Saber

วิญญาณวีรชนผู้โดดเดี่ยว ก้าวผ่านค่ำคืนแห่งโชคชะตา ธงของอัศวินโต๊ะกลม ยังคงโบกสะบัดในความฝัน หากแต่ยามนี้ กษัตริย์ของอัศวินแห่งกรุงคาเมล็อต ยังคงไปไม่ถึงสรวงสวรรค์แห่งอุดมคติ
เธอผู้ยังเป็นเด็กสาว ถูกอัญเชิญมายัง "สงครามจอกศักดิ์สิทธิ์" อันแสนพิเศษครั้งนี้ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับทางเลือก ของการดึงดาบในศิลาอีกครา เธอจะก้าวข้ามภาพมายา ในอดีตอย่างไร?
..."ความปรารถนา ที่ยังไม่สำเร็จของข้า จะจบลง ณ ที่นี่"

หากอาณาจักรในอุดมคติ ที่นักปรัชญาพูดถึง ต้องการผู้ปกครองสักคน เช่นนั้นบางทีเด็กสาวตรงหน้าผู้นี้ ก็คือตัวเลือกที่ไม่เป็นสองรองใคร เธออุทิศตัวต่อสู้ เพื่อชีวิตและความสุขของมนุษยชาติ ทั้งชีวิตของเธอยึดคติขจัดความรุนแรง และช่วยเหลือผู้อ่อนแอมาเป็นดั่งเข็มทิศ ยกตัวอย่างเช่น กองอัศวินที่เธอเป็นผู้นำถูกเรียกขานว่า "โต๊ะกลม" ก็เพื่อเน้นย้ำถึงความเสมอภาค ระหว่างกษัตริย์และอัศวิน...

"พูดพล่ามมากความเกินไปแล้ว ตรงนี้ควรเขียนอะไร ที่มีประโยชน์กว่านี้ไม่ใช่รึ?"

จริงตามที่กล่าว
สำหรับผู้เป็นกษัตริย์แล้ว ความรุ่งเรืองและความสงบสุขของประเทศ คือสิ่งเดียวที่สำคัญที่สุด เมื่อเทียบกันแล้ว การดิ้นรน เกียรติยศ และความอัปยศส่วนตัวนั้น ล้วนเป็นเพียงการวางหมาก เพื่อทำเป้าหมายหนึ่งเดียวนี้ให้สำเร็จ แต่สิ่งที่น่าแปลกก็คือ... ปัจจุบันนี้เธอคือ "เซอร์แวนต์" ตนหนึ่ง เป็นชีวิตแสนพิเศษที่ถูกอัญเชิญ จากแม่น้ำแห่งประวัติศาสตร์อันไกลโพ้น มาสู่ความจริงและดำรงอยู่บนโลก โดยการอาศัยความลึกลับมากมาย

ความรุ่งโรจน์และการล่มสลายของบ้านเกิด ได้ถูกเขียนลงในหนังสือประวัติศาสตร์ ครั้งหนึ่งกษัตริย์เอง ก็เคยคิดจะลองเปลี่ยนแปลงมันเช่นกัน... แต่ก็อย่างที่คำโบราณว่าไว้ โลกนี้ไม่มีอะไรที่ได้มาเปล่าๆ หลังผ่านความพลิกผันมามากมาย ในที่สุดเด็กสาวก็มีจิตใจ ที่สามารถเผชิญหน้ากับอดีตอย่างตรงไปตรงมาได้...

"ช้าก่อน ใครบอกกันว่า ข้าใจกว้างเสียจนไม่รู้สึกเสียใจ?
แต่การตามหาจอกศักดิ์สิทธิ์ เพื่ออธิษฐานขอสิ่งนี้ ก็เป็นเรื่องโง่เขลาจริงอย่างว่า
มีเพียงการเดินข้ามผ่านเส้นทางอันยาวไกลเท่านั้น คนผู้หนึ่งจึงจะเจอสรวงสวรรค์แห่งอุดมคติอย่างแท้จริง
มิเช่นนั้น แม้มันจะอยู่แค่ตรงหน้า แต่ก็อาจไม่มีทางรับรู้ได้เลยด้วยซ้ำ"

