Tribbie

ผู้ส่งสารได้แยกเป็นพันร่าง และออกเดินทางจากสถานศักดิ์สิทธิ์ ที่ได้รับความเมตตาจากคำพยากรณ์ลิขิตชะตาทั้งสาม
Tribios เอ๋ย นักบุญหญิงแห่ง Janusopolis ผู้สืบสายโลหิตทองผู้ช่วงชิงเชื้อไฟแห่ง "ทรวาร" จงก้าวเดินเพื่อสรรพชีวิต นำสารแห่งการกอบกู้ไปป่าวประกาศให้ทราบกันทั่วโลกา...
จงตามหาทายาทมนุษย์ผู้มีโลหิตทองคำศักดิ์สิทธิ์ไหลเวียน ทะลวงความมืดมิดของโลก และมุ่งหน้าสู่วันพรุ่งนี้ที่จันทราและดวงดาราพร่างพราวเต็มฟ้า

"วันที่▇▇ เดือน▇▇▇
สิบปีแล้วนับตั้งแต่หนีออกมาจาก Janusopolis
ในช่วงสิบปีที่ผ่านมา *พวกเรา* วัดพื้นที่ด้วยฝีเท้าของเรา และเดินไปทั่วทั้ง Amphoreus โดยไม่รู้ตัว

การแพร่ตัวของคลื่นทมิฬนั้น ร้ายแรงกว่าที่พวกเราคาดไว้ กินพื้นที่ตั้งแต่ตะวันตกไปยังตะวันออก จากใต้ไปสู่เหนือ แม้แต่เมืองที่ตระหง่านอยู่บนท้องฟ้า ก็ไม่อาจรอดพ้นได้... *พวกเรา* เฝ้าดูเหล่าประเทศชายแดนเล็กๆ ถูกคลื่นทมิฬอันเชี่ยวกรากกลืนกินในชั่วข้ามคืน แปลงสิ่งมีชีวิตให้เป็นอาหารของมัน และโหมซัดไปข้างหน้ารุนแรงมากกว่าเดิม... อดีตอันรุ่งโรจน์ของ Amphoreus ไม่มีอยู่อีกต่อไปแล้ว ทั่วทุกหนแห่ง เต็มไปด้วยการเสื่อมสลายอันน่าประหวั่น ไททันบ้าคลั่ง วีรชนดับสูญ ผู้คนต่างต้องลี้ภัยไร้ที่พักพิง

แต่ผู้คนที่หลงใหลในปฏิปักษ์กลับมองไม่เห็นมัน

เมื่อไม่นานมานี้ คลื่นทมิฬเริ่มเคลื่อนตัว เข้าใกล้เมืองที่อยู่ชั้นใน เมืองต่างๆ ของที่นั่น มีความเจริญรุ่งเรือง มีการขนส่งที่พัฒนาและการค้าขายที่เฟื่องฟู แต่บางคนกลับมองว่า คำทำนายของ *พวกเรา* เป็นคำโป้ปดไร้สาระ และบางคนก็มองว่าเรา เป็นนักบวชที่พูดจาอัปมงคล ไม่มีใครรับฟัง ไม่มีใครหยุดเพื่อสนใจ... หากต้องมีการหลั่งเลือดที่เดือดพล่าน เพื่อให้ทุกคนเป็นหนึ่งเดียวกัน เหตุใดจึงไม่ให้มันเริ่มจาก *พวกเรา* ล่ะ?

Tri▇ เอ๋ย ฉันรู้ว่าเธอบินไปแนวหน้าของคลื่นทมิฬ เพื่อส่งข่าวล่าสุดกลับมา แต่กลับถูกยิง โดยศรของสิ่งก่อเกิดจากคลื่นทมิฬ จนเสียชีวิต
Tri▇ เอ๋ย ฉันรู้ว่าเธอคอยปกป้องให้ผู้ลี้ภัยหนีออกไป แต่กลับถูกชนชั้นสูงเกลียดชัง และกำลังจะสิ้นลมด้วยกริชของมือสังหาร
Tri▇ เอ๋ย ฉันรู้ว่าเธอคุ้มครองและพาเด็กๆ ที่หลงทางไปส่ง เพียงแค่อีกก้าวก็จะถึงที่ปลอดภัย ผมเปียสีสดใสกลับต้องจมอยู่ในกองเลือด พวกเราไม่อาจถักเปีย และชะล้างให้กับเธอได้อีกต่อไปแล้ว

การล่มสลายของเมืองแล้วเมืองเล่า ทำให้โลกเงยหน้าขึ้น จากสงครามกลางเมืองที่ไม่สิ้นสุด และได้ยลโฉมโลก ที่กำลังจะถูกทำลายล้างอย่างชัดแจ้ง

โลหิตของลูกแกะไม่มีทางสูญเปล่า ก้าวแรกของพวกเรา ได้เดินไปบนเส้นทางขวากหนาม เพื่อหวังว่าคนรุ่นหลังจะก้าวหน้า ไปได้ไกลกว่า *พวกเรา*..."

