Robin

เด็กสาวผู้เกิดที่ Penacony มีท่วงท่านุ่มนวลและสง่างาม เป็นนักร้อง Halovian ที่มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วกาแล็กซี
ครั้งนี้ได้รับคำเชิญจากตระกูล ให้กลับมาร่วมงานฉลองที่บ้านเกิด เพื่อมอบบทเพลงให้บรรดาแขกใน "เทศกาลดนตรีประสานเสียง"
เธอสามารถอาศัยพลังของ "ประสาน" ในการถ่ายทอดเสียงเพลง จนเกิดการ "สั่นพ้องต้องกัน" ในหมู่แฟนเพลง และสรรพสิ่งต่างๆ บนโลก

"เธอบรรยายว่า ชีวิตของตัวเองเหมือนกับบทเพลง ซึ่งจุดเริ่มต้นของบทเพลงนั้น ทั้งหมองหม่นและขมขื่น

Stellaron ได้ร่วงหล่นสู่บ้านเกิดของเด็กสาว ในขณะที่เธอยังเป็นทารก
'เสียงร้องไห้ เสียงถอนหายใจ เสียงอธิษฐาน... นั่นเป็นเสียงแรกในความทรงจำของฉัน เราอธิษฐานขอความช่วยเหลือด้วยเสียงคร่ำครวญ แต่สุดท้ายก็ไม่อาจรอให้เทพเจ้าปรายตามองลงมาได้...'

นักร้องที่มีรอยยิ้มประดับใบหน้าอยู่เสมอ ตกสู่ห้วงแห่งความเงียบงันอย่างหาได้ยาก

'งั้นนั่นถือเป็นแรงบันดาลใจด้านดนตรีของคุณสินะ?'

'ตอนนั้นฉันยังเด็กเกินไป ฉันจำบทเพลงส่วนใหญ่ไม่ได้หรอก แต่ฉันยังคงจำได้ดีว่า ในตอนที่ Stellaron เริ่มกลืนกินแดนฝันนั้น คุณแม่อุ้มฉันกับพี่ชายไว้ในอ้อมอก และพยายามร้องเพลง เพื่อปลอบประโลมความหวาดกลัวของพวกเรา...'

'คุณพอจำได้มั้ยว่าท่านร้องเพลงอะไร?'
เมื่อเห็นสีหน้าที่เจ็บปวดของเธอ ตอนแรกฉันก็อยากจะข้ามคำถามนี้ไป แต่หลังจากผ่านไปชั่วครู่ เธอก็ให้คำตอบกลับมา

'ฉันไม่ได้ยินหรอก... มีแต่เสียงดังน่ากลัววนเวียนอยู่ข้างหู ฉันเห็นเพียงริมฝีปากที่ขยับของคุณแม่ ท่านกระชับกอดพวกเราไว้แน่น อกกระเพื่อมขึ้นลงจากแรงหายใจ ส่วนพี่ชายก็คอยจับมือฉันไว้แน่นอยู่ด้านข้าง ดวงดาวหนาวเหน็บร่วงลงมา ด้านหลังคุณแม่อย่างรวดเร็ว จากนั้น... ท่านก็สลายไปในวังวนของเขตแดนความทรงจำ ส่วนพวกเราก็ร่วงหล่นลงมาราวกับนกปีกหัก...

หากนกรู้ว่าตัวเองถูกกำหนดให้ร่วงหล่น แล้วทำไมถึงยังบินขึ้นฟ้าอีกกันนะ?'

