หญิงสาวหูแมวเหยียดแข้งขาอยู่บนหลังคา แล้วลื่นไถลลงไปในยามราตรี
ในคลังสมบัติที่เงียบสงัดมานับพันปี หญิงสาวเคลื่อนที่อย่างอิสระ และเก็บสมบัติล้ำค่าไว้ในอ้อมแขน จากนั้นก็หนีไปอย่างไร้ร่องรอย
"โชคชะตาโง่เขลา ไม่มีทางตามฉันทันหรอก!"

สายลมในซากปรักหักพัง มาพร้อมกับกลิ่นอายของความรกร้าง และพัดผ่านหมวกคลุมศีรษะของเธอ
เธอนอนหนุนหินเย็นๆ กลืนกินอาหารแห้งหยาบๆ และเล่นเหรียญทองที่ปลายนิ้ว

เสียงแผ่วเบาจากที่ไกลๆ ดังมาถึงหูของเธอ ในเมืองศักดิ์สิทธิ์ที่แสงรุ่งอรุณสาดส่อง ผู้คนกำลังเพลิดเพลินไปกับ งานเลี้ยงและความอบอุ่น
"อีกนานแค่ไหนกัน... หนึ่งปี หรือหมื่นปี?"

เธอบิดขี้เกียจ และทิ้งความกังวลไว้เบื้องหลัง
"ฮึ Cifera น่ะ จะหัวเราะจนวินาทีสุดท้ายเสมอ!"

สายฟ้าสีทองพาดผ่านนภา คำพูดของหญิงสาวยังลอยอยู่ในสายลม
...เช่นเดียวกับเมื่อพันปีก่อน