Luka

นักสู้อิสระที่มาพร้อมกับแขนกล หนึ่งในสมาชิกของ "Wildfire" ผู้สดใส คิดบวก และไม่ยึดติดกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ
จากสังเวียนสู่สมรภูมิ จากนักสู้สู่นักรบ Luka ใช้พลังของเขาเพื่อปกป้องผู้คนใน Underworld
เพราะว่าตัวเองเคยพบกับความสิ้นหวังมาก่อน ดังนั้นเขาจึงปรารถนาที่จะมอบความหวังให้กับผู้อื่น

เขาเหวี่ยงค้อนเหล็ก ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ประกายไฟปะทุขึ้นตรงหน้า เสียงโลหะกระทบกันดังกลบเสียงกล้ามเนื้อ และข้อต่อที่เคลื่อนไหว เด็กหนุ่มยังสูงไม่พอที่จะเอื้อมถึงอุปกรณ์บนตู้เหล็ก แต่พลังในการเหวี่ยงค้อนของเขา ก็สามารถเทียบได้กับช่างฝีมือที่มีทักษะยอดเยี่ยมที่สุด

ร้านค้าแห่งนี้คือทุกอย่างในชีวิตของเขา พ่อของเขานั่งยองๆ เช็ดป้ายประตูที่ขึ้นสนิมซ้ำๆ ตรงหน้าร้าน บางครั้งเขาก็จะนอนอยู่บนเตียงแข็งๆ ของตนแล้วเพ้อฝันถึงอนาคตของตัวเอง... แต่ไม่ว่าจิตใจของเขาจะล่องลอยไปถึงที่ไหน แผ่นหลังของพ่อ ก็จะปรากฏขึ้นที่ปลายทางของความคิดเสมอ

เสียงฝีเท้าดังเข้ามา เขาหยุดงานทุกอย่างที่ทำอยู่ชั่วคราว พ่อก็ลุกขึ้นยืนเช่นกัน ร่างหนาแต่หลังค่อมของบิดา แสดงท่าทีเคารพนอบน้อมออกมา นั่นคือพวก "Wildfire" อีกแล้ว... ตั้งแต่ที่เมือง Moltammerville ประกาศภาวะฉุกเฉิน พวกเขาก็มักจะมาที่ร้านการช่างแห่งนี้บ่อยๆ พร้อมกับใบสั่งทำอาวุธชนิดต่างๆ ที่เพิ่มขึ้นมาไม่น้อย

เด็กชายกำลังครุ่นคิดเรื่องในใจอยู่ แล้วสายตาก็ไปประสานกับลูกค้าประจำ ที่เป็นหัวหน้าคนนั้นโดยไม่ได้ตั้งใจ เขามีผิวคล้ำและรูปร่างสูงใหญ่ สายตาที่เดิมทีเฉียบคมก็พลันอ่อนลง เมื่อเหลือบมาเห็นเด็กหนุ่ม จากนั้นเขาก็พยักหน้าเบาๆ มาให้

"ยินดีต้อนรับหัวหน้า Oleg! วันนี้ต้องการอะไรเป็นพิเศษไหม?"
"ไม่ต้องรีบหรอกอาจารย์ วันนี้ฉันแค่อยากจะมาคุยเล่นกับคุณเฉยๆ" เขาชี้ไปที่ Luka "คุยเกี่ยวกับเรื่องของลูกชายคุณน่ะ"

เปลวเพลิงล้อมรอบอยู่ทุกด้าน ฝุ่นและควันกระจายปกคลุมทัศนวิสัยของเขา เสียงกรีดร้องดังเข้ามาให้ได้ยินอย่างต่อเนื่อง กลิ่นน้ำมันเครื่องและกลิ่นของเลือดปะปนกันจนทำเอา Luka แทบจะสะกดกลั้นความอยากอาเจียนออกมาไม่ไหว

