Sparkle

หนึ่งในสมาชิกของ "Masked Fools" ที่ยากจะคาดเดา และทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ
ปรมาจารย์การแสดงละครสุดอันตราย ที่หลงใหลในการแสดง เธอมีหน้ากากนับพันหน้า และเปลี่ยนตัวตนได้นับหมื่นรูปแบบ
ความมั่งคั่ง ฐานะ อำนาจ... ล้วนไม่สำคัญสำหรับ Sparkle สิ่งเดียวที่ทำให้เธอออกโรงได้มีเพียง "ความสนุก" เท่านั้น

เด็กสาวเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกทอดทิ้ง เธอมีชีวิตอยู่แต่กลับไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน มาจากไหน และจะไปที่ใด... กระทั่งมีคณะละครผ่านมา เธอจึงวิ่งไปดู พลันเห็นหญิงสาวผมมัดแกละสีดำสนิท กำลังว่ายจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่งราวกับปลา หญิงสาวสวมหน้ากากมากมายหลายอัน แต่นั่นกลับไม่สามารถบดบังรอยยิ้ม และหยาดน้ำตาบนเวทีของเธอได้เลย แม้เธอจะอยู่ห่างไกลจากผู้ชมมาก แต่ราวกับว่าเธอทำการแสดงอยู่ต่อหน้าต่อตาพวกเขา ปลาว่ายกระโดดขึ้นมาตรงหน้าของหญิงสาวอย่างเงียบๆ แล้วมุดลงสู่ผืนน้ำจนเกิดเป็นระลอกคลื่น

เธอค่อยๆ ตระหนักได้ว่าจริงๆ แล้ว "ตัวเอง" กำลังชม "การแสดง" อยู่ "ด้านล่างเวที" ต่างหาก

เธอได้ไปดูการแสดงนั่นอีกหลายต่อหลายครั้ง แต่ถึงอย่างไรเธอก็ยังเป็นได้แค่ผู้ชมเท่านั้น แสงสปอตไลต์บนเวทีไม่มีวันส่องถึงเธอได้ หลังจากการแสดงจบลง เธอเดินไปด้านหลังเวที หญิงสาวผมสีดำมัดแกละยื่นหน้ากากให้เธอ
"ฉันแสดงได้ด้วยเหรอ?"
"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ? ยังไงก็ต้องสวมหน้ากากอยู่แล้วนี่ ถ้าพวกเขาคิดว่าเธอคือ "Sparkle" งั้นเธอก็เป็น "Sparkle"... ไปเลยสิ"

ในขณะที่ม่านซึ่งทำหน้าที่แทนกำแพงที่สี่เปิดออก และแสงไฟยังไม่สว่างขึ้นนั้น เธอได้มองลงไปยังล่างเวทีและเห็นเพียงหลุมดำ ซึ่งแม้จะอยู่ภายใต้หน้ากาก แต่นั่นก็ไม่อาจทำให้จิตใจสงบได้เลย เธอรู้ว่าในหลุมดำนั้นมีผู้คนนั่งอยู่มากมาย พวกเขามองเห็นเธอและได้ยินสิ่งที่เธอพูด เธออดไม่ได้ที่จะคิดถึงการแสดงของ "Sparkle" และอยากจะปรับเปลี่ยนการเคลื่อนไหว น้ำเสียง ท่าทาง และทุกสิ่งทุกอย่างของตัวเอง

"ไม่เลวเลยนะ สำหรับครั้งแรก"
"แต่นั่นไม่เหมือนกับ 'Sparkle' ของคุณเลย"
"นั่นก็แค่ปัญหาหนึ่งเท่านั้น แต่ถ้าเธอไม่ทำให้คนอื่นรู้ นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาแล้วล่ะ... อีกอย่าง พรุ่งนี้คณะละครก็จะไปแล้ว ตราบใดที่เธอต้องการ เธอก็คือ Sparkle และ Sparkle ก็คือเธอ เธออยากให้ Sparkle เป็นแบบไหน Sparkle ก็จะเป็นแบบนั้น"
เด็กสาวลังเลที่จะตอบ หญิงสาวจึงได้ลูบหัวของเธอ
"นอกจากเธอแล้วก็แทบจะไม่มีใครมาดูพวกเราเลย เราเป็นแค่คณะละครเล็กๆ ไม่ได้คิดที่อยากจะโด่งดังในกาแล็กซีหรอก... นานๆ ที ได้เจอเด็กแบบเธอ ที่สามารถจดจำตัวละครที่ชื่อ 'Sparkle' ได้ แค่นี้ก็มากพอให้ฉันมีความสุขไปอีกนานแล้วล่ะ... อย่าร้องไห้เลย เก็บหน้ากากนี้ไว้นะ มันเป็นหน้ากากของเธอแล้ว"
เด็กสาวพยักหน้า
"ฟังนะ ตราบใดที่เธอสวมหน้ากากนี้ เธอจะเป็นใครก็ได้... ถ้าเธออยากจะเป็นนักแสดงจริงๆ ก็อย่ามัวสนใจแค่เวทีเล็กๆ นี้ แต่จงไปที่ที่ยิ่งใหญ่กว่านี้เถอะ"