บนดาวเคราะห์ที่อยู่ห่างไกลออกไป มีทรัพยากรลึกลับที่ถูกเรียกว่า "จอกศักดิ์สิทธิ์" จวบจนถึงทุกวันนี้ ผู้คนที่นั่นก็ยังใช้คำนี้ มาเปรียบเปรยถึงความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ พร้อมทั้งแซ่ซ้องเหล่าอุดมคติอันแสนศักดิ์สิทธิ์ และก็ด้วยเหตุนี้ ในสายตาของผู้กอบกุมความลึกลับ จอกศักดิ์สิทธิ์จึงเป็นเครื่องขอพรสารพัด ที่ทำให้สมปรารถนาได้ทุกอย่าง มันสามารถทำความฝันที่ยากจะเอื้อมถึง ให้กลายเป็นจริงได้อย่างง่ายดาย

"ใช่ มันอาจฟังดูเหมือนการต้มตุ๋น แต่มันเป็นของจริง... ผู้คนถึงขั้นใช้ประโยชน์ จากกฎเกณฑ์ของสงครามจอกศักดิ์สิทธิ์ ไปหลอกลวงคนอื่นด้วยซ้ำ
ทั้งๆ ที่ข้าในฐานะเซอร์แวนต์ รั้งอยู่บนโลกได้เพราะจอกศักดิ์สิทธิ์แท้ๆ แต่ในสงครามจอกศักดิ์สิทธิ์ที่เคยเข้าร่วม ข้ากลับทำลายมันทิ้งมากกว่าหนึ่งครั้ง หากอธิบายด้วยคำพูดของพวกท่าน คงกล่าวได้ว่า นี่เป็นธรรมเนียมปฏิบัติไปแล้ว?
...ตอนแรกสุด มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะตัดสินใจแบบนั้น ไม่ว่าอย่างไร มันก็เป็นถึงเครื่องขอพรสารพัด ใครบ้างล่ะ จะไม่มีความปรารถนาที่เห็นแก่ตัว และอยากทำให้เป็นจริง?"

บางที ความทุกข์ใจที่เกิดขึ้น หลังกลายเป็นวิญญาณวีรชนของเด็กสาว อาจเข้าใจได้ง่ายขึ้นด้วยมุมมองของผู้เล่น เมื่อพวกพ้องห้ำหั่นกันเอง ประเทศบ้านเกิดล่มสลาย โต๊ะกลมดำเนินมาสู่จุดจบ ในฐานะกษัตริย์แห่งอัศวินแล้ว ย่อมเห็นความน่าละอายของมันได้ชัดยิ่งกว่าใครๆ "หากมีผู้เล่นที่แกร่งกว่าข้า มาวางแผนพิชิตทุกอย่างนี้ ผลลัพธ์จะต่างออกไปหรือไม่?"
เมื่อข้อสงสัยบังเกิดขึ้น มันก็ยากจะกำจัดไปจากใจได้อีก
"ขอให้มีคนที่เหมาะสมยิ่งกว่า ได้ขึ้นเป็นกษัตริย์แห่งบริเตน ณ เวลานั้นด้วยเถอะ" ...บางที นี่อาจจะเป็นความปรารถนา ที่แม้แต่จอกศักดิ์สิทธิ์เองก็ยังไม่รู้เลยว่า จะทำให้สมหวังได้อย่างไร

"สรุปคือ ท่านอยากจะถามว่า ตอนนี้ข้าคิดอย่างไรกับเรื่องนี้สินะ?
ข้าหาใช่กษัตริย์ในอุดมคติ แต่นี่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรค ทำให้ผู้อื่นหยุดมองข้าเป็น 'กษัตริย์ในอุดมคติ' และลงมือทำในสิ่งที่ข้าไม่อาจทำได้
ข้ารู้สึกขอบคุณสหายคนหนึ่งมาก ที่ทำให้ข้าเข้าใจถึงจุดนี้
เขาบอกว่า กระทั่งของเลียนแบบก็มีคุณค่าในตัวมันเอง"

