Yunli

นักล่าดาบแห่ง Xianzhou "Zhuming" หลานสาวผู้เป็นที่รักของ "นายพลห้วงอัคนี" Huaiyan และมีนิสัยตรงไปตรงมา
เธอเล่าเรียนวิชาดาบและการตีหลอมกับ Huaiyan มาตั้งแต่เด็ก ทั้งยังเป็นนักดาบอัจฉริยะวัยเยาว์ในบรรดา "กงล้อเพลิงแปดแฉก"
เธอเกลียดชังดาบปีศาจที่หลุดออกจาก Zhuming จนเข้ากระดูกดำ และลั่นคำสาบานเอาไว้ว่าจะ "ไล่ล่าดาบปีศาจ และฟาดฟันไม่ให้หลงเหลือ"

เมื่อมองดูพ่อหลอมดาบอยู่ในโรงหลอม ความร้อนระอุที่พวยพุ่งออกมาจากเตาหลอม ก็ทำให้เธอรู้สึกหิวเร็วขึ้นอย่างน่าประหลาด เธอมักจะหายไปทุกๆ สองถึงสี่ชั่วโมง... เพราะต้องแอบไปที่ตลาดเพื่อเติมท้องให้อิ่มก่อน ถึงจะสามารถตั้งใจเฝ้าสังเกตเรียนรู้ต่อได้

"ไส้กรอกมังกรม้วนของร้านนี้ มักจะได้เร็วกว่าร้านอื่นเสมอเลย คนขายเสียบไม้เร็วมาก แถมยังเสียบเข้าตรงกลางพอดีเป๊ะ ไม่เบี้ยวไม่เอียง ถ้าเขาไปฝึกดาบ วิถีดาบของเขาจะต้องยอดเยี่ยมแน่ๆ" เธอคิดแบบนี้ ขณะที่ไปต่อคิวที่ท้ายแถว

ที่ผ่านมา เถ้าแก่เนี้ยร้านข้าวปั้นงาจะเป็นคนเข้าครัวเอง แต่วันนี้กลับเป็นสามีของเธอแทน กล้ามเนื้อตรงปลายแขนของเขา แน่นกระชับกว่าตรงต้นแขน ดูท่าคงจะเคยฝึกดาบมาก่อน เพราะแบบนั้น ตอนที่เขาหยิบข้าวขึ้นมา มันจึงดูหนักมือเป็นพิเศษ... ข้าวปั้นหนึ่งลูก ใหญ่พอๆ กับข้าวปั้นขนาดปกติสามลูกเลย เด็กสาวรีบชะโงกเข้าไปทันที "เอาสองลูก ขอข้าวเยอะๆ ด้วยนะ"

แม้ว่ารสชาติของรากบัวทอดน้ำตาลที่พี่ชายชุดเขียวขาย จะเอาแน่เอานอนไม่ได้เท่าไหร่ แต่วันนี้ก็ทำออกมาใช้ได้เลย หวานแต่ไม่เลี่ยน กรุบกรอบทั้งนอกและใน เธอกินหมดไปหนึ่งชิ้น โดยที่ยังไม่ได้เดินไปไหนไกล และยืนดูอยู่สักพักหนึ่ง วันนี้พี่คนขายทาน้ำเชื่อม พร้อมกับหมุนข้อมืออย่างมีแบบแผน... นั่นเป็นท่าฝึกดาบนี่นา เขาไปเรียนมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? "อืม... ดูเหมือนว่าในการทำอาหาร ก็มีวิชาดาบซ่อนเร้นอยู่ด้วยสินะ..."

