ระหว่างช่องว่างของการ "มี" และ "ไม่มี" นั้น กระแสน้ำที่เยือกเย็นได้ไหลบ่า เลียบชายฝั่งทั้งสองอยู่ตลอด และนำพาทุกสิ่งไปสู่จุดสิ้นสุด

ผู้ที่จมน้ำบริเวณนี้ ต่างร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ เสียงร่ำร้องแสนโศก เปี่ยมสุข หอมหวาน และขมขื่นสะท้อนอยู่ในเงาน้ำ... เธอไม่สามารถสัมผัสถึงสิ่งเหล่านี้ แต่เธอกลับรู้สึกได้...
ก่อนที่จะไปถึงจุดสิ้นสุดนั้น ยังมีถนนหลายสายให้เดิน มีเสียงมากมายให้ฟัง และมีหลายสิ่งที่ต้องเปลี่ยนแปลง

เธอยื่นมือออกไปช่วยผู้ที่จมน้ำ จากการล่อลวงของลบล้าง เงาลวงตาแตกสลายอยู่ข้างหลังเธอ เงาแล้วเงาเล่า
ที่สุดแล้ว เธอยังคงเดินต่อไปในโลกที่ไร้ขอบเขตนี้ เพื่อไปสู่จุดจบที่ไม่มีอยู่จริง

...และที่นี่ ฝนจะโปรยปรายไปตลอดกาล