Xueyi

หนึ่งในผู้พิพากษาของ Ten-Lords Commission แห่ง Xianzhou "Luofu" จากในสี่หน้าที่ของการพิพากษาซึ่งประกอบด้วยคุมตัว กักขัง ลงทัณฑ์ และไต่สวนแล้ว เธอมีหน้าที่รับผิดชอบการ "คุมตัว"
ในมือของเธอถือโซ่เหล็กและ Mara-Sunder Awl เพื่อตามหาร่องรอย และจับกุมอาชญากรอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
เนื่องจากร่างกายในอดีตได้กลายเป็นผุยผง จึงต้องหยิบยืมร่างหุ่นเพื่อ "กลับสู่โลก" และผู้ร้ายแต่ละคนที่จับได้ ก็จะมอบเวลาครึ่งวันให้กับเธอ

"Ten Lords ขอพิพากษา กรรมอยู่ยงคงนิรันดร์"

ผู้พิพากษาที่สวมชุดขาวราวกับหิมะ เดินออกมาจากถนนมืดมิด แล้วปิดกั้นทางหนีสุดท้ายของเขา

ชายคนนั้นเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เพียงแต่น้ำเสียงอันสั่นเทา กลับเปิดเผยความกลัวของเขาออกมา "ทำไมกัน... จับพวกนั้นได้แล้วยังไม่เพียงพออีกเหรอ?"

แม้จะขึ้นต้นประโยคด้วยคำว่า "ทำไม" แต่นี่กลับไม่ใช่ประโยคคำถาม ทว่าเป็นประโยคย้อนถามที่ไม่ต้องการคำตอบ... การวิเคราะห์ความหมาย เริ่มหมุนวนไปมาอยู่ในศูนย์ความคิด นอกจากข้อมูลที่ว่า "เป้าหมายรู้ถึงจุดจบของผู้สมรู้ร่วมคิดดี" แล้ว ก็ไม่มีข้อมูลอะไรอีก

เธอตัดสินใจดำเนินการตามภารกิจที่ได้รับมอบหมายทันที

ดวงตา ขมับ กราม หัวใจ จุดพลังงาน และช่องท้องส่วนล่าง... เพียงชั่วพริบตา เธอก็มาร์กจุดสำคัญทั้งหมด ที่สามารถโจมตีครั้งเดียวแล้วได้ผล ถึงอีกฝ่ายจะเป็นมนุษย์จิ้งจอกที่มีการตอบสนองดีเยี่ยม แต่ช่องโหว่ของเขาก็กว้างมาก เพียงแค่หนึ่งกระบวนท่า... หรือมากสุดคือสองกระบวนท่า ก็สามารถจัดการได้แล้ว

แต่การโจมตีครั้งนี้กลับพลาด

ผู้พิพากษามองเขาอย่างสงสัยใคร่รู้ ร่างกายของชายคนนี้ ราวกับมีหนูตัวเล็กไต่ไปมา กล้ามเนื้อของเขากระตุกไม่หยุด และดวงตาคู่นั้นก็เปล่งประกายออกมาเพราะแผนการสำเร็จ

เขาหอบหายใจอย่างรุนแรง ราวกับเกิดอาการป่วยเฉียบพลัน ขณะที่เสียงกรีดร้องเจ็บปวดอย่างไม่อาจควบคุมดังขึ้น บนร่างกายก็มีขนเส้นเล็กจำนวนมากผุดขึ้นมาปกคลุม แขนขาและลำตัวถูกแรงที่มองไม่เห็นยืดขยายออก จากนั้น ภายใต้แสงจันทร์ของแดนสนธยา มนุษย์หมาป่ายักษ์ตัวหนึ่งก็ลุกขึ้นยืน ตอนนี้เอง ขณะที่สายตาของผู้พิพากษามองไป เค้าโครงสีแดงสดที่ปกคลุมกายมนุษย์อยู่นั้น ก็เริ่มเผาไหม้จนกลายเป็นเปลวเพลิง

