื่องเทศทั้งหมดที่พกติดตัวลงไปในหม้อ
"ไม่มีมากกว่านี้แล้ว"
น้ำมันพริกเดือดปุดๆ เขาคีบผักป่าเข้าปาก เมื่อประสาทรับรสชาติชาหนึบถูกกระตุ้น เขาก็เพิ่งจะเคยรู้สึกถึง การดำรงอยู่ของชีวิตอย่างแรงกล้าเป็นครั้งแรก...
มันใกล้เคียงกับรสชาติของความเจ็บปวดทีเดียว

ณ ทะเลสาบพิรุณโปรยแห่ง Yaoqing
บัวบาออกดอกสีเหลืองนวล ปลาแหวกว่ายและกระโดดขึ้นกลางสายฝน ต้นกระจับและบงกชงอกเงยตามอำเภอใจ เต่าชรานอนอาบแดดบนหาดหินริมทะเลสาบ

เขาสะพายตะกร้าสมุนไพร และพายเรือลำน้อยอยู่กลางทะเลสาบ หยาดฝนไหลลงมาตามใบหูของเขา จนชุดของเขาเปียกโชกไปหมด
เขาเก็บบัวบาเหลือง เด็ดดอกบัว และปอกหน่อไม้น้ำที่สดใหม่นุ่มละมุนเข้าปาก
"เฮ้อ จืดชะมัด..." เขาส่ายหัว
"คุณผู้ชาย มีคนแก่คนหนึ่งมาหาคุณที่ร้านอาหาร เขาบอกว่าเป็นคนรู้จักเก่าของคุณน่ะ..."
เสียงของเด็กเฝ้าประตูดังมาจากฝั่งตรงข้าม เขาถอนหายใจ แล้วพายเรือกลับไป

เขามีหรือจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมาทำไม แต่เขาเบื่อการเป็นหมอมานานแล้ว
"ที่อาจารย์มาวันนี้ เพราะอยากชิมอาหารของร้านพิรุณโปรย? ผมขอเตือนไว้ก่อนนะ ที่นี่มีแต่แบบเผ็ดมาก กับแบบเผ็ดมหาประลัยเท่านั้น"
คนสูงวัยนั่งอยู่ที่ริมโต๊ะ พลางถอนหายใจ
"ฉันจำได้ว่าก่อนเข้าร่วมกองทัพ นายยังกินรสจืดอยู่เลย"
เขายกหม้อต้มมาเสิร์ฟ ในแววตาปรากฏซึ่งความระลึกถึงขึ้นแวบหนึ่ง
"คนเราน่ะ... เปลี่ยนแปลงไปตลอดนั่นแหละ"
คนสูงวัยคีบเนื้อปลากะพงขาว แล้วลวกในหม้อที่มีน้ำมันพริกเดือดปุดๆ
"ฉันจะลองดูแล้วกัน แต่ที่ฉันมาในครั้งนี้ ไม่ได้มาเพื่อกินอาหารเท่านั้นหรอก ยังจำเด็กสาวคนนั้นที่นายช่วยไว้ได้มั้ย?"
"Feixiao สาวน้อยที่คอยติดตามอดีตนายพลอยู่ตลอดคนนั้นน่ะ ตอนนี้เธอรับช่วงต่อตำแหน่งนายพลแห่ง Yaoqing แล้ว และต้องการหมอประจำตัวหนึ่งคน ซึ่งไม่มีใครเหมาะไปกว่านายอีก"
เขายิ้มอย่างจนใจ ไม่รู้ทำไม อาการชาหนึบในปากของวันนั้นถึงได้กำเริบอีกครั้ง "ถึงจะช่วยชีวิตไว้ได้ แต่ก็เป็นแค่วิญญาณอีกหนึ่งดวง ที่ต้องตายอยู่ในสนามรบอยู่ดี ผมไม่อยากทำเรื่องที่เปล่าประโยชน์แบบนี้อีกแล้ว"
คนสูงวัยวางตะเกียบลงแล้วส่ายหัว
"นายเข้าใจผิดแล้ว ที่ฉันมาในครั้งนี้ ไม่ได้มาเพื่อขอให้นายรักษาคน แต่มาเพื่อขอให้ท่านนายพลคนนี้... ช่วยรักษาโรคถอดใจของนายต่างหาก"
"เธอจะเป็นคนบอกกับนายเองว่า... ความหมายของการเป็นหมอคืออะไรกันแน่"