เมื่อเขาเหวี่ยงหมัดตรงอย่างสมบูรณ์แบบ ออกมาเป็นครั้งแรก รอยยิ้มบนใบหน้าของอาจารย์ Oleg ก็ทำให้เขามีกำลังใจขึ้นมา อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ได้สัมผัสกับความโหดร้ายที่แนวหน้ามากับตัว เขาก็ไม่เคยตามหาความรู้สึกแสนอบอุ่นนั่นอีก ทุกครั้งที่ต้องจัดแถวรบ เขาก็จะแอบสังเกตสีหน้าของเพื่อนร่วมรบทั้งหลาย... ความไม่สบายใจที่อ่านได้จากบนใบหน้าของแต่ละคน กลับสามารถสยบความกังวลของเขาลงไปได้

เสียงกรีดร้องลั่นดึงให้ Luka กลับมาสู่ความเป็นจริง เขาพุ่งไปยังที่มาของเสียงทันที และเห็นเด็กน้อยที่ไร้ทางสู้ กำลังถูกมอนสเตอร์ต้อนเข้ามุม สัญชาตญาณกระตุ้นให้เขากระโจนเข้าไป แล้วเอาตัวเข้าไปขวางระหว่างร่างกายอันแสนบอบบางของเด็กน้อย และขวานด้ามคม

เสียงอึกทึกกึกก้องดังมาจากข้างหลัง Luka กอดเด็กชายที่ตื่นตระหนกไว้แน่นด้วยมือข้างเดียว แล้วค่อยๆ หันหน้ากลับไปมอง มอนสเตอร์รูปร่างประหลาดล้มตึงอยู่บนพื้น เหมือนจะถูกกระสุนลูกหลงจากสนามรบยิงเข้าใส่

"ขะ...ขอบคุณนะพี่ชาย..."

"ไม่เป็นไรใช่มั้ย?"

"พี่...มะ...มือของพี่"

เขามองไปที่แขนข้างขวาของตัวเอง ตามที่นิ้วของเด็กชายชี้ไป... บริเวณเสื้อที่ควรจะปกคลุมแขนด้านบน กลับเหลือเพียงเศษผ้าที่ปลิวไสวไปตามลม และใต้เศษผ้านั้น ก็มีเลือดไหลออกมามากมาย

แต่ก่อนที่ความเจ็บปวดจะช่วงชิงสติสัมปชัญญะของเขาไป กระแสความอบอุ่นก็ไหลเข้ามาสู่ห้องหัวใจของเขาอีกครั้ง

ครั้งแรกที่ได้เข้าร่วมการแข่งขัน Luka ก็ล้มลงบนสังเวียนในรอบชิงชนะเลิศ

"ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าคนไร้ประโยชน์! นี่คือโลกที่ผู้อ่อนแอ ย่อมตกเป็นเหยื่อของผู้ที่แข็งแกร่งกว่าไงล่ะ... ไก่อ่อนอย่างแกน่ะ ไม่ควรมาปรากฏตัวต่อหน้าฉันด้วยซ้ำ!"

Luka ไม่สนใจการหยามเหยียดจากเขา คู่ต่อสู้ในรอบชิงชนะเลิศคืออันธพาลที่คนทั้งเมืองรู้จักกันดี และเวลาลงมือ เขาก็จะใช้กลอุบายที่โหดเหี้ยมไร้ปรานี ถ้าต้องใช้วิธีที่เลวร้ายแบบนี้เพื่อเป็นแชมป์ เขาคิดในใจ... ต่อให้เป็นเข็มขัดทอง ฉันก็ขอไม่เอาดีกว่า

เย็นวันต่อมา เขาเห็นเด็กน้อยกลุ่มหนึ่งอยู่ที่มุมหนึ่งของคลับ โดยที่เด็กชายร่างผอม กำลังนอนขดตัวอยู่บนพื้นอย่างเจ็บปวด และมีรอยช้ำอยู่ทั่วตัว ขณะที่มีพวกเด็กตัวโตรายล้อมเขาอยู่ ด้วยท่าทีหยิ่งผยอง และมีสีหน้าพึงพอใจนักหนา

"ฮ่าๆ เจ้าคนไร้ประโยชน์!" อันธพาลที่เป็นหัวหน้าแก๊งชี้ไปยังเด็กชายผู้บาดเจ็บ "นี่คือโลกที่ผู้อ่อนแอ ย่อมตกเป็นเหยื่อของผู้ที่แข็งแกร่งกว่าไงล่ะ... แกน่ะ ไม่ควรมาปรากฏตัวต่อหน้าฉันด้วยซ้ำ!"

