Ruan Mei

นักวิชาการผู้อ่อนโยนสง่างาม สมาชิกลำดับที่ 81 แห่งสมาคมอัจฉริยะ ผู้เชี่ยวชาญด้านวิทยาศาสตร์ชีวภาพ
ด้วยพรสวรรค์และความเพียรพยายามอันน่าตะลึง เธอได้ดึงดูดสายตาของ Nous และเริ่มทำการวิจัยและสำรวจต้นกำเนิดของชีวิตอยู่ ณ มุมลับแห่งหนึ่งของจักรวาล
ดังนั้นเธอจึงถูก Herta เชิญมาร่วมพัฒนา "Simulated Universe" ไปด้วยกันกับ Screwllum และ Stephen
โดยส่วนตัวแล้ว เธอชื่นชอบการแสดงแบบดั้งเดิมและขนมมากๆ แถมยังสนใจในด้านการปักผ้าอีกด้วย

ในวัยเด็ก เธอได้เปิดการรับรู้ทางวิทยาศาสตร์เบื้องต้น มาจากแม่ผู้เป็น "นักวิทยาศาสตร์" ของเธอ

ในบ้านหลังเล็กๆ ที่ครอบครัวแห่งหนึ่ง ผู้รักในวิทยาศาสตร์ได้มารวมตัวกัน ชีวิตของเธอนั้นมาพร้อมกับความรัก จนไม่อาจแยกออกจากกันได้เลย... ไม่นานนัก เธอจึงสังเกตเห็นว่ามีความแตกต่างเล็กๆ อยู่ใน "ความรัก" ทั้งยังมีกลิ่นที่ไม่เหมือนกันด้วย

คุณยายผมสีเงินชอบฟังงิ้วที่ร้องด้วยเสียงแหลมสูง ในขณะที่พ่อของเธอสวมรองเท้าหนังขนฟูขนาดใหญ่
พ่อแม่ของเธอรักกันดี แต่บางครั้งก็มีทะเลาะกันบ้าง
เธอเป็นเด็กสาวที่ไม่ค่อยใส่ใจอะไรมากนัก และมักจะทำผิดพลาดอยู่เสมอ แต่ก็ได้รับการให้อภัยทุกครั้งไป

"ฉันสนิทกับคุณป้า Arlice มากกว่าญาติคนอื่นๆ ท่านมักจะซื้อขนมมาให้ฉันเสมอ ความรักจากคุณป้าน่ะ ยอดเยี่ยมที่สุดแล้ว"

ไม่นานนัก หญิงสาวก็เริ่มรู้จักดื้อรั้น และความเข้าใจในด้าน "ความรัก" ก็ได้หลุดพ้นจากสมการในหนังสือ
เมื่อเธอโตขึ้นมาอีกหน่อย แม่ของเธอก็เริ่มเข้มงวดกับเธอ ท่านพาเธอไปท่องบนดาวเคราะห์ธารน้ำแข็งใหญ่ยักษ์ด้วยกัน ทีละก้าว...ทีละก้าว
หญิงสาวหอบหายใจและหยุดฝีเท้าระหว่างทาง ก่อนสังเกตดู "สิ่งมีชีวิต" แสนอัศจรรย์และเปี่ยมด้วยมนต์เสน่ห์ ที่ฝังตัวอยู่ใต้ธารน้ำแข็งอย่างละเอียด... อย่างน้อยพวกมันก็เคยเป็น...สิ่งมีชีวิต

ทุกครั้งที่เธอกลับมาถึงบ้าน หลังจากการสำรวจทางวิทยาศาสตร์ นี่จะถือเป็นช่วงเวลาสำหรับ "รางวัล"...
แค่กัดขนมเข้าไปหนึ่งคำ กลิ่นหอมก็จะตลบอบอวลอยู่ในปาก ความคาดหวังเล็กๆ ของเธอ ทำให้การวิจัยของแม่เต็มไปด้วยกลิ่นหอม

พวกเขาได้นั่งเรือเหาะเพื่อการสำรวจทางวิทยาศาสตร์ โดยเริ่มจากบ้านเกิด อันเป็นโลกที่ได้รับพรจากความ "เฟื่องฟู" และไปยังโลกแห่งต่างๆ
รอบตัวเธอรายล้อมไปด้วยกระสุนแสง ผ้าคลุมศีรษะ ริบบิ้น และลูกไม้ลายปัก หญิงสาวโอบรับความสุขใจจาก "ชีวิต" ที่เกิดขึ้นจากข้อมูลหมุนเวียนที่เพิ่มขึ้นมา

