Jingliu

ผู้ที่เคยเป็นปรมาจารย์ดาบแห่ง Luofu อีกทั้งยังเป็นผู้ก่อตั้งกองอัศวิน Cloud Knight ที่ไม่มีใครโค่นล้มได้
แต่ตอนนี้ชื่อของคนผู้นี้ ได้ถูกลบเลือนไปเสียแล้ว และกลายมาเป็นผู้ทรยศต่อ Xianzhou ที่เดินอยู่บนเส้นทาง ซึ่งคาบเกี่ยวกับการเป็น Mara-Struck

ดาบยาวสามฟุตเจ็ดนิ้ว เบาราวกับไร้มวลใด
มันไม่ได้ถูกตีหลอมขึ้นจากเหล็กทั่วไป แต่ก่อตัวขึ้นจากน้ำแข็งแหลมคม ซึ่งส่องประกายท่ามกลางความมืดสลัว ราวกับได้ครอบครองแสงจันทร์ไว้ในมือ

"ดาบยาวสามฟุตเจ็ดนิ้วที่หนักเกินกว่าเจ็ดชั่ง จงถือมันไว้ในมือ และใช้ด้านคมกริบแทงใส่ศัตรู"
หญิงสาวในชุดทหารเพียงตวัดข้อมือ ดาบก็กระโจนออกจากชั้นวางอาวุธ ราวกับมีจิตวิญญาณ มันถูกชักออกจากฝักเมื่อเข้าสู่ฝ่ามือ แล้วถูกปักลงไปบนพื้นข้างกายเด็กสาว พร้อมกับส่งเสียงสั่นสะเทือนไม่หยุด
"เข้าใจแล้วหรือยัง? ถ้าเข้าใจแล้ว ก็ใช้สัตว์สงคราม ที่พวก Borisin ชอบใช้ในสนามรบมาเป็นศัตรูซะ สังหาร Bloodshot War Wyvern ได้ 10 ตัวเมื่อไหร่ ก็ถือว่าจบบทเรียนแรกเมื่อนั้น"
เธอนิ่งเงียบไม่พูดจา และเอาแต่มองซ้ายมองขวา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอออกจากห้องผู้ป่วย ตั้งแต่ถูกช่วยชีวิตมา และเป็นครั้งแรกในชีวิตนี้ ที่เธอได้สัมผัสกับอาวุธที่เรียกว่าดาบ
"ฉันได้ให้หมอและผู้ช่วยออกไปแล้ว เมื่อไม่มีคำสั่งจากฉัน พวกเขาก็จะไม่มาหาเธอ"
"Cangcheng ล่มสลาย คนที่รอดชีวิตมีไม่มากนัก ก่อนที่หน่วยช่วยเหลือจะไปถึง ฉันไม่รู้ว่าเธอเจอกับอะไรมาบ้าง... แต่ฉันไม่อยากเห็นเธอ จมดิ่งอยู่ในความหวาดกลัวต่ออดีต ไปตลอดชีวิตหรอกนะ"
"เธอไม่เอ่ยปากพูดก็ไม่เป็นไร เธอสามารถใช้มันมาพูดแทนได้"
"เธอสามารถใช้มันกำจัดสัตว์ร้าย ที่พรากทุกอย่างไปจากเรา ให้มลายหายไปได้โดยสมบูรณ์ สิ่งที่ดีงามเช่นนี้ มีอยู่บนโลกนี้ไม่มากนักหรอก"
หญิงสาวในชุดทหารสีหน้าไม่แปรเปลี่ยน สายตาของเธอ มองไปยังดาบยาวข้างกายเด็กสาว

