Phainon

Elysiae หมู่บ้านชายแดนอันสันโดษ ที่ปัจจุบันหลงเหลือแค่เพียงตำนานอันเลือนราง
วีรบุรุษไร้นาม █████ เอ๋ย ผู้สืบสายโลหิตทองที่แบกรับเชื้อไฟ "แบกโลกา" จงจดจำอุดมการณ์ของโลกทั้งมวล แบกรับชะตากรรมของสรรพชีวิต และนำแสงแรกแห่งรุ่งอรุณ มาสู่โลกใบใหม่
..."แต่ถ้ารุ่งอรุณไม่เคยมีอยู่จริง งั้นก็ปล่อยให้เพลิงพิโรธ เผาร่างนี้เป็นจุณ และกลายเป็นดวงตะวันสว่างโรจน์ของวันพรุ่งนี้แทนแล้วกัน!"

Elysiae บ้านเกิดของเด็กหนุ่ม
หมู่บ้านที่หาเช้ากินค่ำ เรียบง่ายธรรมดา เช่นกันกับภูมิหลังของเขา

ในโรงเรียนที่รองรับได้แค่ไม่กี่คน เด็กหนุ่มกำลังเรียนวิชาประวัติศาสตร์ อันน่าง่วงเหงาหาวนอน แต่ความคิดกลับล่องลอยไปไกลแสนไกล พร้อมขี้เลื่อยที่ปลิวว่อนอยู่ในมือ

เมื่อผ่านการกรีดสลักแต่ละที ไม้ที่ซ่อนอยู่ใต้โต๊ะก็ค่อยๆ ปรากฏเป็นรูปร่างของนักรบ
"ต้องมีดาบใหญ่หนักๆ ถึงจะคู่ควรกับพลังแบบนี้..."
เขาลับคมขอบไม้ภายใต้แสงอาทิตย์
"ชุดเกราะเปล่งประกาย ด้วยร่องรอยแห่งเกียรติยศ เสื้อคลุมเป็นดั่งปีก ต้านได้ทั้งเมฆและสายลม"
"แล้วก็..."

"Phainon! ถ้าอยากเป็นนักรบที่แข็งแกร่งที่สุด... ก็ต้องตั้งใจเรียนนะ"
ครู Pythias มักจะทำลายจินตนาการของเขา โดยไม่คิดเหนื่อยหน่ายเลยสักหน

เทียบกับโรงเรียนแล้ว เด็กหนุ่มชอบสนามฝึก ที่มีกองฟางข้าวสาลีมากกว่า
ที่นั่นเป็นสนามรบของเขา บางครั้งหุ่นไล่กาก็เป็นกองทัพที่เข้ามาโจมตี บางครั้งก็เป็นอสูรร้ายมุทะลุบ้าคลั่ง
ตอนที่ไม่ได้เข้าเรียน เขาจะขลุกตัวอยู่ที่นี่ทั้งวัน กับเพื่อนที่แกะสลักขึ้นจากไม้ จนกระทั่งกลิ่นหอมจากครัว ได้ลอยออกมาจากทุกบ้านเรือน

ใต้ร่มไม้เย็นสบาย เด็กหนุ่มผู้เหนื่อยล้า แค่นอนบนพื้นหญ้ายังหลับได้
ในความฝันที่แตกสลายนั้น เขามองดูเมืองที่ไม่เคยเห็นมาก่อน และร่วมเป็นพยานในเรื่องราวตระการตา

"ไปเป็นวีรชนเถอะ..."

เสียงในใจนั้นเหมือนคลื่นข้าวสาลีใน Elysiae ที่กระเพื่อมไหวไม่หยุด และชักนำเด็กหนุ่มก้าวสู่เส้นทางอันยาวไกล

เมื่ออยู่ต่อหน้าเด็กหนุ่ม ผู้รอนแรมมาจากต่างแดน บางครั้ง ผู้ถักทอและผู้ล่วงรู้ที่หน้าตาเหมือนเด็กน้อย ก็จะเล่าถึงประวัติศาสตร์ เกี่ยวกับการไล่ล่าเปลวไฟ และผู้สืบสายโลหิตทอง
ดวงตาไร้แววของผู้ถักทอ ราวกับเห็นความสับสนในใจเขา ได้อย่างทะลุปรุโปร่ง ส่วนความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาของผู้ล่วงรู้ ทำให้เขารู้สึกถึงความอบอุ่นของครอบครัว