"A-Ruan กินขนมชิงถวนเสร็จแล้ว อย่าลืมล้างมือให้สะอาดก่อน ถึงจะจับโต๊ะปฎิบัติการได้นะ"

ในงานศพของพ่อแม่ เธอสวมชุดไว้ทุกข์สีดำสนิททั้งตัว และยังคงมัดผมอย่างประณีตเรียบร้อยเหมือนเคย โดยมีปอยผมสีดำดุจน้ำหมึกปรกลงมาปิดบังสีหน้าของเธอ

เธอไม่เสียน้ำตาแม้แต่หยดเดียว

จนกระทั่งยามค่ำคืนมาถึง บนหน้าจอในห้องทดลอง ก็ได้ปรากฏลวดลายเรขาคณิตชั้นแล้วชั้นเล่า ที่เกิดขึ้นจากข้อมูลโครงสร้างรูปเกลียว พวกมันเปลี่ยนแปลง ยืดขยาย และหลั่งไหลไปพร้อมกับเสียงร้องงิ้ว เมื่อจัดการลอกลวดลายเหล่านั้นออกไป ความลับที่เธอสร้างขึ้นและปกป้องมาอย่างดีก็ถูกเปิดเผย... นั่นคือใบหน้าเยือกเย็นดุจน้ำแข็งของพ่อแม่ที่หลับตาอยู่ ราวกับกำลังหลับใหล

"น่าผิดหวังจัง พวกเขารักษาสัญญาที่ให้ไว้กับยายไม่ได้เลย"

"ฉันเองก็รักษาคำสัญญา ที่ว่าจะปกป้องพ่อกับแม่ไม่ได้เหมือนกัน ฉันก็ทำให้พวกเขาผิดหวังด้วย"

"มีเพียงวิทยาศาสตร์เท่านั้น... ที่ไม่เคยทำให้ผิดหวัง" เธอกล่าว

เธออยากให้เกียรติพ่อแม่เธออย่างเท่าเทียมกัน เธอจึงไม่ใช่ชื่อเล่นเดิมอีกต่อไป แล้วนำนามสกุลตัวแรกของพ่อกับแม่ มารวมกันเป็นชื่อใหม่ของตัวเอง

ตั้งแต่นั้นมา ทุกครั้งที่มีคนถามถึงครอบครัว สายตาของเธอจะฉายความสับสนออกมา ราวกับลืมเลือนทุกอย่างไปจนหมดสิ้น
เธอเริ่มทำงาน โดยไม่สนใจกฎแห่งกาลเวลาในสภาพเช่นนี้ เธอหมกมุ่นอยู่กับการวิจัยจนทานอาหารไม่เป็นเวลา และหากสนใจในเรื่องใดเรื่องหนึ่ง ก็จะจดจ่ออยู่กับการวิจัยหลายวันหลายคืน ก่อนจะหมดสติหลับใหลไปเมื่อถึงขีดจำกัดแล้วจริงๆ

ไม่นานนัก เธอก็อาศัยเพียงแสงสลัวจากหิ่งห้อย เพื่อรวบรวมความคืบหน้าของการวิจัยในทุกค่ำคืน ยิ่งเธอเพิกเฉยต่อกฎเกณฑ์ของการมีชีวิตอยู่มากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งก้าวหน้าเร็วขึ้นเท่านั้น เธอไม่สนใจแบบแผนสมการใดๆ จากนั้นก็มองข้ามความหมายของชีวิต และเอาแต่มุ่งมั่นในการสำรวจ เธอใช้มือทั้งสองข้างค้นคว้าหาข้อมูล เพื่อกุมข้อมูลไว้ในมือ และสร้างกฎเกณฑ์สำหรับสายพันธุ์ใหม่ขึ้นมา

ผลก็คือ พืชประเภทเฟิร์นและดอกไม้ภายในห้องทดลองของเธอ ได้เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว ด้วยความเร็วที่สามารถสังเกตเห็นได้ด้วยตาเปล่า จากนั้นก็อัดแน่นเต็มพื้นที่ว่างทั้งหมด โดยที่ในรอยแยกระหว่างใบไม้กับดอกไม้... กลับมีใบหน้าที่สงบนิ่งและเยือกเย็นของพ่อแม่เธอ ซึ่งประกอบขึ้นมาจาก "ข้อมูล" สถิตอยู่

