Lynx

เด็กสาวที่อายุน้อยที่สุดในตระกูล Landau นักสำรวจขั้วโลกที่เก่งกาจที่สุดของ Belobog
แม้ท่าทางจะดูเกียจคร้าน แต่ความจริงแล้ว มีความสามารถที่แข็งแกร่งมาก และมักทำตัวปลีกวิเวก เพื่อหลีกเลี่ยงการมีปฏิสัมพันธ์ทางสังคม ที่ไม่จำเป็น
ส่วนเรื่องที่ว่าปฏิสัมพันธ์ทางสังคมแบบไหนที่ไม่จำเป็นนั้น "อืม... ปฏิสัมพันธ์ทางสังคมล้วนเป็นสิ่งที่ไม่จำเป็นทั้งนั้นเลย ไม่ใช่เหรอ?"

ทิวทัศน์ของทุ่งหิมะ ห่างไกลจากชีวิตประจำวันใน Belobog เป็นอย่างมาก... ห่างไกลจนเด็กสาวพานพบได้ เพียงในความฝัน

ในชีวิตการเรียนยามปกติ เธอมักจะได้อ่านหนังสือประวัติศาสตร์ ที่กล่าวว่าโลกก่อนจะเกิดลมหนาวนิรันดร์ กว้างใหญ่และมีสีสันมากมายเพียงใด แต่ถึงอย่างนั้น เมื่อ Lynx เอ่ยถามอาจารย์ เพราะอยากเข้าใจรายละเอียดมากขึ้น อาจารย์ก็มักจะแสดงสีหน้าจนปัญญาออกมา: "น่าเสียดาย มีเพียงในส่วนลึกของทุ่งหิมะเท่านั้น..."

ในคาบวิชาภูมิศาสตร์ Lynx มักจะได้ยินอาจารย์อธิบายถึง ปรากฏการณ์ท้องฟ้าประหลาด ที่เรียกว่า "แสงเหนือ" บ่อยๆ จากนั้นก็จะจินตนาการว่าแสงเหล่านั้น มีสีสันอย่างไร และเกินคาดเดาขนาดไหน ถึงอย่างนั้น เมื่อ Lynx เอ่ยถามอาจารย์ เพราะอยากรู้ว่า ทำไมถึงมองไม่เห็นแสงเหนือในเมือง อาจารย์ก็มักจะแสดงสีหน้าจนปัญญาออกมา: "น่าเสียดาย มีเพียงในส่วนลึกของทุ่งหิมะเท่านั้น..."

เรื่องราวเกี่ยวกับพื้นที่อันห่างไกลเหลือแสนแห่งนั้น เด็กสาวมักจะไม่ได้รับคำตอบอย่างที่ใจต้องการ

ถึงอย่างนั้น สมมติว่าถ้าอาจารย์พูดไม่ผิด: ในเมื่อคำตอบที่ของทุกคำถามซ่อนอยู่ในทุ่งหิมะ...

ถ้างั้นก็ไปดูที่ทุ่งหิมะด้วยตัวเองเลยสิ เท่านี้ก็ได้คำตอบแล้วไม่ใช่เหรอ?

"เพราะอย่างนั้น... หนูเลยอยากไปสำรวจส่วนลึกของทุ่งหิมะ"
"หาาา?"
"หาาา?"

"Lynx เธอก็รู้ว่าข้างนอก Belobog มันหนาวขนาดไหน..."

"...ไม่เป็นไรหรอกพี่ หนูเอาเสื้อผ้าหนาๆ กับเครื่องทำความร้อนมาด้วยแล้ว"

"แต่ที่ทุ่งหิมะอันตรายมากนะ... ไม่ใช่แค่อากาศที่หนาวจัด แต่ยังมีมอนสเตอร์น่ากลัวๆ หลายแบบด้วย..."

"...ไม่เป็นไรหรอก พวกพี่ไม่ต้องห่วงนะ ก่อนหน้านี้ ตอนที่ออกไปกับหน่วยลาดตระเวน หนูก็เคยเจออยู่สองสามสามครั้ง จัดการได้แน่"

"เดี๋ยวนะ เรื่องนี้เกิดขึ้นตอนไหน?"

"เอ่อ..."