"เฮ้อ... รนหาที่ตายแท้ๆ" ความเคยชินบางอย่างในส่วนลึกของจิตใจ ทำให้เธออยากจะถอนหายใจออกมา แต่ร่างกายของเธอ กลับไม่มีฟังก์ชันนี้อยู่ "การกินยาของ Disciples of Sanctus Medicus เข้าไป มีแต่จะทำให้ตายเร็วขึ้นเท่านั้น"

สายตาของชายคนนั้นจ้องมองมาอย่างไม่สั่นไหว "ตั้งแต่ที่ถูกพวกเธอพบเข้า ฉันก็มีชีวิตอยู่ได้แค่ไม่กี่วันแล้ว"

มนุษย์จิ้งจอกหยิบถุงยาที่อยู่ข้างตัวขึ้นมา แล้วกรอกลงปากราวกับยานั้นเป็นเม็ดถั่ว "พวกไร้ซึ่งความรู้สึกอย่างพวกเธอ จะไปเข้าใจได้ยังไง ฉันมีเหตุผลที่ต้องออกไปจากที่นี่!"

หมัดใหญ่ยักษ์ขยายตัวขึ้นทันใด แล้วบดบังการมองเห็นทั้งหมด กลไกตอบสนองที่ยอดเยี่ยมของผู้พิพากษา ใช้การได้ทันเวลา เธอสะบัดแขนทั้งสองข้าง จากนั้นโซ่ที่พกติดตัวก็ตวัดขึ้นเป็นวงกลม และพยายามพันรัดหมัดนี้เอาไว้

หมัดกระแทกเข้ากลางอกด้วยพลังอันน่าตื่นตะลึง บนพื้นที่ผู้พิพากษาชุดขาวยืนอยู่ เต็มไปด้วยรอยแตกร้าวหนาแน่นราวกับใยแมงมุม และกลายเป็นหลุมลึกลงไป

ไร้ซึ่งความเจ็บปวดใดๆ หากแต่มีเพียงเสียงแผ่วเบาของชิ้นส่วนกลไกที่เสียหาย ผู้พิพากษาชุดขาวสับสนไปชั่วขณะ

"ท่าน Xueyi ร่างนี้ของคุณใช้การไม่ได้แล้ว ฉัน...ฉันต้องรีบย้ายคุณไปยังหุ่นตัวใหม่ ระหว่างที่ดำเนินการ คุณอาจจะรู้สึกสับสนเล็กน้อย ดังนั้นช่วยอดทนหน่อยนะ"

บทสนทนาแบบนี้ระหว่างเธอและผู้ชำระล้าง Huohuo เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง เธอจึงตอบกลับไปเหมือนเคย "ขอบคุณนะ ครั้งนี้ขอร่างที่ทนทานหน่อยล่ะ"

เธอเห็นหูจิ้งจอกของ HuoHuo กระตุก นี่หมายถึงอารมณ์หดหู่หรือเปล่านะ? เธอเองก็ไม่รู้ แม้ว่าดวงตาของเธอจะมองเห็น แต่ก็ไม่มีความสามารถในการแยกแยะเรื่องอารมณ์... หรือว่า นี่จะไม่ใช่ปัญหาของดวงตา

"ฉันนำอะไหล่ที่ดีที่สุด ทนทานที่สุด และว่องไวที่สุดใส่ลงไปในร่างของท่าน Xueyi แล้วนะ แต่อัตราการบาดเจ็บ และอัตราความเสียหายของคุณ ก็ยังสูงที่สุดในหน่วยงานอยู่ดี... พวกช่างฝีมือประจำฝ่ายไต่สวน เริ่มบ่นกันแล้วล่ะ"

"หลังจากประกอบฉันเสร็จ ฉันจะ... "

"...พี่จะเคาะสมองของพวกเขา 'เบาๆ ' ใช่มั้ยล่ะ?" เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นข้างๆ ร่างกายที่ฉีกขาดของเธอ "พวกเขายังมีเลือดเนื้ออยู่นะ ทนรับเรื่องล้อเล่นของพี่ไม่ไหวหรอก"

