Moze

ผู้พิทักษ์เงาแห่ง Xianzhou Yaoqing ที่เงียบขรึม และรักสันโดษ
เชี่ยวชาญด้านข่าวกรอง และภารกิจที่ไม่ควรเปิดเผย น้อยครั้งนักที่จะเผยโฉมต่อหน้าผู้คน เมื่อใดก็ตามที่ Moze ปรากฏตัว เมื่อนั้นคือเวลาที่ศัตรู ต้องเผชิญหน้ากับความตาย
เขามีวิธีการลอบสังหารที่หลากหลาย และดูเหมือนจะยึดติดกับความเป็นระเบียบ และรักความสะอาดมากเป็นพิเศษ

"โอ้ ท่าน Sanctus Medicus ผู้เปี่ยมด้วยเมตตา... เชื่อฟัง กลืนมันลงไปซะ แล้วอาการของนายจะหายดี ไม่ใช่แค่มีชีวิตเหมือนเผ่าพันธุ์อายุยืนยาว... แต่จะมีชีวิตอยู่ได้นาน... นานมากๆ..."
เขาพยายามกลืนยาลงคอ แต่กลับไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ

ความเจ็บปวดทุรนทุรายแบบนี้ ไม่รู้ว่าเขายังต้องเผชิญกับมันอีกกี่หน สารเหลวเหนียวหนืดไหลผ่านหลอดอาหาร เหมือนกับการกลืนเข็มเข้าไปทั้งเล่ม ความรู้สึกพะอืดพะอมแรงกล้า ได้กดทับทรวงอกอย่างรุนแรง
"กลืนลงไป ห้ามคาย มันเป็นยา..." ร่างกายของเขาก็บอกแบบเดียวกัน: กลืนลงไป กลืนลงไป กลืนลงไป
แค่กลืนลงไป ก็ไม่ต้องเผชิญกับภัยคุกคามจากอสูรร้าย และไม่ต้องเผชิญกับความหวาดกลัว จากการหลบหนีให้พ้นปากใหญ่นองโลหิตอีก
แค่กลืนลงไป มือเท้าก็จะไม่อ่อนเปลี้ยเพลียแรง ไม่ต้องทนมองผองเพื่อนตายไปต่อหน้าต่อตาอีก
กลืนลงไป

ยาเริ่มซึมซับเข้าสู่อวัยวะและเลือดเนื้อ พลังที่ไม่คุ้นเคยพลุ่งพล่านไปทั่วร่างกาย เขาอยากจะสูดหายใจเฮือกใหญ่ แต่ความรู้สึกเหมือนถูกกัดกิน และถูกฉีกกระชาก ที่แพร่จากท้องไปยังแขนขา กลับทำให้เขาแทบจะหายใจไม่ออก
"อดทนไว้ เหมือนที่ผ่านมา ทนจนมันผ่านไปก็พอ..." เขาเปล่งเสียงไม่ออกอีกต่อไป มีเพียงร่างกายที่ยังพร่ำบอกเขาว่า
อดทนไว้ เขาไม่ใช่เด็กกำพร้าที่ถูกหมู่บ้านทอดทิ้ง จนต้องระหกระเหินอยู่ในป่าอีกต่อไป
อดทนไว้ ทุกถ้อยคำของเขา จะได้รับการตอบรับ และไม่ต้องทนโดดเดี่ยวเดียวดายอีกต่อไป
อดทนไว้

"Moze? รู้สึกยังไงบ้าง...
ดีมาก นายอดทนจนผ่านมันไปได้อีกครั้งแล้ว
อดทนต่อไป ไม่ต้องกลัว อาการของนายกำลังจะถูกรักษาจนหาย
ถึงตอนนั้น... ไม่ว่าจะเป็นการล่าสัตว์ป่า ปกป้องเพื่อนฝูง หรือมีอายุขัยยืนยาว... นายอยากจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น
เมื่อร่างกายหายดี... นายจะได้รับชีวิตที่สมบูรณ์แบบ... และกลายเป็นครอบครัวที่แท้จริงของเรา
พอถึงตอนนั้น พวกเราจะร่วมกันสืบต่อเจตจำนงนี้"

ที่แท้ ก็ต้องทนรับความเจ็บปวดมากมายเสียก่อน ถึงจะได้ครอบครัวมาสินะ
"เจ็บ..."
ในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหว ความเจ็บปวดถูกเค้นเป็นเสียงลอดไรฟัน แต่คนรอบข้างพูดกับเขาเพียงแค่ว่า:
"สาวกรวมใจ ร่วมก้าวสู่วิถีแห่งเซียน ผู้ที่ผ่านพ้นอาการเหล่านี้ได้ จักคว้าชัยครองชีวิน
โอ้ ท่าน Sanctus Medicus ผู้เปี่ยมด้วยเมตตา"

