Misha

เบลบอยที่แสนดีและมีไหวพริบของ "โรงแรม Reverie" ผู้ใฝ่ฝันที่จะเป็นนักผจญภัยในกาแล็กซีเหมือนปู่ของตัวเอง
เขาตั้งใจทำงานอย่างขยันขันแข็ง และเชี่ยวชาญด้านการซ่อมแซมจักรกลต่างๆ อีกทั้งยังหลงใหลในความรู้ระหว่างดวงดาว ที่แขกของโรงแรมแบ่งปันให้
เขาอยากให้ตัวเองโตไวๆ และตั้งความหวังไว้ว่า จะได้ออกเดินทางสำรวจดวงดาวในสักวัน

นาฬิกาพกบอกเวลาหกโมงเช้า กลิ่นหอมของนมและขนมปังปิ้ง หอมฟุ้งออกมาจากห้องครัว และโชยเข้ามาในห้องนอนเล็กๆ ของเขาเหมือนทุกที

แขกกำลังจะมากันแล้ว เขารีบตื่นขึ้นอย่างร้อนรนพร้อมยืนตรงอยู่หน้าประตู กลิ่นน้ำมันเครื่อง หนัง และยาสูบ โชยมากระทบกับใบหน้าของเขาอย่างจัง เขายังไม่ทันได้อ้าปากพูด ร่างสูงหลายร่างก็ก้าวผ่านประตูไปแล้ว

"ยะ...ยินดีต้อนรับ..."

นักผจญภัยที่มาจากแดนไกล ไม่สนใจเด็กที่กล่าวทักทายหน้าประตูเลยแม้แต่น้อย พวกเขากำลังยุ่งอยู่กับการส่งเสียงดังลั่น เพื่อโอ้อวดการผจญภัยของตัวเองในช่วงที่ผ่านมา ไม่รู้ทำไมเรื่องราวเหล่านั้น ถึงดึงดูดความสนใจของเขาได้เสมอ มันทำให้เขาหันหลังกลับไปฟังครั้งแล้วครั้งเล่า

"มีลำแสงขนาดใหญ่ตกลงมาจากท้องฟ้า และพาดผ่านดวงดาวอันเขียวขจี... ตอนนั้นฉันอยู่แถวนั้นพอดี ยานอวกาศถูกคลื่นอากาศพัดปลิวไป ฉันเลยเสี่ยงชีวิตไปถ่ายรูปมานิดๆ หน่อยๆ..."
"แค่นั้นเองเหรอ? ประสบการณ์ของฉันน่ากลัวกว่าตั้งเยอะ ตอนที่เดินทางระหว่างดวงดาว ฉันตกลงไปในเขตแดนความทรงจำที่ไร้ที่สิ้นสุดด้วย ข้างในน่ะ มีแต่สัตว์ประหลาดที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต แถมยังมีคนที่ท่าทางเหมือนผีอีกด้วย..."
"เจ้าพวกนี้...อ่อนหัดชะมัด! พวกนายเคยเห็น Swarm ที่ล้นหลามมั้ย? ฉันรอดชีวิตจากที่นั่นมาได้เชียวนะ ตอนนั้นดาวทั้งดวง ถูกทำลายจนราบเป็นหน้ากลองเลย..."

