"อารมณ์เป็นดั่งก้อนเมฆ ส่วนเราคือท้องฟ้าที่แบกรับมันเอาไว้ ถ้าท้องฟ้าเต็มไปด้วยเมฆครึ้ม จิตใจก็จะสั่นคลอนไม่มั่นคง"
ผู้เยียวยาตั้งใจฟังความทุกข์ของผู้มาเยือน และเอ่ยปลอบอย่างอ่อนโยนเป็นการรักษา
"หลับตาลง หายใจช้าๆ... แล้วจินตนาการว่าตัวเอง อยู่ในที่ที่อบอุ่นและนุ่มนวล..."

คำพูดเหล่านี้ราวกับมีเวทมนตร์ แสงสีรุ้งสาดส่องออกมา จากใต้ปีกของอสูรปีกเหิน
"มีสายลมพัดผ่านทุ่งกว้าง มาพร้อมกับกลิ่นหอมของดอกไม้ป่า เมฆชุ่มชื้นลอยฟุ้ง และมีแสงแดดลอดผ่าน..."
ผู้มาเยือนค่อยๆ ผล็อยหลับสู่ความฝันอันแสนหวาน เหลือเพียงเสียงหายใจสม่ำเสมอเท่านั้น

หลังจากรักษาผู้ป่วยคนสุดท้ายเสร็จ ผู้เยียวยาก็ปิดประตูห้องผู้ป่วยเบาๆ

ราตรีนิรันดร์ที่ไร้ขอบเขต ยังคงซัดโหมอยู่ไกลๆ และซากปรักหักพังยังคงตั้งตระหง่าน ราวกับเป็นบาดแผลของผืนดิน

"ชาติหน้า ขอให้แสงแห่งรุ่งอรุณ คอยปกปักรักษาผู้คนด้วยเถอะ..."
เธออธิษฐานต่อท้องนภา ก่อนที่จะออกเดินทาง...
"ขอให้ท้องนภาและแสงสีรุ้ง คงอยู่ตลอดไป"