ผมยาวห้อยลงมาปกคลุมใบหน้าของเธอ จากนั้นก็เกิดสัญญาณรบกวนขึ้นบนผิวหนังเทียม เมื่อรวมองค์ประกอบบนใบหน้า ของหญิงสาวที่ก้มมองลงมา ก็จะได้เป็นใบหน้าที่เธอคุ้นเคย และสนิทสนมยิ่งกว่าใคร

"พี่สาว ร่างหุ่นยนต์มักจะทำให้นึกว่าตัวเองอยู่ยงคงกระพัน แต่ฉันกลับต้องใช้วันหยุดที่ได้กลับสู่โลก มาซ่อมแซมร่างกาย ที่เสียหายก่อนเวลาอันควรของพี่ซะงั้น หวังว่าตอนที่พี่ทำภารกิจครั้งต่อไป จะจำด้วยนะว่า พี่ยังมีน้องสาวคนนี้คอยเป็นห่วงอยู่"

"ฉันจะจำไว้"

"คราวนี้ถ้ายังจำไม่ได้อีก คงต้องให้ Huohuo เขียนลงไปในสมองของพี่แล้วล่ะ... ฮึ่ม ไม่ต้องหรอก Huohuo ฉันแค่ล้อเล่นน่ะ ฉันมั่นใจว่าพี่สาวจะจำได้ขึ้นใจ"

"ท่าน Xueyi งั้นเรามาเริ่มกันเลยเถอะ"

เธอสัมผัสได้ว่าร่างกายถูกเปิด ถูกคัดลอก และถูกแยกออกเป็นพันๆ ส่วน จากนั้นก็ถูกอัปโหลดไปยังวงจรของ Ten-Lords Commission หลายพันรอบ...
...ชั่วขณะหนึ่ง เธอเคยพลิกดูบันทึกจำนวนนับไม่ถ้วน อยู่ในโถงแห่งผลกรรม หลังจากมองดูจิตวิญญาณทั้งหมดของชาว Xianzhou เธอก็ลืมเลือนมันไปอีกครา
ครู่ต่อมา เธอเข้าไปอยู่ในร่างของ Aurumaton Spectral Envoy ที่อยู่ใกล้ๆ และสัมผัสได้ถึงร่างกายอันแข็งแกร่งที่ทำมาจากโลหะ รวมถึงเจตจำนงที่ยากจะสั่นคลอนจาก Jade Abacus
เธอมีดวงตาหนึ่งพันข้าง และกำลังใช้ปีกและสายตาของนกสมองกล เพื่อมองดูผู้คนนับพันที่อยู่ใน Starskiff Haven...
เธอมีหูหนึ่งพันข้าง ทำให้ได้ยินแม้กระทั่งความเปลี่ยนแปลงของคลื่นเสียง และระดับเสียงแหลมสูง ที่อยู่ในคลื่นความถี่อันไร้สิ้นสุด...
มือหนึ่งพันข้างของเธอ กำลังเขียนคำตัดสินกรรมลงบนร่างของผู้ชำระล้าง ส่วนเท้าหนึ่งพันข้างของเธอ ก็กำลังวิ่งไปตามเส้นทางที่ไม่คุ้นเคย...
เธอรู้ดีว่าตอนนี้ ตัวเองอยู่ในวงจรของ Jade Abacus ประจำ Ten-Lords Commission แต่เธอก็ยังรู้สึกว่าตนเองอยู่ไปทั่วทุกหนแห่ง และค่อยๆ สลายหายไป...

"พี่... พี่!"

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นอีกครั้ง มันอยู่นอกรูปแบบของคลื่นเสียง ความทรงจำบางอย่างกักขังเธอเอาไว้อย่างแน่นหนา ผู้พิพากษาชุดขาวรู้สึกงุนงงสับสน

"พี่... พี่!"