เขาตั้งใจฟังคำพูดกึ่งจริงกึ่งเท็จเหล่านี้ด้วยความอิจฉา และในที่สุดเขาก็รวบรวมความกล้าพูดขึ้นมาว่า...
"เอ่อ... ขอโทษนะฮะ ถ้าอยากผจญภัยในกาแล็กซี ผมต้องเรียนรู้อะไรบ้างเหรอฮะ?"
บทสนทนาบนโต๊ะนั้นหยุดลงอย่างกะทันหัน สายตาของทุกคนหันมามองที่เขาพร้อมกัน โดยมิได้นัดหมาย
"ทำไมเหรอเจ้าหนุ่ม นายก็อยากไปผจญภัยในกาแล็กซีงั้นรึ?"
"ใช่ฮะ... ผมอยากเป็นนักผจญภัยที่ท่องไปทั่วกาแล็กซี เหมือน...เหมือนกับคุณปู่ของผม"
"ฝันไกลเหมือนกันนะเรา ฮ่าฮ่าฮ่า!"
"เจ้าหนุ่ม อาชีพอย่างพวกเราไม่สบายหรอกนะ นายต้องใช้อาวุธให้เป็น ซ่อมแซมสิ่งของให้คล่อง ต้องรู้จักจำแนกทิศทาง ยังมีหลายสิ่งให้เรียนรู้อีกเยอะเลยล่ะ!"
"ผมรู้ฮะ... คุณปู่ก็บ่นอยู่บ่อยๆ ว่ามักจะหลงทางและหยุดชะงักกลางคัน บางทีผมอาจจะหาวิธีแก้ปัญหาเหล่านี้เจอได้..."
"พวกนายนี่ชอบขู่เด็กๆ ตลอดเลยนะ"
ชายชราที่เป็นหัวหน้ากระแอมขึ้น และมองมาทาง Misha
"ทุกสิ่งทุกอย่างค่อยๆ เรียนรู้ได้เสมอแหละ เพียงแต่นายต้องพิจารณาให้ดี ว่าตัวเองใฝ่ฝันที่จะเป็นแบบนั้นจริงๆ รึเปล่า? และยินดีที่จะพยายามเพื่อมันได้นานแค่ไหน? นั่นต่างหากล่ะ ที่เป็นปัญหาสำคัญ เจ้าหนุ่ม"

นาฬิกาพกบอกเวลาบ่ายสองโมง หลังจากส่งมอบงานทำความสะอาด และงานต้อนรับแขกให้กับเพื่อนร่วมงานแล้ว เขาก็เปลี่ยนชุดทำงานและเริ่มซ่อมแซมจักรกลต่างๆ

ลุง Walder เดินนำหน้า และหยุดเป็นพักๆ เพื่อเคาะจักรกลที่ซับซ้อนเหล่านั้น เขาวิ่งเหยาะๆ ตามหลัง Walder และเงี่ยหูฟังเสียงของจักรกลที่กำลังทำงาน เพื่อหาสาเหตุของปัญหาอย่างแม่นยำ

ภารกิจของวันนี้คือซ่อมนาฬิกาที่พังเสียหาย ทั้งขึ้นสนิม ผุพัง ขาดฟันเฟืองหรือพังยับเยิน แต่ในสายตาของ Misha พวกมันก็เหมือนกะลาสีเรือที่หลงทาง และกำลังต้องการใครสักคน นำทางพวกมันไปสู่เส้นทางที่ถูกต้องอย่างเร่งด่วน

"คุณนาฬิกาแขวน ช่วยหันไปทางตะวันตกหน่อย เอ๋ คุณนาฬิกาพก อย่าหยุดสิ!"
"คุณนาฬิกาปลุก กินข้าวเสร็จแล้วค่อยทำงานนะ ส่วนคุณนาฬิกาข้อมือสามเรือนทางนั้น ช่วยเดินไปพร้อมๆ กับคุณนาฬิกาพกด้วยนะ!"
ทันใดนั้น นาฬิกาที่พังทั้งหมดก็เริ่มเคลื่อนไหว เขาหมุนวงล้อและปรับเข็มทิศ เหมือนกัปตันที่เดินทางข้ามทะเลแห่งกาลเวลา
"กัปตัน Misha ทิศทางในขณะนี้ถูกต้องแล้ว!"
"ในที่สุดเราก็หลุดพ้นจากหมอกได้แล้ว หากล่องเรือข้ามทะเลไป ก็จะถึงจุดหมายแล้วล่ะ!"
"เดินทางกันต่อเถอะ แม้แต่ทะเลก็ไม่สามารถหยุดยั้งพวกเราได้!"
ในสายตาของ Misha นาฬิกาเหล่านี้ราวกับมีชีวิตและเจตจำนงของตัวเอง และกำลังแสดงความพึงพอใจในการเดินไปข้างหน้า