ชั่วขณะที่ "พ่อแม่" ผู้หลับใหลของเธอกำลังจะลืมตาขึ้น... เธอก็เกือบจะทำลายกฎแห่งการวิวัฒนาการ ของสิ่งมีชีวิตแบบดั้งเดิมของดาวทั้งดวงไปแล้ว แต่เธอก็ยังคงเดินหน้าต่อไปสู่เป้าหมายของตัวเอง
จนกระทั่งเธอเงยหน้าขึ้นจากการทดลองและมองไปยังท้องฟ้า เธอก็พบว่า สายตาของ "ปัญญา" ได้จ้องมองมาที่เธอเข้าแล้ว

หลังจากที่ถูก Nous จ้องมองมา เธอก็เดินทางออกจากบ้านเกิด และนับตั้งแต่นั้น เธอก็เริ่มใช้ชีวิตแบบสันโดษ

ไม่มีใครรู้ว่าเธอถามอะไรเทพตนนั้น แต่หลังจากนั้นมา เธอก็ยิ่งไม่แยแสต่อสิ่งใดในชีวิต และหมกมุ่นอยู่กับการทดลองมากขึ้นเรื่อยๆ... ซึ่งเธอสนใจเพียงการทดลองเรื่องแก่นแท้ของ "สิ่งมีชีวิต" เท่านั้น

"สิ่งมีชีวิต" หลากหลายรูปแบบ เกิดขึ้นมาจากการสร้างสรรค์ของเธอ
สิ่งมีชีวิตที่ "ลุกไหม้" บางตัว กลายเป็นเปลวไฟที่เคลื่อนที่ได้ มันคืบคลานและเคลื่อนผ่านใต้เท้าของเธอ จนบางครั้ง เธอก็รู้สึกว่าตัวเองคือเปลวเพลิง
สิ่งมีชีวิตที่ "ลื่นไหล" บางตัวกลายเป็นประกายแสงของของเหลว และวนเวียนอยู่บนข้อมือเรียวบาง จนบางครั้งเธอก็รู้สึกว่าตัวเองคือแสงสว่างนั้น
สิ่งมีชีวิตบางชนิดที่สร้างขึ้นจาก "ความรู้" ก็พยายามที่จะพัฒนาความคิด การรับรู้ และอารมณ์ความรู้สึก จนบางครั้งพวกมันก็ร้องไห้ หัวเราะ หรือโอดครวญ ซึ่งสิ่งเหล่านี้จะผสานรวมอยู่ในร่างกายของเธอทั้งหมด

แต่เธอไม่อาจสัมผัสได้ถึงพวกเขา
อายุขัยของพวกเขาสั้นมาก พวกเขาจะปรากฏขึ้นมาและหายวับไปในพริบตา มีเพียงการทดลองของเธอเท่านั้น ที่ยังคงดำเนินต่อไป

บางครั้ง "การวิจัย" แบบส่งๆ ของเธอ ก็มักจะทำให้สาขาชีววิทยาสั่นสะเทือน "การวิจัย" ของเธอได้เปลี่ยนแปลงดาวเคราะห์ไปหลายดวง และการสร้างสรรค์ของเธอที่ไม่ว่าจะเป็นวาฬบิน กวางว่ายน้ำ ดอกไม้ขี้กลัว และระบบรากไม้ขนาดใหญ่มหึมา... ก็ล้วนอยู่เหนือขอบเขตของประสบการณ์และจินตนาการ ที่สิ่งมีชีวิตอินทรีย์จะเข้าใจได้

เธอพยายามเพิ่มระดับความเข้าใจของตนที่มีต่อ "สิ่งมีชีวิต" มาโดยตลอด เพียงเพื่อที่จะได้เข้าใกล้เขา... ผู้ที่จ้องมองมาและมิอาจลืมเลือนได้ผู้นั้น

"เทพดารา" ...คือการดำรงอยู่แบบไหนกัน? พวกเขาก็เป็นสิ่งมีชีวิตประเภทหนึ่งใช่หรือไม่?