แม้อัศวินในตำนานที่ผ่านการปั้นเสริมเติมแต่ง จะเชี่ยวชาญด้านวิทยายุทธ์นับไม่ถ้วน แต่อาวุธที่เลื่องชื่อที่สุดของเด็กสาว ย่อมต้องเป็น
ดาบในศิลา (ดาบทองคำแห่งชัยชนะ Caliburn) และดาบกลางทะเลสาบ (ดาบพันธสัญญาแห่งชัยชนะ Excalibur) อย่างไร้ข้อกังขา ดาบเล่มแรกคือ เครื่องมือที่ทำให้เด็กสาวได้ขึ้นครองราชย์ ส่วนดาบเล่มหลังคือ สัญลักษณ์ของความรุ่งโรจน์สูงสุด ในฐานะกษัตริย์

"ใช่แล้ว ที่เห็นตอนนี้คือดาบกลางทะเลสาบ ส่วนดาบในศิลา ถูกข้าทำพังไปนานแล้ว พูดให้ถูกก็คือ มีอยู่ครั้งหนึ่ง มันแบกรับพลังเวทตอนที่ข้าแกว่งดาบไม่ไหว เลยพังทลายกลายเป็นผุยผงในทันที..."
"อาจเป็นเพราะนักเวทที่หลอมมันขึ้น คงคาดไม่ถึงเช่นกันว่าความสามารถข้า จะพัฒนารวดเร็วถึงขนาดนี้? ผลสรุปก็คือ เขาจำต้องเป็นผู้รับผิดชอบ ไปขออาวุธใหม่จากเทพีแห่งทะเลสาบ ซึ่งก็คือดาบที่ข้าถืออยู่เล่มนี้"

ตำนานเล่าขานว่า ขอแค่ฟาดฟันดาบพันธสัญญาแห่งชัยชนะ ออกไปด้วยพลังเวทเต็มเปี่ยม ผู้ถือดาบก็จะกวาดล้างศัตรูได้เป็นแน่... นี่ก็เป็นที่มาของชื่อมันด้วยเช่นกัน ถึงอย่างนั้นแล้ว มันก็เป็นเช่นตำนานเล่าขานมากมาย ที่มีความย้อนแย้งในตัวตั้งแต่เริ่ม เพราะพลังที่แข็งแกร่งที่สุดของดาบเล่มนี้ หาใช่ที่คมดาบ แต่เป็นฝักดาบที่ปกป้องตัวดาบต่างหาก

"มีเพียงสิ่งที่ปกป้องสรรพสิ่งเท่านั้น จึงจะแบกรับพลังที่ทำลายล้างฟ้าดินได้
ต่อให้เป็นดาบที่คมเพียงไหน หรือลูกธนูที่ว่องไวเพียงใด ก็มีเพียงในวินาทีที่กำจัด หรือทำให้ศัตรูถอยทัพเท่านั้น ถึงจะถือว่า ปกป้องมิตรสหายได้อย่างแท้จริง
นั่นก็หมายความว่า หากอาวุธชิ้นหนึ่ง กวาดล้างพวกพ้องไปพร้อมกับศัตรู เช่นนั้นก็แปลว่า ปกป้องอะไรเอาไว้ไม่ได้เลย แน่นอนว่า กษัตริย์ที่เป็นอาวุธของประชาชนนั้น ก็เป็นเฉกเช่นเดียวกัน"

กษัตริย์ในอุดมคติคืออะไร?
กษัตริย์ผู้แข็งแกร่งคืออะไร?
เคยมีราชาผู้โค่นล้มศัตรูทั่วโลก เคยมีราชันผู้ครองความมั่งคั่งของทั้งโลก เคยมีจอมราชที่พิชิตแผ่นดินของทั้งโลก ทว่าจนแล้วจนรอด ดินแดนที่พวกเขาคอยปกปัก ล้วนไม่ต่างจากเงาสะท้อนบนผืนน้ำที่เลือนรางหายไป ในแม่น้ำแห่งประวัติศาสตร์และตำนาน

"ในช่วงเวลาอันเนิ่นนานช่วงหนึ่ง ข้าเคยมีชีวิตอยู่ในเงามืด ยามทำฝักดาบหายไป
แต่ต่อมาก็ตระหนักได้ถึงเรื่องหนึ่ง...
หากหาสิ่งที่จะมาแทนที่ฝักดาบไม่ได้ เช่นนั้นโชคชะตา ก็ไม่มีวันคืนฝักดาบให้ข้าเช่นกัน"