"ถ้าอย่างนั้นผู้สืบสายโลหิตทอง ก็คือโชคชะตาที่ถูกลิขิตมาสินะ..."
เด็กหนุ่มรวบรวมความกล้า แล้วเอ่ยออกมา
ผู้ถักทอส่ายหน้า
"เรียกว่า เป็นการเดินทางอันแสนยาวไกล และยากลำบากดีกว่า"

เด็กหนุ่มเก็บอดีตที่อบอวล ไปด้วยกลิ่นหอมของข้าวสาลีไว้ในหัวใจ เขาเข้าร่วมกองทัพของเมืองศักดิ์สิทธิ์ และฝึกฝนทั้งวันทั้งคืน จนกระทั่งวิชาดาบอันลึกล้ำนั้น ได้กลายเป็นเรื่องง่ายดายราวกับแค่หายใจ
ในการประลองชี้ชะตาอันน่าทึ่งครั้งนั้น ผู้สืบบัลลังก์แห่ง Kremnos ต่อสู้กับเขาอยู่สิบวันสิบคืน ระหว่างการฟาดฟันอันหนักหน่วงนั้น เขาราวกับมองว่าตัวเองเป็นดาบ ที่พร้อมจะตายได้ทุกเมื่อ มาตั้งแต่เนิ่นๆ แล้ว

แน่นอน เวลาส่วนใหญ่ เด็กหนุ่มมักจะปฏิบัติต่อคนอื่น ด้วยอารมณ์ขันและความผ่อนคลาย
"ฉันแค่อยากให้คนอื่น รู้สึกสนิทใจและสบายใจน่ะ"
แม้เพื่อนของเขาจะเย้ยหยันในเรื่องนี้ แต่ก็รู้ดีว่าเพราะแบบนี้แหละ เด็กหนุ่มผมขาวถึงได้รับความเชื่อถือ ทั้งยังมีชื่อเสียงดีงามในหมู่ชาวเมือง และชนชั้นสูงของเมืองศักดิ์สิทธิ์

ช่วงเวลาที่ศึกษาเล่าเรียนในลานพฤกษ์ หลังจากอ่านหนังสือตำราในคลังมากเข้า เด็กหนุ่มที่เดิมทีไม่สนใจในเรื่องตรรกะ ก็มักใช้ถ้อยคำอันชาญฉลาด มาคว้าชัยในการโต้วาทีตลอด
แม้ความเข้มงวดของอาจารย์ จะทำให้เขาอยากหนีแทบไม่ทัน แต่เขาก็รู้ดีว่า ตัวเองยังขาดความกล้า ที่จะยืนหยัดในตัวเองอยู่

แต่เมื่อเด็กหนุ่มกลับมาจากสมรภูมิ หลังจากผู้เยียวยาพันแผลให้เสร็จแล้ว ก็ยังนิ่งคิดอยู่นานสองนาน
"คุณ Phainon... คุณมักจะสะดุ้งตื่นกลางดึก หรือนอนไม่หลับอยู่บ่อยๆ ใช่มั้ย?"

เขาไม่ได้เก็บมาใส่ใจ
การก้าวไปในเส้นทางโค่นเทพเจ้านั้น เขาจำเป็นต้องแกะสลักตัวเองออกมา ให้เป็นในแบบที่ผู้คนต้องการ

เทพเจ้าผู้ถือหอกอสนีบาต ได้ตกอยู่ในความบ้าคลั่ง ในสงครามที่ชื่อว่า "ปฏิปักษ์" นั้น ชายหนุ่มกับสหายได้มอบการปลดปล่อย ครั้งสุดท้ายให้กับเทพผู้บ้าคลั่ง
ในการโต้วาทีที่ว่าด้วย การช่วงชิงเชื้อไฟแห่ง "เหตุผล" ชายหนุ่มได้เผชิญหน้ากับอาจารย์ในอดีต และเป็นพยานในการประหารอันโหดร้าย
จากนั้นก็เข้าสู่สมรภูมิแห่ง "นภา" ชายหนุ่มได้ก้าวไปบนสะพานสายรุ้ง ใช้แสงตะวันระอุทะลวงม่านหมอกร้าย แล้วส่องสว่างเส้นทางอันตรายเบื้องหน้า

"ผู้กอบกู้ นำพาพวกเราก้าวไปข้างหน้าด้วยเถอะ"
เมื่อได้ยินคำพูดปลอบโยนของผู้ถักทอ ในใจของเขาก็ยิ่งขมขื่น ทว่ายามอยู่ต่อหน้าทุกคน เขากลับไม่ยอมเผยความกังวลออกมา

