พายุกำลังก่อตัวขึ้นอยู่ที่ไกลๆ หนวดของมันยื่นขึ้นมาจากทะเลอนธการ ราวกับหยอกล้อสิ่งมีชีวิตอ่อนแอที่ลอยคออยู่
เศษแขนขาของอสูรทะเล ฟาดใส่เกลียวคลื่นจนพุ่งสูงเสียดฟ้า จากนั้นก็แตกกระจาย และจมลงสู่ก้นทะเลดั่งก้อนหิน

พวกเขาเล่าว่า เสียงคำรามห้ำหั่น กินเวลานานถึงสิบวันสิบคืน และกลบได้แม้กระทั่งเสียงอสนี
พวกเขาเล่าว่า ต่อให้มีชีวิตนับหมื่นชีวิต ก็ไม่พอที่จะต้านทาน การกัดกร่อนของทะเลอนธการ

จนกระทั่งความกล้าหาญ ได้ชำระล้างความเปราะบาง และความเย่อหยิ่งแสนเย็นชา ได้ชำระล้างความอ่อนแอไปจนหมดสิ้น

ร่างบอบบางนั่นเดินโซเซไปยังชายฝั่ง ขณะที่แสงตะวันยามเช้า สาดส่องลงมาบนผืนทะเล ราวกับเลือดที่ไหลรินในวันวาน