ในฐานะทายาทคนสุดท้ายของตระกูลหุ่นเชิด เด็กหญิงไม่มีสิทธิ์เลือกใดๆ ไม่ว่าเธอจะได้รับหน้ากากไหน เธอก็ต้องใช้ชีวิตตามการจัดเตรียมของ "หน้ากาก" นั้น และหุ่นเชิดก็เป็นเพียงสื่อกลางของ "หน้ากาก" เท่านั้น

ในตำนานของพวกเขากล่าวว่า ยิ่งหน้ากากอยู่กับหุ่นเชิดนานเท่าไหร่ หุ่นเชิดก็ยิ่งได้รับจิตวิญญาณมากเท่านั้น และทำให้พวกเขาเหมือนกับ "มนุษย์" มากยิ่งขึ้น แต่ตำนานของมนุษย์กลับกล่าวว่า หน้ากากกลายเป็นเครื่องมือ ที่สามารถทำให้คนตายกลับมามีชีวิตได้... ด้วยเหตุนี้ เผ่าพันธุ์ของพวกเธอจึงหาได้ยากขึ้นเรื่อยๆ

อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้สนใจที่จะเป็นมนุษย์ การเป็นหุ่นเชิดที่ถูกคุมก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร ในทางกลับกัน หากเชื่อฟังคำสั่งของหน้ากาก ก็คงไม่อาจหลีกหนีชะตากรรมการถูกไล่ล่าได้ แต่การฝืนเจตจำนงของหน้ากากนั้น กลับเป็นเรื่องยากที่จะฝ่าฝืน

อย่างแรกคือท่าทาง
ตามเจตจำนงของ "หน้ากาก" นั้น เธอต้องยิ้มหวานเมื่อมีความสุข ต้องวางมือทาบหน้าผากเมื่อร้องไห้ กัดฟันพูดเมื่อโกรธ หรี่ตามองเมื่ออิจฉา และตะโกนกรีดร้องเสียงดังเมื่อผิดหวัง นอกจากนี้ยังมีท่าทางเอกลักษณ์ เช่น เวลาเลิกคิ้วเล็กน้อยต้องหันหน้าด้านซ้ายให้คู่สนทนา เวลาแสดงความรักสามารถยกมือทาบไว้ตรงหน้าอก แต่สุดท้ายก็ต้องวางมือลง เพราะการกัดริมฝีปากล่างต่างหาก ที่สามารถสะท้อนความรู้สึกที่แท้จริงของเธอได้

จากนั้นก็เป็นเสียง
ตามเจตจำนงของ "หน้ากาก" เธอต้องขึ้นเสียงสูงเมื่อมีความสุข ต้องพูดเสียงไพเราะเวลาบรรยายความรู้สึก ต้องตรงไปตรงมาและมั่นคงเวลาอธิบาย ต้องกัดฟันเมื่อโกรธแค้น และอีกหนึ่งสิ่งที่ขาดไม่ได้ คือต้องสะอึกสะอื้นเมื่อรู้สึกโศกเศร้า

ที่น่าอัศจรรย์ก็คือ เธอใช้ชีวิตแบบนี้มานานหลายปี จนเป็นหนึ่งเดียวกับสภาพแวดล้อมโดยสมบูรณ์ อีกทั้งเธอยังกลายเป็นนักเขียนบทละครด้วย ไม่เคยมีใครสงสัยว่าเธอสวมหน้ากาก แต่เธอก็อดคิดไม่ได้ว่า บนโลกใบนี้ยังมี "หน้ากาก" แบบอื่นอีกหรือเปล่า บางทีผู้คนที่สวมหน้ากากอาจแก้แค้นด้วยรอยยิ้ม อาจยิ้มทั้งน้ำตา อาจไม่พูดจาเวลาโกรธ... หรือบางทีอาจพูดสิ่งที่เลวร้ายที่สุด ด้วยน้ำเสียงที่สงบที่สุดก็เป็นได้

เนื่องจากเจตจำนงของ "หน้ากาก" ทำให้เธอไม่สามารถทำเช่นนี้ได้ แต่เธอเป็นนักเขียนบทละคร การให้นักแสดงบนเวทีทำการแสดงเช่นนั้น ดูจะเป็นเรื่องง่ายสำหรับเธอมากกว่า

เช้าวันหนึ่ง เสียงกริ่งประตูดังขึ้น แต่ผู้ที่อยู่เบื้องหน้าประตูกลับไม่ใช่พนักงานส่งของที่คุ้นเคย
"คุณ Sparkle ตอนนี้คุณสะดวกมั้ย?"
"พวกเราได้ดูผลงานของคุณแล้ว ไม่ทราบว่าคุณพอรู้อะไรเกี่ยวกับ 'หน้ากาก' บ้างรึเปล่า..."