ผู้สืบบัลลังก์ที่ตายมานับหมื่นครั้ง ได้ก้าวสู่เส้นทางหวนคืนบ้านเกิด พร้อมทั้งฝากฝังชาว Kremnos ไว้กับเขา
"วางใจเถอะ ฉันจะดูแลแทนนายเอง"
ผู้ล่วงรู้ที่มีร่างแยกนับพันได้ร่วงโรย ส่วนเขาก็สานต่อคำสาบาน ที่ให้ไว้ก่อนเดินทาง
"อาจารย์ Tribbie ฉันจะไปร่วมเป็นพยาน... ในวันพรุ่งนี้ที่มีฟ้าพร่างดาวเอง"
นักวิชาการ กระโจนสู่ความตายเพื่อความจริง นักบุญหญิงโอบกอดโชคชะตาอันโดดเดี่ยว
"ในโลกหน้า ความจริงจะเปิดเผย วัฏจักรความเป็นความตาย... จะกลับคืนสู่ระเบียบ"
ผู้ถักทอหลับใหลในสระอาบน้ำทองคำ จอมโจรผู้ปราดเปรียว จะหยุดฝีเท้าลงด้วยความเสียดาย ผู้เยียวยาต้องดำรงอยู่บนนภาชั่วนิรันดร์ ไม่อาจกลับสู่ผืนแผ่นดินได้อีก
"ฉันจะใช้ร่างกายเป็นฟืน ฉันจะ... กลายเป็นเปลวไฟระอุที่ส่องสว่างโลกใหม่"

ชายหนุ่มไม่อาจร่ำไห้ ได้แต่ใช้ความเจ็บปวดรวดร้าวในใจ สลักความทรงจำไว้ในห้วงความคิด
เขาแบกความหวังของผู้คนนับหมื่น แล้วมุ่งสู่ยอดเขา ที่ตะวันจะเบิกอรุณอย่างทุลักทุเล

เขาเชื่อว่า สักวันหนึ่งแสงอรุณ จะส่องทะลุผ่านราตรีอันยาวนานของ Amphoreus

"แต่ถ้ารุ่งอรุณไม่เคยมีอยู่จริงตั้งแต่แรก..."
ในอดีต เขาเคยถามคำถามนี้ กับตัวเองเป็นร้อยเป็นพันครั้ง
ทว่าปัจจุบัน ชายหนุ่มก็ได้มุ่งสู่ปลายทางอันร้อนระอุ ที่ไร้ความปรานี พร้อมสลักปลายปากกาสุดท้ายของ "Phainon" ไว้ว่า...

"งั้นก็ปล่อยให้เพลิงพิโรธเผาร่างนี้เป็นจุณ และกลายเป็นดวงตะวันสว่างโรจน์ ของวันพรุ่งนี้แทนแล้วกัน!"

เหมือนอย่างที่เคยประสบ นับหมื่นนับพันครั้งในอดีต เขาเห็นมันอีกครั้งท่ามกลางเปลวเพลิง...

เช้าตรู่ของ Elysiae แสงแดดยามเช้า ได้สาดส่องทุ่งข้าวสาลีในหมู่บ้าน

"ดูเหมือน... จะเคยฝันแบบนี้ มานับครั้งไม่ถ้วนแล้วแฮะ..."
เด็กชายที่ตื่นขึ้นมาใต้ต้นไม้ ขยี้ตาอย่างงัวเงีย

ในความฝัน พระอาทิตย์ล่วงลับ รูปปั้นวีรชนพังครืน หลอมละลาย แตกสลาย ทั่วทั้งโลกถูกแผดเผาเป็นฝุ่นธุลี
ท่ามกลางความเงียบงัน ร่างคุ้นเคยสีเถ้าถ่าน ย่างกรายอย่างเดียวดาย ไปยังความมืดมิดอันไร้ที่สิ้นสุด

"ร่างนั้นแผดเผาตัวเอง... แต่ก็มอดไหม้ทุกสิ่งรอบข้างเช่นกัน..."
เด็กชายเหม่อลอย ขณะมองไม้แกะสลักที่ยังไม่เสร็จดี ความโกรธแค้นเข้ากระดูก และความเกลียดชังตัวเองในความฝัน ยังคงสะท้านก้องหัวใจของเขา
"โลกเช่นนี้... คงกำลังร้องหาวีรชนสินะ..."