คมดาบราวกับกระจก ทำให้เธอมองเห็นรูปลักษณ์ของตัวเอง เศษชิ้นส่วนที่แหลมคม และแสนเจ็บปวดนับไม่ถ้วน ปลิวว่อนราวกับลมพายุ แล้วพัดพาเด็กสาวไปสู่อดีต...
ท่ามกลางท้องนภามืดมิด ดาวปีศาจที่มีชื่อว่า Rahu กำลังคร่ำครวญ ขับขาน แบกภูเขาและผืนดินที่ลุกเป็นไฟ พุ่งเข้ามาหาทุกคน
ผู้คนบนถนนที่ทอดยาวกรีดร้องจ้าละหวั่น พวกเขาต่างพากันดิ้นรนและเกลือกกลิ้งโกลาหล ท่ามกลางความสิ้นหวังแห่งวันโลกาวินาศ และปล่อยให้กิ่งก้านสีทอง เติบโตออกมาจากปากและจมูกของทุกคน อย่างไม่หยุดยั้ง
เธอมองทุกอย่างที่เกิดขึ้น โดยที่ไม่อาจขยับตัวได้ อวัยวะภายในคล้ายกำลังเดือดพล่าน มีบางอย่างกำลังระเบิดซัดโหม อยู่ในจุดพลังงานของเธอ มันราวกับเมล็ดข้าวสุกงอม ที่กำลังจะแตกออกมาจากเปลือก และพองตัวขึ้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
แต่ภูเขาที่พุ่งเข้ามา กลับทำให้เธอเข้าใจในทันใด ว่าตนนั้นเป็นเพียงแมลงเม่า ที่กำลังจะตายเพราะการขยี้ปลายนิ้วเบาๆ จากผู้ส่งสารแห่งเทพ

ชั่วขณะที่ความตายกำลังจะมาเยือน เธอก็ได้คว้าฟางเส้นสุดท้าย ที่อยู่ข้างกายเอาไว้
ดาบยาวสามฟุตเจ็ดนิ้ว ที่หนักเกินกว่าเจ็ดชั่ง

ดาบยาวหกฟุตห้านิ้วหนักสิบสี่ชั่ง
นี่คือดาบใหญ่ของ Cloud Knight ซึ่งจำเป็นต้องถือและเหวี่ยงมันด้วยสองมือ ปลายคมดาบแฝงด้วยไฟพิฆาต ที่เพียงพอจะกรีดเกราะชั้นนอก ของอสูรจักรกลได้ในชั่วพริบตาที่สัมผัส
ทั้งยังมีดาบบินสิบสองเล่ม คอยช่วยเหลือและป้องกัน ซึ่งพวกมันล้วนเชื่อมต่อกับจุดชีพจร "Dazhui" ไปจนถึง "Yaoyangguan" ทำให้ควบคุมได้ดั่งใจคิด เพียงชั่วพริบตา ที่พวกมันกระจายตัวออกไป ก็ราวกับพายุลมฝนที่พัดกระหน่ำ
เธอยังไม่ค่อยเข้าใจในวิชาดาบนัก เธอยังมีเรื่องที่ต้องเรียนรู้อีกมาก