ฉันไม่ได้ตอบ และไม่อาจตอบได้เลย นี่ไม่ใช่คำถามที่ต้องการถามฉัน เพราะคำตอบนั้น มีอยู่แค่ในใจของเธอ"

อ้างอิงมาจาก "วิหคและเวหา: บทสัมภาษณ์พิเศษของ Robin"

"โชคดีที่บรรยากาศไม่ได้อึมครึมอยู่นานนัก หลังจากที่เราแบ่งไอศกรีมรสเบอร์รี่กินกันสองถ้วย เธอก็กลับมาเป็นเด็กสาวที่ร่าเริงอีกครั้ง

หลังจากภัยพิบัติ Stellaron ทางตระกูลก็ได้ยื่นมือเข้าช่วยเหลือผู้รอดชีวิต เธอกับพี่ชายได้รับการคุ้มครอง และได้รับการศึกษาที่ดี ซึ่งในขณะนั้นนั่นเอง เธอก็ค่อยๆ แสดงพรสวรรค์ทางด้านดนตรีที่ไม่ธรรมดาออกมา

'รสชาติเหมือนตอนเด็กๆ เลย ตอนนั้นเป็นเพราะว่าต้องคอยเซฟเสียงเอาไว้ ฉันเลยได้แต่แอบกินไอศกรีมโดยมีพี่ชายคอยปกปิดให้น่ะ'
เธอวางถ้วยลงอย่างพึงพอใจ

'ตอนเอางานอดิเรกมาเป็นอาชีพ มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายอีกต่อไป นอกจากฉันจะต้องเรียนเรื่องศาสตร์การร้องเพลงแล้ว ยังต้องเรียนวิธีเล่นเครื่องดนตรี แต่งทำนอง แต่งคำร้อง และมารยาทต่างๆ ด้วย... มีหลายครั้งมากที่ฉันอยากจะยอมแพ้ แต่เพราะมีความช่วยเหลือ และกำลังใจจากคนรอบข้าง ฉันจึงพยายามต่อไป'

เธอพูดถึงเพลงแรกที่ตัวเองแต่งขึ้น บนหน้าของปกอัลบั้ม มีประโยค 'แด่ผู้คนที่สูญเสียความหวัง' เขียนกำกับไว้ที่เพลงนี้เป็นพิเศษ และแรงบันดาลใจของเพลงนี้ ก็มาจากดวงดาวแห่งความฝันในจักรวาล อย่าง 'Penacony'

'ฝันหวานในความว่างเปล่า ดูเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ แต่ความฝันจะกลายเป็นจริง ในเขตแดนความทรงจำสุดมหัศจรรย์... ตอนนั้นฉันเคยหวังอยู่อย่างเดียวว่า ผู้คนที่ระหกระเหินไร้บ้านเหมือนฉัน จะสามารถพบที่พักพิงของตัวเองในนี้ได้ แต่...'

เธอถอนหายใจและมองออกไปนอกหน้าต่าง สายฝนที่โปรยปรายทำให้ท้องถนนเป็นสีเทา เด็กๆ ในเสื้อกันฝนสีสันสดใส กำลังเล่นกันอยู่ท่ามกลางสายฝน เธอหันกลับมา และพูดอย่างจริงจังว่า...
'แต่ไม่ว่าโลกจะแปรเปลี่ยนไปอย่างไร ความปรารถนาของฉัน ก็จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง'"

อ้างอิงมาจาก "วิหคและเวหา: บทสัมภาษณ์พิเศษของ Robin"

"หลังจากปล่อยออกมาสามอัลบั้มติดต่อกัน อาชีพทางดนตรีของเธอก็เริ่มทะยานสู่จุดสูงสุด ซึ่งหลายๆ บทเพลง อย่างเช่น 'If I Can Stop One Heart From Breaking', 'On That Most Beautiful Day' ก็ได้ล้างชาร์ตเพลงใหญ่ๆ ในจักรวาล และกลายเป็นซิงเกิลยอดฮิตทันที แต่สิ่งที่ผู้คนไม่เข้าใจเลยก็คือ เด็กสาวกลับเลือกที่จะถอนตัว จากสายตาของสาธารณชนในช่วงเวลานี้

เมื่อพูดถึงช่วงเวลานั้น เธอก็แสดงรูปถ่ายต่างๆ ที่ตัวเองถ่ายไว้ให้พวกเราดู ท่ามกลางซากปรักหักพังของสงคราม เธอได้ช่วยเหลือเหล่าผู้ที่สิ้นเนื้อประดาตัว ในการสร้างบ้านขึ้นมาใหม่ เธอสร้างโรงเรียนสำหรับเด็กที่ไม่มีโอกาสทางการศึกษา เธอไปยังโลกที่ไม่มีใครรู้จัก เพื่อไล่ตามเสียงเพลงที่กำลังจะสูญหายไป...

