Firefly

สมาชิกนักล่า Stellaron ที่สวมชุดเกราะกลไกซึ่งเรียกว่า "SAM" ในการต่อสู้ เธอมุ่งมั่นต่อภารกิจ และมีนิสัยที่เข้มแข็ง
เพราะเกิดมาเพื่อเป็นอาวุธในการกำจัด Swarm เธอจึงเติบโตเร็วกว่าคนทั่วไป แต่ก็มีช่วงชีวิตที่สั้นมาก
และเพื่อมองหาโอกาสที่จะ "มีชีวิตอยู่ต่อ" จึงได้เข้าร่วมกับนักล่า Stellaron และค้นหาวิธีต่อต้านโชคชะตา

ในตู้เพาะเลี้ยงโปร่งใส เธอแช่อยู่ในน้ำคร่ำสังเคราะห์เย็นเยียบ โดยถูกห่อหุ้มด้วยเปลือกไข่ขาวบริสุทธิ์
ภาชนะโคลงเคลงเล็กน้อย เธอลอยตัวเข้าหาเปลือกนุ่มเย็นเฉียบตามสัญชาตญาณ ตัวเธอแนบติดกับผนังตู้เพาะเลี้ยง และนอนขดอยู่ในมุม ราวกับว่าการทำแบบนั้น จะทำให้ร่างกายของเธออุ่นมากขึ้น

เธอได้ยินเสียงกึกก้องจากบางสิ่งที่ร่วงหล่น เสียงโลหะกระทบกัน เสียงฝีเท้าเร่งรีบที่ดังขึ้นเป็นพักๆ จากนั้นตู้เพาะเลี้ยงก็เริ่มสั่นสะเทือน...
"เหล่าทหาร ตื่นได้แล้ว..."
"เพื่อองค์ราชินี..."
มือจักรกลคู่หนึ่งอุ้มเธอขึ้นมา แสงเจิดจ้าฉีกกระชากโลกทั้งใบออก เธอลืมที่จะร้องไห้ด้วยซ้ำ
"จงซาบซึ้งกับการถือกำเนิดของตัวเอง..."
"เพื่อองค์ราชินี..."
เธอลืมตาขึ้น แต่กลับไม่พบผู้พูด
เธอลุกขึ้น และก้าวเดินผ่านม่านที่หนาทึบ เพื่อตรงไปยังส่วนลึกของพระราชวัง
"จงยอมรับเกียรติยศ และโชคชะตาของพวกเธอ..."
"เพื่อองค์ราชินี..."
เสียงฝีเท้าเป็นระเบียบดังก้องอยู่ในวังที่ว่างเปล่า

เธอเดินผ่านสวนรกร้างขนาดใหญ่ ผ่านซากแมลงขนาดมหึมา ผ่านเครื่องฟักตัวอ่อนเครื่องแล้วเครื่องเล่า... ในที่สุด เธอก็มาถึงโถงใหญ่อันรุ่งโรจน์ หญิงที่มีใบหน้าเลือนรางผู้หนึ่งนั่งอยู่บนบัลลังก์ พร้อมมือที่ห้อยลงข้างตัวอย่างเหนื่อยล้า

"อย่าเงยหน้า"
มีใครบางคนเดินมากระซิบข้างๆ เธอ บนตัวอีกฝ่ายมีป้ายหมายเลข AR-26702 ติดเอาไว้... มันคืออะไรกัน?
เธอมองมาที่ตัวเอง AR-26710
"มาเถอะ... เด็กน้อยของฉัน..."
เสียงที่ห่างไกลดังขึ้นจากส่วนลึกในหัวของเธอ และความบ้าระห่ำที่อธิบายไม่ได้ ก็พลุ่งพล่านขึ้นในจิตใจของเธอ
เธอเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าราชินี พร้อมกับคุกเข่าลง และจุมพิตไปที่ปลายนิ้วของราชินี

มือของราชินีเย็นยะเยือกราวน้ำแข็ง นั่นทำให้เธอรู้สึกมึนงงท่ามกลางความบ้าคลั่ง
"ลุกโชนให้เต็มที่เสียเถอะ เพื่ออนาคตของ Glamoth..."
"เพื่อองค์ราชินี..."