หญิงสาวในชุดทหาร ยังไม่ทันได้สอนเธอมากกว่านี้ ฝ่ายนั้นก็ต้องนำกองทัพออกไปรบแล้ว ดังนั้นบทเรียนที่สองของเด็กสาว จึงต้องมาเรียนรู้ในสมรภูมิ โดยมีศัตรูที่ล้มลงเหล่านั้นเป็นผู้สอน
การ "แทง" นั้นง่ายดายมาก แต่มอนสเตอร์ที่เคลื่อนไหวว่องไว คงไม่พุ่งเข้ามาหาปลายดาบ แล้วปล่อยให้เด็กสาวเผด็จศึกได้ง่ายๆ ดังนั้นเธอจึงได้เรียนรู้การ "ฟาดฟัน"
จากนั้นก็เป็นการ "พัวพัน" เมื่อเผชิญหน้ากับมอนสเตอร์ ที่มีพละกำลังอันน่าตะลึง เด็กสาวจึงเข้าใจวิธีการใช้สันดาบเข้าโจมตี
ในด้านวิชาดาบ เธอคิดว่าตนเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้ว ดังนั้นจึงเลือกเข้าไปสู้กับ "Gigantes" ทหารอสูรจักรกล ที่ตัวสูงใหญ่กว่าตัวเองเป็นสิบเท่า
ดาบทุกเล่มที่พกติดตัวแตกหักไปจนหมด แต่ก็ทิ้งไว้ได้เพียงบาดแผลขีดข่วน บนร่างกายอันใหญ่ยักษ์ของคู่ต่อสู้เท่านั้น
เธอถูกฝ่ามือยักษ์กระแทกจนกระเด็น และนอนจมอยู่ในแอ่งเลือดของสนามรบ เป็นอีกคราที่ความหวาดกลัวเข้าครอบงำ ในช่วงเวลาสำคัญแห่งความเป็นความตาย เธอถึงเข้าใจว่า วิชาดาบนั้นมีขีดจำกัด
ลูกศรอาบเพลิงดอกหนึ่ง พุ่งเข้ามาระเบิดหัวของ Gigantes ตัวนั้น "ลุกขึ้นมา" หญิงสาวในชุดทหารมองมาที่เธอ

"ฉันไม่ฝึกวิชาดาบแล้ว ของสิ่งนี้มัน...ไร้ประโยชน์"
"ไร้ประโยชน์? ตอนอยู่ในมือฉันมันมีประโยชน์ดีจะตาย สุดท้ายแล้วก็เป็นเพราะคนที่ใช้งาน ไร้ประโยชน์เองต่างหาก"
"..."
"ถ้าไม่ฝึกวิชาดาบ งั้นเธออยากเรียนอะไรล่ะ? ธนูหลอมด้วยหินบน Starskiff ของนักบินเหรอ หรือว่าลูกศรเพลิง ที่ติดตั้งบนหน้าไม้ศักดิ์สิทธิ์? หรือ... ปืนใหญ่เพลิง Zhuming จากเรือ Xianzhou Zhuming? ถ้าอยากจะทำลายดาวปีศาจนั่น มีแค่มันก็คงพอแล้ว เธออยากเรียนของพวกนี้งั้นเหรอ? ไม่มีปัญหา ของพวกนี้สามารถฆ่าคู่ต่อสู้ได้ โดยไม่ต้องเผชิญหน้าแบบตัวต่อตัวด้วย"
"...ฉันแค่ไม่เข้าใจว่า ทำไมเธอต้องให้ฉัน ฝึกวิชาดาบเสียให้ได้เลย!?"
"Cloud Knight ทุกคน ตั้งแต่คนระดับสูงอย่างนายพล ไปจนถึงระดับล่างอย่างพลทหาร ล้วนเริ่มต้นจากการฝึกวิชาดาบกันทั้งนั้น
"อาวุธต่างๆ จาก Artisanship Commission เข่นฆ่าศัตรูแทนเธอได้ก็จริง แต่นั่นเป็นแค่ กระบวนการทำงานของอาวุธเท่านั้น ถ้าวันหนึ่งลูกศรหมดลง Starskiff ตกลงมา หรือ Aurumaton หยุดทำงาน แล้วใครจะปกป้องเราล่ะ ใครจะเป็นคนปกป้อง Xianzhou?
"กุมดาบเล่มนี้ไว้ แล้วจำให้ขึ้นใจเลยนะ มีแต่ Cloud Knight ที่ถือดาบเข้าสนามรบด้วยตัวเองเท่านั้น ถึงจะเป็นการต่อสู้ของมนุษย์เรา พวกเราจะใช้เลือดเนื้อและทักษะของตัวเอง มาพิสูจน์ให้สิ่งชั่วร้ายที่มิใช่มนุษย์เหล่านั้น ได้เห็นไปเลยว่า พวกเราจะต้องเอาชนะพวกมันให้ได้ โดยที่ไม่ใช่ให้จักรกลมาจัดการแทน!"