เด็กสาวไร้หน้าตระหนักได้ว่าเธอคงถูกสาปแล้วแน่ๆ ไม่อย่างนั้น ทำไมเธอถึงไม่รู้สึกถึงสิ่งกระตุ้นภายนอกเลยล่ะ? ความรู้สึกเจ็บปวด รสและกลิ่นล้วนเป็นปกติ แต่เธอกลับไม่สามารถตอบสนองต่อความรู้สึกเหล่านั้นได้ และเธอยังสูญเสียการรับรู้อารมณ์ต่างๆ ทั้งความสุข ความโกรธ ความเศร้า... เธอได้แต่พยายามหาวิธีแก้ไข โดยจำลองสถานการณ์ต่างๆ และคอยถามคนอื่นว่าพวกเขารู้สึกอย่างไรผ่านการสังเกต

"...ถ้าคุณดื่มชาที่ขมมากๆ คุณจะรู้สึกอย่างไร? แล้วจะดื่มยังไง?"
แม้จะถูกมัดติดกับเก้าอี้และขยับตัวไม่ได้ แต่ชายพเนจรทางซ้ายก็ยังคงพยักหน้าอย่างชื่นชม เด็กสาวที่อยู่ตรงกลางร้องไห้ทันทีและส่ายหัวปฏิเสธ ขณะที่หญิงชราทางขวาย่นจมูกด้วยท่าทางรังเกียจ

"ถ้าคุณอยู่ในห้องเล็กๆ ที่เย็นยะเยือก และมีเพียงชาถ้วยนี้อยู่ในมือ คุณจะทำยังไง?"
แน่นอนว่าชายผู้นั้นไม่จำเป็นต้องพูดอะไร ส่วนเด็กสาวก็ยอมรับมัน หลังจากที่ร้องไห้อยู่นาน ในขณะที่หญิงอีกคนยังคงแสดงท่าทีปฏิเสธเช่นเคย

เธอเปลี่ยนการจำลองไปเรื่อยๆ และถามคำถามตลอดทั้งวันทั้งคืน จนกระทั่งผู้ถูกสัมภาษณ์ทนไม่ไหวและสลบไป เธอก็จะส่งพวกเขากลับบ้าน และหาคนอีกกลุ่มหนึ่งเพื่อเข้ารับการสัมภาษณ์แทน

ในช่วงนั้น ชาวเมืองต่างฝันร้ายเหมือนๆ กันว่า พวกเขาถูกขังอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่ง และมีหญิงสาวที่มีใบหน้าเลือนรางถามคำถามอย่างสุภาพ พวกเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธ และทำได้เพียงแต่ตอบคำถามซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกระทั่งหญิงสาว บรรจงบันทึกทุกรายละเอียด ลงบนหน้ากากกระดาษทีละแผ่น เมื่อแผ่นหนึ่งเต็มแล้ว เธอก็เปลี่ยนเป็นอีกแผ่น

ไม่นานนัก ฝันร้ายนี้ก็ถูกแทนที่ด้วยฝันร้ายอีกเรื่องหนึ่ง ชาวเมืองอ้างว่า เห็นหน้ากากกระดาษลอยอยู่ในอากาศกลางดึก พวกมันพูดคุยกัน พร้อมทั้งเรืองแสงจางๆ และดับลงในชั่วพริบตา ราวกับดอกไม้ไฟบนท้องฟ้าในยามค่ำคืน มันจะปรากฏขึ้นในทุกค่ำคืน ราวกับชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในเงามืดของเมืองแห่งนี้

ที่ห้องใต้ดินอันมืดมิด หญิงสาวไม่ได้ตระหนักถึงฝันร้ายแต่อย่างใด เธอรวบรวมข้อมูลได้มากพอแล้ว... อารมณ์อันละเอียดอ่อนของผู้คน และความคิดเห็นต่อสิ่งต่างๆ ของพวกเขา ถูกนำมาใช้ผลิตหน้ากากกระดาษมากขึ้นเรื่อยๆ เธอเชื่อว่า แม้ตัวเองจะไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึก แต่หากหน้ากากที่เธอสร้างขึ้นมีชีวิตชีวาที่สมจริง สักวันหนึ่งมันก็อาจจะมีชีวิตขึ้นมาจริงๆ ได้