Walder ยิ้มและลูบหัวของเขา
"ดูเหมือนว่าฉันไม่ต้องกังวลแล้ว ว่าตอนนี้จะเกิดเรื่องวุ่นวายอะไรอีก เพราะไม่ว่ายังไง ก็ยังมีนายที่เป็นกัปตันของนาฬิกาพวกนี้อยู่"

นาฬิกาพกบอกเวลาหนึ่งทุ่ม เขารีบกินข้าวแต่หัวค่ำ และล้มตัวนอนลงบนเตียงเล็กๆ ที่ถูกดัดแปลงมาจากตู้
เขามองดูความมืดมิดตรงหน้า และฟังเสียงนาฬิกาพกที่ดังติ๊กต็อกไม่เปลี่ยนแปลง นี่เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดของเขา... ไม่มีงาน ไม่มีความจริง มีเพียงจินตนาการที่อิสระที่สุด

หลังจากผ่านม่านหมอกไปแล้ว เรื่องราวจินตนาการของเขา ก็มาถึงศึกทะเลที่น่าตื่นเต้นที่สุด เขายื่นมือทั้งสองออกไป เพื่อดึงเพื่อนที่ถูกคลื่นกระแทกกลับมา จากนั้นก็วาดเส้นแนวนอนลงบนผืนภาพ ราวกับว่าสิ่งนั้นจะสามารถกำจัดสัตว์ประหลาดในทะเลได้...

"กัปตัน กัปตัน ตื่นเร็วเข้า ฟ้าสว่างแล้ว!"
เขาขยี้ตาและมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างเหลือเชื่อ:
นาฬิกาพกสีทองมีแขนและขางอกออกมา พร้อมทั้งสวมชุดยูนิฟอร์มและผูกหูกระต่ายสีแดง กำลังเรียกเขาไปหา
กระจกสีเงินสะท้อนรูปลักษณ์ของเขา ที่กำลังจัดแจงชายชุดคลุมตัวยาว และใช้กล้องส่องทางไกลเพื่อดูภาพที่อยู่ห่างไกล
พายุเมื่อคืนหายไปอย่างไร้ร่องรอย ลมทะเลเย็นๆ พัดชุดเครื่องแบบของเขา และที่อยู่ไกลออกไปนั่นก็คือดินแดนแห่งใหม่

"ดูสิกัปตัน ชายฝั่งอยู่ไม่ไกลแล้ว!"
เจ้านาฬิกาจิ๋วและคุณกระจก จับมือของเขาและกระโดดดีใจ ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตั้งตัว ทั้งสามก็กระโดดขึ้นไปบนก้อนเมฆแล้ว เมื่อมองดูทะเลที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา และดินแดนรูปพระจันทร์เสี้ยวที่อยู่แทบเท้าของพวกเขาแล้ว เจ้านาฬิกาจิ๋วและคุณกระจก ก็ส่งเสียงเฮและลากเขาไปเต้นรำด้วยกัน เขาจับมือเพื่อนๆ เอาไว้แน่น พร้อมความรู้สึกที่ทั้งประหลาดใจและปลื้มปริ่ม

"พวกเธอ... พวกเธอคือเพื่อนของฉันเหรอ?"
"ใช่แล้ว พวกเราร่วมฝ่าฟันอุปสรรคมาด้วยกันตั้งมากมาย แถมยังหลงทางอีกหลายต่อหลายครั้ง จนในที่สุดก็มาถึงดินแดนใหม่แล้ว!"
...