เธอล็อกหน้าจอมือถือ ถอนหายใจออกมา และเริ่มเล่าถึงสาเหตุที่ตัดสินใจแบบนี้
'ตอนนั้น ฉันเริ่มไม่เข้าใจขึ้นทุกทีว่า ตัวเองร้องเพลงเพื่ออะไรกันแน่'
'เมื่อต้องเผชิญกับหายนะที่แท้จริง เสียงเพลงก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลย ฉันร้องเพลงเพื่อเอาใจอำนาจเบื้องบน หรือเพื่อบรรเทาทุกข์ และให้ความหวังจอมปลอมกับผู้คนกันแน่นะ?'

ในสถานีสุดท้ายของการเดินทาง เธอได้กลับไปยังจุดล่มสลายของบ้านเกิดชาว Halovian ซากปรักหักพังอันน่าสลด ถูกปกคลุมไปด้วยหญ้าเขียว ท่ามกลางสายลมและกลิ่นหอมของดอกไม้ เธอได้เอนตัวนอนบนโขดหินขรุขระ และมองดูฟ้าที่ส่องแสงลอดผ่านหมู่เมฆสู่พื้นดิน

'ฉันนึกถึงเสียงเพลงของคุณแม่ครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันเคยคิดว่านั่นเป็นเสียงที่ไร้ประโยชน์ เพราะฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเป็นเสียงยังไง และมันก็ไม่อาจเปลี่ยนจุดจบของการล่มสลายได้ แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่า สิ่งที่บทเพลงสื่อออกไป ไม่ได้มีแค่เสียงเท่านั้น... ฉันยังจำเสียงหัวใจเต้นของแม่ จำพี่ชายที่ตัวสั่นเทาอยู่ข้างๆ และจำความอบอุ่นที่เราสามคน มอบให้แก่กันได้เป็นอย่างดี... แม้จะต้องเผชิญกับจุดจบที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลง แต่หากยังคงร้องเพลงด้วยจิตใจที่ไม่หวาดหวั่น เสียงนั้นก็ย่อมสื่อไปถึงแน่นอน...'

สายฝนนอกหน้าต่างค่อยๆ หยุดลง เธอกำลังดื่มด่ำอยู่กับความทรงจำในช่วงนั้น แต่น่าเสียดายที่โทรศัพท์แผดเสียงดังขึ้น และทำลายความเงียบที่ชวนหลงใหลนี้ไป จากนั้นการสัมภาษณ์ของเราก็สิ้นสุดลง

เพราะตารางงานมีการเปลี่ยนแปลง คุณ Robin จึงต้องไปยัง Penacony ทันที เพื่อนผู้อ่านที่รัก แล้วพบกันใหม่ในดินแดนแห่งความฝัน"

อ้างอิงมาจาก "วิหคและเวหา: บทสัมภาษณ์พิเศษของ Robin"

"หนึ่งปีต่อมา เราได้รับคำเชิญให้มาที่ Penacony และทำการสัมภาษณ์ต่อจากคราวก่อน

เธอดูอิดโรยกว่าตอนที่เจอกันครั้งที่แล้ว แม้แต่เสียงก็ยังแหบแห้งขึ้นมาก ครั้งนี้เธอสวมชุดพิธีการที่เคร่งขรึมของตระกูล และประพฤติตัวอย่างสำรวม แต่หลังจากที่ได้เจอเรา เธอก็ยังคงเป็นมิตรเหมือนเดิม และครั้งนี้เราก็ได้เจอพี่ชายของเธอด้วย เขาเป็นผู้นำที่สง่างามมากทีเดียว