กว่าเธอจะกินอิ่มและกลับถึงบ้าน ก็เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว ชายสวมหมวกเหล็กที่อยู่ในลานบ้าน กำลังรับดาบใหม่เอี่ยมเล่มหนึ่งจากพ่อของเธอ
"ขอบคุณปรมาจารย์ Hanguang ผมจะ... กำจัดความชั่วร้ายให้หมดสิ้น" แสงตะวันยามเย็น อาบย้อมความเด็ดเดี่ยวอันแรงกล้าของชายคนนั้น แต่ก็เพิ่มความสิ้นหวังในยามพลบค่ำด้วยเช่นกัน

แดดยามเย็นกลับไม่อยู่ในสายตาของ Yunli เธอสังเกตเห็นแค่ว่า ชายที่สวมหมวกเหล็กมีรูปร่างสูงใหญ่กำยำ และมีช่วงเอวกับสะโพกที่แข็งแรงอย่างเห็นได้ชัด แต่ตัวดาบเล่มนั้นกลับบางเบา อีกทั้งปลายดาบยังลาดเอียงกว่าดาบทั่วไปอย่างชัดเจน ซึ่งโครงสร้างแบบนี้ เอื้อต่อการจัดการกับศัตรูที่มาจากทิศทางต่างๆ ได้มากกว่า... แต่หลังจากชายคนนั้นรับดาบไป เขากลับตรวจสอบความทนทานของเชือกพู่ ที่ผูกติดกับด้ามดาบเป็นอย่างแรกเสียอย่างนั้น...

"เขาเป็นทหารม้าแนวหน้าใช่มั้ย? ดาบเบาขนาดนั้น แต่ยังจะฝากความหวังไว้กับพู่เชือกตรงด้ามว่า จะไม่ทำให้ดาบหลุดมือไปอีก อย่างกับว่า พร้อมจะหนีสงครามตลอดเวลาอย่างนั้นแหละ... แถมทักษะการขี่ม้าหนีของเขาก็ดูจะไม่เลวด้วย เขาไม่คู่ควรกับดาบของท่านพ่อหรอก"

Hanguang มอง Yunli อย่างประหลาดใจ
"ที่หนูกินเยอะขนาดนั้น ก็เพื่อฝึกสายตายังไงล่ะ"

เธอเดินตามเสียงจนมาถึงมุมหนึ่งของโรงหลอม พ่อไม่ได้อยู่ที่นี่ มีเพียงโครงดาบเหล็กขนาดใหญ่อยู่บนพื้น Yunli หยิบมันขึ้นมา โครงดาบเหล็กสูงกว่าตัวเธอซะอีก เธอสัมผัสมันด้วยความอยากรู้อยากเห็น และทำเป็นตีหลอมมันโดยเลียนแบบท่าทางของ Hanguang

แต่ดาบใหญ่เล่มนี้ยังไม่ทันหลอมให้เสร็จสมบูรณ์... Hanguang ก็หลอมดาบปีศาจ Heliobi จนก่อให้เกิดโศกนาฏกรรมที่โรงหลอมกงล้อเพลิงเสียแล้ว Yunli ถูกช่วยไว้โดย Huaiyan ที่รีบปรี่มาได้ทันเวลา และรอดพ้นจากหายนะในที่สุด เธอจึงกลายเป็นลูกศิษย์ของ Huaiyan และได้นำโครงดาบเล่มนั้นติดตัวไปด้วย

"Yunli ถ้าใช้วัสดุมากเกินมาตรฐาน ดาบก็จะหักได้ง่ายเหมือนกันนะ" ศิษย์ร่วมรุ่นอดไม่ได้ที่จะเตือนเธอ และดาบของเขา... ก็กำลังบ่นเกี่ยวกับวิธีการของเธอไม่หยุดปาก
"สูงส่งซะเหลือเกินนะ ไปขูดเปลือกไม้ให้มากหน่อยดีกว่ามั้ง"
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เพื่อนร่วมรุ่นก็เผยสีหน้างงงวยและกระอักกระอ่วนใจ Yunli เหลือบตามองดาบที่ปิดปากเงียบ ในอ้อมอกของเพื่อนร่วมรุ่น"ขอโทษที ฉันไม่ได้หมายถึงนาย... แต่เป็นเจ้านั่นต่างหาก"