...สมุดบันทึกเก่าแก่เล่มหนึ่ง
กระดาษบางจนเทียบเท่ากับปีกจั๊กจั่น ซึ่ง Trianne ได้นำไปวางไว้ในอ้อมแขนของตุ๊กตาตัวหนึ่ง

"วันที่▇▇ เดือน▇▇▇
'นักบุญหญิงเอ๋ย เรายินดีที่จะรับฟัง โปรดนำทางเราในวาระสิ้นโลกนี้ และอธิษฐาน เพื่อชัยชนะของเราในสงครามนี้ด้วยเถอะ' ราชาเหล่านั้นกล่าว

เหล่าราชาได้คืนสถานะนักบุญหญิงของ Janus ให้กับ *พวกเรา* พวกเขานำ *พวกเรา* ไปถวายบนแท่นบูชา และคลุมผ้าเราไว้ด้วยผ้าไหม เพื่อปกปิดใบหน้าของ *พวกเรา* ไว้ตามพิธีกรรม
ทว่า *พวกเรา* ไม่ได้กลับไปในเมือง แต่ไปอาศัยอยู่ในเมืองหลวงที่สูงส่งแทน *พวกเรา* อยากจะขอพรให้กับเกษตรกรที่เจ็บป่วย และทหารที่ต้องรอนแรม บรรเทาความทุกข์ใจให้กับผู้เศร้าโศก ชี้ทางให้กับผู้สับสน อำนวยพรแก่ผู้มาใหม่ และเฝ้าดูพวกเขา ขับขานบทเพลงรอบกองไฟ

ทว่าองค์ราชากลับไม่ยินยอมให้ *พวกเรา* ไปอยู่ท่ามกลางประชาชน เช่นเดียวกับ Janusopolis ในตอนนั้นไม่มีผิด...

ท่านแม่ ตอนนี้ *พวกเรา* ถึงได้เข้าใจความทุกข์ทน และความสิ้นหวังของท่าน ในตอนนั้นอย่างแท้จริง *พวกเรา* เคยเชื่อว่า คำพยากรณ์ศักดิ์สิทธิ์จะทำให้ราชาเหล่านั้น ละทิ้งความแค้นในอดีต และหันมาร่วมมือค้นหาผู้สืบสายโลหิตทอง หากเป็นเช่นนั้น การกอบกู้โลกจึงจะเห็นความหวังขึ้นบ้าง แต่พวกเขาหวาดกลัวว่า ผู้ที่หลั่งโลหิตทองจะพรากอำนาจไปจากตน สิ่งที่พวกเขาปรารถนานั้น คือสงครามครั้งแล้วครั้งเล่า ในนามของคำพยากรณ์ศักดิ์สิทธิ์ ความเชื่อใจที่ได้มาอย่างยากลำบาก และสายตาที่คาดหวังของประชาชน กำลังถูกกัดกร่อนไปทีละน้อย
เชื้อไฟแห่ง Janus ทวีความร้อนขึ้นเรื่อยๆ คำพยากรณ์ศักดิ์สิทธิ์สีทองยังคงเฝ้าดู *พวกเรา* และเร่งเร้า *พวกเรา* อยู่เสมอ