ไม่เคยมีใครเหลียวแลคำพูดของเขา ดังนั้น เขาจึงเริ่มเคยชินกับการไม่พูด

"รายงานท่านนายพล สาวก Sanctus Medicus ที่ยังหลงเหลือถูกรวบตัวแล้ว รวมทั้งสิ้น 117 ราย ขั้นตอนต่อไปกำลังรอให้ Ten-Lords Commission ดำเนินการนำตัวเข้าขังในเรือนจำ"
"แต่เด็กคนนั้น น่าจะถูกทรมานด้วยยานะ ท่านนายพลลองดูสิ..."
เขาหลบอยู่ในมุมมืด ผู้หญิงที่ถูกเรียกว่านายพลเดินมาหาเขา ชัดเจนว่าเธอสังเกตเห็นเขาตั้งแต่แรก

"พอถึงตอนนั้น พวกเราจะร่วมกันสืบต่อเจตจำนงนี้"
เสียงที่ดังขึ้นในหัวปราศจากความรู้สึกใดๆ แต่การฟังซ้ำๆ ทุกวัน กลับทำให้เขาหยิบกริชขึ้นมาฉับพลัน
แต่แค่ชั่วพริบตาเดียว กริชในมือก็ร่วงหล่นสู่พื้น
"คิดจะปลิดชีพฉัน?"
"แกสังหารครอบครัวฉัน"
เขาสังเกตเห็นความชะงักงัน ในแววตาของหญิงสาวหูจิ้งจอกคนนั้น
"นายเห็นพวกเขาเป็นครอบครัว?"
"พวกเขาช่วยชีวิตฉัน และทำให้ฉันมีชีวิตอยู่"
เธอปล่อยมือออกและส่ายหน้า
"ดูท่านายจะไม่รู้อะไรเลยสินะ... เอาเถอะ เดี๋ยวจะมีคนมาจัดการเรื่องที่พักอาศัย และความเป็นอยู่ของนายเอง แค่ตามพวกเขาไปก็พอ"

เธอหันหลังเดินจากไป แต่เด็กหนุ่มกลับไม่ได้ลุกขึ้น เอาแต่จ้องเขม็งไปที่แผ่นหลังของเธอ เขารู้ว่านี่อาจจะเป็นโอกาสสุดท้าย
เขาเก็บกริชบนพื้นขึ้นมา กระโจนไปยังแผ่นหลังของร่างนั้น และแทงกริชพรวดไปข้างหน้า

"โจมตีได้ไม่เลว!" เธอเอ่ยชมเขา
ครั้งนี้กริชไม่ได้ร่วงหล่น แต่กลับไปอยู่ในมือของหญิงสาว แต่เขายังคงไม่ยอมแพ้ หลังพุ่งซ้ายหลบขวาไม่สำเร็จ สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจจะกัดมือของเธอ
"กัดคนไม่ได้นะ... เฮ้อ ไม่เป็นไร ทุกคนไม่ต้องเข้ามา... เด็กคนนี้เหมือนฉันสมัยอยู่ในค่ายทหาร Borisin เลย"
หญิงสาวไม่ได้โต้ตอบ เพียงแค่ตั้งท่าหลบ เด็กหนุ่มหอบหายใจเหนื่อยหอบ แต่ยังคงรอโอกาสจู่โจมช่องโหว่ของเธอ
จนแล้วจนรอด พวกเขาก็ยื้อยุดกันอยู่อย่างนั้น

"เอางี้มั้ย นายกลับไปกับฉัน"
หญิงสาวหยิบ Strale เหรียญหนึ่งออกมายื่นให้เขา
"ถ้านายยอมไปกับฉัน ฉันรับปากว่า ต่อจากนี้ไป นายจะสามารถท้าทายฉันเมื่อไหร่ก็ได้ จนกว่าจะแก้แค้นได้สำเร็จ"
"หมายความว่ายังไง?"
"ถ้านายยอมไปกับฉัน นายก็จะสังหารฉันได้ทุกเมื่อ"
ไม่ใช่แค่เด็กหนุ่ม แม้แต่พลทหารกองทัพแดนเขียวขจีที่อยู่ในบริเวณนั้น ก็ยังนิ่งอึ้งกันไปหมด
"แน่นอนว่า ก่อนที่นายจะฆ่าฉันได้สำเร็จ นายต้องฟังคำสั่งฉัน กินข้าวให้ตรงเวลา เรียนหนังสือ ฝึกซ้อม... อ้อ จริงสิ ต้องอาบน้ำทุกวันด้วยนะ"
เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก
"หลังจากที่ฆ่าคุณได้แล้วล่ะ?"
หญิงสาวชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะหัวเราะเสียงดังขึ้นมา
"ถึงตอนนั้น นายอยากจะทำอะไร ก็ทำได้ทั้งนั้น"