"ฉันชื่อจรัสแสง ปลายดาบคมกริบดุจแสงสว่าง ที่ส่องสะท้อนบาดตาชั่วนิรันดร์"
เธอรู้ว่าดาบเล่มนั้น จะถูกเจ้าของนำไปเก็บไว้ในคลังสมบัติ เพื่อเก็บงำประกายแสงของดาบไว้
"ฉันชื่อมะลิน้อย ฉันชอบดอกมะลิที่สลักอยู่บนด้ามดาบ"
เธอรู้ว่า แม้มะลิน้อยจะไม่พอใจ ที่เจ้าของตั้งชื่อให้แบบขอไปที แต่ก็รู้สึกดีใจที่ตัวเองถูกมองว่าเป็นสิ่งสำคัญอยู่ดี

คำพูดของมนุษย์นั้นสลับซับซ้อน แต่เสียงของดาบกลับเรียบง่ายบริสุทธิ์
ดาบปีศาจที่ทำให้ผู้คนบ้าคลั่งอย่างไร้สติ และรอยเลือดเจือกลิ่นคาวที่กระจายเต็มพื้น... ยังคงสลักลึกอยู่ในความทรงจำของเธอ และบางทีก็อาจจะสะท้อนอยู่ใน ความทรงจำของโครงดาบเล่มนั้นด้วยก็ได้ แต่มันก็ยังคงนิ่งเงียบ และไม่เคยพูดถึงเรื่องในอดีตกับเธอเลย

"นายก็เห็นดาบที่มีแต่ความกระหายเลือดพวกนั้นใช่มั้ย?
"ตอนนี้พอมาคิดๆ ดูแล้ว Heliobi พวกนั้น น่าจะใช้งานนายไม่ได้หรอก เพราะนายเงียบมาก แถมยังทั้งใหญ่และทื่ออีกต่างหาก"
จู่ๆ โครงดาบก็สั่นไหว ผงเถ้าถ่านสีดำสนิทลอยขึ้น แล้วตกลงมาราวกับหมอกดาราที่น่ายำเกรง
"ที่แท้ก็เป็นเพราะนายปฏิเสธ Heliobi ถึงได้ถูกคนคนนั้นทอดทิ้งสินะ... ขนาดดาบที่ยังหลอมไม่เสร็จอย่างนายยังเข้าใจเลย แต่ทำไม... ท่านพ่อถึง...
"ว่าแต่เมื่อไหร่ถึงจะถือว่าหลอมดาบได้อย่าง 'เสร็จสมบูรณ์' สักทีนะ..."
เธอยื่นมือไปสัมผัสกระบังดาบเว้าโค้งอย่างอดไม่ได้ แม้จะไม่มีสันดาบ แต่ก็ยังคมกริบ
"เงียบอีกแล้วเหรอ? สมกับเป็นเศษเหล็กจริงๆ... งั้นฉันจะเรียกนายว่า 'ลูกพี่เหล็ก' แล้วกัน"
"ไม่ต้องห่วง ในสายตาของเขา นายอาจจะเป็นแค่ดาบไร้คมก็จริง แต่เจตจำนงดาบน่ะ ไม่แบ่งแยกว่าคมหรือทื่อนี่นา"
"สิ่งที่ฉันกวัดแกว่งออกมา ก็คือดาบคมกริบทั้งนั้น"
"ไปกันเถอะ ลูกพี่เหล็ก ตามฉันออกไปดูโลกกว้างกันดีกว่า"