"อนาคตจะเป็นยังไงกันนะ?"
เด็กชายนอนอยู่บนฟางข้าวสาลีสีทองคำ เบื้องหน้า ได้ปรากฏเรื่องราวมหากาพย์อันน่าตื่นเต้น
"บางที วีรชนที่กำลังจะมาถึงนั้น คงกำลังเดินทางไปทั่วทุกสารทิศ ผดุงคุณธรรม แก้ไขปัญหายุ่งยากมานับไม่ถ้วน แต่กลับไม่เคยทิ้งชื่อไว้..."
"เขาคงแบกรับอดีตอันลึกลับ ต่อสู้กับโชคชะตาอันน่าเศร้า เอาชนะศัตรูที่แสนน่ากลัว"
"เมื่อโลกตกอยู่ในวิกฤติ ก็จะทำตามคำสาบานจากใจจริง ทุกที่ที่ไปเยือน มักจะนำไปซึ่งความสงบสุข และความรุ่งเรือง..."
"วีรชนอาจถูกทำลายไปเป็น... ร้อยครั้ง หมื่นครั้ง หรือล้านครั้ง แต่ก็จะไม่พ่ายแพ้เป็นอันขาด..."

...

ถ้าทุกอย่างไม่เคยเปลี่ยนไป
ชีวิตใน Elysiae จะยังคงดำเนินไปอย่างเงียบสงบ เช่นเดียวกับนับหมื่นนับพันครั้งในอดีต
เปลวไฟที่อ่อนแรงนั้น ได้ปลูกฝังอยู่ในใจของเขา ตั้งแต่จุดเริ่มต้นของการเดินทาง
เมื่อเด็กชายที่กลายเป็นเด็กหนุ่ม มายืนอยู่ ณ ท่าเรืออีกครั้ง เขาจะมุ่งหน้าสู่การเดินทางไกลอีกครา
เขาจะพุ่งทะยานไปสู่อนาคต แล้วลืมความฝันที่แตกสลายพวกนั้น
เขาไม่อาจรู้ได้เลยว่า การเดินทางครั้งนี้จะไกลสักแค่ไหน จวบจนกระทั่งได้กลายเป็นฟืนลุกโชน เพื่อทำให้เปลวไฟอันไร้ค่าได้เติบโต
ยามเมื่อมาถึงปลายทาง เขาถึงจะรู้ว่า ตัวเองได้เดินผ่านเส้นทางแสนเนิ่นนานมา

ในช่วงเวลาสุดท้าย เขานึกย้อนถึงช่วงเวลาที่ตะวันเบิกอรุณแรก ตัวเองได้เคยสลักต้นแบบในอุดมคติไว้ และในช่วงเวลาหลังจากนั้น เขาจะตั้งอีกชื่อหนึ่งให้กับมัน... "ผู้กอบกู้"

ส่วนชื่อของตัวเขาเอง นับจากนี้ จะกระจัดกระจายอยู่ในความทรงจำ

Elysiae หมู่บ้านชายแดนอันสันโดษ ที่ปัจจุบันหลงเหลือแค่เพียง ตำนานอันเลือนราง
วีรบุรุษไร้นาม Khaslana เอ๋ย ผู้สืบสายโลหิตทองที่แบกรับเชื้อไฟ "แบกโลกา" จงจดจำอุดมการณ์ของโลกทั้งมวล แบกรับชะตากรรมของสรรพชีวิต และนำแสงแรกแห่งรุ่งอรุณ มาสู่โลกใบใหม่
..."แต่ถ้ารุ่งอรุณไม่เคยมีอยู่จริง งั้นก็ปล่อยให้เพลิงพิโรธ เผาร่างนี้เป็นจุณ และกลายเป็นดวงตะวันสว่างโรจน์ของวันพรุ่งนี้แทนแล้วกัน!"

Elysiae บ้านเกิดของเด็กหนุ่ม
หมู่บ้านที่หาเช้ากินค่ำ เรียบง่ายธรรมดา เช่นกันกับภูมิหลังของเขา

ในโรงเรียนที่รองรับได้แค่ไม่กี่คน เด็กหนุ่มกำลังเรียนวิชาประวัติศาสตร์ อันน่าง่วงเหงาหาวนอน แต่ความคิดกลับล่องลอยไปไกลแสนไกล พร้อมขี้เลื่อยที่ปลิวว่อนอยู่ในมือ

เมื่อผ่านการกรีดสลักแต่ละที ไม้ที่ซ่อนอยู่ใต้โต๊ะก็ค่อยๆ ปรากฏเป็นรูปร่างของนักรบ
"ต้องมีดาบใหญ่หนักๆ ถึงจะคู่ควรกับพลังแบบนี้..."
เขาลับคมขอบไม้ภายใต้แสงอาทิตย์
"ชุดเกราะเปล่งประกาย ด้วยร่องรอยแห่งเกียรติยศ เสื้อคลุมเป็นดั่งปีก ต้านได้ทั้งเมฆและสายลม"
"แล้วก็..."

