Natasha

คุณหมอผู้เข้มงวด และมักจะมีรอยยิ้มที่เดาใจยากอยู่เสมอ
ใน Underworld ที่ขาดแคลนทรัพยากรทางการแพทย์ Natasha ผู้ซึ่งเป็นหมอที่มีอยู่เพียงไม่กี่คน จึงต้องดูแลคนทุกเพศทุกวัยในเมืองด้านล่าง
แม้แต่ Hook ที่แก่นเซี้ยวที่สุดก็ยังเรียกเธอว่า "พี่ Natasha" อย่างเชื่อฟัง

"เร็วเข้า กดตรงนี้เอาไว้! กดแรงๆ ห้ามเลือดเอาไว้!"

Natasha ส่งสายตาลนลานให้กับพี่ชาย ตรงหน้าเธอมีชายที่พันผ้าพันแผลไว้ทั้งตัวนอนอยู่ ร่างกายของเขากระตุกและบิดไปมา เพราะความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ทั้งยังพึมพำคำพูดที่ฟังไม่ได้ศัพท์ออกมา

"...มัวชักช้าอะไรอยู่? กดไว้เร็วเข้า!"

คำสั่งของพี่ชายแฝงไว้ด้วยความโมโห และ...เด็กสาวก็มีความรู้สึกไวพอที่จะสัมผัสได้...ความผิดหวังเล็กๆ จากเขา... Natasha จับแขนขวาของชายคนนั้นเอาไว้อย่างลนลาน แล้วกดสำลีห้ามเลือดที่แปะไว้ที่หัวไหล่ด้วยแรงทั้งหมด

ชายที่บาดเจ็บครวญครางด้วยความเจ็บปวด แต่ก่อนที่พี่ชายจะออกคำสั่ง เธอจะผ่อนแรงไม่ได้เด็ดขาด

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ผู้บาดเจ็บตรงหน้าก็หยุดหายใจลงแล้ว เธอมองไปที่ร่างอันไร้วิญญาณด้วยท่าทางนิ่งงัน

"เธอทำเต็มที่แล้วล่ะ" พี่ชายพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาดังเดิม "พักสักหน่อยเถอะ ยังมีคนเจ็บรออยู่อีก"

เธอพลิกฝ่ามือสีแดงกลับมา นิ้วมือนั้นแข็งทื่อไปแล้ว กลิ่นคาวเลือดก็พุ่งเข้ามาแตะจมูก Natasha ปล่อยให้กลิ่นนั้นก่อกวนจิตใจของตนต่อไป... เธอรู้ว่าถ้าจะเดินอยู่บนเส้นทางนี้ ตนก็ต้องทำใจให้ชินไปกับมัน

"ยอดเยี่ยม...ยังยอดเยี่ยมเหมือนเดิม" ศาสตราจารย์ได้พลิกกระดาษตรงหน้าไปมา แล้วเอ่ยพึมพำว่า "ดูจากผลคะแนนและผลงานด้านคลินิกของเธอ... ไม่ว่าจะไปที่โรงพยาบาลหรือกองทัพ เธอก็จะต้องโดดเด่นกว่าใครแน่นอน"

Natasha รู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบ นิ้วทั้งสิบเกร็งขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ศาสตราจารย์สัมผัสได้ถึงภาษากายของเธอ

"เป็นอะไรเหรอ? เธออยากพูดอะไรหรือเปล่า"

Natasha ปรับสีหน้าใหม่... เธออยากจะบอกถึงการตัดสินใจของตัวเอง ด้วยท่าทีที่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่น

"ศาสตราจารย์ ฉันอยากกลับไปที่ Underworld ถ้าอยู่ที่นั่น ฉันจะสามารถช่วยผู้คนได้มากกว่า"

หญิงสูงวัยชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วค่อยๆ จับแว่นของตัวเอง จากนั้นเธอก็ก้มหน้าลง แล้วเริ่มอ่านข้อมูลที่ถืออยู่ในมือ

"อย่างนี้นี่เอง เหมือนกับที่แม่ของเธอพูดไว้ไม่มีผิด... ถ้างั้นก็ขอให้เธอประสบความสำเร็จนะ Natasha"

Natasha ลุกขึ้นยืนแล้วโค้งคำนับด้วยท่าทางเคร่งขรึม ครั้งสุดท้ายที่เธอเดินผ่านทางเดินสีขาวบริสุทธิ์ของสถาบันการแพทย์ Belobog ในใจของเธอนั้นเต็มไปด้วยความแน่วแน่

ถึง คุณพ่อคุณแม่ที่เคารพรัก:

ช่วงนี้สบายดีมั้ย?