เธอรู้สึกตกใจเมื่อพบว่าตัวเองอยู่ภายใต้ฟ้าคราม และรายล้อมด้วยคลื่นกระเพื่อมจากทุ่งข้าวสาลี ที่ชวนให้ใจรู้สึกฮึกเหิม

เธอถักทอกิ่งไม้และดอกไม้ ที่เก็บมาในยามเช้าเข้าด้วยกันพร้อมกับรอยยิ้ม จากนั้นก็สวมลงบนหัวเล็กๆ ของเด็กสาว เด็กสาวหันหน้ามายิ้มให้เธอ รอยยิ้มนั้น สดใสยิ่งกว่าดอกไม้ผลิบานเสียอีก

เธอเอื้อมมือไปจับใบหน้านี้ไว้แน่น พร้อมสาบานว่า จะปกป้องใบหน้าอันประณีตและบอบบางนี้ตลอดไป และสาบานอีกว่า จะยอมทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเธอ

"พี่... พี่!"

ชั่วขณะหนึ่งที่เหม่อลอยไป ใบหน้านี้ก็ขยายใหญ่ขึ้น ใบหน้าอันงดงามนั้น ไร้ซึ่งความบอบบางที่จำเป็นต้องให้เธอดูแล มีเพียงความเด็ดเดี่ยวเท่านั้น ใบหน้านี้เคยเดินเคียงข้างเธอ ขึ้นยาน Starskiff ไปด้วยกัน และออกเดินทางไปนอกอาณาเขต

พายุทราย น้ำค้างแข็ง รอยดินโคลน... วันเวลาได้ทิ้งสิ่งสกปรกไว้มากมาย บนใบหน้าอันเป็นที่รักนี้ แต่ก็จะถูกเช็ดออกด้วยมือของตัวเอง อย่างอ่อนโยนและนุ่มนวลอยู่เสมอ

เช่นเดียวกับตัวเธอ น้องสาวได้เติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว เธอจึงไม่ควรไปเช็ดทำความสะอาดให้เจ้าตัวต่อหน้าผู้คน เหมือนกับแม่ที่เอาแต่เป็นกังวลอยู่เสมอ แต่จะให้ปล่อยไปง่ายๆ แบบนี้ได้ยังไงกัน? เธอเคยสาบานว่าจะปกป้องใบหน้านี้ตลอดไป และสาบานว่าจะยอมทำทุกสิ่งทุกอย่างให้นี่นา

"พี่... พี่!"

เธอเงยหน้าขึ้น ท่ามกลางผืนดินไหม้เกรียมที่มีแต่เพลิงและโลหิต บนพื้นนั้นมีใบหน้าที่คุ้นเคยหลายพันคน แต่พวกเขาได้สิ้นชีวิตไปนานแล้ว และหนึ่งในนั้น ก็มีใบหน้าของน้องสาวเธอด้วย

แต่เธอกลับไม่พบใบหน้าของตนเอง

"ฉันช่วยเธอคนนี้ได้ และสามารถช่วยพวกเธอทั้งหมดกลับมาได้ เพียงแค่โบกกิ่งไม้ในมือ ฉันก็สามารถทำให้เลือดเนื้อของผู้ล่วงลับ งอกเงยอยู่บนกระดูกได้อีกครั้ง และสามารถทำให้กลีบดอกไม้ที่ร่วงโรยเป็นผุยผง กลับคืนสู่เกสรได้อีกครั้ง เธอรู้ดีนี่"

ที่ใต้ร่าง มีต้นไม้ประหลาดพันหน้ากำลังพูดคุยกับเธอ และมันยังพูดกับทุกคนด้วย เขาโบกกิ่งก้านไปมา จากนั้นกิ่งก้านสาขาเหล่านั้น ก็เจาะลึกลงไปในดิน

"ฉันคือ Shuhu ผู้เป็นนิรันดร์ เมื่อเริ่มต้นจากฉัน เธอจะได้รับความเป็นอมตะที่แท้จริง"

เธอหลับตาลงทั้งน้ำตา เรี่ยวแรงต่อต้านหายไปไม่มีเหลือ ตอนนี้เธอเป็นเพียงผลไม้ธรรมดาๆ บนต้นไม้ใหญ่ยักษ์ ที่ไม่อาจต่อต้านรากที่ยิ่งใหญ่นั้นได้เลย