"Phainon! ถ้าอยากเป็นนักรบที่แข็งแกร่งที่สุด... ก็ต้องตั้งใจเรียนนะ"
ครู Pythias มักจะทำลายจินตนาการของเขา โดยไม่คิดเหนื่อยหน่ายเลยสักหน

เทียบกับโรงเรียนแล้ว เด็กหนุ่มชอบสนามฝึก ที่มีกองฟางข้าวสาลีมากกว่า
ที่นั่นเป็นสนามรบของเขา บางครั้งหุ่นไล่กาก็เป็นกองทัพที่เข้ามาโจมตี บางครั้งก็เป็นอสูรร้ายมุทะลุบ้าคลั่ง
ตอนที่ไม่ได้เข้าเรียน เขาจะขลุกตัวอยู่ที่นี่ทั้งวัน กับเพื่อนที่แกะสลักขึ้นจากไม้ จนกระทั่งกลิ่นหอมจากครัว ได้ลอยออกมาจากทุกบ้านเรือน

ใต้ร่มไม้เย็นสบาย เด็กหนุ่มผู้เหนื่อยล้า แค่นอนบนพื้นหญ้ายังหลับได้
ในความฝันที่แตกสลายนั้น เขามองดูเมืองที่ไม่เคยเห็นมาก่อน และร่วมเป็นพยานในเรื่องราวตระการตา

"ไปเป็นวีรชนเถอะ..."

เสียงในใจนั้นเหมือนคลื่นข้าวสาลีใน Elysiae ที่กระเพื่อมไหวไม่หยุด และชักนำเด็กหนุ่มก้าวสู่เส้นทางอันยาวไกล
->->->->->->->->->->->->->
>>> การคำนวณครั้งที่ 1
...
>>> มอบนิยามให้ "Neikos496"
>>> กำลังโหลดฉาก [Elysiae]
>>> ดำเนินการจำลอง
เป้าหมาย "Neikos496" เคลื่อนไหวไปตามเส้นทางของชุดพิกัด A-F
เป้าหมาย "Neikos496" สร้างตัวแปรใหม่ [วีรชนในใจ]
>>> ตัวแปร [คลื่นทมิฬ] เริ่มอัปเดตการย้ายตำแหน่ง ดำเนินการเขียนทับคำสั่งให้ [Elysiae]

เมื่ออยู่ต่อหน้าเด็กหนุ่ม ผู้รอนแรมมาจากต่างแดน บางครั้ง ผู้ถักทอและผู้ล่วงรู้ที่หน้าตาเหมือนเด็กน้อย ก็จะเล่าถึงประวัติศาสตร์ เกี่ยวกับการไล่ล่าเปลวไฟ และผู้สืบสายโลหิตทอง
ดวงตาไร้แววของผู้ถักทอ ราวกับเห็นความสับสนในใจเขา ได้อย่างทะลุปรุโปร่ง ส่วนความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาของผู้ล่วงรู้ ทำให้เขารู้สึกถึงความอบอุ่นของครอบครัว

"ถ้าอย่างนั้นผู้สืบสายโลหิตทอง ก็คือโชคชะตาที่ถูกลิขิตมาสินะ..."
เด็กหนุ่มรวบรวมความกล้า แล้วเอ่ยออกมา
ผู้ถักทอส่ายหน้า
"เรียกว่า เป็นการเดินทางอันแสนยาวไกล และยากลำบากดีกว่า"

เด็กหนุ่มเก็บอดีตที่อบอวล ไปด้วยกลิ่นหอมของข้าวสาลีไว้ในหัวใจ เขาเข้าร่วมกองทัพของเมืองศักดิ์สิทธิ์ และฝึกฝนทั้งวันทั้งคืน จนกระทั่งวิชาดาบอันลึกล้ำนั้น ได้กลายเป็นเรื่องง่ายดายราวกับแค่หายใจ
ในการประลองชี้ชะตาอันน่าทึ่งครั้งนั้น ผู้สืบบัลลังก์แห่ง Kremnos ต่อสู้กับเขาอยู่สิบวันสิบคืน ระหว่างการฟาดฟันอันหนักหน่วงนั้น เขาราวกับมองว่าตัวเองเป็นดาบ ที่พร้อมจะตายได้ทุกเมื่อ มาตั้งแต่เนิ่นๆ แล้ว