หญิงสาวในชุดทหารหันกายเดินจากไป ทิ้งเธอและดาบหักๆ เอาไว้ในห้องฝึก
ดาบยาวสองฟุตหนึ่งนิ้ว เหลือเพียงแค่คมดาบที่แตกหักเท่านั้น

ดาบยาวห้าฟุต หนักประมาณสิบชั่ง บนคมดาบดำสนิทมีสีโลหิตปรากฏอยู่
ดาบเล่มนี้ ถูกตีขึ้นจาก แกนกลางแวววาวของหินโลหะนอกอาณาเขต มันไม่เป็นไปตามรูปแบบของอาวุธสงครามแม้แต่นิด ทั้งยังหัวแข็งและโอหัง ไม่ต่างกับช่างฝีมือจากเผ่าพันธุ์อายุขัยสั้นผู้ตีมันขึ้นมาเลยสักนิด

แต่ไหนแต่ไรมาเธอมีเพียงดาบที่เป็นมิตรสหาย แต่ในยามนี้กลับมีเพื่อนมากมาย

วันที่เธอได้รับตำแหน่งปรมาจารย์ดาบ ช่างฝีมือคนนั้นสวมชุดดำมาเข้าร่วมพิธี แล้วโยนดาบมาให้ ดาบนั้นปักลึกลงบนพื้น เหลือไว้เพียงแค่ด้ามดาบเท่านั้น ทุกคนต่างพากันส่งเสียงฮือฮา
"ดาบที่ฉันสร้างขึ้นมา มีแค่ปรมาจารย์ดาบ Cloud Knight แห่ง Luofu เท่านั้น ที่จะแสดงพลังที่แท้จริงของมันออกมาได้" เขาแสยะยิ้มยิงฟัน

มังกรผู้ทรงเกียรติแห่ง Luofu สูงส่งเย่อหยิ่งราวจันทรา เกิดความอยากเอาชนะ เมื่อได้เห็นทักษะขั้นเทพของเธอ
หอกและดาบปะทะกันมานานหลายปี โดยที่ยังคงไร้ซึ่งผลลัพธ์ ในท้ายที่สุดแล้ว เธอก็กรีดแยกกระแสน้ำที่ Dragonvista Rain Hall ได้ด้วยดาบเดียว และได้รับการยอมรับ จากมังกรผู้ทรงเกียรติในที่สุด

ผู้มาเยือนนิรนามที่ท่องไปทั่วทะเลดวงดาว และมีความรู้กว้างขวาง เคยพายเรือให้กับเธอ ซ้ำยังนำเหล้าชั้นดี จากอีกฟากฝั่งของจักรวาลมาร่วมดื่มด่ำ พร้อมชื่นชมหมู่ดาวพร่างพราวบนฟ้า ไปด้วยกันกับเธอ

"แม้แต่ดวงดาวบนท้องฟ้า ฉันก็ฟันมันลงมาได้"
เธอยังพอจะจดจำคำพูดโอ้อวด ในยามที่มึนเมาได้ ดวงดาวแห่งเปลวเพลิง ที่พุ่งเข้ามาหาในความทรงจำของวัยเยาว์ และฝันร้ายน่ากลัว ที่ตามหลอกหลอนไม่หยุดหย่อนในตอนนั้น ก็เหมือนจะไม่ได้น่ากลัวอีกต่อไป
นับตั้งแต่ที่เริ่มตวัดดาบ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเข้าใจว่าอะไรคือชีวิต แต่ก่อนหน้านี้สิ่งที่เธอโอบกอดไว้ มีเพียงเจตจำนง ที่ต้องการจากโลกนี้ไปเท่านั้น