"มีชีวิตหลายรูปแบบที่ผู้คนชื่นชอบเป็นพิเศษ" เมื่อมาถึง "บาร์" ของ Masked Fools... Sparkle ก็ได้แต่ยอมรับอย่างเปิดเผย "ความชอบและความเชื่อเป็นสิ่งที่แตกต่างกัน แต่ผู้คนกลับยินดีที่จะเชื่อว่า เรื่องราวที่ตนเองชอบนั้นเป็นความจริง"

"โกหก? ขอร้องล่ะ ฉันไม่ได้ทำเพื่อเล่าเรื่องราวน่าสนใจ หรือเพื่อแต่งประสบการณ์สุดทึ่งอะไรแบบนั้น... ฉันพยายามฝึกฝนและกระตุ้นจินตนาการก็เพื่อตัวเอง พยายามจินตนาการถึงชีวิตทุกรูปแบบ แสวงหาความตื่นเต้นทุกประเภท จากนั้นก็ทำการแสดง โชว์ฝีมือ และฟื้นคืนอย่างเต็มที่ แล้วเบรกทุกอย่าง ก่อนที่ลูกโป่งแห่งจินตนาการจะระเบิด"

"บอกตามตรง ลำพังแค่บทอย่างเดียวน่ะไม่พอหรอก ก่อนอื่นฉันต้องเชื่ออย่างสนิทใจว่า ตัวละครที่ฉันเล่นนั้นมีตัวตนอยู่จริงๆ และต้องจินตนาการว่าตัวละครนี้ จะปรากฏในเรื่องไหนอีก เพื่อให้แรงจูงใจในการแสดง สมเหตุสมผลและมีอารมณ์ร่วม ฉันจึงต้องเพิ่มรายละเอียดปลีกย่อยอยู่เสมอ"

"หลังจากนั้น ฉันถึงจะรู้สึกว่าสามารถจับทางตัวละครนี้ได้ โดยที่ไม่ได้รับอิทธิพลมาจากผู้อื่น เพราะยังไง ฉันก็อาจจะได้เจอกับ Masked Fools คนอื่นๆ โดยไม่มีทางรู้เลยว่าพวกคุณต้องการจะทำอะไร จนกว่าจะยืนยันตัวตนของกันและกันได้ บางครั้ง พวกคุณก็แค่ชอบรูปลักษณ์ภายนอกของตัวละครบางตัว หรือบางทีก็แค่อยากจะลองสวมบทบาทสักหน่อย... ซึ่งฉันเองก็เป็นเหมือนกัน"

"แน่นอนว่ายังมีบางคน ที่เห็นการแสดงเป็นเพียงช่องทางการหาผลประโยชน์ หรืออยากให้ตัวเองถูกมองว่าเป็นคนอื่น เพราะนั่นอาจจะสร้างความมั่งคั่ง ฐานะ และอำนาจที่ไม่อาจคาดเดาได้... ที่ฉันอยากจะบอกก็คือ ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ใครจะรับประกันได้ว่าฉันจะไม่เบี่ยงเบนไปจากเส้นทางนี้ และกลายเป็นตัวละครในเรื่องอื่นๆ นอกเสียจากตัวฉันเอง? ไม่มี! เห็นมั้ยล่ะ เพราะงั้นฉันจึงต้องจินตนาการ และสวมบทบาทการแสดงต่อไป อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยยังไงล่ะ"

"ใช่ ฉันไม่ปฏิเสธ... มันทำให้ฉันติดใจจริงๆ ยิ่งจินตนาการ ฉันก็ยิ่งหลงใหลไปกับตัวละครเหล่านี้ หลงใหลกับสถานการณ์แสนวิเศษและน่าเศร้า ที่ฉันสร้างขึ้นให้พวกเขา พร้อมอินไปกับอารมณ์ที่อาจจะเกิดขึ้นกับพวกเขา ภายใต้สถานการณ์เหล่านี้..."

"ใช่ แน่นอนว่าฉันเคยคิดถึงชีวิตแบบนั้นมาก่อน... ชีวิตที่ตัวเองได้เข้าร่วมคณะละคร ได้เป็นนักแสดง ได้ไปทำการแสดงยังดาวต่างๆ ที่ไม่รู้จัก ได้สร้างตัวละครที่มีชื่อเดียวกับตัวเอง... แต่แล้ววันหนึ่งฉันก็คิดได้!"

"หากอยากจะแสดง แล้วจะมีเวทีไหนที่ชวนให้น่าสนใจ ไปกว่าชีวิตของตัวเองอีก?"