แน่นอน เวลาส่วนใหญ่ เด็กหนุ่มมักจะปฏิบัติต่อคนอื่น ด้วยอารมณ์ขันและความผ่อนคลาย
"ฉันแค่อยากให้คนอื่น รู้สึกสนิทใจและสบายใจน่ะ"
แม้เพื่อนของเขาจะเย้ยหยันในเรื่องนี้ แต่ก็รู้ดีว่าเพราะแบบนี้แหละ เด็กหนุ่มผมขาวถึงได้รับความเชื่อถือ ทั้งยังมีชื่อเสียงดีงามในหมู่ชาวเมือง และชนชั้นสูงของเมืองศักดิ์สิทธิ์

ช่วงเวลาที่ศึกษาเล่าเรียนในลานพฤกษ์ หลังจากอ่านหนังสือตำราในคลังมากเข้า เด็กหนุ่มที่เดิมทีไม่สนใจในเรื่องตรรกะ ก็มักใช้ถ้อยคำอันชาญฉลาด มาคว้าชัยในการโต้วาทีตลอด
แม้ความเข้มงวดของอาจารย์ จะทำให้เขาอยากหนีแทบไม่ทัน แต่เขาก็รู้ดีว่า ตัวเองยังขาดความกล้า ที่จะยืนหยัดในตัวเองอยู่

แต่เมื่อเด็กหนุ่มกลับมาจากสมรภูมิ หลังจากผู้เยียวยาพันแผลให้เสร็จแล้ว ก็ยังนิ่งคิดอยู่นานสองนาน
"คุณ Phainon... คุณมักจะสะดุ้งตื่นกลางดึก หรือนอนไม่หลับอยู่บ่อยๆ ใช่มั้ย?"

เขาไม่ได้เก็บมาใส่ใจ
การก้าวไปในเส้นทางโค่นเทพเจ้านั้น เขาจำเป็นต้องแกะสลักตัวเองออกมา ให้เป็นในแบบที่ผู้คนต้องการ
->->->->->->->->->->->->->
>>> การคำนวณครั้งที่ 49
...
>>> กำลังโหลดฉาก [Okhema]
>>> กำลังโหลดฉาก [ลานพฤกษ์ปราชญา]
...
>>> กำลังโหลดปัจจัยการคำนวณ
"HapLotes405"
"SkeMma720"
"EpieiKeia216"
"PoleMos600"
"EleOs252"
...
>>> เริ่มการคำนวณ
...
>>> ความคืบหน้าการวนซ้ำตัวเองของ "Neikos496": 0.43%

เทพเจ้าผู้ถือหอกอสนีบาต ได้ตกอยู่ในความบ้าคลั่ง ในสงครามที่ชื่อว่า "ปฏิปักษ์" นั้น ชายหนุ่มกับสหายได้มอบการปลดปล่อย ครั้งสุดท้ายให้กับเทพผู้บ้าคลั่ง
ในการโต้วาทีที่ว่าด้วย การช่วงชิงเชื้อไฟแห่ง "เหตุผล" ชายหนุ่มได้เผชิญหน้ากับอาจารย์ในอดีต และเป็นพยานในการประหารอันโหดร้าย
จากนั้นก็เข้าสู่สมรภูมิแห่ง "นภา" ชายหนุ่มได้ก้าวไปบนสะพานสายรุ้ง ใช้แสงตะวันระอุทะลวงม่านหมอกร้าย แล้วส่องสว่างเส้นทางอันตรายเบื้องหน้า

"ผู้กอบกู้ นำพาพวกเราก้าวไปข้างหน้าด้วยเถอะ"
เมื่อได้ยินคำพูดปลอบโยนของผู้ถักทอ ในใจของเขาก็ยิ่งขมขื่น ทว่ายามอยู่ต่อหน้าทุกคน เขากลับไม่ยอมเผยความกังวลออกมา