เมื่อชื่อเสียงที่ "สั่นสะเทือนเลื่อนลั่น" นี้ แพร่สะพัดไปทั่ววงวิชาการในจักรวาล ก็มีคนพยายามที่จะทำลายชีวิตสันโดษของเธอเสมอ
เธอหันหน้าไปมองจดหมายติดต่อจาก "สมาคมอัจฉริยะ" ที่วางอยู่บนโต๊ะ... จากนั้นก็โยนมันส่งๆ ลงไปในถังขยะอีกครั้ง

เธอถูกล้อมรอบด้วยนักวิทยาศาสตร์จอมพิลึกจากเมืองเล็กๆ สิ่งมีชีวิตอนินทรีย์ตนหนึ่ง และหุ่นเชิดเด็กสาว พวกเขาดื่มด่ำกับน้ำชายามบ่าย และทำการวิจัยร่วมกัน บางครั้งพวกเขาก็โต้เถียงกัน และบางครั้งพวกเขาก็หัวเราะไปด้วยกัน

เธอพบพวกเขาครั้งแรกตอนไหนงั้นเหรอ? เธอเองก็จำไม่ค่อยได้แล้ว เธอจำได้แค่ว่าเจอกันเพื่อทำโปรเจ็กต์บางอย่าง แต่สิ่งที่มั่นใจมากๆ ก็คือ...เธอถูกบังคับมา หญิงสาวลิ้มรสเค้กอย่างสบายใจเฉิบ ที่เธอเข้าร่วมด้วยนั้นก็เพราะ "เทพดารา" จำลองที่ควรค่าแก่การทุ่มเวลาไปศึกษาเท่านั้นล่ะ

ควรค่าแก่การทุ่มเวลาให้... แต่ไม่คุ้มเลยที่จะต้องถูกบีบให้เข้าสังคม

"สมาคมอัจฉริยะเหรอ? ฉันไม่สนใจหรอก"

"สัญชาตญาณแปลกๆ บอกว่าคนที่ชื่อ "Herta" นั่น มีอะไรบางอย่างเหมือนกับฉัน ฉันหมายถึง... สิ่งที่อยู่ลึกลงไปในจิตใจ ค่อนข้างเหมือนอยู่จริงๆ"

เธอมั่นใจมากว่าเธอจะไม่ทำผิดพลาดซ้ำ เพราะเมื่อไม่ไว้วางใจผู้อื่นอีก เธอก็จะไม่ผิดหวังจากผู้อื่นอีกเช่นกัน ขณะเดียวกัน... ก็จะไม่ทำให้ผู้อื่นผิดหวังด้วย
แก่นแท้ของ "ชีวิต" คืออะไร... จุดจบของ "ชีวิต" อยู่ที่ไหน?
คำตอบของมันมีจริงหรือไม่?

ใบหน้าที่เฉยชาและเงียบสงบของเธอ ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา อย่างไรก็ตาม เส้นผมของเธอกลับอบอวลด้วยกลิ่นหอมจากไอร้อน ขณะที่ขอบตาแดงก่ำเล็กน้อย... นี่คือสัญญาณบอกว่า เธอกำลังเพลิดเพลินกับสิ่งเหล่านี้อยู่

สิ่งอื่นๆ ในจักรวาลแค่ทำให้ไขว้เขว แต่มีเพียงคำว่า "เทพดารา" คำเดียวเท่านั้น ที่จะทำให้เธอสั่นไหวจนใจเต้นรัวได้

น่าสนใจมาก
ใน "จุดเพาะเลี้ยง" บน "เครื่องเพาะเชื้อ" มี "สิ่งมีชีวิต" มากมายกำลังถือกำเนิดขึ้นพอดี วิธีการสร้างสิ่งมีชีวิตนั้นราวกับปาฏิหาริย์จริงๆ
โรแมนติกที่สุด
การวิจัยเกี่ยวกับ "เทพดารา" มีสิ่งที่ต้องแลกมากมาย ซึ่งเธอก็รู้ดีกว่าใคร... แต่เธอไม่สนใจ เพราะเธอรู้! และถึงขั้นสามารถ... กลายเป็น...?!

ได้เวลาพอดีเลย... การอัปเดต "โปรเจกต์" กำลังจะเริ่มขึ้นอีกแล้ว

เธอหันหลังเดินจากไป
หญิงสาวไม่เคยรู้เลยว่า ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน สายตาของคุณยาย ก็จะทอดมองผ่านหน้าจอมาที่เธออยู่เสมอ วันแล้ววันเล่า

"A-Ruan... A-Ruan ของฉัน หากได้พบกันอีกครั้ง ไม่รู้ว่าจะ..."