*พวกเรา* จึงตัดสินใจที่จะหนี

Tri▇ กับ Trianne เปิดประตูร้อยภพ และตกลงกันว่าจะไปพบกันในป่าทึบ แต่พวกเขากลับต้องพบกับศรพิษดั่งสายฝน Trianne หลบหนีออกมาได้ แต่โชคร้ายที่ถูกทหารจับไปเป็นตัวประกัน และยิ่งออกห่างจาก *พวกเรา* มากขึ้นเรื่อยๆ
Tri▇ เลือกที่จะพุ่งเข้าใส่หอกของศัตรูโดยตรง และดึงรั้งทหารที่พยายามจะดึงอาวุธกลับไว้แน่น แต่ *พวกเรา* ประเมินความโหดร้าย ขององค์ราชาต่ำเกินไป ถึง *พวกเรา* จะตาย ก็จะไม่ยอมปล่อยให้เมืองอื่นๆ เอาตัว *พวกเรา* ไปได้
...
ความเจ็บปวดที่มากกว่าปกติหลายสิบเท่า เกิดขึ้นกับตัวฉัน ฤดูใบไม้ผลินี้ *พวกเรา* ส่วนใหญ่ต่างถูกทิ้งไว้ในดินแดนรกร้าง ที่ดอกไม้ยังไม่ผลิบานไปตลอดกาล

ลาก่อนนะ Tri▇
ลาก่อนนะ Tri▇
ลาก่อนนะ Tri▇
...
Trianne *พวกเรา* ยังไม่อยากจะบอกลาเธอ ได้โปรดตามหา *พวกเรา* ให้เจอนะ...

คืนนี้ *พวกเรา* ก็จะข้ามแดนรกร้างแห่งนี้ไปได้แล้ว"

...สมุดบันทึกที่ Trinnon เก็บไว้
ในนั้นมีภาพวาดดาวตกที่พาดผ่านท้องฟ้า

"วันที่▇▇ เดือน▇▇▇
ครั้งแรกที่พวกเราเจอ Aglaea เธอบอกว่าเธอชอบชื่อ Tribios เพราะมันฟังดูสูงส่งและสง่างาม เหมือนกับเสื้อผ้าที่เธอถักทอขึ้น พวกเราเลยถามเธอว่า ที่ให้พวกเราอยู่ต่อก็เพราะแบบนี้เหรอ? เธอส่ายหัวแล้วตอบว่า เหตุผลหลักนั้นเป็นเพราะอยากฟังอาจารย์ เล่านิทานให้ฟังทุกคืนมากกว่า

ตอนนั้น Aglaea ก็เป็นสาวน้อยคนหนึ่ง ที่กลัวความมืดและกลัวผี พอนึกถึงตอนที่เธอเหงาปาก อยากหาอะไรกิน และลากพวกเราย่องไปที่ห้องครัว เพื่อกินขนมปังที่เหลือจากมื้อเย็นแล้ว พวกเราก็อดขำไม่ได้ทุกที เวลาคือช่างประติมากรรม เหมือนอย่าง Cerydra และ Hysilens ตอนนี้ Aglaea เติบโตขึ้นจนเป็นสตรีงดงามถึงขนาดนี้แล้ว!

Aglaea ไม่เคยทำให้ใครผิดหวัง ดังเช่นที่พวกเราพร่ำสอนมา ด้ายทองในมือของเธอเปรียบเสมือนตาข่ายที่แน่นหนา ไม่มีศัตรูหน้าไหน สามารถบินหนีไปจากปลายนิ้วของเธอได้

แต่ผู้ชำระที่อยู่ในเงามืด ได้ซุ่มโจมตีกลุ่มของพวกเราระหว่างเดินทางกลับ องค์กรมือสังหารที่รับใช้สภาอาวุโส ไม่มีทางยอมให้ผู้สืบสายโลหิตทอง ที่สามารถเป็นผู้นำเมืองศักดิ์สิทธิ์ Okhema เติบโตขึ้นมาอย่างแน่นอน แต่พวกเราเองก็เหมือนกัน เรายอมเสียสละตัวเอง ดีกว่าที่ต้องเห็นวีรชนวัยเยาว์ ต้องตายไปก่อนวัยอันควร...

พวกเราใช้ประตูร้อยภพ ผ่านพ้นภัยพิบัติครั้งนี้ได้สำเร็จ แต่จิตสำนึกกลับเลือนรางไปบางส่วน... หลังจากใช้ประตูร้อยภพครั้งที่แล้ว พวกเรานึกว่าจะไม่ได้เจอ Trinnon กับ Tribbie อีกแล้วซะอีก...

ไม่เป็นไรนะ Aglaea ยังไม่ใช่ตอนนี้หรอก พวกเราแค่ต้องพักผ่อนสักหน่อย แค่แป๊บเดียวเท่านั้น...
แต่การเดินทางในครั้งนี้ เราคงต้องเร่งฝีเท้ามากขึ้นแล้วล่ะ..."