ตั้งแต่นั้นมา เขาก็สาบานว่าจะต้องกลายเป็นแชมป์ของ Underworld ให้ได้... โดยใช้วิธีการตามแบบฉบับของเขา อย่างถูกต้องและสมศักดิ์ศรี

"วันนี้ฝึกเท่านี้ก่อนแล้วกัน มาสิ เจ้าหนู นั่งลงก่อน"

"...แค่นี้เหรอ? วันนี้ผมว่าจะฝึกเพิ่มอีกสักสองสามเซ็ตสักหน่อย!"

"เจ้าหนู อย่าหักโหมนักเลย รีบมานี่เร็วเข้า!"

"ฮ่าฮ่าฮ่า มาแล้วๆ"

"นี่เจ้าหนู... ขอถามอะไรหน่อยสิ แล้วก็ตอบตรงๆ ด้วยล่ะ"

"หืม? อะไรกันเนี่ย ศิษย์อาจารย์จะเปิดใจคุยกันงั้นเหรอ? งั้นก็ว่ามาเลย ท่านอาจารย์"

"ฉันจะถามว่า เรื่องชกมวยน่ะ... นายชอบมันจากใจจริงๆ ใช่มั้ย?"

"ฮ่าฮ่าฮ่า ทำไมจู่ๆ ก็ถามแบบนี้ล่ะ? ก็ต้องชอบอยู่แล้วสิ! ไม่งั้นผมจะอยู่ข้างคุณมาตั้งนานแบบนี้ได้ยังไงกัน?"

"เจ้าหนู อย่ามาล้อกันเล่นนะ ตอบให้มันจริงๆ จังๆ หน่อย เข้าใจมั้ย?"

"ต้องเข้มเบอร์นี้เลยเหรอ... ก็ได้ๆ ถ้าจะให้พูดจากใจจริง... ก็ไม่ได้ชอบขนาดนั้นหรอก"

"...อืม ได้ฟังความจริงซักที งั้นฉันขอถามหน่อย... ถ้าวันหนึ่ง Underworld ไม่จำเป็นต้องให้ 'Wildfire' คอยปกป้องแล้ว... นายจะยังฝึกการต่อสู้อยู่มั้ย?"

"อืม ขอคิดดูหน่อยนะ... ก็น่าจะฝึกต่อล่ะมั้ง?"

"ทำไมล่ะ? ที่นายขึ้นสังเวียนไม่ใช่เพื่อชิงเข็มขัดทองอะไรนั่นสักหน่อย อย่าคิดว่าฉันดูไม่ออกนะ ถ้าเมืองด้านล่างสงบสุขแล้วจริงๆ... นายจะยังมีเหตุผลให้เหวี่ยงหมัดอยู่อีกรึไง?"

"อาจารย์ ก่อนหน้านี้คุณก็เคยพูดนี่นาว่า ไม่ว่าจะในยุคสมัยไหนก็มีคนเลวอยู่ทั้งนั้น ต่อให้มอนสเตอร์ใน Fragmentum ตายไปจนหมด มนุษย์ก็ยังจะสู้กันจนตายไปข้าง เพียงเพราะเรื่องหยุมหยิมเล็กน้อยอยู่ดี"

"อืม... เหมือนว่าฉันจะเคยพูดแบบนั้นจริงๆ"

"ตราบใดที่โลกนี้ยังมีคนเลวอยู่ และตราบใดที่ยังมีคนดีให้ปกป้อง..." Luka ยืนขึ้น "...ผมก็จะเหวี่ยงหมัดต่อไป"