เมื่อฟ้าสาง เขาก็ตื่นจากฝัน พร้อมกับมีน้ำตาไหลเอ่อออกมาจากหางตา
เขามองไปที่ห้องนอนของตัวเอง ที่แท้นาฬิกาพกก็ทับอยู่บนหน้าอก และกระจกก็หล่นจากผนังในห้อง
เขาเช็ดน้ำตาของตัวเอง และรู้สึกเหมือนว่าไม่ได้สูญเสียอะไรไป แต่ก็รู้สึกเหมือนได้สูญเสียทุกอย่างไปเสียแล้ว

นาฬิกาพกบอกเวลาหกโมงเช้าอีกครั้ง กลิ่นหอมของนมและขนมปังปิ้ง หอมฟุ้งออกมาจากห้องครัว และโชยเข้ามาในห้องนอนเล็กๆ ของเขาเหมือนทุกที

เขาปรับตัวเข้ากับชีวิตที่นี่อย่างสมบูรณ์แล้ว และฝังความฝันของตัวเองไว้ในส่วนลึกของจิตใจ เขาไม่ได้ตื่นเต้นกับเรื่องราวของแขกง่ายๆ เหมือนแต่ก่อน และก็ไม่ได้ตั้งตารอให้คุณปู่รีบกลับมาอีกต่อไป

"บางทีผู้ใหญ่ก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่รักษาคำพูดและไม่ยินดีที่จะตั้งใจฟังคำพูดของเด็กๆ"
เขารับกระเป๋าของแขกผู้มาเยือน และแขกคนนั้นก็เดินจากไปโดยไม่หันกลับมา ทิ้งให้เขาพึมพำอยู่ตรงนั้นคนเดียว

เขากลับไปยังห้องนาฬิกา และตรวจเช็กนาฬิกาเหมือนอย่างเคย แต่เขตเวลาที่ต่างกัน ก็มีเวลาที่แตกต่างกันไป เขาจ้องมองนาฬิกาบนผนังอย่างว่างเปล่า และจินตนาการถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในโลกเหล่านั้น เมื่อคิดไปคิดมา เขาก็กางกระดาษวาดรูป และวาดเรื่องราวที่ได้พบเจอกับเพื่อนๆ ในจินตนาการของตัวเองต่อ

นั่นเป็นตอนจบของเรื่องแล้ว

"เพื่อนๆ ลาก่อนนะ! ฉันจะอยู่ที่ดินแดนแห่งใหม่นี้ ไว้เมื่อไหร่ที่สร้างมันจนสมบูรณ์แล้ว พวกเราค่อยไปโลกใบใหม่ด้วยกัน!"
"กัปตัน Misha ลาก่อน! ไว้เจอกันใหม่เมื่อมีโอกาสนะ!"
เพื่อนๆ คนอื่นๆ ต่างจากไปกันหมดแล้ว แต่เจ้านาฬิกาจิ๋วผู้ร่าเริง และคุณกระจกที่แสนอ่อนโยน กลับเลือกที่จะอยู่ต่อ เขาเคยเป็นผู้นำให้ทุกๆ คนข้ามผ่านม่านหมอก และแล่นฝ่าคลื่นทะเล ในช่วงเวลาอันตราย เขาจะปรับเข็มทิศและนำทุกคนไปยังทิศทางที่ถูกต้อง ตอนนี้ เจ้าหนุ่มที่ชื่อ Misha จะสร้างอาณาจักรใหม่ในดินแดนแห่งใหม่นี้ จนกว่าโอกาสในการเดินทางจะมาเยือนอีกครั้ง

"ถ้าจะวาดต่อ งั้นตอนที่ 2 เอาเป็นบันทึกการผจญภัยในดินแดนใหม่ละกัน"
ทันทีที่เขาวาดเส้นสุดท้ายเสร็จ ก็ได้ยินเสียงและการเคลื่อนไหวที่คุ้นเคย ราวกับมีสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ โผล่มาจากส่วนลึกของจักรวาล และหยุดอยู่นอกประตูโรงแรม

เขาวางพู่กันลง พร้อมกับเปิดประตูและวิ่งออกไป...

"สวัสดี... ยินดีต้อน..."

Astral Express ที่ส่องแสงระยิบระยับยามเช้า หยุดอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบๆ ด้วยความเหนื่อยล้าและภาคภูมิใจ
...ราวกับอยู่ใน "ความฝัน" ไม่มีผิด