ผู้สืบบัลลังก์ที่ตายมานับหมื่นครั้ง ได้ก้าวสู่เส้นทางหวนคืนบ้านเกิด พร้อมทั้งฝากฝังชาว Kremnos ไว้กับเขา
"วางใจเถอะ ฉันจะดูแลแทนนายเอง"
ผู้ล่วงรู้ที่มีร่างแยกนับพันได้ร่วงโรย ส่วนเขาก็สานต่อคำสาบาน ที่ให้ไว้ก่อนเดินทาง
"อาจารย์ Tribbie ฉันจะไปร่วมเป็นพยาน... ในวันพรุ่งนี้ที่มีฟ้าพร่างดาวเอง"
นักวิชาการ กระโจนสู่ความตายเพื่อความจริง นักบุญหญิงโอบกอดโชคชะตาอันโดดเดี่ยว
"ในโลกหน้า ความจริงจะเปิดเผย วัฏจักรความเป็นความตาย... จะกลับคืนสู่ระเบียบ"
ผู้ถักทอหลับใหลในสระอาบน้ำทองคำ จอมโจรผู้ปราดเปรียว จะหยุดฝีเท้าลงด้วยความเสียดาย ผู้เยียวยาต้องดำรงอยู่บนนภาชั่วนิรันดร์ ไม่อาจกลับสู่ผืนแผ่นดินได้อีก
"ฉันจะใช้ร่างกายเป็นฟืน ฉันจะ... กลายเป็นเปลวไฟระอุที่ส่องสว่างโลกใหม่"

ชายหนุ่มไม่อาจร่ำไห้ ได้แต่ใช้ความเจ็บปวดรวดร้าวในใจ สลักความทรงจำไว้ในห้วงความคิด
เขาแบกความหวังของผู้คนนับหมื่น แล้วมุ่งสู่ยอดเขา ที่ตะวันจะเบิกอรุณอย่างทุลักทุเล

เขาเชื่อว่า สักวันหนึ่งแสงอรุณ จะส่องทะลุผ่านราตรีอันยาวนานของ Amphoreus

"แต่ถ้ารุ่งอรุณไม่เคยมีอยู่จริงตั้งแต่แรก..."
ในอดีต เขาเคยถามคำถามนี้ กับตัวเองเป็นร้อยเป็นพันครั้ง
ทว่าปัจจุบัน ชายหนุ่มก็ได้มุ่งสู่ปลายทางอันร้อนระอุ ที่ไร้ความปรานี พร้อมสลักปลายปากกาสุดท้ายของ "Phainon" ไว้ว่า...

"งั้นก็ปล่อยให้เพลิงพิโรธเผาร่างนี้เป็นจุณ และกลายเป็นดวงตะวันสว่างโรจน์ ของวันพรุ่งนี้แทนแล้วกัน!"
->->->->->->->->->->->->->
>>> บันทึกการเรียกใช้
[การคำนวณครั้งที่ 597]
...
คำขอ: "กลายเป็นคนที่ตอบรับความหวังของโลก และแบกรับความปรารถนาของผู้คน"
ตอบสนอง: "คนสันโดษผู้หนึ่ง"
ความคืบหน้า: 0.096%
...

[การคำนวณครั้งที่ 8128]
...
คำขอ: "ถึงในมือจะมีแค่เศษเหล็กห่วยๆ ก็จงใช้มันปกป้องบ้านเกิดของตัวเอง!"
ตอบสนอง: "บาดแผลที่ไม่สลักสำคัญหนึ่งแห่ง"
ความคืบหน้า: 1.34%
...

[การคำนวณครั้งที่ 16256]
...
คำขอ: "ผู้สืบสายโลหิตทองประจำตำแหน่ง เริ่มการเดินทางไล่ล่าเปลวไฟ อย่างเป็นทางการ"
ตอบสนอง: "วัฏจักรอันไร้ที่สิ้นสุด"
ความคืบหน้า: 2.89%
...

[การคำนวณครั้งที่ 496000]
...
คำขอ: "เริ่มต้นยุคนิรมิตใหม่ ต้อนรับรุ่งอรุณใหม่แห่ง Amphoreus"
ตอบสนอง: "▇▇▇▇▇▇▇ที่เปล่าประโยชน์▇▇▇▇"
ความคืบหน้า: 32.47%
...

[การคำนวณครั้งที่ 33550337]
...
คำขอ: "▇▇▇▇จดจำ▇▇▇▇▇▇▇▇ แบกรับ▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇โลกใหม่▇▇▇▇"
ตอบสนอง: "▇▇▇▇มอด▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇▇เป็นจุณ▇▇▇▇▇▇"
ความคืบหน้า: 99.81%
...
>>> คำเตือน: ความคืบหน้าไม่สามารถอัปเดตได้

เหมือนอย่างที่เคยประสบ นับหมื่นนับพันครั้งในอดีต เขาเห็นมันอีกครั้งท่ามกลางเปลวเพลิง...