"นี่ไม่ใช่หลักการงมงายอะไรหรอก" เด็กสาวแย้มยิ้ม "มันหมายความว่า... เซอร์แวนต์กับมาสเตอร์ ต้องเรียนรู้ที่จะปฏิบัติต่อกันอย่างเท่าเทียม และช่วยเหลือกันและกันน่ะ"

ก่อนจะได้ขึ้นเป็นกษัตริย์อย่างแท้จริง เด็กสาวเคยมีช่วงเวลาหนึ่ง ที่ร่อนเร่พเนจรไปทั่วบ้านเกิดเมืองนอน ในตอนนั้น โลกทั้งใบราวกับเพิ่งถือกำเนิดขึ้น ดอกไม้ที่ไม่ทราบชื่อบานสะพรั่งอยู่ในหุบเขา กระแสธารไม่ทราบนาม สะท้อนแสงอรุณในต้นฤดูใบไม้ผลิ สำหรับเด็กสาวแล้ว หลายสิ่งหลายอย่างล้วนไร้นามให้เรียก เธอทำได้เพียงยกมือชี้นั่นชี้นี่ และคอยถามมิตรสหายคนหนึ่ง ที่แสนรอบรู้ก็เท่านั้น
ให้อาหารม้า ผ่าฟืน ออกตัววิ่งเต็มกำลัง... ชีวิตที่เด็กสาวคุ้นเคยกำลังจะจบลง แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจนัก ทุกคืนยามตกสู่ห้วงนิทรา จะคอยเฝ้าฝันถึงการผจญภัยใหม่ๆ อยู่เสมอ

"กษัตริย์ที่แท้จริงหาได้เป็นเช่นนี้
กษัตริย์ไม่อาจออกจากปราสาทได้ตามอำเภอใจ ปราสาทนั่นก็มิได้ก่อขึ้นจากอิฐปูน เพราะวัสดุเดิมของมันคือ ความเชื่อใจของประชาชนต่างหาก
กษัตริย์จะตั้งความหวังบนความเสี่ยงไม่ได้ ทุกการตัดสินใจ ควรมาจากการไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วน โดยตัดอิทธิพลจากความชอบส่วนตัวออกไป
กษัตริย์จะมีชีวิตเป็นของตัวเองไม่ได้ กษัตริย์คือสัญลักษณ์แห่งประเทศชาติ ไม่ว่าจะอยู่ในสถานที่ใดหรือคุยกับใคร ก็ควรครอบครองพลังในการชี้นำอยู่เสมอ"

บางทีสำหรับใครหลายคน นี่อาจเป็นภาระที่แบกรับไม่ไหว แต่นักเวทที่ได้พบตัวเด็กสาวนั้น เป็นผู้มีสายตาเฉียบแหลมเป็นอย่างยิ่ง... เด็กสาวไม่เพียงปรับตัวเข้ากับทุกอย่างได้ดี กระทั่งการแสดงเป็นผู้ชายต่อหน้าผู้อื่น ก็ยังไม่เผยช่องโหว่ใดให้เห็น (แน่นอนว่า ต้องอาศัยการช่วยเหลือจากเวทมนตร์เล็กน้อย)

"สิ่งที่น่าสนใจก็คือ ความกลุ้มใจของกษัตริย์นั้น ไม่ได้มาจากพันธนาการพวกนี้
ตรงกันข้ามเลย... สิ่งที่เป็นปัญหาสำหรับเด็กสาวมากสุดคือ การสูญเสียทุกพันธนาการไปต่างหาก
อ่า... พูดแบบนี้คงจะเข้าใจได้ยากสินะ งั้นก็ใช้ฉากที่ทุกคนคุ้นเคย มายกตัวอย่างแล้วกัน"

ณ ดาวเคราะห์แห่งหนึ่งในชายขอบกาแล็กซี สภาพอากาศของที่นั่นเลวร้ายเหลือทน ศัตรูนับไม่ถ้วนเป็นภัยคุกคาม ต่อบ้านเกิดอันเปราะบางของมวลมนุษย์ ด้วยเหตุนี้ ผู้คนจึงดันคนผู้หนึ่งให้ขึ้นเป็น "กษัตริย์" และวางตารางงานแต่ละวันให้แน่นเอี๊ยด... ทีนี้ตั้งแต่ระดับบนยันระดับล่าง คนทั้งดาวจึงรวมใจสมัครสมาน กลายเป็นกลุ่มก้อนเดียวกัน ทุกปฏิบัติการปกป้องบ้านเกิดเมืองนอน ล้วนแล้วแต่เป็นระบบระเบียบ

