พิธีอำลาอีกแล้ว
หญิงสาวก้าวผ่านแสงจันทร์ที่แตกสลาย และถักทอมงกุฎดอกไม้ริมแม่น้ำ เพื่อเป็นการอำลา

บทเพลงโบราณแสนเศร้า ถูกแช่แข็งในอากาศเย็นยะเยือก แม่น้ำที่เงียบสงบ ไหลรินสู่ทุ่งดอกไม้ที่ห่างไกล
หนังสือที่เปื้อนเลือด ดาบยาวที่ขึ้นสนิม ผ้าเช็ดหน้าที่ปักบทกวี... เธอรับสิ่งของต่างหน้า และเรื่องราวชั่วชีวิตของพวกเขาไว้

"ดวงตาของฉันเป็นดั่งกระจก ที่จะคิดถึงท้องฟ้าพร่างดาวตลอดไป"
นั่นคือคำจารึกหน้าหลุมศพ ของนักวิชาการที่ด่วนจากไป
"ไม่ว่าจะเป็นชีวิตหรือความตาย อัศวินล้วนแต่ปรายตามองอย่างเย็นชา"
นั่นคือคติเตือนใจ ที่นักรบนิรนามยึดมั่นมาทั้งชีวิต
"ชีวิตเป็นเพียงแค่ความตาย ที่โชนแสงเพียงชั่วขณะ"
นั่นคือประโยคสุดท้ายที่ถูกเขียนขึ้นด้วยชีวิต ของกวีผู้แสวงหาความเป็นนิรันดร์
...

"ดอกไม้ทุกดอก ต่างก็เคยผลิบานอย่างภาคภูมิ..."
ท่ามกลางเสียงคร่ำครวญของแม่น้ำ เธอได้มอบบทกวี พวงดอกไม้ และความระลึกถึงแก่ผู้ที่จากไป
"หากการเหี่ยวเฉาเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ อย่างน้อย ก็ขอให้การอำลาของเรา... เป็นสิ่งที่สวยงามยิ่งขึ้นเถิด"