"เฮ้อ ...พี่ Serval รีบๆ มาช่วยกันโน้มน้าว Lynx ด้วยสิ"

"หือ? Lynx อยากทำอะไรก็ให้เขาทำไปเถอะ Lynxy ของพวกเรา มีความคิดเป็นของตัวเองซะขนาดนี้ พี่สาวอย่างฉันมีความสุขสุดๆ ไปเลย~"

"...แหะๆ ขอบคุณนะพี่"

"แต่ว่า Gepard ก็พูดถูก เธอออกไปสำรวจข้างนอกคนเดียว ก็ต้องระวังตัวให้ดีด้วย ยังไงก็ห้ามหักโหมเด็ดขาด! อ่ะ เอาของพวกนี้ไปสิ..."

"...นี่คือ?"

"นี่คืออุปกรณ์ปีนเขา 'Vanguard' ที่เดือนก่อนเธอบอกว่าอยากได้ไง แต่พี่ปรับให้นิดนึง จะได้ใช้งานได้ดีขึ้น ส่วนอันนี้คือสโนว์บอร์ดในคอลเลกชัน Pathfinder ที่ออกใหม่ล่าสุด พี่ชายเธอเป็นคนซื้อมาน่ะ โอ้ แล้วก็ยังมีกระบอกน้ำลิมิเต็ด รุ่นฉลองวันครบรอบโรงแรม Goethe พี่ปรับสายสะพาย ให้มีขนาดพอเหมาะแล้วนะ แถมตกแต่งเพิ่มให้ด้วย ยังไม่หมดๆ เอเนอร์จีบาร์กับอาหารกระป๋องพวกนี้ ก็เอาไปใช้เติมพลังงานได้..."

"เอ่อ ไหนว่าจะไม่บอกน้อง เรื่องสโนว์บอร์ดไม่ใช่เหรอ..."

"ปัดโธ่... ป่านนี้แล้ว ยังจะมาคิดเล็กคิดน้อยอะไรอยู่อีก น่าเบื่อจริงๆ เลย!"
"เอาเป็นว่า Lynxy... ใช้ของพวกนี้ให้ดีเลยนะ แล้วอยู่ข้างนอกก็ดูแลตัวเองด้วย... เข้าใจมั้ย? เกี่ยวก้อยสัญญา!"

"...อื้ม เกี่ยวก้อยสัญญา!"

"Lynxy Lynxy ถึงรึยัง?" โทรศัพท์ของเด็กสาวมีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นมา

เมื่อ Lynx เห็นว่าข้อความถูกส่งมา จากภาพโปรไฟล์ที่คุ้นเคย เธอก็ไม่ได้รีบร้อนตอบกลับ เพียงแต่เป่าลมหายใจไปที่กล้อง แล้วใช้ถุงมือที่เต็มไปด้วยน้ำแข็ง เช็ดออกลวกๆ

เมื่อสภาพเลนส์กล้องดีแล้ว เธอก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมา ในกรอบช่องมองภาพ คือท้องฟ้ายามค่ำคืนนอกกำแพงเมือง Belobog ที่ปลอดโปร่งอย่างหาได้ยาก... ไม่มีลม ไม่มีเมฆ และไม่มีหิมะ มีเพียงท้องฟ้ากว้างใหญ่ ที่พร่างพราวไปด้วยแสงดาว ราวกับม่านกำมะหยี่สีดำ

แชะ จากนั้นก็กดส่ง

สัญญาณเหมือนจะไม่ค่อยดี อากาศแน่นิ่งอยู่บนท้องฟ้าสูง พื้นหิมะและค่ำคืนพากันเงียบสงัด จากนั้นไม่นาน ดิ๊งด่อง ดิ๊งด่อง เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นอีกแล้ว... ที่แท้ก็เป็นต้นฉบับ ที่เด็กสาวเพิ่งเขียนเสร็จ: ภูเขา ม่านราตรี และท้องฟ้าประดับดาว

Lynx ยิ้มออกมา จากนั้นหันกล้องไปยังเต็นท์ที่ขยับไหว เหมือนกำลังหายใจท่ามกลางสายลมแผ่ว จากนั้นจึงกดชัตเตอร์อีกครั้ง แชะ แล้วกดส่ง

ดิ๊งด่อง ปลายทางอีกด้านหนึ่ง ตอบสนองอย่างรวดเร็ว ครั้งนี้ดูเหมือนจะเป็นโต๊ะทำงานของเด็กสาวคนนั้น โดยมีต้นฉบับและพู่กันวาดภาพ กระจัดกระจายอยู่ท่ามกลางแสงสลัว