เช้าตรู่ของ Elysiae แสงแดดยามเช้า ได้สาดส่องทุ่งข้าวสาลีในหมู่บ้าน

"ดูเหมือน... จะเคยฝันแบบนี้ มานับครั้งไม่ถ้วนแล้วแฮะ..."
เด็กชายที่ตื่นขึ้นมาใต้ต้นไม้ ขยี้ตาอย่างงัวเงีย

ในความฝัน พระอาทิตย์ล่วงลับ รูปปั้นวีรชนพังครืน หลอมละลาย แตกสลาย ทั่วทั้งโลกถูกแผดเผาเป็นฝุ่นธุลี
ท่ามกลางความเงียบงัน ร่างคุ้นเคยสีเถ้าถ่าน ย่างกรายอย่างเดียวดาย ไปยังความมืดมิดอันไร้ที่สิ้นสุด

"ร่างนั้นแผดเผาตัวเอง... แต่ก็มอดไหม้ทุกสิ่งรอบข้างเช่นกัน..."
เด็กชายเหม่อลอย ขณะมองไม้แกะสลักที่ยังไม่เสร็จดี ความโกรธแค้นเข้ากระดูก และความเกลียดชังตัวเองในความฝัน ยังคงสะท้านก้องหัวใจของเขา
"โลกเช่นนี้... คงกำลังร้องหาวีรชนสินะ..."

"อนาคตจะเป็นยังไงกันนะ?"
เด็กชายนอนอยู่บนฟางข้าวสาลีสีทองคำ เบื้องหน้า ได้ปรากฏเรื่องราวมหากาพย์อันน่าตื่นเต้น
"บางที วีรชนที่กำลังจะมาถึงนั้น คงกำลังเดินทางไปทั่วทุกสารทิศ ผดุงคุณธรรม แก้ไขปัญหายุ่งยากมานับไม่ถ้วน แต่กลับไม่เคยทิ้งชื่อไว้..."
"เขาคงแบกรับอดีตอันลึกลับ ต่อสู้กับโชคชะตาอันน่าเศร้า เอาชนะศัตรูที่แสนน่ากลัว"
"เมื่อโลกตกอยู่ในวิกฤติ ก็จะทำตามคำสาบานจากใจจริง ทุกที่ที่ไปเยือน มักจะนำไปซึ่งความสงบสุข และความรุ่งเรือง..."
"วีรชนอาจถูกทำลายไปเป็น... ร้อยครั้ง หมื่นครั้ง หรือล้านครั้ง แต่ก็จะไม่พ่ายแพ้เป็นอันขาด..."

...

ถ้าทุกอย่างไม่เคยเปลี่ยนไป
ชีวิตใน Elysiae จะยังคงดำเนินไปอย่างเงียบสงบ เช่นเดียวกับนับหมื่นนับพันครั้งในอดีต
เปลวไฟที่อ่อนแรงนั้น ได้ปลูกฝังอยู่ในใจของเขา ตั้งแต่จุดเริ่มต้นของการเดินทาง
เมื่อเด็กชายที่กลายเป็นเด็กหนุ่ม มายืนอยู่ ณ ท่าเรืออีกครั้ง เขาจะมุ่งหน้าสู่การเดินทางไกลอีกครา
เขาจะพุ่งทะยานไปสู่อนาคต แล้วลืมความฝันที่แตกสลายพวกนั้น
เขาไม่อาจรู้ได้เลยว่า การเดินทางครั้งนี้จะไกลสักแค่ไหน จวบจนกระทั่งได้กลายเป็นฟืนลุกโชน เพื่อทำให้เปลวไฟอันไร้ค่าได้เติบโต
ยามเมื่อมาถึงปลายทาง เขาถึงจะรู้ว่า ตัวเองได้เดินผ่านเส้นทางแสนเนิ่นนานมา

ในช่วงเวลาสุดท้าย เขานึกย้อนถึงช่วงเวลาที่ตะวันเบิกอรุณแรก ตัวเองได้เคยสลักต้นแบบในอุดมคติไว้ และในช่วงเวลาหลังจากนั้น เขาจะตั้งอีกชื่อหนึ่งให้กับมัน... "ผู้กอบกู้"

ส่วนชื่อของตัวเขาเอง นับจากนี้ จะกระจัดกระจายอยู่ในความทรงจำ
->->->->->->->->->->->->->
>>> คำเตือน!
>>> คำเตือน!
>>> คำเตือน!
ผิดพลาด 7: เรียกใช้เป้าหมาย "ผู้บุกเบิก" ที่ไม่มีนิยาม
...
ผิดพลาด 12: เกิดการแปลงประเภทที่ยังไม่ได้จัดการ
...
ผิดพลาด 99: เกิดการตัดสินเงื่อนไขผิดพลาด
...
>>> การคำนวณครั้งที่ 33550337 ยุติ
>>> ความคืบหน้า "Irontomb": 99.81%