"นายเป็นใคร?"
เขาไม่ได้เอ่ยตอบ แต่คนที่ใกล้ตายกลับพูดมากเป็นพิเศษ
"ฉันเข้าใจแล้ว นายคือผู้พิทักษ์เงาของ Feixiao สินะ? ฉันเดาถูกใช่มั้ยล่ะ ก้าวเดินอยู่ในความมืดตลอดชีพ และทำแต่เรื่องที่ให้ใครรู้ไม่ได้..."
"เอางี้มั้ย ฉันจะให้โอกาสนาย เจ้านายของฉันแค่อยากรู้ว่า ข่าวลือเรื่อง 'Feixiao มีสายเลือดชาว Borisin' เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า? ถ้าพวกเราตกลงร่วมมือกันได้ เอาไว้หลังโค่นล้ม Fei... อ๊าก!"
เรื่องราวดำเนินไปแบบที่เขาคิด ดังนั้น เขาจึงจบภารกิจในครั้งนี้อย่างไม่รีรอ

นี่เป็นหน้าที่ของเขาในฐานะผู้พิทักษ์เงา ไม่ได้เกี่ยวว่าจะถูกต้องหรือไม่... การกระทำของเขา ขึ้นอยู่กับคำสั่งเท่านั้น
เพราะว่าสำหรับตัวเขาแล้ว ทุกครั้งที่ปฏิบัติการสำเร็จ จะหมายถึง... โอกาสในการแก้แค้นหนึ่งครั้ง
"ทำภารกิจสำเร็จหนึ่งครั้ง จะได้รับ Strale หนึ่งเหรียญ ที่ใช้แลกการยกเว้นโทษลอบสังหารได้หนึ่งครั้ง"
เขาเคยกังวลว่า ตัวเองจะไม่สามารถเข้าใกล้ Feixiao ได้ แต่กลับถูกแต่งตั้งให้เป็นผู้พิทักษ์เงาแห่ง Yaoqing และได้ติดตามข้างกายเธอเสียอย่างนั้น
เขาไม่เคยลอบสังหาร Feixiao สำเร็จสักครั้ง แต่กลับฝึกวิชาผลุบโผล่เยี่ยงวิญญาณได้สำเร็จ ดาบคมที่คอยจู่โจมอยู่ในเงามืดนี้ ไม่เพียงหันเข้าหานายพลแห่ง Yaoqing ผู้เดียว แต่ยังหันเข้าหาศัตรูของ Xianzhou Yaoqing ทุกคน และกลายเป็นเงาที่มีอยู่ทุกหนแห่ง

"หรือว่าพี่จะเป็น... ปีกกามหากาฬ?"
ภารกิจลุล่วงไปอีกครั้ง เด็กน้อยที่ล้มจ้ำเบ้าอยู่กับพื้น เอ่ยปากถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ
"เขาว่ากันว่า ปีกกามหากาฬจะกำจัดคนร้าย ปกป้องคนดี ผดุงความชอบธรรม... แต่เขาใส่ชุดดำสนิทขนาดนั้น ก็เลยไม่มีใครมองเห็นเขา..."
"พี่เก่งขนาดนี้ แถมยังใส่ชุดดำสนิทแบบนั้นอีก เพราะ... เพราะงั้น ขะ ขอบคุณที่ช่วยผมไว้นะฮะ!"
ปกป้องคนดี ผดุงความชอบธรรมเหรอ? ไม่ใช่เพราะแบบนั้นสักหน่อย เขาแค่บังเอิญช่วยชีวิตเด็กน้อยไว้ ระหว่างปฏิบัติภารกิจก็เท่านั้น แต่เขาเคยชินกับการอำพรางตัว อยู่ในเงามืดของที่ต่างๆ มานานแล้ว เขาจะคอยเฝ้าสังเกตการณ์รอบด้าน และไม่ปล่อยให้มุมใดหลุดรอดจากสายตา
เขาเห็นแววตาเปล่งประกายของเด็กน้อย ที่สะท้อนภาพชุดสีครึ้มของตัวเองชัดเจน
ท่องไปในความมืด และดำรงอยู่ในความมืด
จะมนุษย์ปีกกามหากาฬก็ดี หรือผู้พิทักษ์เงาก็ดี ล้วนแล้วแต่เป็นส่วนหนึ่งของตัวเขาทั้งสิ้น