แชะ เก้าอี้ตั้งแคมป์ และผ้าห่มกำมะหยี่แสนรักของ Lynx
ดิ๊งด่อง นมอุ่นๆ หนึ่งแก้ว

แชะ ชาดำที่มีไอร้อนระเหยขึ้นมา
ดิ๊งด่อง โคมไฟตั้งโต๊ะเหล็กดัด และสมุดวาดภาพที่เด็กสาวสุดจะหวงแหน

แชะ ถุงนอนอุ่นๆ
ดิ๊งด่อง เตียงนอนยุ่งๆ

แชะ คลื่นแสงสีทองของเมือง Belobog จากมุมมองยอดเขา
ดิ๊งด่อง ถนนในย่าน Administrative District ที่ส่องแสงสลัวราง นอกหน้าต่างอะพาร์ตเมนต์

แชะ
สิ่งสุดท้ายคือแสงเหนืออันเจิดจรัส ที่ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้ายามค่ำคืน และเริงระบำอย่างไม่หยุดยั้ง
ดิ๊งด่อง
สติกเกอร์น่ารักๆ ถูกส่งกลับมา... Lynx รู้ว่าเด็กสาวมักจะส่งมันมาให้ในตอนที่รู้สึกอิจฉา

ดังนั้น เธอจึงตั้งใจเลือกภาพในแกลเลอรีอย่างระมัดระวัง เพื่อตอบกลับ...

"เท่านี้ก็พอแล้ว" พวกเขาใจตรงกัน โดยไม่จำเป็นต้องเอ่ยออกมา

"ทำไม Lynx ถึงเลือกที่จะเป็น สมาชิกของทีมสำรวจขั้วโลกล่ะ?"

เพื่อนสนิทของ Lynx เคยถามคำถามแบบนี้กับเธอ ในเวลานั้นเธอยังคิดไม่ออกว่าจะตอบอะไร คำถามที่เหมือนคำพูดล้อเล่นเช่นนี้ จึงถูกตีตกไป

แต่หลังจากนั้น Lynx ก็เคยครุ่นคิดถึงคำตอบของคำถามนี้ อยู่คนเดียวนับครั้งไม่ถ้วน... หรือว่า เธอจะสนใจอารยธรรมก่อนประวัติศาสตร์ และภูมิศาสตร์กายภาพของ Belobog กันนะ? หรือว่าเป็นเพราะอยากหลีกหนีจาก ปฏิสัมพันธ์ทางสังคมที่ไม่อาจเลี่ยงได้ ในเมืองแห่งความหนาวที่ถูกปิดกั้นกันนะ? หรือว่า...

ทว่าบางทีแม้แต่เด็กสาวเองก็คงจะไม่รู้ตัว สำหรับ Lynx แล้ว ความจริงตระกูล Landau นั้นเรียบง่ายมาก...

"อยากจะทำก็ลุยเลย"

พี่สาวคลั่งไคล้งานอดิเรกของตัวเอง จึงกลายเป็นเจ้าของเวิร์กชอปและนักดนตรีร็อกแอนด์โรล ส่วนพี่ชายก็ต้องการปกป้องคุ้มครอง Belobog จึงเข้าร่วมกับกองกำลัง Silvermane จนตอนนี้ ก็ได้กลายเป็นกัปตันผู้ยิ่งใหญ่ไปแล้ว

ดังนั้น การที่จู่ๆ Lynx ก็ประกาศกับครอบครัวว่า "หนูอยากไปสำรวจส่วนลึกของทุ่งหิมะ!" จึงเป็นเพียงเรื่องธรรมดาๆ เท่านั้น

เป็นเพราะอากาศหนาวจึงไปไม่ได้? ถ้างั้นก็เตรียมตัวป้องกันความหนาวสิ
เป็นเพราะอันตรายจึงไปไม่ได้? ถ้างั้นก็ฝึกฝนทักษะการเอาชีวิตรอดให้ดีสิ
เป็นเพราะยังไม่เคยมีคนไป ดังนั้นจึงไปไม่ได้? ถ้างั้น Lynx เริ่มเป็นคนแรกก็ได้นี่นา

"เพราะถึงยังไง... จากจุดเริ่มต้นไปจนถึงเป้าหมาย ก็เป็นแค่เรื่องง่ายๆ เท่านี้เองไม่ใช่เหรอ?"