รู้ตัวอีกที เธอก็คุ้นเคยกับสนามรบซะแล้ว
เธอมองดูเพื่อนร่วมเผ่าล้มลงต่อหน้าต่อตา แต่ตัวเองยังคงก้าวไปข้างหน้าอย่างเด็ดเดี่ยว เธอรู้ว่าสักวันหนึ่ง ตัวเองคงต้องล้มลงตรงนั้นเช่นกัน และผู้ที่มาทีหลัง ก็จะเหยียบย่ำข้ามร่างของเธอไป
ดังนั้นเวลาพักผ่อนจึงล้ำค่าเสมอ เธอเงยหน้าขึ้น มองดูทะเลสีเงินเหนือศีรษะ และดวงดาวที่เรียงร้อยลงมา

ทุกอย่างภายใต้ดวงดาวล้วนเงียบสงบ แม้จะเผชิญกับความเสี่ยงที่จะสูญเสียเอนโทรปี แต่เธอก็ปรารถนาจะถอดชุดเกราะออก เพื่อมองดูความเป็นไปของโลกนี้
เสียงในความทรงจำค่อยๆ ดังขึ้น
"แค่มองผ่านเลนส์ ก็รู้สึกว่าโลกทั้งใบไม่เหมือนเดิมแล้ว"
...หมายเลขของเธอคือ AR-214 และเธอก็สวม "แว่นตา" เอาไว้
"กฎแห่งกองทัพ Glamoth ข้อที่ 8 อัศวินที่ยังมีชีวิตอยู่ ต้องกลับเข้ากอง"
...เธอคือ AR-1368 ผู้มีนิสัยจริงจัง เกราะรบของเธอติดริบบิ้นสีแดงเอาไว้
"หวังว่าจะได้มองเห็นดวงดาวในสมรภูมิถัดไปนะ"
...AR-53935 เขาคือ "อีกรุ่นหนึ่ง" ที่ต่างไปจากตัวเอง
"ยินดีต้อนรับทุกคนกลับสู่กองทัพ!"
...AR-4077 ถึงแม้เธอจะไม่เคยพบกับเขา แต่ก็รู้ว่าเขาไม่เคยเข้าสู่สนามรบ และคอยสนับสนุนอยู่ที่แนวหลังเท่านั้น

แมลงจำนวนมหาศาล บินขึ้นมาจากส่วนลึกของอวกาศ เหมือนเช่นเคยที่ผ่านมา สัญญาณเตือนภัยที่ดังเสียดหู ได้ขัดจังหวะช่วงเวลาพักผ่อนอันแสนสั้นลง
เธอเปิดใช้งานชุดเกราะ และเข้าสู่สถานะต่อสู้ เพียงแต่ครั้งนี้ทุกสิ่งทุกอย่าง กลับถาโถมเข้ามารุนแรงเป็นพิเศษ
"นี่ไม่ใช่การจู่โจมธรรมดา มันคือฝูง Swarm... ฝูง Swarm!"
เสียงจากสัญญาณสื่อสารสั่นเทา อัศวินเหล็กทะยานขึ้นสู่ฟากฟ้ามากขึ้นเรื่อยๆ แต่กลับเป็นเหมือนประกายไฟ ที่เมื่อระเบิดทันใด ก็ถูกความมืดมิดกลืนหายไปทันที
"รักษาแนวป้องกันไว้ บุกทะลวงต่อไป!"

อัศวินเหล็กนับไม่ถ้วน ล้มลงต่อหน้าเธอ
ในหมู่พวกเขา มีคนที่เธอเคยพูดคุยด้วยมั้ยนะ? เธอเพิ่งจะเกิดความคิดนี้เป็นครั้งแรก
ที่แท้... แต่ละคนก็แตกต่างกันอย่างนั้นเหรอ?

