Passerby of Wandering Cloud

ชายนิรนามตื่นขึ้นจากการหลับใหล ความรู้สึกตึงเครียดที่แปลกใหม่ทว่าคุ้นเคยยังคงตราตรึง ภาพหลอนของความเจ็บปวดยังคงแจ่มชัด อดีตของเขาแหลกสลายเป็นชิ้นๆ เขาลืมเลือนแม้กระทั่งชื่อของตัวเอง

ระหว่างการพเนจรที่ไร้จุดหมาย เขาต้องดื่มหิมะที่ละลายเพื่อดับกระหาย ฆ่าสัตว์ป่าเพื่อประทังความหิวโหย และหักกิ่งไม้แห้งมากลัดผมยาวของตน

ผมสีดำของเขาไม่เคยหยุดงอกงาม ราวกับน้ำแร่ที่ไหลผ่านภูเขา กล้ามเนื้อใต้ผิวหนังกระตุกและเต้นเป็นจังหวะ ราวกับปลาที่แหวกว่ายไปตามกระแสน้ำ... พลังอัศจรรย์ปรับเปลี่ยนร่างกายของเขาอย่างต่อเนื่อง ความเจ็บปวดจากการต่อเอ็นเชื่อมกระดูกแผ่ไปทั่ว อดีตที่แตกสลายเริ่มปะติดปะต่อเข้าด้วยกัน พร้อมกับความเจ็บปวดทรมานนับครั้งไม่ถ้วน... เมื่อเขามองเงาของตนที่สะท้อนอยู่ในน้ำ ทุกรายละเอียดของโศกนาฏกรรมก็ค่อยๆ ชัดเจน

จนกระทั่งใบหน้าที่สะท้อนอยู่ในน้ำเริ่มคุ้นตา ทันใดนั้น ชายนิรนามก็เห็นดอกตูมงอกอยู่บนกิ่งไม้แห้ง

เขาพลันรู้สึกตัว คำสาปแห่งความเป็นอมตะช่างรุนแรง ความแค้นในอดีตก็ยังไม่จางหาย และเขาก็คือดอกไม้แรกแย้มที่ผลิบานอยู่บนกิ่งไม้แห้งกิ่งนี้นั่นเอง