แล้วก็ยังมีเขา ลูกศิษย์ของเธอ
เธอนึกถึงครั้งแรกที่ได้พบกับเขา เด็กน้อยวัยเยาว์ผู้มีความคิดแผลงๆ มากมายคนนี้ เคยถามคำถามเดียวกับเธอ ในตอนนั้นเช่นกัน
"อาจารย์ ทำไมต้องยึดติดกับการใช้ดาบด้วยล่ะ? อาวุธที่ฆ่าศัตรูได้มีเป็นพันอย่างร้อยอย่าง ต่อให้ต้องการจะทำลายดาวดวงนั้น แค่ใช้ปืนใหญ่เพลิง Zhuming ของ Xianzhou ก็ทำได้แล้วนะ"
"คำถามนี้ไม่ต่างกับการถามว่า ทำไมกวีต้องเขียนกลอนด้วย วิธีการแสดงตัวตนออกมานั้นมีมากมาย แต่สำหรับฉันแล้วมีเพียงสิ่งนี้เท่านั้น"
และตอนนี้ เขาก็กลายเป็นอัศวิน Cloud Knight ผู้โดดเด่นคนหนึ่งแล้วเช่นกัน

เธอไม่มีอาจารย์อีกแล้ว หญิงสาวในชุดทหารคนนั้น สิ้นชีพในสนามรบ และไม่อาจสอนสิ่งใดให้เธอได้อีก
แต่เธอก็ไม่จำเป็นต้องมีอาจารย์แล้วเช่นกัน เธอเข้าใจทุกอย่าง เกี่ยวกับดาบอย่างถ่องแท้ พวกมันคือส่วนหนึ่งของร่างกายเธอ เป็นดั่งลมหายใจเข้าออก ในทุกขณะที่ย่างก้าวและหลับนอน
ผู้คนเรียกเธอว่า "ประกายแสงที่โผบิน" ถือว่าเป็นสุดยอดนักดาบผู้หาตัวจับยากในรอบหมื่นๆ ปี แต่เธอรู้ดีว่าหากต้องการ "ฟาดฟันดวงดาวบนท้องฟ้า" มีแค่ดาบของเธอ คงจะไม่เพียงพอ...

แม้ว่าสิ่งที่เธอถืออยู่ในมือ จะเป็นดาบล้ำค่าอันดับหนึ่งของ Xianzhou ก็ตาม...
ดาบยาวห้าฟุต หนักประมาณสิบชั่ง บนคมดาบดำสนิทมีสีโลหิตปรากฏอยู่

ดาบยาวห้าฟุต หนักประมาณสิบชั่ง บนคมดาบสีดำสนิทเต็มไปด้วยรอยร้าว ปลายดาบหายไปที่ใดก็สุดจะรู้
ในสนามรบที่สับสนวุ่นวายปานพายุฝน เธอเคยถือดาบเล่มนี้ ฟันฝ่าเข้าไปยังเรือพันขา พร้อมกับสหายร่วมรบและลูกศิษย์ แล้วตัดหัวหมาป่าผู้เป็นผู้นำศึกของพวก Borisin ทั้งยังเคยขึ้นไปยังเมืองรังนกกลางหาว ที่สูงเทียมเมฆ เพื่อเด็ดขนของพวก Feather Guard เธอเคยต่อกรกับกีบเท้าเหล็กของ Houyhnhnm และนำตัวพวกผู้กุมบังเหียนม้าหกขา เข้าไปอยู่ในคุก... ภายใต้ทิศทางที่คมดาบของเธอชี้ไป ไม่มีสิ่งชั่วร้ายตนใด หนีพ้นความตายและความพ่ายแพ้ได้เลย
และเธอก็ไม่เคยคาดคิดด้วยว่า ตัวเองจะชี้ดาบเล่มนี้ ไปยังสหายร่วมเป็นร่วมตายของตน

