Longevous Disciple

ในความฝันที่มืดสลัวและแสนวุ่นวาย เธอมักจะฝันถึงแสงสว่างที่ปรากฏขึ้นอีกครั้ง จากสิ่งที่เธอได้เห็นในช่วงสองสามวันนั้น ต้นยูคาลิปตัสหลายพันไร่แกว่งไกวเบาๆ และกลีบดอกปลิวไปตามสายลม คลื่นสีครามที่ซัดสาดกระทบโขดหิน จนกลายเป็นหยกขาวกระจัดกระจาย และนกที่สยายปีกสีเงินโผบินแล้วหายเข้าไปในป่าไผ่ที่เขียวชอุ่ม

เธอมักจะมองหาใครซักคนในความฝัน คนที่ควรจะได้ร่วมชมทิวทัศน์ที่แสนงดงามนี้ร่วมกับเธอ

แต่สิ่งที่เธอเห็นมีเพียงเงาที่พร่ามัว เธอจำผมสั้นที่นุ่มสลวยและดวงตาที่เหมือนกับหยกดำนั้นได้อย่างชัดเจน แต่ความทรงจำกลับเลือนหายเหมือนตกอยู่ในเขาวงกต ที่ระบบประสาทได้สร้างขึ้นมา เธอมักจะสะดุ้งตื่น ก่อนที่จะได้เห็นใบหน้านั้นอย่างชัดเจนเสมอ ในจังหวะที่สะลืมสะลืออยู่นั้น เธอก็สัมผัสกับดวงตาเทียม ที่ทำให้ตนเจ็บปวดเป็นอย่างมาก พอมีตาเทียมมาช่วย เธอก็ไม่จำเป็นต้องปะติดปะต่อภาพเงาที่พร่ามัวด้วยเสียง กลิ่น และสัมผัสอีกแล้ว

"มันไม่มีประโยชน์อีกต่อไปแล้ว" Emanator แห่งพินาศมลายสูญกล่าว เธอได้ยินเสียงลมเบาๆ จากพัดที่โบกสะบัด และเสียงหัวเราะของ Emanator "อีกไม่นาน เธอก็จะได้เห็นทุกสิ่งที่อยากเห็น...ด้วยตาของเธอเอง"

"นี่คือดวงตาของฉัน" เธอหัวเราะเบาๆ "จากนี้ไป ฉันคงไม่มีโอกาสได้เห็น ทิวทัศน์อันงดงามที่มันเคยได้เห็นอีกแล้ว"