ในที่สุดฝูง Swarm ก็แหวกเป็นรอยแยก ที่ปลายอีกฝั่งของรอยแยกนั้น มารดาแห่งแมลงได้ก้าวออกมา
หญิงสาวพุ่งผ่านเหล่า Swarm ที่แน่นขนัดราวกับลำแสง และมุ่งไปยังปากของแมลงสีเงิน พร้อมกับอัศวินเหล็กคนอื่นๆ ในช่วงวินาทีสุดท้าย ก่อนที่จะถูกมารดาแห่งแมลงกลืนกิน เธอได้หลับตาลงและจุดชนวนระเบิดเพลิง ที่สามารถทำลายดาวเคราะห์ทั้งดวงได้...

แสงสว่างจ้าชวนแสบตาปะทุขึ้น โดยมีแมลงตัวเมียเป็นศูนย์กลาง พริบตานั้นทุกอย่างพลันเงียบสงัด
เธอเป็นเหมือนว่าวที่หลุดออกจากเชือก ตัวเธอกระเด็นลอยหวือจากแรงกระแทกมหาศาล และในขณะที่ร่วงหล่นสู่พื้นดินนั้น ความทรงจำที่ไม่อาจลืมเลือนบางอย่าง ก็พาดผ่านขึ้นมาเบื้องหน้า...

ที่ริมน้ำมีหิ่งห้อยเริงระบำอยู่ เธอออกจากชุดเกราะ และสัมผัสกับสายลมเย็นสดชื่นของยามค่ำคืน
เธอมองดูหิ่งห้อยที่เกาะอยู่บนหลังมือ ปีกคู่นั้นกระพืออย่างอ้อยอิ่ง
"...ถึงแม้พวกมันจะเป็นสิ่งมีชีวิตขนาดเล็ก แต่กลับสว่างไสวยิ่งกว่าดวงดาวซะอีก"

ความมืดกลืนกินตัวเธอ
เศษซากของเหล่าแมลงกับเกราะรบที่เสียหาย ต่างกลายเป็นผุยผงและร่วงหล่นเหนือหมู่ดาว ราวกับหิมะไร้เสียงที่โปรยปรายในจักรวาล

หลังจากฟื้นได้สติ เธอก็มาอยู่ในระบบดวงดาวแปลกตาแห่งหนึ่ง

แพลงก์ตอนเรืองแสงในกาแล็กซี เข้ามาหาเด็กสาว และเต้นระบำไปรอบๆ ตัวเธอ
เธอมองส่งพวกมันลอยล่องไปไกล แต่กลับไม่รู้ว่า ปลายทางของตนคือแห่งใด
"ตายเพื่ออะไร?"
"มีชีวิตเพื่ออะไร?"
ความฝันยังเป็นเรื่องที่ไกลเกินไปสำหรับเธอ เธอเหม่อมองความมืดมิดที่ไร้สิ้นสุด แต่กลับไม่สามารถหาคำตอบได้เลย

...
"สาธารณรัฐ Glamoth ล่มสลายลงด้วยเหตุนี้ และหลงเหลือเพียงข่าวลือเกี่ยวกับกองอัศวินเหล็กเท่านั้น"
ชุดเกราะถูกบางสิ่งจับเอาไว้ เธอตื่นตัวระวังภัยขึ้นทันที
"เพื่อควบคุมอาวุธทรงพลังที่สุดของสาธารณรัฐ อัศวินเหล็กทุกคน จึงเป็นทารกที่ถูกดัดแปลงพันธุกรรม พวกเขามีพันธุกรรมด้อยแต่กำเนิด ซึ่งจะแก่และตายอย่างรวดเร็วในช่วงหนึ่งของชีวิต..."
เสียงฝีเท้าเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และเสียงผู้หญิงที่พูดก็ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ เช่นกัน
"จุดจบที่ถูกชะตากรรมกำหนดไว้แบบนี้... เหมือนกับพวกเราเลยว่ามั้ย?"
ประตูยานบินถูกเปิดออก
เปลวไฟเริงระบำขึ้นบนตัวเธอ เกราะของอัศวินเปลวเพลิงกำลังจะก่อตัวขึ้น
"คุณคือใคร?"
หญิงสาวตรงหน้ายิ้มแย้ม ราวกับว่าพวกเขาเป็นเพื่อนเก่า ที่ได้กลับมาพบกันใหม่หลังจากผ่านไปนาน
"เธอเชื่อในโชคชะตามั้ย? ผู้คนที่เดินทางเดียวกัน มักจะบรรจบพานพบกัน ณ จุดหนึ่งเสมอ ตอนนี้... พวกเราได้พบกันแล้ว"