"ทำไมต้องชิงดาบของคนอื่นมาด้วย?"
Huaiyan ถอนหายใจ แต่ Yunli ที่รู้ว่าเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แค่นี้ถูกรายงานให้คุณปู่ทราบอีกแล้ว กลับรู้สึกไม่พอใจเท่าไหร่
"ถึงดาบจะไม่มีเลือดเนื้อ แต่พวกมันก็ซึมซับความคาดหวังของช่างตีดาบ และปณิธานของนักดาบเอาไว้ เธอเคยคิดบ้างมั้ยว่า ถ้าดาบหลุดจากมือของคนไป ก็จะสูญเสียจิตใจไปทันทีน่ะ?"
"แต่คนเรานั้นแตกต่างกัน บางคนใช้ดาบชื่อดังมาเป็นเครื่องบ่งบอกฐานะ เพื่ออำนวยความสะดวกให้ตัวเอง บางคนได้สืบทอดดาบชั้นดีจากตระกูล แต่กลับรังแกคนอ่อนแอ บางคนก็นำดาบที่ Cloud Knight หลงเหลือหลังสิ้นชีพ เที่ยวโอ้อวดไปทั่ว... หนูน่ะ แย่งชิงดาบของคนพวกนี้ต่างหาก"
Huaiyan มองไปยังด้านหลังของ Yunli ดาบแห่งซากเหล็กหลอมที่ถูกตั้งชื่อให้ว่า 'ลูกพี่เหล็ก' เล่มนั้น คมดาบยังตีหลอมไม่เสร็จด้วยซ้ำ แต่สันดาบกลับเหยียดตรง... เช่นเดียวกับเด็กสาวตรงหน้า
"ยังไงหนูก็ทนเห็นดาบล้ำค่า ถูกคนอื่นเหยียบย่ำไม่ได้หรอก"
"ถ้าอย่างนั้น พอเธอได้ดาบมาแล้ว ต่อไปก็จะพกมันออกไปด้วยเหรอ?"
"อืม... แต่ว่าหนูมีลูกพี่เหล็กอยู่แล้ว มันจะไม่เป็นการได้ใหม่ลืมเก่าเหรอ..."
"แล้วดาบที่ได้มาก่อนหน้านี้ล่ะ? ยังจะเก็บพวกมันไว้ในหอคอย แล้วเก็บงำประกายแสงของมันอีกเหรอ?"
"ไม่ใช่อยู่แล้ว! หนูยังไม่ได้คิดเลย... งั้นประลองฝีมือดีมั้ยนะ? ถ้าชนะหนูได้ ก็รับดาบไป!"
"การฝืนบังคับเจตจำนงดาบ และฝืนมอบสิ่งใหม่ๆ ให้ อาจไม่ใช่ทางที่ดีที่สุดสำหรับพวกมันก็ได้"
เมื่อเห็น Yunli ทำสีหน้าสับสนและไปต่อไม่ถูกขึ้นมา Huaiyan ก็ยิ้มออกมาอย่างจนใจ และเลิกวางท่าน่าเกรงขาม
"เธออายุยังน้อย ไม่จำเป็นต้องครุ่นคิดถึงปัญหาที่เคร่งเครียดแบบนี้ก็ได้..."

แต่เธอก็ไม่สามารถเลิกคิดได้ ความทรงจำในอดีตยังคงตอกย้ำเธออยู่ หลังจากตะวันตกดินไปแล้ว นอกหน้าต่างก็กลายเป็นกลางคืนมืดมิด
แล้วฝ่ายที่ต้องเลือก คือดาบหรือคนกันนะ?

เธอพลิกดาบ แล้วให้เปลวไฟโลมเลียตัวดาบ ในเตาหลอมอาวุธมักเต็มไปด้วยความร้อนแผดเผา ทว่าในเวลานี้ กลับแผ่กลิ่นอายแค้นเคืองจนคละคลุ้ง

Yunli มองดูแสงยามเย็นนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าเฉยชา สิ่งที่เคยสงสัยก่อนหน้านี้ เริ่มได้รับคำตอบไปพร้อมๆ กับอายุที่ค่อยๆ เพิ่มขึ้น

Heliobi... ซึมซับอารมณ์ของมนุษย์ กลืนกินความรู้สึกของมนุษย์... แต่ดาบนั้นเป็นอาวุธ ปลายดาบที่หันเข้าหาศัตรูเต็มไปด้วยจิตสังหาร คมดาบที่หลอมรวม Heliobi เข้าไป จะซึมซับความโกรธแค้น ความกระหายเลือด และความโหดเหี้ยมจากแสงเงาของดาบอย่างต่อเนื่อง แล้วกลืนกินความคิดจิตใจของผู้ถือดาบ จนกลายเป็น "ดาบปีศาจ" ในที่สุด