ดาบใหญ่ยักษ์ที่กำลังลุกไหม้ตกลงมาจากท้องฟ้า มันเผาผลาญกลิ่นเหม็นเน่าอันหวานเลี่ยน ที่ตลบอบอวลอยู่ในอากาศ ชายร่างกำยำผู้สวมชุดเกราะหนัก ร่วงลงสู่สนามรบราวกับดาวตก ต้นไม้ประหลาดเบ่งบานดั่งดอกไม้อีกครา กิ่งก้านสีทองแผ่ขยายอย่างดุเดือด แล้วเข้าไปพันรัดศัตรูจนแน่น

"ทุกครั้งที่เอาชนะความตายได้ ฉันจะมีความสุขเหนือสิ่งอื่นใด เช่นเดียวกับพวกเขา เลือดเนื้อของเธอนั้นไม่สลักสำคัญใดๆ แต่ความเจ็บปวดของเธอ คือสิ่งฉันพึงพอใจยิ่ง"

กิ่งก้านนั้นหัวเราะเสียงแหลมสูง และทำให้แต่ละหัวเอ่ยคำคำหนึ่งแทนตัวเอง เมื่อรวมกันเป็นประโยคจึงมีเนื้อความดังนี้ "Teng Xiao ครั้งนี้จะใช้อะไรมาสังหารฉันล่ะ? ฉันตั้งตารอยิ่งนัก"

"ใช้ตัวฉันเอง" ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เงาสีทองด้านหลังตัวเขา ดึงดาบยักษ์ลงมาจากท้องฟ้า ก่อนฟาดฟันมันลงพื้นดิน

"พี่... พี่!"

เสียงตะโกนนั้นเริ่มรน เธอสัมผัสได้ว่าตนเองถูกคัดกรอง ถูกลบออก และถูกบีดอัดเข้าด้วยกันอีกครั้ง ก่อนจะถูกยัดรวมเอาไว้ ในตัวตนที่คับแคบและมีขีดจำกัด

"สิ่งที่เรียกว่าผู้พิพากษาแห่งยมโลก และทูตจาก Ten Lords มันก็แบบนี้แหละ"

เช่นเดียวกับทุกคนที่ตื่นขึ้นจากความฝัน เมื่อเธอกลับคืนสู่ร่างของตัวเอง เธอก็ลืมเลือนความฝันนั้นไปเสียแล้ว ผู้พิพากษาชุดขาวรู้สึกงุนงงสับสน

เสียงหัวเราะแหบแห้งของมนุษย์จิ้งจอก ที่ดังอยู่ข้างหูผู้พิพากษาชุดขาว ฟังดูเหมือนกับเสียงเห่าหอนของหมาป่า

ชายหนุ่มนำยาที่มีค่าที่สุดของหน่วยงานไปหลายสิบเม็ด แต่จากที่เห็นตอนนี้ ประสบการณ์รับมือกับศัตรูของเขายังมีไม่พอ แต่แค่กินยาเข้าไปเม็ดเดียว ก็สามารถบดขยี้ผู้พิพากษาที่อยู่ตรงหน้าได้ง่ายๆ แล้ว

"ไม่ว่ายังไง สุดท้ายหุ่นยนต์ก็มีขีดจำกัด... จะมาสู้ร่างกายของเผ่าพันธุ์อายุยืนยาวแบบเราได้ยังไง ศักยภาพที่เรามีน่ะ ไม่อาจหยั่งรู้ได้เลย"

มนุษย์จิ้งจอกหัวเราะและคิดจะดึงแขนของตนกลับ แต่กลับพบว่ามันถูกมัดเอาไว้แน่น โซ่หลายเส้นผูกเข้าด้วยกันอย่างแน่นหนาราวกับใยแมงมุม และกำลังพันรัดแขนของเขาอยู่