หมอชาวมนุษย์จิ้งจอก ใช้พัดขนนกปิดบังครึ่งหน้าเอาไว้ เขาไปยังภาพเบื้องหน้าด้วยความเห็นใจ... ดวงตา ใบหู ลิ้น ฟัน ข้อต่ออวัยวะและเส้นผมนับไม่ถ้วน กำลังผุดงอกและหลุดร่วง บนร่างที่ไร้ลมหายใจอย่างคลุ้มคลั่ง ประหนึ่งกำลังสัมผัสความเจ็บปวด ในเฮือกสุดท้ายอย่างหมดหนทาง

เขารู้สึกถึงความไม่สบายใจ ที่ไม่ได้สัมผัสมาเนิ่นนาน หาใช่แค่เพราะภาพความเละเทะเบื้องหน้า แต่ยังเป็นเพราะ เขานึกถึงอดีตอันเลือนรางขึ้นมาอีกแล้ว

"โอ้ ท่าน Sanctus Medicus ผู้เปี่ยมด้วยเมตตา... การเกิดจะไร้ขีดจำกัด... ความชราจะไม่มาเยือน... ตายแล้วจะฟื้นคืนชีพ..."
สาวก Sanctus Medicus ล้อมวงกันเป็นกลุ่ม หนึ่งในนั้นเหมือนจะบาดเจ็บสาหัส แต่คนรอบตัว ยังคงเอาแต่ท่องถ้อยคำเดิมๆ ที่คุ้นเคยพวกนั้น
"ปาฏิหาริย์แห่งเทพดารา 'เฟื่องฟู' จะคุ้มครอง... เร็วเข้า... รีบดื่มมันเข้าไป..."
"ความเจ็บปวด เป็นเพียงความรู้สึกชั่วคราว... คุณจะได้โอบรับชีวิตใหม่อีกครั้ง ไม่มีทางดับสูญอยู่... ที่นี่..."
ชั่ววินาทีถัดมา ผู้พูดคนนั้นก็ล้มลงกับพื้น ผู้พิทักษ์เงาชุดสีทึมปรากฏตัวใต้แสงสว่าง แล้วยืนตระหง่านอยู่เบื้องหน้าพวกเขา พร้อมกับจิตสังหารเยือกเย็น ความเงียบไม่สามารถปิดจิตสังหาร ที่กำลังโหมขึ้นอีกครั้งได้เลย
...
"คนพวกนั้นไม่ใช่คนตั้งนานแล้ว พวกเขาไม่รู้สึกเจ็บหรอก... นายล่ะ? เจ็บหนักซะขนาดนี้ คงไม่คิดจะบอกว่าไม่เจ็บหรอกใช่มั้ย?"
หมอชาวมนุษย์จิ้งจอก เทผงยาลงบนแผลของเขา และพร่ำบ่นเหมือนอย่างเคย
"พวกเราก็แค่มาสอดแนมเท่านั้น บอกแล้วว่า ข้างหลังยังมีกำลังเสริมตามมา... ทำไมยังจะชิงลงมือก่อนอีก?"
เขาไม่ได้ตอบอะไร เพียงก้มหน้ามองกริชปลายโค้งในมือ ที่เปรอะเปื้อนคราบเลือด
หลายปีที่ผ่านมา จากการปฏิบัติภารกิจแต่ละครั้ง เขารู้ตั้งนานแล้วว่า "ครอบครัว" ในตอนนั้นคืออะไรกันแน่ แต่เขาแค่ไม่ต้องการย้อนนึกถึง และไม่อยากจะยอมรับว่า จุดยืนของเขาเปลี่ยนไปจากตอนนั้นแล้ว... เพราะไม่งั้นการแก้แค้นและคำสัญญา ยังจะมีความหมายอะไรอีก?

"เจ็บมั้ย?"
"..." เขายังคงไม่ตอบตามเคย
หมอชาวมนุษย์จิ้งจอกเร่งมือขึ้น หยิบผ้ามาพันแผลให้เขา ก่อนผูกปมเป็นอันจบ จากนั้นก็กดแผลเขาทีเผลอ
"เจ็บ..."
"เจ็บก็พูดสิ ทนไว้จะไปมีประโยชน์อะไร? ขนาดฉันแค่เห็นก็ยังรู้สึกเจ็บจะแย่แล้ว"
เขาพยักหน้าตอบ

เขาเคยชินกับการไม่พูดไม่จา แต่ก็เริ่มคุ้นเคยกับการมีคนมาพูดแทนเขาแล้ว