เธอหอบหายใจ และพยายามประคองร่างกายที่เหนื่อยล้า เสียงคำรามเจ็บปวดของมังกร ดังมาจากแดนสนธยาที่ห่างไกล ราวกับกำลังร้องขอการปลดปล่อย
เธอมองช่างฝีมือผู้โอหัง ร่วงตกลงมาในแอ่งโคลน แล้วเดินเข้าไปหาเขาราวกับภูตผีวิญญาณ
"ฉันควรจะฆ่านายก่อน... แต่นายยังมีบาปอย่างอื่น ที่ต้องแบกรับไปชั่วนิจนิรันดร์..."
เธอชี้ดาบหักๆ ไปยังมังกรผู้ทรงเกียรติ
"เป็นไปไม่ได้ พวกมังกรอาวุโสเคยบอกว่า... เลือดจากเผ่าพันธุ์ของฉัน และวิญญาณของบรรพบุรุษฉัน สามารถสร้างมังกรผู้ทรงเกียรติอีกคนขึ้นมาได้ ทุกอย่าง... มันไม่ควรเป็นแบบนี้"
"ถ้าการเสียสละตัวนาย จะสามารถทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ ฉันก็จะทำ... แต่ตอนนี้บอกฉันมา... จุดอ่อนของมังกรตัวนั้นอยู่ตรงไหน"
"บนสุดของศีรษะ..."

สิ่งชั่วร้ายรูปร่างกึ่งมังกร ว่ายวนอยู่กลางอากาศราวกับสายฟ้า ร่างกายที่สามารถกลืนกินเส้นขอบฟ้าของมัน แตกออกมาเป็นเกาะลอยอีกแห่ง เสียงร้องคำรามดังลั่น ราวกับดาบพันเล่มกำลังฟาดฟันกัน
เธอสัมผัสได้ว่า จุดพลังงานของตัวเองกำลังเดือดพล่าน ราวกับเมล็ดข้าวสุกงอม ที่กำลังจะแตกออกมาจากเปลือก และพองตัวขึ้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
เธอมองเห็นตัวเอง ติดอยู่ในฝันร้ายของวัยเยาว์ ดวงดาวชั่วร้ายกำลังพุ่งมาจากเบื้องบน ส่วนเธอก็เป็นแมลงเม่าที่ไร้กำลังจะดิ้นรน
หญิงสาวฉีกผ้าสีดำจากชายกระโปรง แล้วปกปิดดวงตาเอาไว้
สายฟ้าฟาดสะเทือนกึกก้อง เธอถือดาบกระโจนขึ้นไปหามังกรชั่วร้ายตัวนั้น
ท่ามกลางภาพมายา ที่คล้ายความฝันและความจริง เธอรู้สึกได้ว่า ในที่สุดกายเนื้อของตนก็เกินขีดจำกัด มันเริ่มแตกสลาย ราวกับมีเส้นเชือกเข้ามาพันธนาการ รัดรึงแขนขาและกระดูกของเธอ แล้วบั่นทอนสติสัมปชัญญะสุดท้ายของเธอ ทีละนิดๆ
อยู่ๆ คำพูดประโยคนั้นก็ดังขึ้นข้างหูอีกครา:
"แม้แต่ดวงดาวบนท้องฟ้า ฉันก็ฟันมันลงมาได้"

ในชั่วขณะนั้น เธอกุมดาบที่เฝ้าฝันหามาตลอดเอาไว้
นั่นคือดาบ ที่สามารถหลุดจากพันธนาการทุกอย่างได้ นั่นคือดาบที่เธอคุ้นเคยมาหลายปี
มันไม่ได้ถูกตีหลอมขึ้นจากเหล็กทั่วไป แต่ก่อตัวขึ้นจากน้ำแข็งแหลมคม ซึ่งส่องประกายท่ามกลางความมืดสลัว ราวกับได้ครอบครองแสงจันทร์ไว้ในมือ
ดาบยาวสามฟุตเจ็ดนิ้ว เบาราวกับไร้มวลใด