ขอโทษด้วยที่หนูตอบจดหมายช้า ช่วงนี้ที่ Underworld เกิดเหตุวุ่นวายอยู่บ่อยๆ ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเลยมีคนเจ็บอยู่เต็มไปหมด หนูแทบจะไม่มีเวลาว่างไปทำอย่างอื่น นอกจากการช่วยรักษาคนด้วยซ้ำ และยังต้องส่งเด็กที่อายุค่อนข้างน้อย ไปอยู่กับครอบครัวอุปการะในเมืองด้วย เพราะหนูไม่อยากให้พวกเขาต้องมาเห็นสภาพย่ำแย่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเลย

ส่วนเรื่องที่พ่อกับแม่ถามมาก่อนหน้านี้... หนูได้ยินข่าวแล้ว ได้ยินว่าผู้พิทักษ์สูงสุดกำลังจะประกาศคำสั่งปิดกั้น Overworld กับ Underworld หนูเข้าใจความกังวลของพ่อกับแม่ดี แต่หนูคิดว่า ในเวลาแบบนี้หนูไม่สามารถทอดทิ้งคนใน Underworld ไปได้ หนูอยากจะใช้กำลังอันน้อยนิดของตัวเอง มาช่วยปลอบใจผู้คนในช่วงที่น่าหวาดหวั่นแบบนี้น่ะ

โชคดีที่หนูรู้ว่าพ่อกับแม่ จะต้องเคารพการตัดสินใจของหนูแน่ หนูจำได้ว่า ตอนที่เพิ่งเรียนจบจากสถาบันการแพทย์ คุณพ่อเคยพูดไว้ว่า "ถ้าคนคนหนึ่งเลือกเส้นทางการเป็นหมอ เพราะอยากมีหน้าที่การงานที่มีหน้ามีตา... สักวันหนึ่ง เขาจะต้องเสียใจกับการเลือกของตัวเอง" หนูคิดว่า ตอนนี้หนูเข้าใจความหมายของประโยคนี้ มากขึ้นกว่าแต่ก่อนแล้วล่ะ

กว่าจะได้เจอหน้ากันอีกที ก็ไม่รู้ต้องรอถึงเมื่อไร หนูหวังว่าพ่อกับแม่จะมีสุขภาพแข็งแรง และมีความสุขเสมอนะ หนูโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว สามารถดูแลตัวเองได้แล้ว พ่อกับแม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก

จาก ลูกสาวที่รัก
Natasha

ผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียง มีสีผิวค่อนข้างคล้ำ และอายุประมาณห้าสิบปี กล้ามเนื้อของเขาดูแข็งแกร่งและชัดเจนเหมือนรูปสลัก แต่ตอนนี้กลับถูกรอยแผล และคราบเลือดมากมายบดบังไว้ เขาหอบหายใจหนักหน่วง แผ่นอกเคลื่อนไหวขึ้นลงอย่างรุนแรง... ชีวิตของเขากำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย

สายตาของ Natasha กวาดมองร่างกายของผู้บาดเจ็บอย่างรวดเร็ว เพื่อหาบาดแผลที่อาจพรากลมหายใจสุดท้ายของเขาไป และไม่นานเธอก็เห็นบาดแผลที่อยู่ด้านซ้ายของท้องน้อย ปากแผลไม่ใหญ่มาก แต่กลับมีเลือดไหลทะลักไม่หยุด อาจถูกของมีคมแทงเข้าไปถึงอวัยวะภายในก็ได้

เธอสวมถุงมือการแพทย์คู่ใหม่ แล้วดึงผ้าพันแผลม้วนใหญ่มาจากราวที่อยู่ข้างๆ เธอพันแผลบริเวณท้องของคนเจ็บอย่างคล่องแคล่ว แล้วออกแรงรัดให้แน่น จากนั้นก็เริ่มกดบริเวณที่มีเลือดไหลออกมาไม่หยุด เลือดสีแดงเข้มซึมออกมาบนผ้าพันแผล แต่ Natasha ยังคงรักษาจังหวะการกดให้คงที่ และไม่ลนลานแม้แต่นิด

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง ลมหายใจของชายคนนี้ก็ไม่หนักหน่วงอีกต่อไป อาการเกร็งบนใบหน้าก็ผ่อนคลายลงด้วย Natasha รู้ว่าคนเจ็บได้พ้นขีดอันตรายแล้ว และตอนนี้ก็กำลังหลับอยู่

เธอค่อยๆ ถอดถุงมือออก แล้วยืนพิงหน้าต่างของคลินิกเพื่อพักผ่อนเล็กน้อย

"อย่าเพิ่งตายไปซะล่ะ Oleg..."

เธอมองไปยังเตียงผู้ป่วยแล้วเอ่ยพึมพำ

"...ยังมีภารกิจอีกมากมาย ที่รอให้เราไปทำอยู่นะ"