น้ำตาแห่งความไม่ยินยอมไหลลงอาบแก้ม นอกจากเงาของความตาย ที่หลงเหลืออยู่ในใจกลางของค่ายกล ที่แตกสลายแล้ว ยังมีความเงียบงัน และความว่างเปล่าอันไม่มีที่สิ้นสุดด้วย

ทันใดนั้นก็มีเสียงถอนหายใจดังขึ้น ท่ามกลางความมืดมิด นั่นคือแรงสั่นสะเทือนของ "จิตวิญญาณ"
"นั่นพี่ใช่มั้ย? พี่สาว..."
เด็กชายยกมือขึ้น แสงสว่างวาบผ่านดวงตาของเขา เงาร่างอันที่เป็นรักนั้น หยุดนิ่งเพียงชั่วครู่ แต่กลับเหมือนหยุดอยู่ในใจของเขานับพันปี

"ผมเข้าใจแล้ว... ขอบคุณที่มาบอกลากันเป็นครั้งสุดท้ายนะ"
เขาค่อยๆ ลุกขึ้น แสงแดดยามเช้าสาดส่องบนใบหน้าอันมุ่งมั่น และน้ำตาที่ยังไม่แห้งเหือดของเขา

"เส้นทางแห่งการแสวงหานั้น เป็นเส้นทางที่โดดเดี่ยว ขอให้เราได้พบกันอีกครั้ง ที่จุดสิ้นสุดของการเดินทาง..."