นี่ก็เป็นอีกหนึ่งคืนที่เงียบงัน เธอนั่งเงียบๆ อยู่บนที่สูงเหมือนเคย สายตาจดจ้องไฟที่สว่างและดับลง มองดูเรือแต่ละลำที่เข้าออกท่าเรือที่ว่างเปล่า จนกระทั่งรุ่งสางมาเยือน

Silver Wolf หาว พลางเดินมาหยุดอยู่ข้างเธอ
"นอนไม่หลับเหรอ?" เธอเขยิบตัวให้อีกฝ่าย
"ฉันฝันแปลกๆ น่ะ ฝันว่า Punklorde ถูกปีศาจอิเล็กทรอนิกส์รุกราน ฉันวิ่งหนีแล้วก็ใช้หมากฝรั่งแปะไวรัสไปด้วย จากนั้นฉันก็สะดุ้งตื่น"
"ฝันเหรอ..."
"จะออกเดินทางไป Penacony แล้วสินะ?"
"อื้ม บางทีฝันของฉัน... อาจจะอยู่ที่นั่นก็ได้"
"แต่การที่ผู้ซึ่งไม่อาจฝัน จะเข้าสู่แดนฝันสังเคราะห์นั้น ราคาที่ต้องจ่ายมันเทียบเท่ากับ 'ความตาย' เลยนะ"
"ฉันรู้ จิตสำนึกของฉันจะพังทลายลง เพราะแรงกดดันของสสารความทรงจำ จากนั้นก็ประกอบเข้าด้วยกันใหม่อีกครั้งด้วยวิธีพิเศษ แบบนั้นฉันถึงจะเข้าสู่ดินแดนแห่งฝันได้... ความตายไม่ได้น่ากลัวหรอก ฉันคุ้นเคยกับมันแล้ว"
"...เฮ้อ ก็ได้ งั้นขอให้โชคดี ฝากทักทาย Astral Express ด้วยนะ"
...

เธอมาถึงยังชายขอบของระบบดวงดาว Asdana ทะเลแห่งความทรงจำถาโถมด้วยคลื่นลูกใหญ่ เธอเปรียบเสมือนสะเก็ดไฟ ที่อาจมอดดับในสายลมแรงกล้าได้ทุกเมื่อ
เธอกระโดดเข้าสู่เขตแดนความทรงจำ
ความกดดันมากมายจู่โจมเข้ามาจากทุกทิศทาง การมองเห็นของเธอเริ่มพร่าเลือน และร่างกายก็จมดิ่งสู่ส่วนลึก ของเขตแดนความทรงจำอย่างไม่อาจควบคุม
อารมณ์ที่ซ่อนอยู่ในสสารความทรงจำเข้มข้นเหล่านั้น เหมือนกลายเป็นภาพลวงตาที่วนเวียนอยู่ข้างหูเธอ และเอาแต่กระซิบว่า
..."ลุกโชนให้เต็มที่เสียเถอะ เพื่ออนาคตของ Glamoth..."
"เพื่อองค์ราชินี..."
..."ถึงแม้พวกมันจะเป็นสิ่งมีชีวิตขนาดเล็ก แต่กลับสว่างไสวยิ่งกว่าดวงดาวซะอีก..."
..."ตายเพื่ออะไร?"
..."มีชีวิตเพื่ออะไร?"
...
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน สสารความทรงจำที่ปั่นป่วนถึงสงบลง
เธอลืมตาขึ้น Penacony เปรียบเสมือนไข่มุกเม็ดหนึ่ง ที่เปล่งประกายแสงระยิบระยับ และน้ำตาก็ไหลรินอาบแก้มของเธอ...
"นี่คือ... ความฝันสินะ?"