หลังจากเวลาผ่านไปเนิ่นนาน อยู่มาวันหนึ่ง ราชาก็ค้นพบว่า ตารางงานของตนมีช่องว่างให้เห็นเด่นชัด เธอไม่คิดว่าตนควรจะมีเวลาพักผ่อน ถึงอย่างนั้นคนรอบข้างก็มอบคำตอบต่างๆ นานามาให้ กระนั้นราชาก็ค้นพบอย่างเฉียบไวว่า เนื้อแท้ของคำตอบเหล่านี้ ต่างชี้ไปยังความจริงเรื่องหนึ่งที่ว่า... "พวกเราไม่รู้แล้วว่าควรจะทำอะไร เพื่อให้วันพรุ่งนี้ดียิ่งขึ้นได้"

"ดูจากเผินๆ แล้ว กษัตริย์ในเวลานี้ สามารถทำทุกอย่างได้ตามที่ต้องการ
แต่เพียงลองขบคิดสักเล็กน้อย เจ้าตัวก็จะค้นพบอีกเรื่องว่า บางทีไม่ว่าตัวเองทำอะไร ก็อาจจะผิดไปหมดก็ได้
นี่เป็นวงจรอุบาทว์ที่แสนน่ากลัว... ยิ่งคิดมากเท่าไหร่ คนที่เข้าใจก็จะยิ่งน้อยลงเท่านั้น"

ในชั่วชีวิตหนึ่งของตัวเองนั้น ผู้เป็นกษัตริย์ไม่อาจหลีกหนีจากคำสาปนี้ได้ อัศวินที่เธอเชื่อใจมากที่สุด "แลนเซล็อต" ได้เลือกไปยังเส้นทางอื่น และบุตรที่เธอให้ความสำคัญที่สุด "มอร์เดรด" ก็ได้หันคมดาบเข้าใส่ตัวเธอ
อาณาจักรได้ผงาดขึ้นด้วยมือเธอ แต่ก็ล่มสลายลงในมือเธอเช่นกัน

"หากมีผู้เหมาะสมยิ่งกว่า ได้ขึ้นเป็นกษัตริย์ก็คงจะดี" ในช่วงวาระสุดท้าย เธอเฝ้าแต่ติเตียนตนเองเช่นนี้
...แต่วางใจเถอะ เด็กสาวในปัจจุบัน ไม่ได้มองปัญหาจากมุมมองนี้อีกต่อไปแล้ว

"กล่าวโดยสรุปคือ การเปลี่ยนแปลงทั้งหมด เกิดจากสงครามจอกศักดิ์สิทธิ์ครั้งหนึ่ง ที่ข้าเคยได้เข้าร่วม
แต่อย่าเข้าใจผิดเชียว สงครามจอกศักดิ์สิทธิ์ เป็นแค่โอกาสหนึ่งเท่านั้น...
มันรั้งเรียกเจ้า ที่เอาแต่มุ่งหน้าวิ่งไปให้หยุดลง และมอบโอกาสให้เจ้า ได้ค้นพบทัศนียภาพรอบกายอีกครั้ง
ข้ายังคงเป็นกษัตริย์ และนี่เป็นเพียงอีกวิธีหนึ่ง ในการปฏิบัติหน้าที่เท่านั้น
ก็เหมือนกับมวลดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิ... ยามเมื่อเจ้าสังเกตเห็นอีกที สิ่งที่เห็นก็เป็นตอนที่พวกมันโรยราแล้ว ทว่าที่โชคดีก็คือ แม้ว่าสุดท้ายดอกไม้จะสลายเป็นธุลีดิน แต่กิ่งก้านที่แตกดอกก็ยังคงอยู่ที่เดิม
อย่างไรเสีย กิ่งก้านที่มีดอกตูม ก็ย่อมรอคอย 'ฤดูใบไม้ผลิครั้งต่อไป (สรวงสวรรค์ในอุดมคติที่เป็นจริง)' เสมอ"