"เธอรู้มั้ยว่าตอนที่กวัดแกว่งดาบ เขารู้สึกยังไง? ตื่นเต้น... หยิ่งผยอง... หลงตัวเอง! เขาเป็นแค่ Cloud Knight ธรรมดาๆ คนหนึ่งที่เป็นตัวถ่วงอยู่ตลอดเวลา! ความปรารถนา ที่ต่อให้ใช้เวลาหลายร้อยปีหรือชั่วนิรันดร์ ก็ไม่มีวันกลายเป็นจริงของเขานั่นน่ะ ฉันจะเป็นคนทำมันให้สำเร็จแทนเขาเอง! เธอมีสิทธิ์อะไร..."
เธอเพียงเติมไฟเข้าไปอีกหน่อย ดาบปีศาจที่ใกล้ดับสูญก็พูดพร่ำออกมามากมาย

"ฮึ... เธอรู้มั้ยว่าเขาเคยทิ้งดาบ แล้วกระโดดขึ้นม้าหนีเอาตัวรอดด้วยนะ มนุษย์ช่างขี้ขลาดและอ่อนแอซะจริง! เธอคิดว่าตัวเอง กำลังทำเรื่องที่มีความหมายอยู่งั้นเหรอ? ตราบใดที่มนุษย์ยังคงมีความปรารถนา ถึงจะแค่เล็กๆ น้อยๆ ก็ตาม เธอก็ไม่มีวันไล่ล่ามันได้หมดสิ้นหรอก..."
หลังจากนั้น เธอก็สาบานว่าจะล่าดาบปีศาจให้ถึงที่สุด เธออยากชดใช้บาปแทน Hanguang แม้ว่ามันยากที่จะชดใช้ให้หมดสิ้นได้ก็ตาม เธอไม่อยากมีหนี้บาปติดตัวจริงๆ อากาศบิดเบี้ยวเล็กน้อยเพราะความร้อน แต่สีหน้าฮึกเหิมของ Yunli กลับมองเห็นได้อย่างชัดเจน
"ถึงฉันจะทนเห็นดาบชั้นดีถูกคนแย่ๆ เหยียบย่ำไม่ได้ แต่ฉันก็ไม่อยากเห็นคนดีๆ ถูกดาบชั่วร้ายครอบงำเหมือนกัน"
"จะเป็นดาบล้ำค่าหรือดาบสังหาร ก็ไม่ใช่สิ่งที่พวกชั่วร้าย ที่เอาแต่เข่นฆ่าอย่างพวกแกจะมาตัดสินได้หรอก"
"คนชั่วควรได้รับการลงโทษ ดาบไม่ดีก็ต้องถูกหลอมทำลาย ส่วนแกน่ะ ยอมกลับเข้าเตาไปโดนหลอมใหม่ซะดีๆ เถอะ"

เปลวไฟในเตากลืนกินดาบปีศาจจนหมดสิ้น เหล็กหลอมเหลวเดือดพล่านด้วยประกายไฟ ราวกับดาบได้ถือกำเนิดใหม่ในขณะตีหลอม... นี่คือคำตอบที่เธอได้มา
"งั้นก็หลอมทำลายดาบปีศาจไปเลยสิ หลอมให้เป็นเหล็กเหลวที่ถือกำเนิดใหม่ ตัดขาดความรู้สึกนึกคิด และรอคอยให้คนที่ดีพร้อม ค่อยหลอมตีมันขึ้นมาใหม่"
เธอปิดปากเตาหลอม อุณหภูมิร้อนระอุ และคลื่นความร้อนที่มองไม่เห็น เข้าห่อหุ้มความคิดของเธอไว้
ทุกอย่างกำลังจะเกิดใหม่อีกครั้ง