...สมุดบันทึกที่เขียนด้วยลายมืออ่อนแรง
Trianne กำลังหวนนึก Trinnon เป็นคนเขียน ส่วน Tribbie ก็มาช่วยเสริม

"วันที่▇▇ เดือน▇▇
ความฝันเริ่มเลือนรางมากขึ้นเรื่อยๆ... Hyacine บอกว่า นั่นเป็นเพราะสิ่งที่จำได้เริ่มจะน้อยลงเรื่อยๆ แล้ว
แต่วันนี้ จู่ๆ *พวกเรา* ก็ฝันถึงถนนหลายสาย ท้องฟ้ามืดมน พวกเราวิ่งไปข้างหน้าเรื่อยๆ และเรื่อยๆ แต่ทำยังไงก็ออกไปไม่ได้สักที...

'ไม่ต้องกลัวนะ ผู้กล้ามาแล้ว!' Phainon ผู้ไร้เทียมทานลงมาจากฟากฟ้า และช่วยเราขับไล่สัตว์ประหลาดนั้นไป
'อาจารย์ บินขึ้นไปเลย' ผีเสื้อสีม่วงตัวน้อยกระพือปีก พัดหินที่อยู่ตรงหน้าออกไป
'ปังปัง!' แร็กคูนสีเทาตัวน้อยนี้แข็งแกร่งมากเลย!
'ฮึ่ม...' สิงโตสีแดงกินวายร้ายไปจนหมดสิ้น!

เป็นพวกพ้องใหม่ที่พึ่งพาได้จริงๆ! พวกเขาหยิบคบเพลิงจากผู้คนที่อยู่ข้างหน้า และจุดมันขึ้นทีละอัน เพื่อขับไล่ความมืดออกไป
แต่คบเพลิงในมือของเรากลับเล็กลงเรื่อยๆ ต้องรีบไปข้างหน้าแล้ว!

...จะว่าไปแล้ว ร่างกายของพวกเราก็เริ่มใหญ่โตขึ้น ใหญ่พอที่จะสัมผัสท้องฟ้าได้ โดยไม่ต้องยกมือด้วยซ้ำ เท้าของเราเปียกโชกไปด้วยน้ำทะเลสีฟ้า และมีใบไม้สีเขียวงอกขึ้นบนปลายนิ้วของเรา เสียงของ Trianne เหมือนกับสายลมที่หวีดหวิว คอยพัดพาทรายที่อยู่ห่างไกล Trinnon เอนศีรษะพิงภูเขา ที่ปกคลุมไปด้วยหิมะนุ่มนิ่ม พลางฟังเสียงเพลงกล่อมเด็ก ของสายลมและเม็ดฝน!

พวกเราเดินต่อไปเรื่อยๆ ทั้งอย่างนั้น สุดท้ายถนนตรงหน้า ก็เหลือเพียงเส้นทางเดียว...
ไม่ไกลนัก ท้องฟ้าเป็นสีกุหลาบ และแผ่นดินเป็นสีเงิน ลมตะวันตกโหมพัดมา ดอกไม้บานสะพรั่งเต็มท้องทุ่ง เอ๋? รู้สึกคุ้นจัง ที่นี่เองก็อยู่ใน Amphoreus เหมือนกันเหรอ? น้ำพุริมทางมีรสชาติหวานเหมือนน้ำผึ้งและนมแพะ ผลไม้บนต้นนั้น เก็บเท่าไหร่ก็ไม่มีวันเก็บได้หมด! เมื่อเดินต่อไป ดวงจันทร์และดวงดาวก็ลอยขึ้น นั่นเป็น Tri█ ที่กำลังขี่พวกมันเป็นพาหนะอยู่! ข้างหน้ายังมี Tri█ กับ Tri█ แล้วก็ Tri█ ด้วย... ที่แท้ทุกคนก็กำลังรอพวกเราอยู่ที่ปลายทางนี่เอง!

ดูสิ ห่างออกไปนั้นเป็นแม่ที่รอรับพวกเราอยู่! แม่กำลังโบกมือและยิ้มให้กับพวกเรา!

พวกเราจะไปมั้ย?
อืม สักวันหนึ่งพวกเราจะมาแน่!
แต่การเดินทางของเรายังไม่จบหรอกนะ!
งั้น... ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ?
เราจะได้เจอกัน *พรุ่งนี้* นี่แหละ!
อื้ม พรุ่งนี้เจอกัน"
...สมุดบันทึกที่เขียนด้วยลายมือโย้เย้