'นี่คือโลกแห่งความฝันเพียงหนึ่งเดียวในจักรวาล และเป็นที่ตั้งของตระกูลด้วยเช่นกัน ตระกูลได้เปลี่ยนแดนฝันอันรกร้างเป็นสวรรค์บนดิน...'
พี่ชายของเธอได้แนะนำประวัติศาสตร์ของ Penacony ให้เราฟังทีละเรื่องๆ ส่วนเธอก็ช่วยบรรเทาอาการไม่สบายตัว หลังเข้าสู่ฝันให้พวกเรา จากนั้นก็เชิญชวนให้ลิ้มลองอาหารแสนอร่อย ของแดนฝันอย่างกระตือรือร้น

เราเที่ยวชมสิ่งมหัศจรรย์ในความฝันหลายอย่าง แต่น่าเสียดาย ที่เราไม่สามารถทำการสัมภาษณ์เชิงลึก ท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่เสียงดังแบบนี้ได้

สุดท้ายพวกเราก็กลับมายังโรงละครอันยิ่งใหญ่ ในเทศกาลดนตรีประสานเสียงที่กำลังจะมาถึงนี้ เธอจะขับร้องเพลงบนเวทีที่งดงามแห่งนี้ และถ่ายทอดเสียงดนตรีแห่งประสานไปทั่วทั้งจักรวาล

ในขณะที่คิดว่าการสัมภาษณ์ครั้งนี้กำลังจะจบลงแล้ว เธอก็มองไปยังโรงละครอันยิ่งใหญ่ตระการตา ฉับพลันนั้น เธอก็เอ่ยคำถาม ที่เคยพูดถึงเมื่อตอนเริ่มการสัมภาษณ์ขึ้นมา

'คุณบรรณาธิการ คุณยังจำสิ่งที่ฉันเคยถามคุณในตอนนั้นได้มั้ยว่า ทำไมนกถึงต้องบินขึ้นฟ้า? หลังจากกลับมาที่ Penacony ฉันก็คิดอยู่นานมากทีเดียว'

เธอมองไปยังท้องฟ้าในแดนฝัน ราตรีสีเข้มแห่งนี้ แต่งแต้มไปด้วยแสงสีที่มนุษย์สร้างขึ้น
'บางทีนกอาจจะถูกกำหนดให้เป็นแบบนั้นก็ได้ เพราะนั่นคือความปรารถนา บ้าน และสิทธิ์ที่ไม่อาจถูกช่วงชิงไปได้ของตัวเอง...'

เธอยิ้มและมองไปยังที่บางแห่ง พร้อมกับเอ่ยปากชวนฉัน
'ในอนาคต จะมีการแสดงที่ยิ่งใหญ่มากที่นี่ ฉันจะแสดงบทเพลงที่ผู้คนพึงพอใจมากที่สุดที่นี่ อยากให้ผู้คนจับมือร้องเพลงไปด้วยกันจังเลยนะ... แม้จะเป็นโลกในความฝัน แต่สุดท้ายก็จะมีแสงฉายลงมาในนั้นเสมอ'

ฉันไม่รู้ว่าเธอจ้องมองไปที่ไหน แต่คงไม่ใช่เวทีในโรงละครแน่นอน แล้วการแสดงที่เธอพูดถึง จะเป็นอะไรกันแน่นะ?

สิ่งเดียวที่ยืนยันได้ในตอนนี้คือ แม้จะอยู่ในสถานที่ที่เจริญรุ่งเรืองเช่นนี้ แต่เธอก็ยังไม่ละทิ้งแรงศรัทธา ที่จะปกป้องผู้อ่อนแอ ความเชื่อนี้จะดำเนินต่อไปตลอดชีวิตของเธอ จากอินโทรเพลงอันขมขื่น ไปสู่ท่อนฮุคที่งดงาม และถัดจากกระแสวังวนของทำนองเพลงคั่นนี้ ก็อาจนำไปสู่การผลิบาน และฉากจบที่งดงามที่สุดก็ได้"

อ้างอิงมาจาก "วิหคและเวหา: บทสัมภาษณ์พิเศษของ Robin"