ท่ามกลางกลุ่มผมสีดำ ดวงตาของผู้พิพากษาเปล่งประกาย สีหน้าของเธอทำให้มนุษย์จิ้งจอกนึกถึงสัตว์นักล่า ที่ได้กลิ่นคาวโลหิต "กลไกใน 'อวัยวะภายในทั้งห้า' ของฉันถูกทำลายแล้ว ส่วนที่รับผิดชอบด้านความเห็นใจ ก็ใช้การไม่ค่อยได้ด้วยสิ"

"... ไร้สาระ!" มนุษย์จิ้งจอกงอนิ้วจนเป็นกรงเล็บเพื่อเตรียมโจมตี แต่กลับถูกปลายดาบสามคมแทงทะลุฝ่ามือ เขาร้องลั่นออกมาด้วยความเจ็บปวด

"ตอนแรกฉันว่าจะให้นายเข้ารับการพิพากษาในคุก แบบครบสามสิบสองโดยที่ไม่ต้องเจ็บปวด แต่นายทำลายความเห็นอกเห็นใจของฉันไปแล้ว"

"ไม่ต้องมาเสแสร้ง! เธอลืมแล้วเหรอว่าโซ่ของเธอมัดฉันไว้อยู่?" สัตว์ร้ายที่ติดกับพยายามดิ้นรนสุดแรง มนุษย์จิ้งจอกดึงโซ่และลากผู้พิพากษาชุดขาวเข้ามาหา กล้ามเนื้อใหญ่โตทุกส่วนหดลงเหมือนขดเชือก เพื่อตอบสนองต่อความโกรธเกรี้ยวของเขา เสียงข้อต่อดังกรอบแกรบชวนขนลุกอยู่กลางอากาศ

"ก็เหมือนกันที่นายพูดนั่นแหละ ศักยภาพของเลือดเนื้อนั้นยากลึกหยั่งถึง... แต่เสียอยู่ตรงที่เดียว นั่นคือมันจะเจ็บปวด"

เสียงดังลั่นมาจากผู้พิพากษาชุดขาว ขณะที่เสียงกรีดร้องเจ็บปวดของชายคนนั้น ดังก้องกังวานอยู่ท่ามกลางท้องฟ้ายามค่ำคืน

เธอยกแขนขวาที่พังยับเยินขึ้น จากนั้นก็แทงกระดูกเหล็กหักๆ ที่แหลมคมราวกับหอกซึ่งยื่นออกมาจากแขน เข้าไปในกรามล่างที่เหมือนหมาป่าของมนุษย์จิ้งจอกคนนั้น ผู้หลบหนีตกสู่ทางชั่วร้ายดิ้นรนไปทางซ้ายทีขวาที แต่ก็ไม่อาจสลัดหลุดจากผู้พิพากษา ที่พัวพันเขาอย่างหนาแน่นได้ เขากลิ้งไปมาด้วยความเจ็บปวดสาหัส สุดท้ายก็หมดสติ และตัวอ่อนปวกเปียกเหมือนกับโคลนเหลว

"ไร้ความรู้สึกงั้นเหรอ?" ผู้พิพากษาในชุดคลุมเปื้อนเลือดค่อยๆ ลุกขึ้นมาจากร่างใหญ่โตของอาชญากร "สิ่งชั่วร้ายจากความเฟื่องฟูแบบนายต่างหาก... ที่ทำลายความเห็นอกเห็นใจของฉัน"

เธอพยายามดันกะโหลกศีรษะ กระดูกสันหลัง และสะบ้าหัวเข่า กลับไปอยู่ในตำแหน่งที่ถูกต้อง จากนั้นก็ผูกแขนขาดๆ ที่ทำยังไงก็ต่อไม่ติดไว้ที่เอวของเธอ

ไม่รู้ว่าครั้งนี้น้องสาวกับ Huohuo จะบ่นอะไรอีกนะ? ความเคยชินบางอย่างในส่วนลึกของจิตใจ ทำให้เธออยากจะถอนหายใจออกมา แต่ร่างกายของเธอ กลับไม่มีฟังก์ชันนี้อยู่